Εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν

Κύριε Διευθυντά,

Διαβάζοντας στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (2044/7-11-14) τὸ θέμα τῆς Ἱ. Μητρόπολης Πειραιᾶ γιὰ τοὺς Ἀρμενίους μονοφυσίτες εἶδα ὅτι δὲν ἀναφέρθηκε τὸ θαῦμα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ποὺ τὸ γιορτάζουμε τὴν 11η Ἰουλίου καὶ ἐπιβεβαιώνει ὅτι οἱ Ἀρμένιοι ὡς μονοφυσίτες εἶναι Αἱρετικοί. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες παρὰ τὴν ἁγιότητά τους κατὰ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὅταν φτάνανε σὲ ἀδιέξοδο κατέφευγαν στὴν θεϊκὴ ἐπέμβαση, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος ποὺ ἔβγαλε λάδι ἀπὸ τὴν πέτρα καὶ ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας ποὺ ἐπιβεβαίωσε τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ κεραμίδι. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν 4η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ καταδικάστηκε ὁ μονοφυσιτισμὸς πάλι κατέφυγαν στὴ διά θαύματος ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ διά μέσου τοῦ σκηνώματος τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Τί ἔγινε τότε καὶ τὸ γιορτάζουμε καὶ τώρα ἀκόμη; Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος στὴν Δωδεκάβιβλο (4ο βι- βλίο σελ. 356-557) γράφει ἐπὶ λέξει: "...καὶ ἔθηκαν αὐτὸν (τὸν τόμον τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὶς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ) ἐπὶ τοῦ λειψάνου αὐτῆς (τῆς Ἁγίας Εὐφημίας), ἔβαλον δὲ ὁμοῦ καὶ τὸν τόμον τῶν Αἱρετικῶν (μονοφυσιτῶν), εἶτα ἔκλεισαν τὴν λάρνακα, καὶ ἐσφράγισαν αὐτὴν οἱ ἔγκριτοι τῆς Συνόδου καὶ ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ σύγκλητος, ἔπειτα ἐδέοντο μετὰ ὕμνων καὶ δακρύων καὶ στάσεων παννυχίων τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἀποκαλύψη αὐτοῖς τὸ Ὀρθόδοξον, ἀνοίξαντες δὲ τὸ μνῆμα, εὗρον τὸν μὲν τόμον τῶν Αἱρετικῶν εἰς τοὺς πόδας τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τὸν δὲ ῞Ορον τῶν Ἁγίων Πατέρων κρατούμενον ἐπὶ τῆς δεξιᾶς χειρός, ΟΝ, ΑΠΛΩΣΑΣΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ Η ΑΓΙΑ, ΕΔΩΚΕ Τῼ ΒΑΣΙΛΕΙ, καὶ τῇ Συνόδῳ, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος".

Ύμνοι Σταυροπροσκυνήσεως 1976 Στανίτσας


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  δ΄.  Ο  Ειρμός.

 

Ακήκοε Κύριε, φωνής σου, ον είπας, φωνή βοώντος εν ερήμω, ότε εβρόντησας πολλών επί υδάτων, τω σω μαρτυρούμενος Υιώ· όλος γεγονώς του παρόντος, Πνεύματος δε εβόησε· Συ ει Χριστός, Θεού σοφία και δύναμις.

 

Ερμηνεία.

