᾿Ορθόδοξη Θεολογία καὶ Θρησκευτικὸς Συγκρητισμὸς

τοῦ αείμνηστου ᾿Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν

α. ῾Η ᾿Ορθόδοξη Θεολογία
Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ Διδασκαλία περὶ τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως καὶ Ζωῆς ἀποτελεῖ προϊὸν τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τὸν κόσμο πρῶτον διὰ τῆς λειτουργίας καὶ διαδόσεως, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοῦ προφητικοῦ λόγου καὶ δεύτερον, τελικῶς, διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ! ᾿Εξάλλου, οἱ βασικὲς καὶ οὐσιώδεις ἀρχὲς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Διδασκαλίας αὐτῆς, καταγραφεῖσες ὑπὸ τῶν Μαθητῶν καὶ
᾿Αποστόλων τοῦ Κυρίου, ἀποτέλεσαν τὸ γραπτὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, τὸ περιεχόμενο δηλαδὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στὸ γραπτὸ αὐτὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, οἱ Μαθητὲς συγγραφεῖς, ἀνέπτυξαν πᾶν ὅ,τι ἀφορᾶ εἰς τὸ πρόσωπον καὶ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ περιστασιακῶς, κάποια κύρια σημεῖα τῆς διδασκαλίας τοῦ κυριακοῦ λόγου καὶ μᾶς παρέδωσαν ἔγκυρο λόγο περὶ τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως καὶ Ζωῆς, ἐφόσον καὶ εἰς τὴν περίπτωση αὐτή: «ὑπὸ Πνεύματος ῾Αγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» (Βʹ Πέτρ. αʹ 21).
᾿Ενωρὶς ὅμως, κατὰ τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς ᾿Εκκλησίας μέσα εἰς τὸν κόσμο, ἐμφανίσθηκαν προβλήματα ὀρθῆς καὶ μάλιστα ἁγιοπνευματικῆς κατανοήσεως τῶν ἀρχῶν Πίστεως καὶ Ζωῆς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. ῏Ηταν φυσικό, κατὰ τὴν πορεία αὐτὴ τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τῆς ᾿Εκκλησίας, νὰ παρουσιασθοῦν προβλήματα ἑρμηνείας τοῦ λόγου αὐτοῦ. ῾Η ἐμφάνιση τῶν αἱρέσεων ἔδειξε, ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα γιὰ τὴν ὀρθή, δηλαδὴ ἁγιοπνευματική, κατανόηση τοῦ εὐαγγελικοῦ γράμματος ἦταν ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρωπίνου λογικοῦ νὰ διαπεράσει φωτιστικῶς τὸ κάλυμμα τοῦ γράμματος καὶ νὰ εἰσχωρήσει στὸ βάθος τοῦ πνεύματος ποὺ τὸ κάλυμμα αὐτὸ ἀπέκρυπτε. Παρουσιάθηκε ἑπομένως καὶ πάλι ἡ ἀνάγκη νὰ λαλήσουν λόγο ἁγιοπνευματικῆς ἑρμηνευτικῆς ἀληθείας ἄνθρωποι τῆς ᾿Εκκλησίας, διάδοχοι τῶν ᾿Αποστόλων, καὶ αὐτοὶ «ὑπὸ Πνεύματος ῾Αγίου φερόμενοι».
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν πλέον οἱ ἑρμηνευτὲς τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ — εὐαγγελικοῦ λόγου, ὡς «δοχεῖα τοῦ Πνεύματος»! Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας προχώρησαν στὴν ἁγιοπνευματικὴ κατανόηση καὶ ἑρμηνεία τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου διὰ τῆς βιώσεωςτῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.
῾Οδεύοντες τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσωπικῆς τους καθάρσεως, ἀπὸ τὸ ἐμπαθὲς δυναμικὸ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας, δέχθηκαν τὸν φωτισμὸ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔγιναν βιωματικοὶ ἑρμηνευτὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. Γιὰ τὸ ἔργο τους τοῦτο ἀνεγνωρίσθησαν καὶ καθιερώθησαν ἀπὸ τὴν κοινὴ συνείδηση τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς οἱ αὐθεντικοὶ θεμελιωτὲς τῆς ἀκριβοῦς θεολογικῆς ἀναπτύξεως τῆς διδασκαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας· οἱ πνευματοφόροι δημιουργοὶ τῆς ᾿Ορθοδόξου Θεολογίας, δηλαδὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! ᾿Εξάλλου, ὁ νοηματικός, ἀλλὰ καὶ ἀποκαλυπτικός, ἁγιοπνευματικὸς πυρήνας τοῦ ὅρου ᾿Ορθοδοξία διετυπώθη συνοδικῶς εἰς τὸ «Σύμβολον τῆς Πίστεως», ὡς πίστη «εἰς Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικὴν καὶ ᾿Αποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν». ῾Η πατερικὴ αὐτὴ θεολογικὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία ἀποτυπώθηκε στὴν θεοφώτιστη καὶ οἰκουμενικὴ βεβαιότητα τοῦ Πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθῶς σώζουσα ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ!

