Πρωτοπρ. Μανώλης Νικόλαος «ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ (Ο Αλάθητος-Ο Οικουμενιστής-Η Νέα Εκκλησία-Η Αντίσταση)».

Αββά Ισαάκ του Σύρου

Την ταπεινή κακοπάθεια ακολουθεί η χαρά 



Οι πόνοι και οι κόποι που καταβάλλουμε στον παρόντα κόσμο για την αγάπη του Θεού, δε συγκρίνονται με την πνευματική τρυφή που ετοίμασε ο Θεός για όσους κακοπαθούν και στερούντα τα αγαθά. Όπως ακολουθούν τα δεμάτια της χαράς γι΄αυτούς που σπέρνουν με κόπο και ιδρώτα, έτσι ακολουθεί η χαρά την κακοπάθεια, που περνάμε για την αγάπη του Θεού. Το ψωμί που κερδίζεται με τον ιδρώτα, φαίνεται γλυκό για το γεωργό, και οι κόπου που καταβάλλονται για την αρετή φαίνονται κι αυτοί γλυκιοί στην καρδιά που γνώρισε το Χριστό. Να υπομείνεις τον εξευτελισμό και την ταπείνωση με ευχαρίστηση, για να έχεις παρρησία στο Θεό. Ο άνθρωπος που υπομένει σκληρά και λυπηρά λόγια ενσυνείδητα, χωρίς προηγουμένως να έχει βλάψει αυτόν που τον προσβάλλει, βάζει ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι του, και είναι μακάριος, διότι κατά τη μέλλουσα κρίση θα αμειφθεί με το στεφάνι της αφθαρσίας.
 

Να μην παινέψεις αυτόν που κακοπαθεί σωματικά, είναι όμως παράλυτος στις αισθήσεις, και εννοώ την ακοή, και το άφραχτο και ακράτητο στόμα και τους νωθρούς και αμαρτητικούς οφθαλμούς. (90-1)

Αλέξ. Παπαδιαμάντης : ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Ὅπως τὸ διηγοῦνται, ὅσοι τὸ ἔφθασαν, ἐν ἠλικίᾳ ὄντες εἰς Ἀθήνας τῷ 1870, ὁ νεκρὸς τοῦ ἑνὸς τῶν ληστῶν τοῦ Δηλεσίου, κομισθέντων εἰς Ἀθήνας κατὰ Μάιον, εἶχε τὸ πρόσωπον παραδόξως φαιδρὸν καὶ γελαστόν. Τὴν ὥραν ποὺ τοὺς ἐτουφεκοβολοῦσαν τ᾿ ἀποσπάσματα, ἐλλοχεῦον ὄπισθεν πυκνῶν θάμνων καὶ βράχων τὸ παλληκάρι ἐκεῖνο τῆς Ρούμελης, ἴσως διότι τὸ ταμπούρι του τοῦ ἐφαίνετο πολὺ ἀσφαλές, τίς οἶδε τί εἶχε σκεφθῆ, ἢ τί σοβαρὸν εἶδεν, ἢ τί ἀστεῖον ἤκουσε παρά τινος γείτονος συντρόφου του, κ᾿ ἐγέλασεν, ὅπως οἱ ἄνθρωποι γελοῦν. Συγχρόνως, ἐν ἀκαρεῖ, τοῦ ἦλθε τὸ βόλι. Τὸν ηὗρε καίριον εἰς τὸν λαιμόν, καὶ τὸν ἀφῆκεν εἰς τὸν τόπον.
Μετὰ δύο ἡμέρας οἱ σκοτωμένοι, πέντε ἢ ἓξ τὸν ἀριθμόν, ἐκομίζοντο εἰς Ἀθήνας. Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ νέου ἐκείνου ὅλοι οἱ φρικώδεις περίεργοι εἶδον ἐντυπωμένον, πιστωμένον τὸν γέλωτα. Οὔτ᾿ ἐπρόφθασεν, ὁ εὐτυχὴς ἄνθρωπος, νὰ αἰσθανθῇ τὴν πικρίαν τοῦ βέλους, ἀλλ᾿ ὁ θάνατος τοῦ ἦλθε μυστηριώδης, γλυκύς, πρὸ τῆς ἀλγηδόνος.