 


Επειδή ο παρών Ειρμός της τατάρτης Ωδής είναι ποίημα του Προφήτου Αββακούμ, ο οποίος είπε: «Κύριε εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην» (Αββακ. γ: 1), δια τούτο και ο Ιερός ούτος Μελωδός με την ιδίαν λάξιν του Αββακούμ κάμνει την αρχήν του παρόντος Ειρμού· και αποτείνων τον λόγον προς τον Θεόν και Πατέρα, ούτω λέγει προς Αυτόν: ω Κύριε και Πάτερ προάναρχε, ο προφητικώτατος Πρόδρομος Ιωάννης, τον οποίον εσύ είπας: ήτοι εχαρακτήρισας δια στόματος του Προφήτου Ησαϊου με τα λόγια ταύτα «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» (Ης. μ: 3), αυτός, λέγω, ήκουσε την ιδικήν Σου φωνήν, όχι εν ύπνοις και οράμασι, καθώς οι άλλοι Προφήται, αλλά έξυπνος και με νουν και αυτία εγρηγορότα. Ποίαν δε φωνήν Σου ήκουσε; Εκείνην την λέγουσαν: «Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ. γ: 17). Πότε δε ταύτην ήκουσε την φωνήν; Όταν Εσύ, βαπτιζομένου του Μονογενούς Σου Υιού εν τω Ιορδάνη ποταμώ, εβρόντησας την ανωτέρω φωνήν επάνω εις τα πολλά ύδατα του Ιορδάνου. Διατί; Ίνα μαρτυρήσης την αυτού υιότητα και Θεότητα· όθεν και ο Δαβίδ προλαβών περί αυτής ανεβόησεν: «Ο Θεός της δόξης εβρόντησε. Κύριος επί υδάτων πολλών» (Ψαλμ. κη: 3). Ου μόνον δε της φωνής Σου ο Πρόδρομος ήκουσεν, αλλά και της χάριτος του παρόντος εν τω Ιορδάνη Πνεύματος του εν είδει περιστεράς καταβάντος επί τον βαπτιζόμενον Χριστόν όλος εγένετο έμπλεως (γεμάτος), όλος πνευματοφόρος. Δια τούτο εβόησε προς τον σαρκί βαπτιζόμενον: Συ είσαι ο Χριστός ο τέλειος Θεός και ο τέλειος άνθρωπος· των δύο γαρ φύσεων και της μιάς υποστάσεως δηλωτικόν είναι το «Χριστός» όνομα, κατά τον Δαμασκηνόν Ιωάννην και κατά πάντας τους Ιερούς Θεολόγους· δηλοί γαρ αυτό τον χρίσαντα Πατέρα τον χρισθέντα Υιόν κατά την ανθρωπότητα, και το χρίσμα το Πνεύμα το Άγιον· όθεν είπεν ο Δαβίδ: «Δια τούτο έχρισέ σε, ο Θεός, (ω Θεέ) ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου» (Ψαλμ. μδ: 8) έλαιον δε αγαλλιάσεως είναι το Πνεύμα το Άγιον. Ώστε το «Χριστός» όνομα, και τον χρίσαντα δηλοί Θεόν, και τον χρισθέντα άνθρωπον. Είτα λέγει: Συ είσαι ο Χριστός, η ενυπόστατος σοφία και δύναμις του Θεού και Πατρός, καθώς είπεν ο Απόστολος Παύλος: «Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (α΄ Κορ. α: 24). Λέγει δε τα λόγια ταύτα ο Μελωδός κατά προσωποποιϊαν, και όχι ότι είπεν αυτά ο Πρόδρομος· διότι δεν φαίνεται εν Ευαγγελίοις να είπε τοιαύτα.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 14 Μαρτίου 2015

Βενεδίκτου του οσίου, Αλεξάνδρου μάρτυρος του εν Πίδνη, Ευσχήμονος επισκόπου και ομολογητού, Δημητρίου νεομάρτυρος Τουρναρά (1654).