Μητρ. Ιερεμίας: Άστραψε και βρόντηξε ! ....


ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016 -- ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ) --- «Η πίστις σου σέσωκέ σε»

Η ακτινοβολούσα πίστη
 
                                                                                                           
Το περιστατικό της θεραπείας του τυφλού που μας διασώζει το ιερό ευαγγέλιο στέλνει πολύ βαθειά μηνύματα γύρω από το θέμα της πίστης, η οποία αποβαίνει σωτήρια για τον άνθρωπο που την εγκολπώνεται στη ζωή του. Πραγματικά, ο τυφλός της περικοπής, όπως αυτή απορρέει μέσα από την ιερή γραφίδα του ευαγγελιστή Λουκά, διέθετε την πίστη εκείνη, η οποία δεν περιορίζεται βέβαια στα στενά όρια της στείρας λογικής, πάνω στην οποία συνήθως στηρίζεται ο άνθρωπος, αλλά επεκτείνεται στην αποδοχή της χάρης του Θεού.

Σωτήρια προσέγγιση
Ο τυφλός εκδηλώθηκε με τρόπο που μαρτυρούσε ότι ήθελε να προσεγγίσει τον Κύριο όχι από περιέργεια αλλά ως Σωτήρα. Στεκόταν στην άκρη του δρόμου και ζητούσε τη βοήθεια των ανθρώπων. Μόλις όμως πήρε την πληροφορία ότι περνούσε ο Ιησούς άρχισε να κράζει με δυνατή φωνή: “Ιησού, Υιέ του Δαυϊδ, ελέησόν με”. Με αυτή την κραυγή αναγνώριζε τη Θεότητα του Κυρίου.
Μάλιστα, ούτε οι παρεμβολές τους πλήθους το οποίο προσπαθούσε να σταματήσει την προσπάθειά του, δεν στάθηκαν ικανές να τον εμποδίσουν από το να ζητήσει το έλεος του Κυρίου.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2016

ΙΕ ΛΟΥΚΑ. Ξένης οσίας, Βαβύλα ιερομάρτυρος, Φίλωνος οσίου.

Ἡ Ἁγία Ξένη καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ ἀπὸ γενιὰ τιμημένη καὶ εὔπορη. Οἱ γονεῖς της ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὴν νυμφεύσουν. Ἐνῶ ὅμως εἶχαν τὰ πάντα ἑτοιμασθεῖ γιὰ τὸν γάμο, ἐκείνη ἐγκατέλειψε τὴ νυφικὴ παστάδα, παίρνοντας μαζί της καὶ δύο πιστές της θεραπαινίδες καὶ διὰ θαλάσσης ἔφθασε στὴν πόλη τῶν Μυλασῶν. Στὰ Μύλασα μᾶλλον πῆγε καὶ ἐγκαταστάθηκε, ὕστερα ἀπὸ συμβουλὴ τοῦ μακαρίου μοναχοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος ἐμφανίστηκε στὴν Ὁσία μετὰ ἀπὸ θεῖο φωτισμό, ὅταν ἐκείνη πέρασε ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἔγινε ὁ πνευματικός της καθοδηγητής.
Στὴν πόλη τῶν Μυλασῶν, ἡ Ὁσία Ξένη ἔκτισε ἱερὸ ναὸ πρὸς τιμὴν τοῦ
Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Ἐκεῖ κτίσθηκαν καὶ κελιὰ ὅπου διέμεναν ἡ Ξένη, οἱ δυὸ θεραπαινίδες καὶ λίγες ἄλλες παρθένες.
Ἡ Ὁσία Ξένη, ἀφοῦ διῆλθε τὴν ζωή της θεοφιλῶς καὶ ὁσίως, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Ὅταν παρέδωσε τὴν ἁγία της ψυχὴ στὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἥλιος φώτιζε τὴν γῆ, φάνηκε στὸν οὐρανὸ Σταυρός, ποὺ τὸν σχημάτιζαν ἀστέρες. Τὸν οὐράνιο αὐτὸ Σταυρὸ τὸν περιέκλειε χορὸς ἀστέρων, σὰν νὰ ἦταν, καθὼς φαίνεται, στεφάνι τῆς Ὁσίας Ξένης, μὲ τὸ ὁποῖο τὴν ἐπιβράβευε ὁ Θεὸς γιὰ τὶς νηστεῖες της, τὶς ἀγρυπνίες της καὶ τὴν ἁγνότητα τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς.