Simonopetra Monastery Monks - Polyeleos, Psalm 135


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΠΡΟΔΡΟΜΟ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 1 Απριλίου 2014
      
Μαρίας οσίας της Αιγυπτίας, Γεροντίου και Βασιλίδου μαρτύρων, Γεωργίου νεομάρτ.
(1801).

Τὸν Βίο τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας συνέγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων († 11 Μαρτίου), ὁ ὁποῖος συνέγραψε διάφορα ἀσκητικὰ καὶ ὑμνογραφικὰ κείμενα ποὺ διαποτίζονται ἀπὸ τὸ  πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως.
Ἡ Ὁσία Μαρία γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ (527 – 565 μ.Χ.). Ἀπὸ τὰ δώδεκα χρόνια της πέρασε στὴν Αἴγυπτο μία ζωὴ ἀσωτίας, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν μικρὴ αὐτὴ ἡλικία διέφθειρε τὴν παρθενία της καὶ εἶχε ἀσυγκράτητο καὶ ἀχόρταγο τὸ πάθος τῆς σαρκικῆς μείξεως. Ζώντας αὐτὴν τὴν ζωὴ δὲν εἰσέπραττε χρήματα, ἀλλὰ ἁπλῶς ἱκανοποιοῦσε τὸ πάθος της. Ἡ ἴδια ἐξαγορεύθηκε στὸν Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ὅτι διετέλεσε: «δημόσιον προκείμενη τῆς ἀσωτίας ὑπέκκαυμα, οὐ δόσεώς τινος, μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἕνεκεν», κάνοντας δηλαδὴ τὸ ἔργο της δωρεάν, «ἐκτελοῦσα τὸ ἐν ἐμοὶ καταθύμιον». Καὶ ὅπως τοῦ ἀπεκάλυψε, εἶχε ἀκόρεστη ἐπιθυμία καὶ ἀκατάσχετο ἔρωτα νὰ κυλιέται στὸ βόρβορο ποὺ ἦταν ἡ ζωή της καὶ σκεπτόταν ἔτσι ντροπιάζοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση.

Ό Ιούδας

Πρόσωπο τραγικό. Στιγματισμένο  διαχρονικά στήν άνθρώπινη ιστο­ρία. Ταυτισμένο μέ τήν άχαριστία, τήν προδοσία, τήν άπώλεια. Πορεία ζωής πού τή σφράγισε ή κόλαση της αυτοχειρίας, άκριβώς τις ίδιες ώρες πού ό Χριστός χάριζε σ' ολόκληρη τήν άνθρωπότητα τόν Παράδεισο διά της θυσίας τοΰ Σταυρού Του.

Δέν γνωρίζουμε πολλά γιά τόν μα­θητή αύτόν. 'Ελάχιστες οί πληροφορί­ες πού καταγράφουν οί ιεροί Εύαγγελιστές. Καταγόταν άπό τήν Καριώθ της Ιουδαίας - γι αύτό και Ισκαριώτης. Κα­ταγόταν δηλαδή άπό τό Νότιο Βασίλειο, τήν Ιουδαία, σέ άντίθεση μέ τούς ύπόλοιπους μαθητές πού ήταν άπό τό Βόρειο Βασίλειο, Γαλιλαίοι.
Ανταποκρίθηκε και έκείνος στήν κλή­ση τοϋ Κυρίου και συγκαταλέχθηκε στόν στενό κύκλο τών 12 μαθητών Του.
Όμως όσες πληροφορίες κι άν πα­ραθέσουμε γιά τό πρόσωπο αύτό, τά έρωτήματα πού καίνε τό έσωτερικό ό­λων είναι δύο. Πώς και γιατί; Πώς έφθασε έως τήν προδοσία και γιατί φά­νηκε τόσο σκληρός και άμετανόητος; Τί συνετέλεσε και άπό μαθητής έγινε προ­δότης;  Άπό δούλος, δόλιος;  Άπό Από­στολος, υιός άπωλείας; 

Η Σύνοδος Κων/πόλεως του έτους 1724 διακήρυξε:

Αιρετικοί είναι εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλονται ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα»! 

(Mansi, 37, 209)

Οικουμενισμός το βδέλυγμα της ερημώσεως


Η δυσφήμηση του ’21 είναι θέμα προβολής. Στην Ελλάδα του σήμερα μερικοί, για να διαφημιστούν, επιλέγουν να εξευτελιστούν.