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος γεννήθηκε τὸ ἔτος 480 μ.Χ. στὴν ἐπαρχία Νουρσίας τῆς Οὐμβρίας. Οἱ γονεῖς του τὸν ἔστειλαν νὰ σπουδάσει στὴ Ρώμη, ἀλλὰ ἡ χλιδὴ τῆς πρωτεύουσας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ φουντώσει στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ὅταν ἔχασε τοὺς γονεῖς του, ἡ τροφός του ἀνέλαβε τὴν κηδεμονία ἐκείνου καὶ τῆς ἀδελφῆς του Ἁγίας Σχολαστικῆς. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐγκατέλειψε τὴν οἰκογένειά του καὶ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό.
Ἀρχικὰ ἀσκήτεψε στὸ Ἀφίλε, βορειοανατολικὰ τῆς Ρώμης καὶ κατόπιν σὲ δυσπρόσιτο σπήλαιο τοῦ Σουμπιάκο. Ἐκεῖ ἔζησε τρία χρόνια αὐστηρᾶς ἀσκήσεως καὶ μελέτης. Στὴν συνέχεια κλήθηκε ἡγούμενος τῆς γειτονικῆς μονῆς τοῦ Βικοβάρο, ἀλλὰ οἱ μοναχοὶ γρήγορα ἀντέδρασαν λόγω τῆς αὐστηρᾶς ἀσκήσεως, στὴν ὁποία ὑπέβαλε αὐτοὺς ὁ νέος ἡγούμενος καὶ ζήτησαν νὰ τὸν δηλητηριάσουν. Ὁ Ὅσιος, ἀφοῦ γλύτωσε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ἐπέστρεψε στὸ ἐρημητήριό του στὸ Σουμπιάκο, ὅπου ἵδρυσε ἐπάνω στοὺς βράχους δώδεκα κοινόβια, τὸ καθένα μὲ δώδεκα μοναχούς, ἐκ τῶν ὁποίων προΐστατο ἕνας ὡς ἡγούμενος. Οἱ μαθητὲς γύρω του ἄρχισαν νὰ πληθαίνουν καὶ μεταξὺ αὐτῶν συγκαταλέγονταν καὶ νέοι εὐγενῶν οἰκογενειῶν.
Ὅμως, μετὰ ἀπὸ λίγο, λόγῳ ραδιουργιῶν ἑνὸς κληρικοῦ μὲ τὸ ὄνομα Φλωρέντιος, ἀναγκάσθηκε κατὰ τὸ ἔτος 529 μ.Χ., νὰ ἐγκαταλείψει τὸ προσφιλὲς ἐρημητήριό του καὶ νὰ ἔλθει στὸ ὄρος Κασσίνο τῆς Καμπανίας, κοντὰ στὴν Καπούη. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἵδρυσε δυὸ ναΐσκους, ποὺ ἀφιέρωσε στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ τὸν Ἅγιο Μαρτίνο καὶ τὴν περιώνυμη μονὴ τοῦ ὄρους Κασσίνο, ὅπου ἔγραψε καὶ τὸν περίφημο Κανόνα του.
Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὅσιος ἀπέκτησε τὸ χάρισμα τῆς διορατικότητας. Δίδασκε πάντοτε στοὺς μαθητές του μὲ τὴ ζύμη τῆς Θείας Δικαιοσύνης καὶ κατέβαλε κάθε προσπάθεια γιὰ τὴν πνευματική τους προκοπή. Τοὺς ἔλεγε νὰ ἐλπίζουν στὸν Θεό, ἐὰν βλέπουν καλὸ νὰ μὴν τὸ ἀποδίδουν στὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀλλὰ στὸν Κύριο, νὰ φοβοῦνται τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως καὶ νὰ ἐπιθυμοῦν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἐπίσης διαλαλοῦσε ὅτι ὁ ἐπὶ γῆς βίος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλίμακα ποὺ ἀνυψώνεται στὸν οὐρανό, ἐὰν ἡ καρδιὰ εἶναι ταπεινή. Ἀνεβαίνουμε τὴν πρώτη βαθμίδα τῆς ταπεινοφροσύνης, ἐὰν ἐνθυμούμαστε ἀδιαλείπτως τὸν Θεό. Ἡ δεύτερη βαθμίδα τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι νὰ μὴν ἱκανοποιοῦμε τὶς ἐπιθυμίες μας, ἀλλὰ νὰ πράττουμε τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου. Ἡ τρίτη εἶναι ἡ πλήρης ὑπακοή. Ἡ τέταρτη εἶναι ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ προσκαρτερία. Ἡ πέμπτη ἐκφράζεται διὰ τῆς ταπεινῆς ἐξαγορεύσεως τῶν λογισμῶν. Ἡ ἕκτη εἶναι ἡ αὐτομεμψία καί, τέλος, ἡ ἑβδόμη εἶναι ἡ βαθιὰ αἴσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας.