Το Δικαστήριο απαγόρευσε να βαφτίζονται τα βρέφη από τον Μάρτιο του 2016

Αυτό ελάβαμε από τον Ιερομόναχο  Γρηγόριο  Ζιώγο

Μετάφραση  από  υπολογιστή
Πηγή εκκλησιαστική  σελίδα    internet  sobor
Το Δικαστήριο αποφασίζει: από τον Μάρτιο του 2016 απαγορεύει να βαφτίσει τα βρέφη, επειδή Αυτό είναι ένα έγκλημα!
  Στην πράξη, το Δικαστήριο του μυστηρίου του βαπτίσματος δεν είναι συμβατή με τα συμφέροντα του παιδιού, σύμφωνα με το άρθρο. 3 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που κυρώθηκε στις 25 Μαΐου 1992. 
Πηγή  κρατούσα  εκκλησία  της  Ιταλίας

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ


Πηγή : http://xristianorthodoxipisti.blogspot.ca/2016/01/blog-post_23.html?spref=fb

ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ, από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας»

Το άσπρο ψωμί

Ο όσιος ιερομόναχος παπα-Τύχων ( 1884-1968 ), ρώσος στην καταγωγή, ασκήτεψε για εξήντα χρόνια στον Άθωνα. Είχε την συνήθεια, από τη μεγάλη του ευλάβεια στην Παναγία, να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς κλαίγοντας. 
Ένα θαύμα της Παναγίας στάθηκε η αιτία, για να αποφασίσει ο παπα- Τύχων τη μοναχική του αφιέρωση. Στη Σιβηρία, από όπου καταγόταν, είχαν πολύ σιτάρι και το ψωμί τους ήταν άσπρο.
 
Όταν σε νεαρή ηλικία περιόδευε στα ρωσικά μοναστήρια, έφτασε κάποτε και στη Μόσχα. Εκεί έτρωγαν μαύρο ψωμί, που δεν το είχε συνηθίσει, για αυτό και δεν μπορούσε να το φάει. Έτσι έμεινε μερικές μέρες νηστικός.
 
Περνώντας κάποτε έξω από ένα φούρνο, βλέπει μια γυναίκα να του προσφέρει ένα ψωμί κάτασπρο και ζεστό. Χρήματα δεν είχε να το πληρώσει. Μπήκε όμως στο κατάστημα για να βρει την γυναίκα και να την ευχαριστήσει.
 
- Που είναι η γυναίκα που μου έδωσε το ψωμί; ρώτησε τον φούρναρη.
 
- Καμιά γυναίκα δε βγήκε από το μαγαζί μου, απάντησε εκείνος. Άλλωστε εδώ δεν έχουμε άσπρο ψωμί.
 
Ο νεαρός κοίταξε το άσπρο αχνιστό ψωμί που κρατούσε στα χέρια του, και βούρκωσαν τα μάτια του από τη συγκίνηση. Τότε έλαβε την εσωτερική πληροφορία πως το δώρο αυτό ήταν της Παναγίας. Ευχαρίστησαν κι οι δυο την Θεοτόκο, και ο φούρναρης πήρε λίγο από το ψωμί σαν ευλογία. Με το ψωμί αυτό ο παπα- Τύχων τρεφόταν σε όλο το διάστημα της προσκυνηματικής του περιοδείας.
 

