ΦΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

 Είναι γνωστόν ότι ο ηρωϊκός στρατηγός Μακρυγιάννης εκατηγορήθη ως συνωμότης κατά της ζωής του Όθωνος και κατεδικάσθη εις θάνατον υπό του Στρατοδικείου. Η ενοχή του έχει αμφισβητηθή, χωρίς όμως να δύνανται οι αμφισβητούντες να αποδείξουν την αθωότητά του. Εγείρεται λοιπόν πάλιν το ερώτημα· ήτο ένοχος ο ηρωϊκός αγωνιστής του ΄21 ή υπήρξε θύμα σκευωρίας του οθωνικού περιβάλλοντος; Οι ενδιαφερόμενοι να ερευνήσουν το πρόβλημα, δεν έχουν ως στοιχεία ειμή μόνον τα Πρακτικά της Δίκης του Μακρυγιάννη και ωρισμένας εφημερίδας της εποχής, αι οποίαι κατέκριναν την καταδίκην, ως στηριχθείσαν επί μιας μόνης μαρτυρίας, χωρίς όμως και να προσάγουν στοιχεία της αθωότητός του, οπότε το ερώτημα εξακολουθεί να αιωρήται και η υπόθεσις όλη να αποκτά μυστηριώδεις διαστάσεις συγγενείς προς την υπόθεσιν Ντρέϋφους. Ας μου επιτραπή να εκθέσω εν συντομία μερικάς ειδήσεις που αφορούν εις την υπό εξέτασιν υπόθεσιν. Ο δικηγόρος Νικόλαος Στεφανίδης –διάσημος γενόμενος δια την βωμολοχίαν του – κατήγγειλεν ότι ο στρατηγός Μακρυγιάννης του είπεν έξω του Ναού της Καπνικαρέας ένα πρωϊνόν της 22ας Μαρτίου του 1852: «Θα σε πω ένα μυστικό, αλλά προηγουμένως θα σε ορκίσω». Εγώ δε του είπον ότι είμαι πρόθυμος να ορκισθώ και να μου ειπής. Με ώρκισε λοιπόν κατά τον ακόλουθον τρόπον, ως ενθυμούμαι : «Ορκίζομαι επί του ιερού Ευαγγελίου και εις τους 12 Αποστόλους να μην ειπώ εις κανένα τι θα ακούσω». Αφού δε με ώρκισεν ούτω πως, με είπε: «κλείσε τα τρία δάκτυλα… και λάβε το μυστικό». Τότε με είπεν ότι «ο Βασιλεύς σκοτώνεται του Λαζάρου». Ακούσας την τοιαύτην στυγεράν πράξιν, έμεινα απόπληκτος, ώστε ο ίδιος αυτός με πιάνει από το χέρι και μου λέγει: «εκιότεψες κερατά;», εγώ δε του απήντησα: «Όχι Στρατηγέ, αλλά από χαράν μου είναι τούτο». Ότε δε με είπε ταύτα, η ώρα ήτο 11 π.μ., ως εκοίταξα το ωρολόγιόν μου. Ήτο δε εξαγριωμένος εις τον υπέρτατον βαθμόν, τα μάτια του γουρλωμένα και μοι εφαίνετο ως λυσσώδης». 

ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο π.ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: ΟΛΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ !


The Monks of Simonopetra Monastery, Mount Athos, Chant / Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί -- Orthodox Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 12 Ιουλίου 2016

Πρόκλου και Ιλαρίου μαρτ., Βερονίκης.

Οἱ Ἅγιοι μάρτυρες Πρόκλος καὶ Ἱλάριος, ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων Τραϊνοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνα Μαξίμου.
Πρῶτος συνελήφθη  Ἅγιος Πρόκλος καὶ ἀφοῦ διακήρυξε τὴν πίστη του στὸν Θεὸ ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα, ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνανὰ ὑποβληθεῖ σὲ   βασανιστήρια. Πρῶτα λοιπὸν τοῦ ἔκαψαν τὴν κοιλιὰ μὲ ἀναμμένους δαυλούς, στὴν συνέχεια τοῦ ξέσκισαν ὅλο τὸσῶμα μὲ σιδερένια νύχια, ἔπειτα τὸν κρέμασαν καὶ τέλος πάρθηκε ἡ ἀπόφαση νὰ θανατωθεῖ μὲ τόξα.

