Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Χριστοφόροι και όχι Διαβολοφόροι

The Miracle of Holy Light (Holy Fire) that happens every year in Jerusalem

Where and when does the miracle occur?

The ceremony, which awes the souls of Christians, takes place in the Church of the Resurrection in Jerusalem. The date for Pascha is determined anew for every year. It must be a first Sunday after the spring equinox and Jewish Passover. Therefore, most of the time it differs from the date of Catholic and Protestant Easter, which is determined using different criteria. The Holy Fire is the most renowned miracle in the world of Eastern Orthodoxy. IIt has taken place at the same time, in the same manner, in the same place every single year for centuries. No other miracle is known to occur so regularly and so steadily over time. No other miracle is known to occur so regularly and so steadily over time. It happens in the Church of the Holy Sepulchre in Jerusalem, the holiest place on earth[2], where Christ was crucified, entombed, and where He finally rose from the dead.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  στ΄.  Ο  Ειρμός.
Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θηρ οίον εδέξατο· τη Παρθένω δε, ενοικήσας ο Λόγος και σάρκα λαβών, διελήλυθε, φυλάξας αδιάφθορον· ης γαρ ουχ΄ υπέστη ρεύσεως, την τεκούσαν κατέσχεν απήμαντον.

Ερμηνεία.

Ποίος δεν ήθελε θαυμάση την σοφήν διάνοιαν του Ιερού τούτου Μελωδού; Διότι αυτός ένα και τον αυτόν Προφήτην Ιωνάν εις διαφόρους υποθέσεις μεταχειρίζεται. Και πρότερον μεν αυτόν προσφυώς εμεταχειρίσθη εις την εορτήν της Υψώσεως του Σταυρού, παρομοιάσας τούτον με τον τύπον του Σταυρού· τώρα δε αυτόν μεταχειρίζεται εις την υπόθεσιν της εκ Παρθένου Γεννήσεως του Χριστού. Και την μεν εν τη κοιλία του κήτους διαμονήν αυτού εξομοιάζει με την του εμβρύου Σύλληψιν· την δε από του κήτους εξέλευσίν του παρομοιάζει με την του εμβρύου Γέννησιν. Όθεν λέγει, ότι ο ενάλιος θηρ (το κήτος της θαλάσσης) δεξάμενος εις την κοιλίαν του τον Ιωνάν, και φυλάξας αυτόν, καθώς η μήτηρ δέχεται εις την κοιλίαν της το έμβρυον, και φυλάττει αυτό, ύστερον εξέρασεν αυτόν από τα σπλάγχνα του· αλλά τοιούτον σώον και αβλαβή εξέρασεν, οποίος σώος και αβλαβής ήτον, όταν εδέχθη αυτόν πρότερον εις τα σπλάγχνα του. Ο μεν ουν Ιωνάς τοιουτοτρόπως εδέχθη και εξεράσθη από το κήτος· ο δε Μονογενής του Θεού Λόγος εισελθών υπερφυώς εις την κοιλίαν της Παρθένου, και σάρκα λαβών εκ των παναχράντων αυτής αιμάτων διελήλυθεν (εγεννήθη) φυλάξας αβλαβή και αδιάφθορον την δεξαμενήν και γεννήσασαν αυτόν κοιλίαν: τουτέστιν αφήκεν αυτήν Παρθένον, καθώς Παρθένον εύρεν αυτήν και όταν εισήλθεν.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 12 Μαΐου 2015

Επιφανίου επισκόπου Κύπρου, Γερμανού αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Θεοδώρου οσίου του εν Κυθήροις, νεομάρτυρος Ιωάννου.

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βησανδούκη τὸ 310 μ.Χ., κοντὰ στὴν Ἐλευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης ἀπὸ πάμφτωχη οἰκογένεια Ἰουδαίων ἀγροτῶν. Οἱ γονεῖς του εἶχαν ἀκόμη ἕνα παιδί, τὴν Καλλίτροπο. Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν ὁ Ἅγιος ἔχασε τὸν πατέρα του καὶ ἔμεινε ὀρφανός.
Χάρη στὴ διδασκαλία δύο περίφημων γιὰ τὴν γραμματική τους κατάρτιση καὶ τὸ ἀσκητικὸ ἦθος μοναχῶν, τοῦ Λουκιανοῦ καὶ τοῦ Ἰλαρίωνος, προσελκύεται στὸν Χριστιανισμὸ καὶ βαπτίζεται ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἐλευθερουπόλεως Λουκιανό. Στὴν συνέχεια πηγαίνει στὴν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης καὶ ζεῖ κοντὰ στοὺς ἐπιφανέστερους ἀσκητές, ἀσκούμενος στὴν ἐγκράτεια, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν, γενόμενος ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς συνασκητές του. Ἡ φήμη του καὶ οἱ ἀρετές του δὲν ἄργησαν νὰ διαδοθοῦν καὶ γρήγορα ἀναδείχθηκε, τὸ 367 μ.Χ., Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, στὴν ὁποία κατέφυγε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ὅταν τὸ πλοῖο ποὺ ἐπέπλεε πρὸς τὴν Παλαιστίνη, λόγω τρικυμίας, ἔφθασε στὴν Κύπρο.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός:

