Η ΟΥΝΙΑ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟΝ ΨΕΥΔΟΥΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ -- Τοῦ Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτίμου Καθηγ. Α.Π.Θ

Ένα βασικό γνώρισμα τοῦ προηγουμένου αἰῶνος, τοῦ εἰκοστοῦ, ἦταν ἡ προσπάθεια νά ἐπανεύρει ὁ χριστιανικός κόσμος την ἑνότητά του. Μετά τήν ἀπόσχιση τοῦ Παπισμοῦ ἀπό την Ἐκκλησία στίς ἀρχές τῆς δεύτερης χιλιετίας (1054) καί τήν ἐν συνεχείᾳ ἀπόσχιση τῶν Προτεσταντῶν ἀπό τόν Παπισμό, τόν 16ο αἰώνα, Ἀνατολή καί Δύση ἦσαν βαθύτατα διηρημένες, ἡ δέ Δύση πολυδιασπασμένη καθ᾽ ἑαυτήν. ἩἘκκλησία βέβαια δέν ἔχασε οὔτε τήν ἑνότητα οὔτε τήν καθολικότητα, τήν ὁλοκληρία της· ἡ αἵρεση καί τό σχίσμα πληγώνουν και τραυματίζουν τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δέν τήν διαιροῦν ὅμως οὔτε τήν χωρίζουν, ὅπως δέν διαιρεῖται ἕνα δένδρο, ἄν ἀποκοπεῖ ἕνα ἀπό τά κλαδιά του. Ἀπό τῆς πλευρᾶς αὐτῆς οἱ χρησιμοποιούμενοι ὅροι «ἀδιαίρετη Ἐκκλησία» τῶν δέκα πρώτων αἰώνων καί «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» εἶναι ἐσφαλμένοι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πάντοτε ἀδιαίρετη καί μετά τό σχίσμα τοῦ 1054, καί μετά ἀπό ὁποιοδήποτε σχίσμα. Δεν ὑπάρχουν ἔπειτα πολλές ἐκκλησίες γιά νά ἑνωθοῦν. Ὑπάρχει μόνον ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», πού συνεχίζει ἀδιαίρετα καί ἀδιάκοπα τή ζωή της στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολική Ἐκκλησία. Οἱ ἀποσχισμένοι μέ τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα ἑτερόδοξοι Χριστιανοί σέ Ἀνατολή καί Δύση δέν εἶναι ἐκκλησίες· πρέπει να ἑνωθοῦν μέ τήνἘκκλησία, ἀποκηρύσσοντας τίς αἱρέσεις καί τίς πλάνες. Ἑπομένως ἡ ἑνότητα ἐπιτυγχάνεται ὄχι μέ τήν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», ἀλλά μέ τήν «ἕνωση μέ τήν Ἐκκλησία».

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας


1. Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

β. Όσιοι είναι όσοι θεούμενοι πέθαναν φυσιολογικό και όχι μαρτυρικό θάνατο. Στη επίγεια ζωή τους όμως έζησαν ασκητικά. Όσοι δηλ. αγωνίστηκαν να φτάσουν στη «θεωρία του Θεού».
Το να ζει κάποιος «ασκητικά», δεν απέχει πολύ από το σωματικό μαρτυρικό θάνατο. Όσοι ζουν ασκητικά είναι οι «μαρτυρούντες τη συνειδήσει», λένε οι Πατέρες. Αυτό είναι ευεξήγητο, γιατί κάνουν πράξη αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20)! ΄Οταν ο πιστός συσταυρώνεται με το Χριστό γίνεται «μάρτυρας», έστω και αν δεν έχυσε το αίμα του.
Στην κατάσταση της «θεωρίας του Θεού» οι άνθρωποι βλέπουν τη «δόξα» του Θεού. Γίνονται και οι ίδιοι «θεοί κατά χάριν». «Χαριτώνονται» από το άγιο Πνεύμα, δηλ. αποκτούν τα χαρίσματά του. Έτσι αποκτούν θαυματουργικές ιδιότητες. Μπορούν με τον τρόπο αυτό και θεραπεύουν ασθένειες, εξάγουν δαιμόνια, προβλέπουν το μέλλον, ακόμα ανασταίνουν νεκρούς και γενικά επιτελούν πολλά θαυμαστά «θεία σημεία».
Η επιτέλεση τέτοιων «θείων σημείων» είναι ένα από τα στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι ένας πιστός αξιώθηκε να αποκτήσει τη θεία εμπειρία του Θεού.

