Συμφώνως πρὸς ἐπίσημα στοιχεῖα τοῦ ὑπ. Παιδείας -- ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΑΥΞΗΣΙΣ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗΝ

Δυστυχῶς τὸ Κράτος δὲν ἀκολουθεῖ τὴν πολιτικὴν τῆς Ἐκκλησίας


Συγκλονιστικὰ τὰ στοιχεῖα διὰ τὴν αὔξησιν τοῦ Μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Θράκης. ......                                                                                                                    

Συμφώνως πρὸς τὸ Κοινοβουλευτικὸν ρεπορτάζ:«“Τὴν προηγούμενη εἰκοσαετία, κατὰ τὸ σχολικὸ ἔτος ᾽89 –᾽90 στὴν πρωτοβάθμια ἐκπαίδευση σὲ δημόσια σχολεῖα εἴχαμε μόλις τριακόσιους δώδεκα μουσουλμάνους μαθητές, ἐνῶ σὲ δημόσια σχολεῖα ἀντίστοιχα τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, δηλαδὴ σὲ γυμνάσια, στὸ Νομὸ Ροδόπης εἴχαμε διακόσιους πενήντα τρεῖς μαθητὲς καὶ στὸ Νομὸ Ξάνθης τριακόσιους ἑξήντα πέντε”.   Σήμερα, ἀποκάλυψε ἡ ὑφ. Παιδείας ὅτι ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἔχει δεκαπλασιαστεῖ.

Η ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΡΑ ΤΩ ΠΑΛΑΜΑ

«… ούτω γινόμεθα ναός Θεού, όταν μη φροντίσι γηϊναις το συνεχές της μνήμης διακόπτηται… αλλά πάντα αποφυγών ο φιλόθεος επί τον Θεόν αναχωρή» 
Μ. Βασίλειος.

Η Ησυχία δεν αποτελεί διακοσμητικόν τι πλαίσιον της προσευχής. Είναι το αναγκαίον περιβάλλον της. Εν τοις θορύβοις «το μοναδικόν του νου, καθ’ ο συνίσταται ο εντός και όντως Μοναχός, δυαδικόν, έστι δ’ ότε και πολυσχιδές, καθίσταται». Η διάσπασις του ενιαίου της ψυχής καθιστά αδύνατον την αληθή προσευχήν. Διασπάται το «μοναδικόν» του νου εις «δυαδικόν» ή και «πολυσχιδές» εκ των συνομιλιών και από αυτής της θέας των ανθρώπων. Εν αναλύσει, και αυτή η προσδοκία ελεύσεώς τινος προκαλεί σύγχυσιν. Αλλά και γράφων ο Ησυχαστής προς τινα, έστω και πνευματικά, πάλιν δεν δύναται ν’ αποφύγη την περισπώσαν τον νουν μέριμναν. Και αν μεν πρόκειται περί προκοψάντων εις τας αρετάς και δια της αγάπης ενωθέντων μετά του Θεού, η ζημιά είναι μικρά, διότι αίρεται μόνον η άμεσος και ειλικρινής μυστική ένωσις. Δια τους ασθενεστέρους όμως νόας και τας ψυχάς, αίτινες «πολλοίς περιπίπτουσι νοσήμασιν», η εκ του γράφειν βλάβη είναι μεγίστη.

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

5. Ύστερα από τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: 

α. Ούτε κατά διάνοια μπορεί ένας Ορθόδοξος να θεωρήσει ότι
 
ο Αγγλοσάξονας βασιλιάς της Αγγλίας είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Ο λόγος είναι απλούς: ΄Ηταν μέλος αιρετικής Εκκλησίας, της Αγγλοσαξονικής, που την εποχή εκείνη είχε αποδεχθεί την αίρεση του Φιλιόκβε, που δίδασκαν οι Φράγκοι επηρεασμένοι από τον Αυγουστίνο. Ηταν δηλαδή ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!
 
Ούτε μάρτυρας μπορεί να είναι γιατί δεν μαρτύρησε για την Πίστη του Χριστού.
 

β. Το πρόβλημα όμως που δημιουργείται περαιτέρω είναι η επονείδιστη και κακόδοξη αυτή Εγκύκλιος της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς, την οποία υπόγραψε δυστυχώς ο τότε Μητροπολίτης Φιλάρετος.
 