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 543 – 547 μ.Χ. Κατὰ τὸν βιογράφο του, ἕξι ἡμέρες πρὶν τὸν θάνατό του παρήγγειλε νὰ τοῦ ἑτοιμάσουν τὸν τάφο, τὴν δὲ τελευταία ἡμέρα νὰ τὸν μεταφέρουν στὸ ναό, ὅπου, ἀφοῦ μετέλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ προσευχήθηκε, παρέδωσε τὸ πνεῦμα. Τὸ ἱερὸ λείψανο αὐτοῦ, ἐνταφιάσθηκε στὸ ναΐσκο τοῦ Προδρόμου, ἐκεῖ ὅπου ἄλλοτε ὑψωνόταν τὸ ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνος. Κοντὰ στὸν Ὅσιο ἐνταφιάσθηκε καὶ ἡ ἀδελφή του Σχολαστική.
Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου γράφτηκε στὴ λατινικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Διάλογο καὶ μεταφράστηκε στὴν ἑλληνικὴ ἀπὸ τὸν Πάπα Ρώμης Ζαχαρία (741 – 752 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν Ἕλληνας ἀπὸ τὴν Καλαβρία.

Λόγος εις την Γ’ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως) Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. η' 34-38- θ' 1)

Μεγάλη η δύναμη της αλήθειας! Δεν υπάρχει τίποτα ικανό στον κόσμο που να μπορεί να της αφαιρέσει τη δύναμη αυτή.
Η θεραπευτική δύναμη της αλήθειας είναι πολύ μεγάλη! Δεν υπάρχει στον κόσμο αρρώστια ή νόσημα που δεν μπορεί να θεραπευτεί από την αλήθεια.
Οι άρρωστοι που υποφέρουν κι είναι αδύναμοι, αναζητούν γιατρό για να τους δώσει την ανάλογη θεραπεία. Κανένας τους δεν ψάχνει για κάποιο γιατρό που θα τους χορηγήσει φάρμακο γλυκό και γευστικό. Όλοι τους θ’ αναζητήσουν κάποιον που θα τους δώσει φάρμακο αποτελεσματικό, είτε γλυκό θά ’ναι αυτό είτε πικρό είτε κι εντελώς άγευστο. Όσο πιο πικρό είναι το φάρμακο που σύστησε ο γιατρός κι όσο πιο περίπλοκη είναι η εξέλιξη της θεραπείας, τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη αποκτά ο γιατρός στα μάτια του αρρώστου.

Γιατί οι άνθρωποι απορρίπτουν το πικρό φάρμακο μόνο όταν το προσφέρει το χέρι του Θεού; Γιατί αναζητούν μόνο γλυκίσματα από το χέρι του Θεού; Επειδή δεν αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρή είναι η αρρώστια της αμαρτίας τους, επειδή νομίζουν πως μπορούν να θεραπευτούν μόνο με γλυκίσματα.