Ύστερα από αυτό το θαύμα αποφάσισε να αφιερωθεί στον Θεό και να γίνει μοναχός.

Ο άγιος Μάξιμος και η διακοπή της κοινωνίας με την επίσημη Εκκλησία και τους Πατριάρχες λόγω της υπαρχούσης αλλά μη καταδικασμένης ακόμα αιρέσεως!

Πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=11917

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ κ. Ἰωάννη Ρίζου "Οἱ ληστὲς τῆς Θείας Διδασκαλίας" (Β΄ τόμος).

Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε νὰ κλυδωνίζεται ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ (615), μέγας ἐκφραστὴς καὶ μέχρι θανάτου ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναδείχθηκε ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ὁ βιογράφος τοῦ ἁγίου Μαξίμου, μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Μαξίμου ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεώς του ἦταν ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Ἔφυγε ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα καὶ τὸν κόσμο γιὰ νὰ μὴν ἔχει καμμία ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Τὴν ἐπικοινωνία αὐτὴ τὴν ἐθεωροῦσε μολυσμὸ τῆς ψυχῆς του: «Καταλείπει μὲν ἅπαντα, ψυχῆς ὥσπερ κοίνωσιν τὸ τοῖς τοιούτους ἀνεστράφθαι οἰόμενος».

Τὸ 646 μετέβη στὴ Ρώμη καὶ ὀργάνωσε Σύνοδο στὸ Λατερανό (649), ὅπου καὶ καταδικάστηκε ὁ Μονοθελητισμός. Ἡ δράση του αὐτὴ στρεφόταν ἐνάντια στὴν θέληση τοῦ αὐτοκράτορα Κώνστα Β΄, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν προσαγωγή του στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἀπείθειας σὲ αὐτοκρατορικὸ πρόσταγμα, τῆς συνωμοσίας καὶ τῆς συμμετοχῆς σὲ στάση. Τὸ 653 μεταφέρθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου δικάστηκε καὶ καταδικάστηκε σὲ ἐξορία στὴ Βιζύη τῆς Θράκης. Ἀργότερα προσήχθη ἄλλες δύο φορὲς σὲ δίκη καὶ τελικὰ τὸ 662 καταδικάστηκε σὲ ἐξορία στὴ Λαζικὴ τοῦ Πόντου.

π.Νικόλαος Μανώλης, Διηγήσεις της Ερήμου από το ''Λειμωνάριον'' (Μέρος Α΄)


Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!

                                                                                                                                                
….Διότι πράγματι τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!                                                                                                                                                     
Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα  και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου;                                                        
Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;                                                                                                                              
Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;                                                                                                                                                            
Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;                                        
Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.

Μακριά από εμάς ο πειρασμός της αγιομαχίας: Περί αγιότητας του Γέροντα Σωφρόνιου.

Ευχαριστούμε τον αδελφό μας Ιουστίνο για την αποστολή αυτού του άρθρου!

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Κ. Διώτη
Θεολόγου καὶ Δημοσιογράφου