Στην Εγκύκλιο αυτή ο Φιλάρετος υποστηρίζει ότι το Φιλιόκβε δεν αποτελεί εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου, άποψη σαφώς αντίθετη προς τα όσα διδάσκουν οι Πατέρες! Και το ακόμη χειρότερο, ο Φιλάρετος με τη Σύνοδό του, συκοφαντούν τους Πατέρες, τους οποίους εμφανίζουν ότι δήθεν συμφωνούν μαζί τους!
 
Οι απόψεις αυτές της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς καθιστούν τη Σύνοδο ΑΙΡΕΤΙΚΗ, τα μέλη της Εκκλησίας αυτής ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν ποτέ, όχι μόνον να είναι
 
άγιοι της Εκκλησίας, αλλά ούτε να σωθούν. Ως εκ τούτου, η άποψη του αδελφού
Misha ο Μητροπολίτης Φιλάρετος υπήρξε θεούμενος και άγιος δεν ευσταθεί! 






ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 2 Απριλίου 2017

Ε ΝΗΣΤΕΙΩΝ. Της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Τίτου οσίου, του θαυματουργού, Αμφιανού, Αιδεσίου, μαρτ., Πολυκάρπου μάρτυρος, Θεοδώρας παρθενομάρτυρος.

Η οσία Μαρία, όταν ήταν δώδεκα ετών, έφυγε μακριά από τους γονείς της και πήγε στην Αλεξάνδρεια όπου έζησε για 17 χρόνια ασώτως. Έπειτα από περιέργεια ξεκίνησε με πολλούς προσκυνητές για τα Ιεροσόλυμα, να παραβρεθεί στην ύψωση του Τιμίου Σταυρού, όπου όμως συνέχισε την ακολασία και παρέσυρε πολλούς στην απώλεια. Θέλησε μάλιστα να μπει στην Εκκλησία τη μέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αλλά αισθάνθηκε τέσσερις φορές κάποια αόρατο δύναμη να την εμποδίζει να εισέλθει στο Ναό, ενώ όλοι οι άλλοι έμπαιναν ανεμπόδιστα. Πληγώθηκε αφάνταστα η καρδιά της από το γεγονός αυτό και παρεκάλεσε τη Παναγία να της επιτρέψει και ότι θα αλλάξει ζωή. Αμέσως μπήκε μέσα, προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο και έφυγε από τα Ιεροσόλυμα, πέρασε τον Ιορδάνη και προχώρησε στα βάθη της ερήμου, προσευχομένη και ζώντας σκληρή ζωή μετανοίας για 47 χρόνια.

Είπε ένας Γέροντας:

“Τίποτε δεν παροργίζει τόσο τον Θεό και τίποτε δεν απογυμνώνει τόσο τον άνθρωπο από τη χάρη, ώστε να φτάσει και σε εγκατάλειψη από μέρους του Θεού, όσο το να κατηγορεί τον πλησίον του ή να τον κατακρίνει ή να τον εξουθενώνει. Και είναι τόσο βαρύτερη η κατάκριση από κάθε άλλη αμαρτία, ώστε ο ίδιος ο Χριστός λέει:
“Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι που έχεις στο μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις το σκουπιδάκι πού βρίσκεται στο μάτι του αδελφού σου”.
Παρομοίασε δηλαδή το αμάρτημα του πλησίον με το σκουπιδάκι, ενώ την κατάκριση με το δοκάρι.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η παράνομη και με προφάσεις δίωξή μου από την ΙΜΘ [ΒΙΝΤΕΟ 2017]


Καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος

Aυτή την εποχή όπως η σημερινή, που η κρίση έχει και έκταση και βάθος, η αποκλειστική σωτηρία μας είναι η Αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά, είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν' αποκοιμίζονται οι πιστοί, κι' οι υπηρέτες του διαβόλου, οι Παπόδουλοι  οικουμενιστές,  να δρουν ανενόχλητοι!

π. Ιωάννου Ρωμανίδη: Η οδός προς τι; Όχι μόνον προς την άλλη ζωή.