EU court orders Turkey to pay for invasion of Cyprus

True cost: The European Court of Human Rights said the passage of time did not erase Turkey's responsibility for the invasion of Cyprus. Pictured is a man lighting a candle at the grave of a relative who died in the conflict

(Daily Mail) - Turkey has been ordered to pay Cyprus a record £75 million for its 1974 invasion and the island's subsequent division.
The European Court of Human Rights said the passage of time did not erase Turkey's responsibility in the case, ruling that the country must pay £24million to relatives of those missing in the operations.
It also ordered Turkey to pay £50million for 'the enclaved Greek-Cypriot residents of the Karpas peninsula' - the northernmost tip of the Turkish Cypriot part of the island where hundreds of Greek Cypriots still live.
Cyprus has been divided since Turkey invaded after a coup by supporters of union with Greece.
Only Turkey recognizes the breakaway Turkish Cypriot state that was proclaimed in the north of the island.
The European Court of Human Rights' judgement - which is the largest is has ever made - comes as the Turkish and Greek communities in Cyprus make new efforts to reunite the island.
The court said it would be up to the government of Cyprus to determine how to award the damages.
Turkey has not always complied with the European Court of Human Rights' demands in the past.
In a 1998 ruling, the Strasbourg court ordered the country to pay Titina Loizidou £980,000 in compensation for depriving her of property in the seaside city of Kyrenia.
It was the first case in which a Greek Cypriot successfully sued Turkey over the invasion and earned the right to compensation.
Turkey eventually paid the money in 2003, but is still yet to comply with an earlier European Court decision ordering the country to allow Loizidou to reclaim her property.

«Ορθόδοξος Τύπος» : Ὁ σύγχρονος οἰκουμενισμὸς ὑλοποιεῖ τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου!

Είναι γεγονός  ὅτι ὁ σύγχρονος οἰκουμενιστικὸς οἶστρος δὲν κάνει τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ ὑλοποιεῖ τὶς ἀποφάσεις τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου! Ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν οἱ ἐπισημάνσεις τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς. Δεῖτε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα: «Τὸ συμπέρασμα ὅσων ἀναφέραμε παρὰ πάνω εἶναι, ὅτι οἱ παπικοὶ δὲν κάνουν τίποτε περισσότερο καὶ τίποτε λιγότερο, ἀπὸ τὸ νὰ ἐφαρμόζουν τὶς συνο- δικὲς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς. Ἀλλὰ καὶ οἱ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστές, (Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ οἱ παρατρεχάμενοί τους), δὲν κάνουν τίποτε περισσότερο καὶ τίποτε λιγότερο, ἀπὸ τὸ εὐθυγραμμίζονται μὲ ἕνα δουλικὸ τρόπο πάνω στὶς ἴδιες ἀποφάσεις. Τὸ ἐρώτημα εἶναι τί κάνουμε ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ συγκεκριμένα, ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς κληρικοὺς καὶ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχουν ἀκόμη διαποτιστεῖ ἀπὸ τὸ θανατηφόρο δηλητήριο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖνοι, (οἱ Παπικοί), εἶναι τουλάχιστον εἰλικρινεῖς καὶ συνεπεῖς μὲ τὴν κακόδοξη Ἐκκλησιολογία τους καὶ τὴν ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα. Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ἴδιο εἰλικρινεῖς καὶ συνεπεῖς μὲ τὴν Ὀρθοδοξία μας; Εἴμαστε πρόθυμοι νὰ ἐφαρμόσουμε μὲ πιστότητα καὶ συνέπεια τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία μας; Νὰ βαδίσουμε πάνω στὰ χνάρια τῶν ἁγίων Πατέρων μας, θυσιάζοντες θρόνους καὶ ἀξιώματα καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας, ἂν χρειασθεῖ, γιὰ νὰ διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν φιλτάτη Ὀρθοδοξία μας;»! Συμφωνοῦμε ἀπόλυτα μὲ τὶς εὔστοχες αὐτὲς ἐπισημάνσεις. Δυστυχῶς ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα!