Pascha , Anastasi Hymn - Ode 8 in Greek


O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 7 Μαΐου 2017

ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. Ανάμνησις του εν τω ουρανώ φανέντος σημείου του Σταυρού εν Ιερουσαλήμ, Ακακίου, Κοδράτου και Μαξίμου μαρτύρων.

Ἡ ἐμφάνιση αὐτὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἡ δεύτερη καὶ ἔγινε στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ 346 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Κωνσταντίου (337 – 361 μ.Χ.) καὶ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου († 18 Μαρτίου). Τὴν τρίτη ὥρα τῆς 7ης Μαΐου τοῦ 346 μ.Χ., κατὰ μία τῶν ἡμερῶν τῆς Πεντηκοστῆς, φάνηκε Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς ἄνωθεν τοῦ Γολγοθᾶ, σχηματισμένος ἀπὸ ὑπερφυσικὸ φῶς καὶ ἐκτεινόμενος πρὸς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Τὸ ὅραμα τοῦτο προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅλοι δὲ οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως πρὸ τοῦ ὑπερφυοῦς τούτου θεάματος κατελήφθησαν ἀπὸ ἔκσταση.

Επέστη η Ώρα του «ΕΝΟΣ» ! Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού!

Αν κάποιος καλόγηρος, ή κάποιος κληρικός (Διάκονος ή πρεσβύτερος) έκανε κάτι αντίθετον προς τας «αποφάσεις» ή την βούλησιν του οικείου Ιεράρχου (συμπροσηύχετο, αμφιοφορών, εις Λειτουργίαν … Παλαιοημερολογιτών), ασφαλώς θα αντιμετώπιζε  Επισκοπικόν Δικαστήριον, με ενδεχομένας κυρώσεις· τώρα που ένας Επίσκοπος (και ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι Επίσκοπος) παραβιάζει τους Ιερούς περί συμπροσευχής  και συλλειτουργίας με Αιρετικούς,  Κανόνας και έρχεται συνεχώς αντίθετος με την Ορθόδοξον συνείδησιν, δεν πρέπει να υποστή τας συνεπείας των ενέργειών του; Αλλά από ποίους; Αν όμως οι πολλοί σιωπούν, διότι «ηγάπησαν τον νυν αιώνα», επέστη η Ώρα του  «ΕΝΟΣ» !  Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού! Και είμεθα βέβαιοι, ότι δεν θα αργήση!

Ο Όσιος Υπάτιος : Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος.

Ένας από αυτούς που διέκοψαν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν του Νεστορίου μόλις αυτός άρχισε να διακηρύττη την αίρεσιν του, ήταν και ο όσιος πατήρ ημών Υπάτιος που εορτάζει την 17ην  Ιουνίου. Αναφέρει η βιογραφία του: «Όταν πληροφορήθηκε ο όσιος τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου, αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον: Γιατί έσβησες το όναμά του πριν να ιδής τι θα γίνη; Ο όσιος απάντησε: Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή: «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Όσιος Υπάτιος αποκρίθηκε: «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό».

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ -- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

Έλληνες-Ελληνίδες,

Η συγκέντρωση της 21ης Μαΐου 2017 στα Προπύλαια Αθηνών διοργανώνεται από Εσάς με μοναδικό σκοπό την υπεράσπιση των Ορθόδοξων Πιστεύω μας , των ελευθεριών μας και των κατακτήσεων που είχαν επιτύχει οι πρόγονοι μας, δίνοντας πολλοί από αυτούς είτε την ζωή τους, είτε τα παιδιά τους για τα προαναφερθέντα.