Σε πολλούς επικρατεί η αντίληψη ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές θρησκείες, που έχει σαν κύρια μέριμνά Της την προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας για την ζωή μετά θάνατον, να εξασφάλιση δηλαδή μία θέση στον Παράδεισο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.
….. Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβεί στον άνθρωπο μετά θάνατο αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνει ο άνθρωπος σ’ αυτήν τη ζωή. Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να αρχίσει η θεραπεία, διότι «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλ’ είναι καθαρά ενδοκοσμική. Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.
…. Έτσι είναι φανερό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο όπως είναι σήμερα, αυτήν την στιγμή. Και εκείνος, που χρειάζεται θεραπεία, είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού να αρχίσει αυτό το έργο σήμερα, σ’ αυτήν την ζωή, διότι σ’ αυτήν την ζωή μπορεί. Όχι μετά θάνατον. Και αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος, που θα αποφασίσει για το αν θα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο της θεραπείας ή όχι.
Ο Χριστός είπε: « Εγώ ειμί η οδός».
Η οδός προς τι; Όχι μόνον προς την άλλη ζωή.
Ο Χριστός είναι πρώτα η οδός σ’ αυτήν την ζωή. Ο Χριστός είναι η οδός προς τον Πατέρα Του και Πατέρα μας. Ο Χριστός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο πρώτα σ’ αυτήν την ζωή και του δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα. Αυτός ο δρόμος είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Αν ο άνθρωπος δεν δη τον Χριστό σ’ αυτήν την ζωή τουλάχιστον με την νοερά αίσθηση, δεν θα δη τον Πατέρα, δηλαδή το Φως του Θεού ούτε στην άλλη ζωή.

Ταπεινὴ πρότασι

Ταπεινὴ πρότασι πρὸς ἀντιοικουμενιστὲς πατέρες καὶ ἀδελφοὺς,
ποὺ ἀποστασιοποιοῦνται ἀπὸ τὴν ἀντιοικουμενιστικὴ Ἡμερίδα
τῆς ἐρχομένης Τρίτης στὸ Ὡραιόκαστρο Θεσσαλονίκης

    Ἔχουμε τὴν πολυτέλεια νὰ πορευθοῦμε διεσπασμένοι σὲ αὐτὰ τὰ μαῦρα χρόνια; Ἔχουμε διαφωνίες, ναί. Μεγάλες; Δὲν νομίζω. Μᾶς κατατρώγει ὅλους αὐτὸς ὁ ὑπερήφανος λογισμὸς ὅτι εἴμεθα διακριτικώτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Γύρω μας, ὅμως, διαλύεται τὸ πᾶν. Ἡ ἀντίχριστη ἰδεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὁ οἰκουμενισμός, ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ ἐκκοσμίκευσι κυριαρχοῦν παντοῦ. Ἐμεῖς οἱ πέντε-δέκα χριστιανοὶ διεσπασμένοι; Θέλουμε σώνει καὶ καλὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μὲ τὴν ὅλη στάσι μας ὅτι εἴμεθα στὰ ἔσχατα; Ἐξέλιπε ἀπὸ ἐμᾶς τὸ κύριο γνώρισμα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ἀγάπη μεταξύ μας; Εἴμαστε στὴν μεγάλη ἀποστασία τῶν ἐσχάτων; Δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα ἀπὸ κοινοῦ ἀντιστάσεως-ἀντιδράσεως; Δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα, ἀδελφοί; 

ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 – E΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ -- (ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ) == “Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Ευλογημένη συνοδοιπορία
Μια βδομάδα πριν από τη θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα, η Εκκλησία μας παρουσιάζει τον Ιησού να προλέγει στους μαθητές του το πάθος και τα κακά τα οποία πρόκειται να υπομείνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.     Κατά καιρούς ο Ιησούς και ιδίως ύστερα από κάθε χαρά, δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει στους μαθητές του, ότι “ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και αποκτενούσιν αυτόν”.

Σκοπός αυτής της υπομνήσεως ήταν η ψυχική προετοιμασία τους για τις ώρες της μεγάλης δοκιμασίας, της εγκαταλείψεως, της μοναξιάς όχι μόνο στην ίδια τη ζωή του Ιησού, αλλά και στη συνέχεια στη δική τους ζωής.  Και όπως έδειξε το μέλλον είχαν ανάγκη οι μαθητές μιας τέτοιας προετοιμασίας, αφού όλοι πέρασαν από το καμίνι του πόνου και του μαρτυρίου, της θλίψεως και των δοκιμασιών.