ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ


Σιμωνόπετρα • Άγιον Όρος • Αγνή Παρθένε - Simonopetra • Mount Athos • Agni Parthene


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Μετ΄ ευσεβείας προσδράμωμεν ευτόνως, Πηγαίς αχράντοις ρεύσεως σωτηρίου, Λόγον κατοπτεύοντες εξ ακηράτου, Άντλημα προσφέροντα δίψης ενθέου, Κόσμου προσηρώς εξακεύμενον νόσον.

Ερμηνεία.


Το Τροπάριον τούτο ερανίσθη ο Ιερός Μελωδός από τα λόγια του Προφήτου Ησαϊου τα λέγοντα: «Αντλήσατε ύδωρ μετ΄ ευφροσύνης εκ των πηγών του σωτηρίου» (Ησ. ιβ: 3) και αλλαχού, «Οι διψώντες πορεύεσθε εφ΄ ύδωρ» (Ησ. νε: 1). Ερανίζεται δε και τα λόγια της Σαμαρείτιδος γυναικός, ήτις είπε προς τον Κύριον: «Κύριε, άντλημα ουκ έχεις, και το φρέαρ εστί βαθύ. Πόθεν ουν έχεις το ύδωρ το ζων;» (Ιω. δ: 11). Όθεν λέγει· ας προσδράμωμεν, ω άνθρωποι, και ημείς με ευσέβειαν και συντονίαν: ήτοι προθυμίαν ψυχής εις τας καθαράς πηγάς του σωτηρίου ρεύματος: ήτοι εις τας κολυμβήθρας του αγίου Βαπτίσματος· και ας μη λυπηθώμεν ότι δεν έχομεν άντλημα δια να τραβίξωμεν το νερόν τούτο· βλέπομεν γαρ τον εκ του ακηράτου και αθανάτου Πατρός γεννηθέντα Λόγον, ότι προσφέρει εις ημάς ιλαρώς και με την συνειθισμένην χρηστότητά Του άντλημα, το οποίον εμπορεί να ιατρεύση (τούτο γαρ δηλοί το, εξακεύμενον) την νόσον της ενθέου δίψης του Κόσμου. Νόσος δε κατά τον ανώνυμον είναι η εξ αγνοίας Θεού προερχομένη ξηρασία και δίψα, την οποίαν έχουσιν οι αβάπτιστοι και αδίδακτοι· ου μόνον δε νόσος αύτη εστίν, αλλά και θάνατος· όθεν είπεν ο μέγας Βασίλειος: «Θεού άγνοια, θάνατός εστι ψυχής». Ποίον δε εστί το άντλημα τούτο; Είναι η Πίστις, δια μέσου της οποίας εμπορούμεν να αντλήσωμεν την σωτηρίαν των ψυχών μας. Ποία δε είναι η δίψα; Η επιθυμία της σωτηρίας μας· δια τούτο και ο Μελωδός ένθεον αυτήν ωνόμασε· ποίον γαρ άλλο είναι ενθεώτερον από το να διψά τινάς την σωτηρίαν του και τα θεία και πνευματικά πράγματα; Βέβαια ουδέν. Όθεν και ο Προφήτης Δαβίδ υπό της τοιαύτης δίψης καταφλεγόμενος, ενθουσιαστικώς έλεγεν: «Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν τον ισχυρόν τον ζώντα» (Ψαλμ. μα: 3).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 3 Φεβρουαρίου 2015

Συμεών του Θεοδόχου, Άννης της προφήτιδος, Ιωάννου, Νικολάου, Σταματίου των εκ Σπετσών νεομαρτύρων.