Οἱ κινήσεις ὅμως αὐτὲς τῶν θλιβερῶν ἐθνοκτόνων μας ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν πέμπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τοὺς μεταπατερικοὺς Κληρικοὺς καὶ κατ᾽ ἐπάγγελμα θεολόγους, τοὺς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωμ. 1, 32) τὴν ἀνομίαν. Ἡ διάσπαση δὲ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφασιστικὰ τὴν προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτομιῶν. Ὅπως τὸν 19° αἰώνα, ἔτσι καὶ σήμερα, δυστυχῶς δεσπόζουν «ὑδαρεῖς» —κατὰ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Χρῆστο Ἀνδροῦτσο— Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μὲ τὰ μέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας γιὰ λόγους προοδευτισμοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφελημάτων. Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευματικὰ συμπορεύονται πάντοτε μὲ τὰ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόμηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σημαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέματα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε σήμερα μὲ τὴ νέα κατοχή μας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκία, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι ὅτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στὴν ἅλωση μὲ τὴν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία!

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς :

 … Διά νά μήν συμμετέχη στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός τρόπος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδεδομένος, ἡ ἀποτείχισις. Οἱ  Ἀντιοικουμενιστές ὅμως δυστυχῶς  ἔχουν ἐφεύρει σήμερα καί ἄλλον τρόπο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι δύνασαι νά μήν συμμετέχης στήν αἵρεσι, ἐνῶ εἶσαι ἐνσωματωμένος ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχης Ὀρθόδοξο φρόνημα.  Πρόκειται δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια γιά τήν  θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου, τήν ὁποία πολλάκις ἔχουμε ἐπισημάνει.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ, π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς


χουμε ἕως τώρα δημοσιεύσει τέσσερα ἄρθρα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ποὺ ξεσκέπασαν τὴν δολιότητα μιᾶς στημένης καὶ κατάπτυστης (ὅπως συνεχῶς ἀποδεικνύεται)Ἡμερίδας ποὺ διοργάνωσε ἡ Μητρόπολη τοῦ Πειραιῶς καὶ ποὺ τελικὰ ἦταν ὄχι περὶ ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ ἐναντίον τῆς ἁγιοπατερικῆς αὐτῆς στάσεως τῆς Ἐκκλησίας μας σὲ περίοδο μάλιστα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Σήμερα, μῆνες μετά, δημοσιεύουμε τὸ τελευταῖο ἄρθρο, ποὺ ἀναφέρεται στὴν συζήτηση, ἡ ὁποία ἔγινε στὸ τέλος τῆς Ἡμερίδος ἐκείνης, μιᾶς καὶ οἱ ποιμαντικές-λειτουργικὲς ὑποχρεώσεις τοῦ π. Εὐθυμίου δὲν ἐπέτρεψαν νὰ τὸ ἑτοιμάσει νωρίτερα. Πιστεύουμε πὼς ἀποτελεῖ καὶ ἔμμεση ἀπάντηση στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Λιβανοῦ.

Του αείμνηστου θεολόγου Στεργίου Σάκκου :

 Η Ορθοδοξία δεν είναι ένας κλάδος του χριστιανισμού. Είναι όλος ο Χριστιανισμός, διότι είναι όλη η Εκκλησία, ο ίδιος ο Χριστός αναστημένος και ζων εν μέσω ημών «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ. 16: 12). Είναι κυρίως ο επιζών μάρτυρας της ανάστασης του Χριστού. Είναι η αγρυπνούσα και αναμένουσα νύμφη, η επισπεύδουσα τον ερχομό του Νυμφίου Χριστού, που νικητής του θανάτου βγήκε από τον τάφο και χάρισε στην Εκκλησία και δι΄ αυτής στον κόσμο όλο τη βεβαιότητα της Ανάστασης.

Πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης : Ο θρησκευτικός συγκριτισμός και οι «προφήται της αισχύνης»

Ετόλμησε μόνος ο προφήτης Ηλίας να τα βάλει με το συγκρητιστικό κατεστημένο των βασιλέων του Ισραήλ Αχαάβ και Ιεζάβελ, οι οποίοι μαζί με τη λατρεία του αληθινού Θεού εισήγαγαν και τη λατρεία του Βάαλ, ανάλογης θεότητος προς τον ελληνικό Δία, αναμείξαντες την αλήθεια με το ψεύδος και έχοντες συμμάχους και συμφώνους τους «προφήτας της αισχύνης», όπως συμβαίνει και σήμερα· άλλα συγκρητιστικά κατεστημένα τώρα του επάρατου Οικουμενισμού εξισώνουν και αναμειγνύουν τις θρησκείες και τις ομολογίες, με τη συμμαχία και συμφωνία πάλιν «προφητών της αισχύνης», υψηλοβάθμων και προβεβλημένων. Ο ίδιος ο Κύριος, άλλωστε, δεν συγκρούσθηκε με το ιερατικό κατεστημένο της εποχής του, ασταμάτητα καθ΄ όλη τη διάρκεια της δημοσίας δράσεώς του, με αποκορύφωμα τα φοβερά «ουαί», λίγο πριν από τη σταυρική του θυσία, με την οποία δίδαξε ότι μέχρι θανάτου πρέπει να αγωνιζόμαστε για την αλήθεια; Τους ζηλωτάς της πίστεως τιμά και προβάλλει προς μίμηση η Εκκλησία και όχι τους χλιαρούς και συμβιβαστικούς του εφησυχασμού. Ακόμη και ησυχαστές και ερημίτες, όπως ο Άγιος Αντώνιος, ο καθηγητής της ερήμου, άφηναν την ησυχία και την προσευχή και κατέβαιναν στον κόσμο, για να συμπαρασταθούν και να ενισχύσουν όσους αντιστέκονταν στις αιρέσεις. Υπάρχει ευθεία γραμμή που συνδέει τον προφήτη Ηλία, τον Τίμιο Πρόδρομο, τον Άγιο Αντώνιο και όλους στη συνέχεια τους ομολογητάς Αγίους με αυτούς που σήμερα αγωνίζονται εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού: «Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείας ταις τρίβοις επόμενος, πάτερ Αντώνιε…». 
Ο ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ  ΑΓ.  ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ  ΚΑΙ  Ο  ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ

«Άψαυστά εστι τοις απείροις τα πνευματικά· ψυχή δε αγία και πιστή προς κατάληψιν έρχεται η του αγίου Πνεύματος κοινωνία…» Άγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος.

Εν αντιθέσει προς την κλασσικήν φιλοσοφίαν, την ποριζομένην τας γνώσεις εκ του εξωτερικού κόσμου, ο Νεοπλατωνισμός, ως μυστικιστικός ιδεαλισμός, εστρέφετο προς τα ένδον του ανθρώπου, όπως εκείθεν επιτύχη την «θέαν του Θεού». Πιστεύων ότι η ψυχή είναι πλάσμα Θεού και επιποθεί μίαν «Θεοκρασίαν», μίαν σύγχυσιν εντός της απροσώπου Θεότητος, ενόμιζεν ότι, στρεφομένη η ψυχή προς εαυτήν, ως προς θείαν αρχήν, ήτο αρκετόν δια να ίδη την θείαν εικόνα. Μάλιστα οι νεοπλατωνικοί, θέλοντες να δικαιώσουν την θεωρίαν των αυτήν, επεκαλούντο την χριστιανικήν διδασκαλίαν περί θείας εικόνος, ανανεούντες τοιουτοτρόπως τας παλαιάς αντιλήψεις, περί θεότητος της ανθρωπίνης ψυχής. Ενώπιον των ιδεών τούτων, αι οποίαι έτεινον να προκαλέσουν σύγχυσιν εν τη περί θείας εικόνος διδασκαλία της Εκκλησίας, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπεστήριξε δογματικώς, ότι πάσα προς τα έσω στροφή δεν δύναται να απολήξη ειμή εις την θεώρησιν της διεφθαρμένης εικόνος, εφ’ όσον η ψυχή δεν απεπλύθη δια λουτρού παλιγγενεσίας. Τους δε υποστηρίζοντας, ότι βλέπουν την θείαν εικόνα γνωστικούς, τους απεκάλει «θεωρούς εικόνων», λέγων· «…τους εικονογνώστας τούτους, οι φασιν εκ της γνώσεως το κατ’ εικόνα τον άνθρωπον λαμβάνειν, και δι’ αυτής κατά Θεόν μορφούσθαι την ψυχήν».