Σκέψεις πάνω στο ’21
Σαράντος Ι. Καργάκος, Ιστορικός - Συγγραφέας
Μπορεί κάποιοι τότε από τους αγωνιστές να μην είχαν ελληνική φωνή, είχαν όμως ελληνική ψυχή. Σήμερα κάποιοι έχουν ελληνική φωνή αλλ’ όχι ελληνική ψυχή.
·                     Η δυσφήμηση του ’21 είναι θέμα προβολής. Στην Ελλάδα του σήμερα μερικοί, για να διαφημιστούν, επιλέγουν να εξευτελιστούν.
·                     Το ’21είναι ο λαμπρότερος ναός της Ελληνικής Ιστορίας. Κάποιοι που διακατέχονται από Ηροστράτειο Σύνδρομο, επιχειρούν να τον πυρπολήσουν, για ν’ ακουστεί τ’ όνομά τους. Έχουν σαν πρότυπο τον Ηρόστρατο που πυρπόλησε το ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος για να μείνει το όνομά του στην ιστορία.

·                     Δεν ήταν όλοι οι συμμετάσχοντες στον Αγώνα λουλούδια για μύρισμα. Συνεπώς, σπορά δεν άφησαν μόνο ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μιαούλης και ο Κανάρης. Σπορά και άφθονη κοπριά άφησε και ο... Νενέκος. Γι’ αυτό φυτρώνουν σήμερα άφθονα άνθη του κακού.
·                     Έσφαλαν οι ποιητές Διονύσιος Σολωμός και Ανδρέας Κάλβος που ύμνησαν εκείνους τους αγωνιστές. Όφειλαν να διαβάσουν κάποιες σύγχρονες συγγραφές που τους βγάζουν «κατσαπλιάδες».
·                     Αν ο αφορισμός της Επαναστάσεως του Υψηλάντη από την Ιερά Σύνοδο και τον πατριάρχη είχε τότε κάποιο νόημα (αποτροπή σφαγιασμού αμάχου πληθυσμού), ποιο νόημα έχουν στον παρόντα καιρό οι αφορισμοί του ’21; Ελπίζουν σε κάποια επάνοδο της Τουρκίας ή σε έκδοση έργων τους στην Τουρκία;
·                     Το ’21 ήταν ένας ορμητικός άνεμος. Και κατά το παροιμιακό, «οι κατ’ άνεμον πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι».
·                     Είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Το πνεύμα έχει τα όριά του, η κουταμάρα όχι».
·                     Είχε πει ο Μολιέρος: «Οι φθονεροί πεθαίνουν· ο φθόνος ποτέ!». Το είχε επισημάνει ο Σολωμός στην ωδή που έγραψε για τον Μάρκο Μπότσαρη: «Και ο φθόνος τού στέκει ζερβά».
·                     Ας μη λέμε κακό για τους αγωνιστές του ’21. Ήσαν κι αυτοί ικανοί να το κάνουν πιο καλά από μας. Φαντάζεστε τι θα μας έσουρνε ο Καραϊσκάκης, αν έβγαινε από τα σκότη του Άδη και άκουγε όσα ακούμε εμείς;
·                     Και, τέλος πάντων, το δέντρο που κάνει καρπούς πετροβολάνε.
·                     Με επιλεκτικές φράσεις μπορείς να αποδείξεις ότι ο ήλιος βγαίνει από τη... Δύση!
·                     Ασφαλώς οι σφαγές ενοχλούν κάποιους λεπτοστόμαχους δανδήδες του πνεύματος. Αλλ’ οι επαναστάσεις δεν γίνονται με κομφετί. Κι όπως είπε ο Ίψεν, κανείς δεν προσέρχεται σ’ αυτές με... φράκο. Η Ελληνική Επανάσταση είχε πολύ αίμα. Κι έβγαινε μέσα από πολύ αίμα. Μόνο που το αίμα αυτό ήταν ελληνικό. Όσοι επικαλούνται τον Σολωμό, πρέπει να θυμούνται τους στίχους του «Ύμνου»:
                        «Καί τό ροῦχο σου ἔσταζ’ αἷμα
                        πλῆθος αἷμα ἐλληνικό...»
·                     Καμμιά επανάσταση δεν είναι ειδυλλιακό τοπίο. Τις ωραιοπαθείς εικόνες μπορεί να βρει κανείς σε διαφημιστικές αφίσσες.

«Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη... Μην αφήσεις τον άθεο να πάρη το στερνό θησαυρό σου»

Τμήμα ισλαμικών σπουδών: υπογράφοντας προσκυνοχάρτια
Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
«Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη...
Μην αφήσεις τον άθεο να πάρη
το στερνό θησαυρό σου»
Κωστής Παλαμάς
«Αδελφοί μου, η συζήτησις ετελείωσεν εις τας ημέρας μας. Ο Χριστός απεμακρύνθη από την Ευρώπην, όπως κάποτε από την χώραν των Γαδαρηνών, όταν οι Γαδαρηνοί το εζήτησαν. Μόλις όμως αυτός έφυγεν, ήλθε πόλεμος, οργή, τρόμος και φρίκη, κατάρρευσις,  καταστροφή. Επέστρεψεν εις την Ευρώπην ο προχριστιανικός βαρβαρισμός, εκείνος των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, μόνον ότι ήτο εκατόν φορές φρικωδέστερος. Ο Χριστός επήρε τον Σταυρόν Του και την ευλογίαν Του και απεμακρύνθη. Έμεινε ζόφος και δυσωδία. Και σεις τώρα αποφασίστε με ποιον θα υπάγετε, ποιον θα ακολουθήσετε: την σκοτεινήν και δυσώδη Ευρώπην ή τον Χριστόν;».

(αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός», εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, 1974, σελ. 252).
Επειδή έχω την εντύπωση, αν όχι πεποίθηση, ότι και το θέμα του τζαμιού στην Αθήνα και η ίδρυση τμήματος ισλαμικών σπουδών στην θεολογική σχολή του Α.Π.Θ., έγινε κατόπιν έξωθεν πιέσεων--όπως παλαιότερα και για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες--απευθύνω το ερώτημα του αγίου Ιουστίνου στους ελλογιμοτάτους καθηγητές του τμήματος θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με ποιον θα υπάγετε;  
(Η σιωπή, η αποχή και η υπογραφή σε ανθελληνικά και αντορθόδοξα κείμενα, είναι το λιπαντικό για μία ταχεία και άνευ προσκομμάτων αναρρίχηση στο δένδρο της ιεραρχίας. Όπως έλεγαν παλιότερα για τους μετανοημένους αριστερούς, τους δηλωσίες, «άντεξαν στα βασανιστήρια, λύγισαν στις προσφορές»).
Μια και «ήδη εβάφη κάλαμος αποφάσεως», κεκλεισμένων των θυρών, διά τον φόβο του λαού, οφείλουν οι κύριοι καθηγητές να απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα, που εύλογα αναφύονται.
Πρώτον: Ποιο είναι το Ισλάμ, το οποίο, «δόξη και τιμή», ανακηρύσσουν τμήμα της Θεολογικής; Το μόνο Ισλάμ που γνώρισε τούτος ο τόπος είναι το, θηριώδες και κτηνώδες, τουρκικό. Παραπέμπω, για να θυμηθούν ποιό Ισλάμ τιμούν, στο βιβλίο «Οι τουρκικές ωμότητες στην Κύπρο», του Π. Μαχλουζαρίδη,  Λευκωσία 1975. (Σελ. 72). Διηγείται γριά 75 ετών, η οποία είχε και κόρη 40 χρονών, με διανοητική καθυστέρηση: «Όταν ήρθαν οι Τούρκοι στο χωριό μας, την Παρασκευή 16.8.74, εγώ και η κόρη μου μείναμε στο χωριό μας, διότι δεν τα καταφέραμεν να φύγωμεν, όπως πολλοί άλλοι χωριανοί μας. Με την κόρη μου μείναμε χωσμένες για 5-6 μέρες στο σπίτι μας κι εκεί μέσα μάς βρήκαν 3 Τούρκοι στρατιώτες... Αυτοί όρμησαν πάνω μας, μας έδεσαν το στόμα και τα χέρια και μας εβίασαν. Την άλλη μέρα ήρθαν άλλοι 5 Τούρκοι στρατιώτες και μας εβίασαν... Την άλλην μέραν πήγαμεν στο σπιτούδιν της μάνας μου (εκατοχρονίτισσα γριά), την ηύρα τσουλλοκαθιστήν, χαμαί πεθαμένην...». Ούτε γριούλες σέβονταν οι οπαδοί του τουρκοϊσλάμ ούτε άρρωστα πλάσματα του Θεού. Τρίζουν τα κόκκαλα των αθώων θυμάτων...