Στην συγκέντρωση της 21ης Μαΐου 2017, θα παραμείνουμε έως αργά έξω από την Βουλή για να υπερασπιστούμε/βροντοφωνάξουμε/ενημερώσουμε τους συμπατριώτες μας :

Εμείς «δεν διεκδικούμε τίποτε», αλλά οι άλλοι από μας τα πάντα -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

Το μόνο έργο του Στάλιν που η αποσταλινοποίηση και, μετά την κατάρρευση του Τείχους η Δύση κράτησε άθικτο, άχρι καιρού, είναι η ψευδώνυμη «Μακεδονία» των Σκοπίων.
          Ήδη μετά και την κωμικοτραγική περιπέτεια εξαρχαϊσμού του μορφώματος που προέκυψε από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας βρίσκεται αυτό στα πρόθυρα αποσύνθεσης. Προφανώς εξήντλησε τη χρησιμότητα εξυπηρέτησης των ατλαντικών συμφερόντων. Τον Φεβρουάριο υπήρξε μία prima facie περίεργη δήλωση του προέδρου της Υποεπιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής Dana Rohrabacher. «Η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων», είπε, «τελικά απέτυχε και αυτή τη στιγμή υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να διαλυθεί και τα εδάφη του να μοιραστούν…». Μνημόνευσε ονομαστικά τους επίδοξους κληρονόμους: Αλβανία και Βουλγαρία και κάποιους μη κατανομαζομένους άλλους μεριδούχους. Η δήλωση έγινε στο… πόδι, αλλά σίγουρα δεν είναι δουλειά του… ποδαριού. Προϊδεάζει για κάτι που  καταλαμβάνει την Ελλάδα ανυποψίαστη. Μακροχρόνια διακομματική εμμονή μας στο δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε» μάς οδήγησε να έχουμε παραιτηθεί de facto από κάθε επιβεβλημένη και απολύτως τεκμηριωμένη διεκδίκηση. Και σε ζητήματα που άπτονται του σκληρού πυρήνα της εθνικής μας ασφάλειας. Το τι θα γίνει με τα Σκόπια δεν μπορεί να ενδιαφέρει τον Ράμα, τον Μπορίσοφ και τον Ερντογάν και να μην ενδιαφέρει εμάς. Ο Ερντογάν το παίζει περιφερειάρχης - ανθύπατος, ο Ράμα και ο Μπορίσοφ θέλουν να προστατεύσουν τους ομοεθνείς τους. Και ο καθένας τους επιδιώκει να οικειοποιηθεί, όσο γίνεται, μεγαλύτερο κομμάτι του διαλυόμενου κράτους.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Δέχθηκαν οἱ μετέχοντες ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅτι εἶναι πτωχὴ ἡ Ἐκκλησία ἐπειδὴ τῆς λείπουν οἱ αἱρετικοί !

...Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἀντέδρασαν τότε, πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, ἀλλὰ στὴ συνέχεια ἔλαβαν παρόμοιες ἀποφάσεις στὸ χῶρο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἔγινε στὴν προηγούμενη 9η Γενικὴ Συνέλευση στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2006, ὅπου οἱ μετέχοντες ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πλὴν τῶν Ἐκκλησιῶν Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας, ἀρνήθηκαν, ὅπως στὸ Balamand, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Δέχθηκαν ὅτι λόγῳ τοῦ χωρισμοῦ καὶ τῆς διαιρέσεως καμμία ἐκκλησία δὲν εἶναι καθολική· ὅπως ἐπὶ λέξει γράφει τὸ κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε «κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τὴν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες» (§ 6) καὶ ὅτι «χωρισμένοι ἀπ᾽ ἀλλήλων εἴμαστε πτωχευμένοι». Βάσει αὐτῶν τώρα δέν ὑπάρχει πουθενὰ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἐπειδὴ ὑπάρχουν διαιρέσεις, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη κατὰ τὴν πρωτοφανῆ ἐκκλησιολογία Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς συναντήσεις, καὶ τὸ χειρότερο ὅτι εἶναι πτωχὴ ἡ Ἐκκλησία ἐπειδὴ τῆς λείπουν οἱ αἱρετικοί.