Καθ’ ὁδὸν λοιπὸν πρὸς τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου,  Ἅγιος συνάντησε τὸν ἀνεψιό του Ἱλάριο,  ὁποῖος χαιρέτησε τὸν θεῖο του. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο συνελήφθη. Ἔτσι ἀφοῦ θανατώθηκε ὁ Ἅγιος Πρόκλος μὲ τὰ τόξα, στὴ συνέχεια θανατώθηκε καὶ ὁ Ἱλάριος, ἀφοῦ πρῶτα ρωτήθηκε ἂν εἶναι καὶ αὐτὸς χριστιανός.
Ἔτσι ἔλαβαν τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;

Ρωμ. 7,22          συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον,
Ρωμ. 7,22                 Διότι ευχαριστούμαι και ευφραίνομαι στον νόμον του Θεού με όλην μου την ψυχήν, την καρδίαν και τον νουν.
Ρωμ. 7,23          βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.
Ρωμ. 7,23                 Βλέπω όμως να κυριαρχή εις τα μέλη μου άλλος νόμος, η δύναμις της αμαρτίας, που αντιστρατεύεται και μάχεται όσα ο νους μου και η συνείδησις μου υποδεικνύουν ως ορθά, και με υποδουλώνει στον νόμον της αμαρτίας, ο οποίος κυριαρχεί εις την αμαρτωλήν ανθρωπίνην μου φύσιν.
Ρωμ. 7,24          Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;

Ρωμ. 7,24                 Δυστυχισμένος και ταλαιπωρημένος εγώ άνθρωπος! Ποιός θα με ελευθερώση και θα με γλυτώση από το σώμα τούτο, μέσα στο οποίον κυριαρχεί η αμαρτία και δια της αμαρτίας ο θάνατος;

Είπε ο αββάς Ζήνων:

«Εκείνος που θέλει ν΄ ακούσει γρήγορα ο Θεός την προσευχή του, μόλις σταθεί όρθιος και υψώσει τα χέρια του για να προσευχηθεί προς το Θεό, πριν απ΄ όλα και προτού ακόμα ευχηθεί για τη δική του ψυχή, ας προσευχηθεί από τα κατάβαθα της ψυχής του για τους εχθρούς του. Και μ΄ αυτή του την πράξη, για ό,τι κι αν παρακαλέσει το Θεό, θα εισακουστεί».

Ἀνοικτή Ἐπιστολή Ἁγιορειτῶν Πατέρων --- Θά ἀναμένουμε ἐντός εὐλόγου χρονικοῦ διαστήματος, (= αχρι καιρού....)

......Ὀφείλουμε, ἐπίσης νά σᾶς ἐνημερώσουμε ὅτι θά εἶναι ἀναπολόγητοι ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ὅσοι θα ὑποκύψουν καί θά ἀποδεχθοῦντίς ἀποφάσεις αὐτῆς τῆς ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ψευδοσυνόδου, καί θά ἐξακολουθήσουν ἐν γνώσει νά μνημονεύουν τόν Πατριάρχη· ὃλοι αὐτοί ἄς γνωρίζουν ὅτι θά διαιρέσουν τήν ἁγιορειτική μοναστική πολιτεία. Λυπούμεθα, πολύ γιά τήν ἀντορθόδοξη αὐτή πορεία, ὅπως σᾶς τό εἴχαμε ἐπισημάνει καί στήν Ἀνοικτή Ἐπιστολή μας ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες (13 Μαΐου 2016). Θά ἀναμένουμε ἐντός εὐλόγου χρονικοῦ διαστήματος, ὅπως ἑκάστη Ἱ. Μονή, Ἱ. Σκήτη καί κάθε Ἁγιορείτης Μοναχός, λάβει θέση ξεκάθαρα καί συνειδητά ἐπί τοῦ θέματος......

O αείμνηστος Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης : Θλιβερά διαπίστωσις.


Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και  η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….

Ποίον δρόμον να ακολουθήσω;

Πάντα υπήρχε από την αρχαιότητα, ο προβληματισμός, πιο δρόμο να ακολουθήσουμε. Ο μύθος του Ηρακλή, «της αρετής και της κακίας» το μαρτυρεί. Εμείς όμως δεν έχουμε τέτοιο προβληματισμό. Ο ίδιος ο Θεός μας απεκάλυψε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε: «εισέλθετε δια της στενής πύλης ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν και πολλοί οι εισερχόμενοι δι’ αυτής» (Ματθ. ζ  13). Δηλαδή, προσπαθείτε να μπήτε στον δρόμο της αρετής δια της στενής πύλης, αρνούμενοι την αμαρτωλή ζωή. Διότι είναι πλατειά η θύρα και ευρύχωρος ο δρόμος που σε οδηγεί στην απώλεια και πολλοί είναι εκείνοι που εισέρχονται σε αυτήν. Καθαρώτατα μας το λέγει ο Χριστός μας. Αλλά όμως έχετε θάρρος «αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ  33). Δηλαδή, εγώ με την νίκη μου αυτή εξασφάλισα και σε σας τον θρίαμβο και την δόξα. Μη φοβηθούμε λοιπόν «Κύριος εμοί βοηθός και ου φοβηθήσομαι» (Εβρ. ιγ  6).
Ποιό δρόμο λοιπόν να ακολουθήσω; Ένας γέροντας ασκητής, διαβάζουμε στον Ευεργετινό, διηγήθηκε την εξής ιστορία.