ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Υιόν υψίστου, Υιόν Παρθένον, Θεόν παιδίον γενόμενον, προσκυνήσαντά με, νυν απόλυσον εν ειρήνη.

Ερμηνεία.


Τούτο το Τροπάριον αναφέρεται υπό του Συμεών προς τον Σωτήρα Χριστόν λέγοντος: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη» (Λουκ. β: 29). Ω Δέσποτα, λέγει, της ζωής και του θανάτου, απόλυσον εμέ από του βίου τούτου του φθαρτού και προσκαίρου, και μεταβίβασόν με εις τον άφθαρτον εκείνον και ατελεύτητον αιώνα, κατά την ερμηνείαν Ευθυμίου του Ζυγαδηνού εις τον Λουκάν, και του ανωνύμου ερμηνευτού των Κανόνων· απόλυσον δε εμέ εν ειρήνη λογισμών, κατά τον Ευθύμιον και Θεοφύλακτον, επειδή οι ταράττοντές με λογισμοί περί της θείας ενανθρωπήσεως ειρήνευσαν· ή εν ειρήνη αφοβίας, διότι πλέον δεν φοβούμαι θάνατον δια το βαθύ μου γήρας· ή εν ειρήνη χαράς, διότι πλέον δεν λυπούμαι υπέρ της ελευθερίας του Ισραήλ· είδον γαρ τώρα τον ελευθερωτήν· ή εν ειρήνη: ήτοι εν αναπαύσει, διότι έως ου ζη ο άνθρωπος, πάντοτε ταράττεται· αποθανών δε ειρηνεύει, κατά την ερμηνείαν του Θεοφυλάκτου· όθεν είπεν ο Ιώβ: «Θάνατος ανδρί ανάπαυσις» (Ιώβ γ: 23). Διατί παρακαλώ να με απολύσης; Διότι εγώ, λέγει, σε επροσκύνησα τον Υιόν του υψίστου Πατρός κατά την Θεότητα, και Υιόν της Παρθένου κατά την ανθρωπότητα, τον αυτόν Θεόν τέλειον και παιδίον γενόμενον: ήτοι άνθρωπον τέλειον. Μακράν δε πρέπει να διώκεται από τους ορθοδόξους το δυσσεβές φρόνημα Νεστορίου του ανθρωπολάτρου, δύο Υιούς φρονούντα, άλλον μεν τον εκ Πατρός γεννηθέντα ως Θεόν, άλλον δε τον εκ της Παρθένου γεννηθέντα ως άνθρωπον. Επειδή δε ο Θεολόγος Γρηγόριος λέγει, ότι ο Υιός του Θεού και Υιός ανθρώπου γίνεται· δια τούτο ένα διδάσκει τον Υιόν κατά την υπόστασιν και το πρόσωπον, δύο δε τας φύσεις αυτού, Θεότητα και ανθρωπότητα, τον αυτόν Θεόν τέλειον, και άνθρωπον τέλειον, απαθή τη Θεότητι, και παθητόν τη ανθρωπότητι. Όθεν και ο θεοφόρος Μάξιμος είπεν: «Ου λέγομεν επί Χριστού διαφοράν υποστάσεων· ότι Τριάς μεμένηκεν η Τριάς και σαρκωθέντος του Λόγου, προσθήκης προσώπου ου προσγενομένης τη Αγία Τριάδι δια την σάρκωσιν· λέγομεν δε φύσεων διαφοράν, ίνα μη τω Λόγω κατά την φύσιν ομοούσιον την σάρκα πρεσβεύωμεν» (Κεφάλαιον υζ΄ της έκτης εκατοντάδος των γνωστικών). Και πάλιν ο αυτός λέγει εν τη ξβ΄ λύσει των απόρων: «Ει δε σαρκός εν Χριστώ και Θεότητος μετά την ένωσιν υπάρχει κατά φύσιν διαφορά, (ου γαρ ταυτόν κατ΄ ουσίαν ποτέ Θεότης και σαρξ) προς φύσεως μιας γένεσιν η των συνελθόντων ουδαμώς γέγονεν ένωσις, αλλά προς μίαν υπόστασιν, καθ΄ ην ουδεμίαν εν Χριστώ καθ΄ οιονδήποτε τρόπον ευρίσκομεν διαφοράν· ταυτόν γαρ τη οικεία σαρκί καθ΄ υπόστασιν ο Λόγος· καθ΄ ο γαρ αν ο Χριστός έχη διαφοράν, εν είναι κατά πάντα τρόπον ου δύναται· καθό δε την οιανούν παντελώς ουκ επιδέχεται διαφοράν, κατά πάντα τρόπον το εν απ΄ αυτού διαπαντός ευσεβώς έχει, και ον και λεγόμενον». Πως δε ο Θεόδωρος λέγει, ότι το παρόν Τροπάριον ο Συμεών αναφέρει εις τον Πατέρα, και όχι εις τον Υιόν, απορώ.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 30 Δεκεμβρίου 2014

Ανυσίας οσιομάρτυρος, Φιλαιτέρου μάρτυρος, Λέοντος οσίου.