Ὁ Συμεὼν ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καὶ εὐλαβής, «προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ». Ἦταν ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση, ἀλλὰ στὴν ἀρετὴ ἄγγελος, ἄνθρωπος συναναστρεφόμενος μὲ ἀνθρώπους, ἀλλὰ συμπολιτευόμενος μὲ ἀγγέλους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι δὲν θὰ πεθάνει προτοῦ ἀξιωθεῖ νὰ δεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ Τὸν κρατήσει στὴν ἀγκαλιά του.
Ἡ Θεοτόκος κατὰ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, τοῦ εἶπε: «Δέξαι γεραρώτατε ἄνθρωπε, τὸν πρὸς σὲ μᾶλλον ἢ πρὸς ἐμὲ τὴν τεκοῦσαν νῦν ἐπειγόμενον· δέξαι τὸν σὲ ποθοῦντα μᾶλλον ἢ Ἰωσήφ· δέξαι τὸν δευτέραν τῆς σῆς φιλίας τὴν πρὸς ἐμὲ τὴν μητέραν στοργήν, ὡς ἔοικε λογιζόμενον· δέξαι, καί, ὡς βούλει, τοῦ ποθουμένου καταπόλαυε». Καὶ ἀμέσως μετὰ ἀπέθεσε στὰ χέρια τοῦ Πρεσβύτου Συμεὼν τὸν Κύριο.
Ὁ Συμεὼν «σκιρτᾷ καὶ ἀγγαλιᾷ, καὶ λαμπρᾷ καὶ διαπρυσίῳ φωνὴ περὶ αὐτοῦ ἀνακέκραγε λέγων· οὗτός ἐστιν ὁ ὢν καὶ προὼν καὶ ἀεὶ τῷ Πατρὶ συμπαρὼν, ὁμοούσιος, ὁμόθρονος, ὁμόδοξος, ὁμοδύναμος, ἰσοδύναμος, παντοδύναμος, ἄναρχος, ἄκτιστος, ἀναλλοίωτος, ἀπερίγραπτος, ἀόρατος, ἄῤῥητος, ἀκατάληπτος, ἀψηλάφητος, ἀκατανόητος, ἀτέκμαρτος. Οὗτός ἐστι τῆς πατρικῆς δόξης τὸ ἀπαύγασμα, οὗτός ἐστιν ὁ χαρακτὴρ τῆς πάντως συστάσεως, τοῦτο τὸ φῶς τῶν φώτων, ἐκ πατρικῶν ἀνατέλλον κόλπων».
«Εἶδε δὲ ὁ Συμεὼν καὶ τὸν Δεσπότην ἐπέγνω καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἀπόλυσιν. Τί λέγων; Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου δέσποτα κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ἐπειδὴ προώρισε πρὸ τῶν αἰώνων ὁ νῦν γαλακτοτροφούμενος, ὁ ὑπὸ τῶν χειρῶν μου βασταζόμενος τοῦ μὴ ἰδείν με θάνατον πρὶν ἴδω τὸν Χριστὸν Κυρίου».
Ὁ Συμεὼν προεῖπε στὴ Θεοτόκο ὅσες ἔμελλε νὰ ὑποστεῖ πικρίες καὶ ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἦταν «εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Στὸ σημεῖο αὐτὸ γράφει ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος, Ἐπίσκοπος Ἰκονίου: «Τοῦ Συμεῶνος εἰρηκότος περὶ τοῦ Κυρίου εἰς ἐξάκουστον τῶν παρθενικῶν ἀκοῶν τό· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καί, ἠγανάκτησεν εἰκὸς ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου κατὰ τοῦ Συμεῶνος λέγουσα πρὸς αὐτόν· Οὐκ οἶδας τί διαγορεύεις ἄνθρωπε. Ἐπὶ τὸν Χριστὸν σκυθρωπὰ καταγγέλλεις; Οὐκ οἶδας τὴν σύλληψιν τοῦ παιδίου καὶ ὡς περὶ κοινοῦ τόκου σημεῖον ἀντιλογίας μηνύεις. Οὐδεμία πτῶσις ἐν αὐτῷ, ὕψωσις δὲ πολλὴ καὶ συγκατάβασις τοῖς εὐεργετουμένοις. Τί οὖν οὐκ εὐλογεῖς φάσκων· ἰδοὺ οὗτος κεῖται οὐκ εἰς πτῶσιν, ἀλλ’ εἰς ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ· διὰ τί δὲ καὶ λέγεις σημεῖον ἀντιλεγόμενον; Ὁ δὲ Συμεὼν πρὸς τὴν παρθένον· ἀρκεῖ σοι, παρθένε, τὸ μητέρα σε κληθῆναι· ἱκανόν σοι τὸ τροφὸν εὑρεθῆναι τοῦ τρέφοντος τὸν κόσμον· μέγα σοι τὸ σαρκὶ βαστάσαι τὸν τὰ πάντα βαστάζοντα. Ὁ ἐν σοὶ νῦν Χριστὸς κατοικήσας καὶ ἐν ἐμοὶ νῦν ὁ αὐτὸς τὰ περὶ αὐτοῦ λαληθῆναι παρεσκεύασεν ὅτι οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ· εἰς πτῶσιν τῶν ἀπίστων Ἰουδαίων, εἰς ἀνάστασιν δὲ τῶν πιστευόντων ἐθνῶν… σημεῖον ἀντιλεγόμενον τὸν σταυρὸν προσαγορεύσας».
Ὁ Συμεὼν ὁ Θεοδόχος κοιμήθηκε εἰρηνικά. Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο, μαζὶ μὲ τῆς Προφήτιδος Ἄννας στὸ Ἀποστολεῖο Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ποὺ ἦταν παρεκκλήσιο τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου Εὐουρανιωτίσσης.