Ἡ λάμψις τοῦ καλοῦ παραδείγματος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση


Όλοι οι άνθρωποι δέχονται μέ χαρά, ἄν ὄχι καί μέ ἐνθουσιασμό, τό καλό παράδειγμα κάποιου. Σέ μιά κοινωνία πού ἐπικρατεῖ πιά ἡ ἀδικία, τό συμφέρον, τό ἀκόρεστο πάθος τῆς πλεονεξίας, τό θράσος, ὁ ἄκαμπτος ἐγωισμός, ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, ἀλλά καί ἡ φυγοπονία, ἡ ἀπάτη, ἡ κακοβουλία, οἱ δαιμονικές μεθοδεύσεις, ἡ πρόκληση, ἡ ἀνηθικότητα κ.λπ., εἶναι παρήγορο πού οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν καί δέχονται τή λάμψη τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει ἀκόμα ἡ ἐλπίδα νά βελτιωθεῖ ἡ κοινωνία. Ὁ δρόμος βέβαια εἶναι καί μακρύς καί ἀνηφορικός. Τό καλό παράδειγμα δέν ὑπάρχει παντοῦ, σέ ἀντίθεση μέ τό κακό πού πλεονάζει καί δημιουργεῖ δυσάρεστες καταστάσεις. Ὡστόσο, γίνεται ἀποδεκτό καί ἀπό ἐκείνους πού εἶναι ἀπρόσεκτοι στήν προσωπική τους ζωή, κατέχουν δημόσιες θέσεις, ἀσχολοῦνται μέ τά κοινά καί συχνά σκανδαλίζουν τούς ἁπλούς ἀνθρώπους. Θά μπορούσαμε νά τό χαρακτη- ρίσουμε ὁδοδείκτη καί νά τό προβάλλουμε πρός μίμησιν. Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ μεγάλη ἀδυναμία στούς ἀνθρώπους. Ἐνῶ θαυμάζουν τό φωτεινό παράδειγμα κάποιου, ἀπό ἀδυναμία καί διαστροφή μιμοῦνται τό κακό παράδειγμα, τό ὁποῖο θεωρητικά ἀπορρίπτουν! Συμβαίνει αὐτό, γιατί εἶναι κοντόφθαλμοι καί ἀρνοῦνται τήν αἰώνια ζωή. Γι᾿ αὐτούς ὁ Θεός δέν ὑπάρχει ἤ ἄν ὑπάρχει, βρίσκεται πολύ μακριά τους καί δέν χρειάζεται νά ἔχουν σχέση μαζί του. Ἡ ζωή τους κυλάει δίχως Θεό, γι᾿ αὐτό καί ὅλα ἐπιτρέπονται. Θά μποροῦσα νά διατυπώσω καί διαφορετικά τή φράση. Ἡ ζωή τους κυλάει μέ τό διάβολο, γι᾿ αὐτό οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ περιτ- τεύουν. Ὁ καλοπροαίρετος ὠφελεῖται πνευματικά καί ἀπό τό καλό παράδειγμα καί ἀπό τό κακό. Ἀπό τό καλό παρακινεῖται πρός τήν ἀρετή καί ἀπό τό κακό, γιά νά ἀποφεύγει τήν ἁμαρτία. Μέ αὐτό τόν τρόπο τά βήματά του εἶναι σταθερά πρός τό καλό, συγχρόνως δέ ἀποτελεῖ καί ὁ ἴδιος ἀξιομίμητο παράδειγμα. Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά ποῦμε παρενθετικά ὅτι πολλές φορές στή ζωή βλέπουμε τήν ὑποκρισία νά θολώνει τά πράγματα στή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων καί νά προβάλλονται ἄτομα, τά ὁποῖα εἶναι πλήρως διεφθαρμένα. Αὐτό συνήθως συμβαίνει στήν τηλεόραση, ὅπου πραγματικά τό μαῦρο καί δυσῶδες ἐμφανίζεται ὡς ἄσπρο καί εὐῶδες! Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στό θέμα αὐτό. Δέν πρέπει νά εἶναι κανείς εὐκολόπιστος, γιά νά μή παρασύρεται ἀπό πρόσωπα πού δέν ἔχουν ἦθος καί ὑπηρετοῦν μόνο τά δικά τους συμφέροντα. Εἶναι ἀνάγκη νά αὐξηθοῦν οἱ συνειδητοί χριστιανοί καί νά ἀποκτήσει ἡ Ἐκκλησία μεγαλύτερη πνευματική δύναμη. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νά ἐλπίζει κάποιος ὅτι ἡ κοινωνία θά βελτιωθεῖ, οἱ ἄνθρωποι θά ἀποκτήσουν ἦθος καί ἡ κακοδαιμονία θά περιοριστεῖ σέ μεγάλο βαθμό.

