Τη ΙΒ΄ (12η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων του Ιερομάρτυρος.

Αλέξανδρος ο των Ιεροσολύμων Αγιώτατος Αρχιεπίσκοπος, εχρημάτισε πρώτον Βοηθός Επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων Ναρκίσσου (185-213), διότι εκείνος ήτο πολύ γέρων, τελευτήσας εις ηλικίαν 116 ετών. Μετά δε τον εκείνου μαρτυρικόν θάνατον (213) εψηφίσθη υφ΄ όλων των Επισκόπων Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, ευρίσκετο δε εις τον θρόνον μέχρι των ημερών του ασεβεστάτου Δεκίου, όστις εβασίλευεν εις την παλαιάν Ρώμην κατά τα έτη σμθ΄-σαν΄ (249-251). Τότε ο τύραννος εκείνος εκίνησε μέγαν κατά των Χριστιανών διωγμόν και έστειλε προσταγάς βασιλικάς εις πάσαν χώραν, δια των οποίων προσέταξε να καταναγκάζωνται οι Χριστιανοί όπως θυσιάζωσιν εις τα είδωλα και όσοι δεν πείθονται εις τούτο να τιμωρώνται πρώτον με δεινάς τιμωρίας και έπειτα να στερώνται και της ζωής ταύτης με οδυνηρόν θάνατον.

Τότε λοιπόν ο Αγιώτατος ούτος Αλέξανδρος, ο των Ιεροσολύμων Αρχιεπίσκοπος, διεβλήθη εις τον άρχοντα της Καισαρείας της εν Παλαιστίνη και παρασταθείς έμπροσθέν του σιδηροδέσμιος, συνδιελέχθη επί μακρόν μετ΄ αυτού· και τον μεν Χριστόν ανεκήρυξε μεγαλοφώνως ενώπιον πάντων Θεόν και Βασιλέα δημιουργόν όλου του κόσμου, τα δε είδωλα εκήρυξεν, ότι είναι δαίμονες και φανερά πλάνη, ανεθεμάτισε δε και τους προσκυνούντας και τιμώντας αυτά με λαμπράν και θαρραλέαν φωνήν. Ταύτα τα λόγια του Αγίου ετάραξαν τον έρχοντα και εξήψαν αυτόν. Όθεν κατά προσταγήν αυτού βασανίζεται ο του Χριστού Ιεράρχης με διαφόρους βασάνους. Έπειτα καταδικάζεται εις το να ριφθή εις το θέατρον και να φαγωθή ζων από τα θηρία.      

Αφού λοιπόν εξέδυσαν τον Άγιον και έδεσαν αυτόν οι δήμιοι γυμνόν εις το μέσον του θεάτρου, ως επίσημον κριόν, απέλυσαν κατ΄ αυτού διάφορα θηρία. Ο δε του Χριστού θεράπων προσευχηθείς προσέθεσε και τούτο εις το τέλος της προσευχής του· «Κύριε, εάν είναι θέλημά σου να τελειωθώ τώρα, ας γίνη καθώς ηθέλησας». Τότε τα θηρία, ω του θαύματος! άλλα μεν προσεκύνουν τον Άγιον και κλίνοντα κάτω τας κεφαλάς ανεχώρουν εις τας μάνδρας των, άλλα δε, κυλιόμενα κατά γης, εφίλουν τους πόδας του Αγίου και άλλα πάλιν έλειχον με τας γλώσσας των τας πεπληγωμένας του σάρκας. Ο δε μέγας Αρχιερεύς, ευχαριστήσας δια τούτο τον Θεόν, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Αυτού την (12^ην) Δεκεμβρίου του έτους σν΄ (250), αφήνων αβλαβές το σώμα του εις την γην, το οποίον ευλαβείς τινες Χριστιανοί μυρίσαντες μετά πολλής ευλαβείας και τυλίξαντες με σινδόνας, ενεταφίασαν εις επίσημον τόπον.