Του μα­κα­ρι­στοῦ Γέ­ρον­τος Θε­ο­κλή­του Δι­ο­νυ­σιά­του:

«Πρέ­πει νά ὁ­μο­λο­γή­σω­μεν ὅ­τι ἔ­χο­μεν καί ἡ­μεῖς τήν "κρί­σιν" μας. Κρί­σιν ποι­μέ­νων καί θε­ο­λό­γων. Δέν ἔ­χει, βε­βαί­ως ση­μα­σί­αν, ἄν τε­λι­κῶς δέν θά δυ­νη­θοῦν νά βλά­ψουν τήν Ἐκ­κλη­σί­αν τοῦ Χρι­στοῦ. Βέ­βαι­ον ὅ­μως εἶ­ναι, ὅ­τι φθεί­ρουν τό ὀρ­θό­δο­ξον φρό­νη­μα τοῦ λα­οῦ μας καί στε­ρε­ώ­νουν τούς αἱ­ρε­τι­κούς εἰς τάς πλά­νας των. Ἀλ­λά ἐ­λη­σμο­νή­σα­μεν. Τό νά εἶ­ναι τις Ὀρ­θό­δο­ξος ποι­μήν καί θε­ο­λό­γος εἶ­ναι μέ­γα πρᾶγ­μα. "Γεν­ναί­ας δεῖ­ται ψυ­χῆς" κα­τά Χρυ­σό­στο­μον. Ποῦ νά εὕ­ρω­μεν τούς γεν­ναί­ους; Ποῦ εἶ­ναι οἱ Πα­τε­ρι­κοί; Ποῦ οἱ Μάρ­τυ­ρες τῆς πί­στε­ως; Φο­βού­με­θα μή­πως εὑ­ρι­σκό­με­θα εἰς τάς ἐ­σχά­τας ἡ­μέ­ρας.
Ἀ­παι­σι­ο­δο­ξοῦ­μεν; Ἀλ­λά πῶς νά ἑρ­μη­νεύ­σω­μεν τό φαι­νό­με­νον τῆς τό­σον ἐ­κτε­τα­μέ­νης ἀ­φα­σί­ας, τῆς μει­ο­δο­σί­ας ἐν τῇ πί­στει, τῆς ἀ­που­σί­ας ζή­λου ὑ­πέρ τῆς εὐ­σε­βεί­ας, τῆς βα­θεί­ας σι­ω­πῆς, ἥ­τις δι­α­δέ­χε­ται τά αἱ­ρε­τι­κά κη­ρύγ­μα­τα "Ὀρ­θο­δό­ξων" ποι­μέ­νων; ποῦ εἶ­ναι αἱ ἀ­στρα­παί τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου θε­ο­λο­γί­ας;» 

Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ: Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, τόν Παπισμό ὡς “Ἐκκλησία”;

...Σχετικά μέ τίς κακόδοξες οἰκουμενικές θεωρίες περί “ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν” καί “δύο πνευμόνων” καί τῆς Οὐνίας, εἶναι γνωστό ὅτι αὐτές υἱοθετήθηκαν ἀπό τό ἀπαράδεκτο, ἐπαίσχυντο καί ἄστοχο ἐκκλησιολογικῶς κείμενο τοῦ Βalamand τοῦ Λιβάνου τό 1993. Ἐκεῖ ἀναγνωρίζεται ἡ αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ, ὄχι μόνο ὡς “Ἐκκλησία”, ἀλλά καί ὡς “ἀδελφή Ἐκκλησία” μέ τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Δηλαδή ἐξισώνεται ἐκκλησιολογικῶς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ...


Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, τόν Παπισμό ὡς “Ἐκκλησία”;  Εἶναι, ὅμως, “ἐκκλησία” ἤ αἵρεση;  Πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνόδων ἔχουν καταδικάσει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση». 

π. Θεόδωρος Ζήσης: Ὁ παπισμός εἶναι βλάσφημη αἵρεση.

 ...Ἔχουμε στήν ἐποχή μας τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, γιά τίς ὁποῖες οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες σιωποῦν. Πολύ μεγάλη αἵρεση ὁ Παπισμός, εἰκοσιμία καινοτομίας ἔχει: filioque, ἀλάθητο, πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἄζυμα, καθαρτήριο πῦρ, τοῦ κόσμου τίς αἱρέσεις καί πολύ χειρότερη αἵρεση ὁ Προτεσταντισμός. 