Αποκάλυψη βόμβα από Επίσκοπο για το μέλλον της Εκκλησίας !!!!

ΧΛΙΑΡΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΤΙΚΟΙ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οι άνθρωποι της εποχής μας εύκολα συμβιβάζονται με ό,τι προβάλλεται ως
σύγχρονο, μοντέρνο και προοδευτικό, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα κάνουν τη ζωή
τους πιό ευχάριστη. Δεν έχουν ηθικές αρχές και δέν αντιδρούν. Είναι παθητικοί
αποδέκτες των όσων οι επιτήδειοι προτείνουν, αδιαφορώντας αν πολλά από αυτά
είναι ηθικά και θεάρεαστα. Την ίδια περίπου νοοτροπία έχουν και οι περισσότεροι
χριστιανοί! Ενώ δέχονται τη διδασκαλία του Χριστού και θεωρούν την Εκκλησία
Του κιβωτό σωτηρίας, παραμένουν συμβιβασμένοι με το κυριαρχούν κοσμικό
φρόνημα, γεγονός που αποκαλύπτει ότι η χριστιανική τους ιδιότητα πολύ λίγο τους
επηρεάζει. Γι᾽ αυτό και είναι ιδιαίτερα επίκαιροι οι φοβεροί λόγοι της Αποκαλύψεως
προς τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Λαοδικείας: «Οίδά σου τα έργα, ότι ούτε
ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε
ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου»(γ´ 15-16 ). Δηλαδή, ξέρω
καλά τα έργα σου: δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός!
Επειδή όμως δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι᾽ αυτό θα σε ξεράσω
από το στόμα μου. Οι χλιαροί χριστιανοί αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία και αυτό
είναι πολύ ανησυχητικό. Δυστυχώς και στούς κληρικούς το ίδιο συμβαίνει. Έτσι δεν
υπάρχουν πολλές ελπίδες να βελτιωθούν τα πράγματα σύντομα. Βέβαια, δεν λείπουν
και στις μέρες μας οι ζηλωτές κληρικοί, οι οποίοι αρνούνται κάθε συμβιβασμό και
σαλπίζουν χωρίς φόβο την ανόθευτη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και διασώζουν το
ορθόδοξο ήθος. Έρχονται, φυσικά, σε αντίθεση με πολλούς συλλειτουργούς τους, αλλά
δεν ενοχλούνται. Τον ίδιο ζήλο δείχνουν και στην υπεράσπιση της πίστεως, η οποία
στην εποχή μας κινδυνεύει να νοθευτεί από την δόλια και ανίερη δραστηριότητα των
οικουμενιστών. Ο αείμνηστος Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ενοχλούνταν από την
παρουσία των χλιαρών χριστιανών, οι οποίοι σιωπούσαν ενόχως μπροστά σε
συγκλονιστικά γεγονότα, που είχαν σχέση με την ακεραιότητα της ορθοδόξου πίστεως
και την ομολογία της. Γι᾽ αυτό και στο βιβλίο του «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα»
γράφει τα εξής αξιοπρόσεκτα: «Την έλλειψι ζήλου για την ομολογία Πίστεως, την αηδιάζει
ο Θεός. Η αδιαφορία για την Αλήθεια είναι χειρότερη και από τον ζήλο, που δείχνει
κάποιος, όταν υποστηρίζη μια πλάνη. Η χλιαρότης, η αδράνεια και η σιγή στην Αλήθεια
που προδίδεται, δεν συγχωρούνται από τον Θεό. Μας θέλει ή ζεστούς στην Πίστι ή
ψυχρούς. Οι χλιαροί είναι απαράδεκτοι. Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ένοχοι. Τους χλιαρούς
και γλοιώδεις ο Θεός τους ξερνάει, τους διώχνει, τους απομακρύνει. Δεν τους θέλει κατ᾽
όνομα μόνον Χριστιανούς στην Εκκλησία Του. Δεν τους χρειάζεται, εφ᾽ όσον παίζουν τον
απαίσιον παιγνίδι του Ιούδα» (σελ. 116-117 ).
Στη δύσκολη εποχή μας, που οι εχθροί της πίστεώς μας βρίσκονται εντός των τειχών και
κατέχουν υψηλές θέσεις, χρειάζεται πνευματική εγρήγορση και παρρησία, προκειμένου
να αποκαλύπτονται τα ύπουλα σχέδιά τους και να αφυπνίζονται και οι ανυποψίαστοι
άνθρωποι. Όταν τόσα φοβερά κάνουν οι οικουμενιστές, δεν είναι δυνατόν να σιωπούμε.
Είναι υπέρτατο καθήκον να ομολογούμε την πίστη μας και να αρνούμαστε κάθε εμφανή
ή αφανή προσπάθεια υποβάθμισής της και εξίσωσής της με τα όσα αιρετικά πιστεύουν
οι Παπικοί και οι Προτεστάντες. Γι᾽ αυτό τονίζουμε και ξανατονίζουμε ότι τώρα είναι