Ἡ Ἁγία Ἀνυσία, ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (298 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἦταν θυγατέρα γονέων εὐσεβῶν καὶ πολὺ πλουσίων. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, ἡ Ἀνυσία στάθηκε κυρία τοῦ ἐαυτοῦ της. Οὔτε τὰ πλούτη ποὺ κληρονόμησε τὴν μέθυσαν, οὔτε ἡ ὀρφάνια της τὴν παρέσυρε. Ἀλλὰ μὲ φρόνηση καὶ ἐγκράτεια, προσπαθοῦσε πάντα νὰ μαθαίνει «τί ἐστὶν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». Τί δηλαδή, εἶναι εὐχάριστο καὶ εὐπρόσδεκτο στὸν Κύριο.
Ἡ εὐσέβειά της αὐτή, τὴν ἔκανε γνωστὴ στοὺς εἰδωλολάτρες. Μιὰ φορὰ λοιπόν, ἐνῶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία, τὴν συνάντησε κάποιος εἰδωλολάτρης στρατιώτης. Ἀφοῦ τὴν ἔπιασε βίαια, τὴν ἔσυρε στοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων καὶ τὴν πίεζε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεούς. Ἡ Ἀνυσία ὁμολόγησε ὅτι πιστεύει στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ Αὐτὸν ἀγωνίζεται νὰ εὐχαριστεῖ κάθε μέρα. Ὁ στρατιώτης ἐξαγριωμένος, ἄρχισε νὰ βλασφημεῖ τὸ Θεὸ καὶ τότε ἡ Ἀνυσία τὸν ἔφτυσε στὸ πρόσωπο.
Ντροπιασμένος αὐτός, ἔσυρε τὸ σπαθί του καὶ διαπέρασε τὰ πλευρά της. Ἔτσι ἡ Ἀνυσία, πῆρε τὸ ἁμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Φώτης Κόντογλου - Γιάννης ὁ Εὐλογημένος!

O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τόνε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά. Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κ᾿ ἔφευγε πικραμένος, γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιὰ ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.
Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, κ᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πὼς ἤτανε ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα μνήματα εἴτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ εἴτανε ἄκουσε πὼς μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε: «Τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε στὸν ἀπάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι ἀφήσαμε πίσω μας παιδιὰ κ᾿ ἐγγόνια νὰ μᾶς ἀνάβουνε κανένα κερί, νὰ μᾶς καίγουνε λίγο λιβάνι μὰ δὲν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπᾶ στὸ κεφάλι μας νὰ μᾶς διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρὰ σὰν νὰ μὴν ἀφήσαμε πίσω μας κανέναν». Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κ᾿ εἶπε: «Τοῦτοι οἱ χωριάτες οὔτε σὲ ζωντανὸ δὲ δίνουνε βοήθεια, οὔτε σὲ πεθαμένον», καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, καὶ περπατοῦσε ὁλομόναχος μέσα στὰ παγωμένα χιόνια.

Γιατί δεν έχουν το σθένος οι "αντιοικουμενιστές" να το πουν στο λαό καθαρά ότι είμαστε Ουνίτες;

(σ.σ. το κείμενο που ακολουθεί είναι από την Μητρόπολη Πειραιώς)

«ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ» ΛΟΓΟΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail:impireos@hotmail.com

Εν Πειραιεί τη 29η Δεκεμβρίου 2014
Από την εφημερίδα «Καθολική»,(φύλο αρ. 5, 31.10.2014), των εν Αθήναις παπικών πληροφορηθήκαμε την χειροτονία του νέου «Αρχιεπισκόπου» των καθολικών κ. Σεβαστιανού, όπου δημοσιεύεται και ο «ενθρονιστήριος» λόγος του. Πληροφορηθήκαμε επίσης την παρουσία κατά την εν λόγω χειροτονία και πολλών Ορθοδόξων επισκόπων και κληρικών, πράγμα το οποίο προξένησε θλίψη και οδύνη στις ψυχές μας. Η κατά συρροήν παράβαση των Ιερών Κανόνων, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, (πολλώ μάλλον όταν στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαμε μια απλή συμπροσευχή, αλλά συμμετοχή σ’ ένα μείζον γεγονός για τους παπικούς, δηλαδή χειροτονία «επισκόπου»), έχουν γίνει πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του συγχρόνου θρησκευτικού συγκρητισμού, στην οποία ζούμε. Και είναι βέβαιο, ότι το αλγεινό και απαράδεκτο αυτό φαινόμενο, που βαρύτατα σκανδαλίζει τον πιστό λαό του Θεού, αναμένεται να διογκώνεται και να επεκτείνεται όλο και περισσότερο στο μέλλον, εφ’ όσον οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι. Τι νόημα άραγε είχε η παρουσία των Ορθοδόξων στην εν λόγω «χειροτονία»; Δεν αντιλαμβάνονται, ότι με την συμμετοχή και την συμπροσευχή τους,  αποδεικνύουν εν τη πράξει, ότι  αναγνωρίζουν έγκυρη μυστηριακή ιεροσύνη στους παπικούς, πράγμα που σημαίνει κατ’ επέκταση, ότι αναγνωρίζουν τον Παπισμό ως αληθή Εκκλησία;
Και ας έρθουμε στον «ενθρονιστήριο» λόγο του.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης - Παρουσίαση Θεοδρομίας

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/