ΣΟΚ! ξεκινάει η πρώτη επίσημη δίωξη αντιοικουμενιστή κληρικού στην πρόσφατη εκκλησιαστική μας ιστορία ;

http://katanixis.blogspot.ca/2015/02/blog-post_87.html

Ενώ παραμένει επιδεικτικά αναπάντητη η επιστολή που απέστειλαν 1052 πιστοί στον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.   
Η πληροφορία μας μεταφέρθηκε από πολύ αξιόπιστη πηγή εντός του Μητροπολιτικού μεγάρου, πως ξεκίνησε η δίωξη κατά του πατρός Νικολάου Μανώλη, εφημερίου του Ι.Βυζ.Ν. Προφήτη Ηλία Θεσσαλονίκης, με τελικό σκοπό την καθαίρεσή του. Στη μαχητική ομιλία του πατρός Νικολάου την Τετάρτη 4/2/2015 στις 7μμ θα είμαστε όλοι παρόντες και θα απαιτήσουμε να επιβεβαιώσει τις θλιβερές εξελίξεις.

Ο πατήρ Νικόλαος κλήθηκε εσπευσμένα να απολογηθεί ενώπιον τουΠαναγιωτάτου. Αυτός χωρίς να κρατήσει τα προσχήματα, έσπευσε να συμπεριλάβει στο κατηγορητήριο
 τη φωτογραφική απόφαση της Δ.Ι.Σ. για την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο.

Βρισκόμαστε
 ένα βήμα προ του Επισκοπικού Δικαστηρίου, την Παρασκευή  6-2-15 και ώρα 13:00 στο Επισκοπικό Μέγαρο, ο πατήρ Νικόλαος απολογείται αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά συγκεκριμένες κατηγορίες που είναι οι εξής:

Α. Φατρίαν,
Β. Εξύβρισιν και συκοφαντίαν,
Γ. Απείθειαν και καταφρόνησιν της προϊσταμένης εκκλησιαστικής αρχής,
Δ. Σκανδαλισμόν των πιστών.

Οι ενορίτες, τα πνευματικά τέκνα, οι ακροατές των ομιλιών στο διαδίκτυο και η Κατάνυξη, αντιδρούμε στην προσπάθεια που γίνεται να δικαστεί και να καταδικαστεί ο πατέρας Νικόλαος Μανώλης εν κρυπτώ, με ταχύτατες διαδικασίες, και με "κατάλληλες" κατηγορίες.

Aφιέρωση -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Σαν πίδακες ζωντανού νερού ξεπηδούν μέσα από τα γεγονότα της ιστορίας του Θεού, που έγιναν γιορτές της Εκκλησίας, οι αλήθειες, που λυτρώνουν και δροσίζουν την ψυχή μας. Φθάνει εμείς να σκύψουμε με την αγωνία της σωτηρίας και να σκάψουμε με τη λαχτάρα του ουρανού μέσα στην ιστορία τους, να γονατίσουμε μπροστά τους με ανοιχτό το Ευαγγέλιο και να τα γιορτάσουμε με το Πνεύμα το Άγιο μέσα στην Εκκλησία. Κι ο Θεός, που ήλθε στην ιστορία μας και μπήκε στη ζωή μας, μας ελκύει στην ιστορία Του και μας ενώνει με τη ζωή Του, με μια θεία δύναμη μας εντάσσει μέσα στο σωτήριο σχέδιό Του. Μια τέτοια φλέβα χαρίτων είναι η γιορτή της Υπαπαντής, με την οποία τιμούμε τη Θεομήτορα, αλλά και τον Δεσπότη· την Παναγία Μητέρα, που προσάγει στο ναό τον Ιησού, σαραντάμερο βρέφος και τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, που προσφέρεται στον Θεό ως πρωτότοκος. Μας παρασύρει συνήθως η πρώτη όψη της γιορτής, η εικόνα της Θεοτόκου, που κρατώντας στην αγκαλιά Της τον Ιησού μπαίνει στο ναό – καθώς ανταποκρίνεται στο πολύ γνωστό μας ανθρώπινο και συγκινητικό γεγονός του σαραντισμού — και καλύπτει αυτή όλη τη γιορτή. Αλλά ο σαραντισμός της Θεοτόκου είναι εντελώς τυπικός, εφόσον η παρθένος Μαρία δεν έχει ανάγκη από καθαρισμό.