καιρός επιφυλακής και όχι χαλάρωσης και ραθυμίας.

Γ΄ Χαιρετισμοί Από τον Ιερό Ναό Παναγιάς Βλαχερνών Κερατσινίου 21/03/2014


ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΙ

Ο ευσεβής και φιλόθεος Ορθόδοξος χριστιανός πουθενά δεν θα εύρισκε τόσον πλήρη ερμηνείαν του νοήματος της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού, ως και των άλλων Δεσποτικών και Θεομητορικών εορτών, από το «Εορτοδρόμιον» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Το βιβλίον αυτό έχει ιδιαιτέραν χάριν, όχι μόνον διότι εγράφη δια χειρός ηγιασμένης, αλλά και διότι εις τας σελίδας του συγκεντρούνται αι άκτιστοι ακτίνες του Αγίου Πνεύματος, ως Υμνολογία, ως ηθική φιλοσοφία, ως δογματική έκθεσις, ως Μυστική Θεολογία, ως πλούτος Πατερικής Γραμματολογίας. Ο ακάματος και θεοφώτιστος συγγραφεύς του συνεπύκνωσεν ό,τι θειότερον παρήγαγεν η ένθεος καρδία και ο θεόληπτος νους των αγίων Πατέρων, εν τη ερμηνεία όλων των φάσεων της θείας Οικονομίας, της Σταυρικής Θυσίας και της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου, και ό,τι ευηχέστερον ως μουσουργικόν και αιθέριον Υμνολόγημα μας έδωσεν η πνευματοκίνητος λύρα των μελωδών και καλλικελάδων αηδόνων της αγιωτάτης Εκκλησίας μας.

Μέσα σε είκοσι πέντε σελίδας του «Εορτοδρομίου», μαθαίνει ο ορθόδοξος Χριστιανός το μέγα μυστήριον της Αναστάσεως του Χριστού μας, όπως το συνέλαβον οι θείοι Πατερικοί νόες και μυσταγωγείται εις τα υψηλά νοήματα της «εορτής των εορτών».