Ἐκφράζονται πολλαὶ ἐπιφυλάξεις ὡς πρὸς τὴν ἐπιτυχίαν τῆς μελλούσης νὰ συγκληθῇ Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 2016, διότι ὑπάρχουν ἀλληλοσυγκρουόμενα ρεύματα ἀπόψεων εἰς ἀκανθώθη θέματα. Εἶναι μέγιστος ὁ κίνδυνος ἀκόμη καὶ δημιουργίας σχισμάτων μὲ πανορθοδόξους καταστρεπτικὰς ἐπιπτώσεις. Πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν δὲν ἀποκλείεται νὰ ἐπενεργοῦν ἀοράτως καὶ ἐχθρικοὶ παράγοντες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δυστυχῶς, ὡς φαίνεται δὲν ἐδημιουργήθησαν ἀκόμη αἱ ἀσφαλεῖς ἐκεῖναι προϋποθέσεις, ὥστε αἱ ἐργασίαι τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου νὰ διεξαχθοῦν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Τὸ ἀσφαλέστερον, ἐν προκειμένῳ, εἶναι νὰ ἀναβληθῇ ἡ συγκρότησις τῆς Συνόδου αὐτῆς, εἰς τὴν ὁποίαν πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τεθοῦν καὶ τὰ ἐρωτήματα: Εἶναι ὁ Παπισμὸς αἴρεσις (πολυαίρεσις) καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς παναίρεσις, κατὰ τὸν ἅγιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς ; Δὲν προβλέπεται ὅτι θὰ ὑπάρξῃ σχετικὴ ὁμοφωνία.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καθορισθέντα ἤ καθοριζόμενα θέματα πρὸς συζήτησιν εἰς τὴν λεγομένην Πανορθόδοξον Σύνοδον, ἐδημοσιοποιήθη εἰς τὸ Διαδίκτυον ὅτι γίνονται συζητήσεις καὶ διὰ διάφορα ἄλλα θέματα, ὅπως «ἀλλαγὴ τοῦ Μοναχισμοῦ στὸ χαρακτῆρα του. Πρότυπο αὐτοῦ θὰ εἶναι ἡ Μονὴ τοῦ ESSEX. Θὰ ὑπάρξει σχετικὴ ἀπόφαση στὴν Σύνοδο τοῦ 2016».
Ἔκπληξις καὶ κατάπληξις. Ἡ Μονὴ τοῦ Ἔσσεξ (Essex) τῆς Ἀγγλίας εἶναι οἰκτρὸν παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν καὶ ὄχι πρὸς μίμησιν. Ἡ Μονὴ αὐτὴ εἶναι ἀνδρογυναικεία. Εἶναι μικτὴ ἡ Μονὴ αὐτὴ ἀπὸ Μοναχοὺς καὶ Μοναχάς. Ἀποτελεῖται ἀπὸ 12 Μοναχοὺς καὶ ἀπὸ 20 Μοναχάς. Καὶ οἱ Μοναχοὶ αὐτοὶ καὶ αἱ Μοναχαὶ αὐταὶ συνοικοῦν εἰς τὸν αὐτὸν αὐλόγυρον μὲ κοινὸν Ἡγούμενον, κοινὴν τράπεζαν, κοινὴν προσευχήν, κοινὸν ἐκκλησιασμόν, κοινὴν συνεργασίαν εἰς τὰ διακονήματα, τὰ πάντα κοινά.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Εἶναι πάντως βέβαιο ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ἔχει ἀποδεχθῆ τὸ νέο αὐτὸ ἐκκλησιολογικὸ µοντέλο τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν»,

ἀφοῦ ὄχι µόνον δὲν ἀπέρριψε ἡ Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ πρωτοστάτησε στὰ ἀποφασισθέντα, ἀλλὰ καὶ διὰ πολλῶν ἄλλων δηλώσεών του ἀποδέχεται ὡς ἐκκλησία τὸν Παπισµὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς κοµµάτι τῆς διηρηµένης Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐµεῖς εἴµαστε µέρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὸ ὅλον, φυσικὰ τὸ µέρος δὲν µπορεῖ νὰ συγκαλέσει Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, χωρὶς τὴν συµµετοχὴ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» τῆς ∆ύσεως. ∆ὲν θέλει νὰ µᾶς κατηγοροῦν οἱ ἀδελφοί µας τῆς ∆ύσεως ὅτι «τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν θέτει σὲ δοκιµασία ἡ ἀξεδιάλυτη ἀντινοµία της: µία ἀδελφὴ Ἐκκλησία εἶναι ἀληθινὰ καὶ πλήρως Ἐκκλησία- καὶ ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν βρίσκει τὴν ὁλοκλήρωσή της στὴν ταυτότητά της· ταυτόχρονα µία ἀδελφὴ Ἐκκλησία δὲν µπορεῖ νὰ βρεῖ τὴν ὁλοκλήρωση, χωρὶς νὰ πραγµατώνει τελεία κοινωνία µὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἀδελφὲς Ἐκκλησίες». Εἴµαστε συνεπεῖς πρὸς τὴν ἐκκλησιολογία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν µποροῦµε, ἂν θέλουµε νὰ µὴν ἀντιφάσκουµε, νὰ συγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, χωρὶς τὴν «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» τῆς Ρώµης.