Κήρυγμα π. Θεοδώρου Ζήση - Δ΄ Κυριακή των Νηστειών (mp3 - 2014)

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Ἡ πρωτόθρονη Ἐκκλησία ἔχει πλέον ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό,...

 Ἀθηναγόρας, ὄχι μόνο δὲν ὀπισθοχώρησε, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς καὶ οἱ διάδοχοί του προχώρησαν καὶ προχωροῦν, ὅπως διαρκῶς τὸ ἐπισημαίνουμε καὶ ὅπως τὸ εἴδαμε ὅλοι κατὰ τὴν τελευταία συνάντηση Πατριάρχου καὶ Πάπα στὸ Φανάρι στὶς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2006.  πρωτόθρονη Ἐκκλησία ἔχει πλέονἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ὡς πρώτη, ἐπηρεάζει καὶ τὶς ἄλλες τοπικὲςἘκκλησίες. Ὅλη αὐτὴ  τραγικὴ ἱστορία τῆς ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαζωγραφήθηκε στὸ μεγάλο σχετικὸ Συνέδριο ποὺ κάναμε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004. 

Στὶς περισσότερες ἐκκλησίες, οἱ οἰκουμενιστικὲς ἡγεσίες ἐλέγχουν πλήρως τὴν κατάσταση καὶ μὲ ἀπειλές, διώξεις καὶ ἀφορισμοὺς καταπνίγουν καὶ φιμώνουν τὶς ὀρθόδοξες φωνές. 

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ελάτε στην Ομιλία του Ν.Χειλαδάκη με θέμα ''Ο κίνδυνος της Ισλαμικής εξάπλωσης στην Ελλάδα'' [ΒΙΝΤΕΟ 2014]

Ποιμένες Part Time


Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Φώτης Κόντογλου - Σαστισμένα λόγια

Εἶμαι καλὰ ἐδῶ ἀπάνου στὴν καρέκλα μου. Εἶμαι λιγάκι στενόχωρα καὶ γι᾿ αὐτὸ εἶμαι καλύτερα· ἔτσι δείχνει λιγώτερο ἡ φτώχια μου.
Ἀπ᾿ τὸ φεγγίτη δὲ φαίνεται τίποτα γιὰ νὰ καταλάβῃ κανένας πὼς βρίσκεται τόσο ψηλά, μ᾿ ἄλλα λόγια στὸ ἕχτο πάτωμα. Μάλιστα. Βρίσκουμαι ἀπὸ πάνου ἀπ᾿ ἕνα σωρὸ λογιῶν λογιῶν ἀνθρώπους. Ἐγὼ ὁ ἴδιος τὄχω ξεχάσει κάθε ἄλλη ὥρα, ὄξω ἀπὸ τούτη ποὺ τὸ λέω. Μοναχά, πότε πότε τὴ νύχτα, μέσα ἀπ᾿ τὸ κρεββάτι μου, συλλογίζουμαι πὼς κοιμᾶμαι τόσο ἀψηλὰ μέσα στὸν ἀγέρα, ἀπάνου ἀπ᾿ τὸ μεγάλο δρόμο...
Ἄραγες πόσοι εἶναι κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ περνοῦν ἀπ᾿ τὸ κεφάλι τοὺς τέτοιες παράξενες ἀνοησίες!... Τότες βέβαια ὁ νοῦς μου δὲν εἶναι σὲ μιὰ καλὴ κατάσταση. Ὅπως κι ἂν εἶναι, ἐγὼ δὲν ἄκουσα κανέναν νὰ μοῦ μιλήση γιὰ τέτοια πράματα. Ἐμένα ὅμως, ὁ Θεὸς ξαίρει γιατὶ μέσα ἀπ᾿ τὸ κρεββάτι μου τὸ μυαλό μου κατεβαίνει καὶ ψάχνει, ὅπως τὸ σκαντάλι μέσα στὸ νερό. Μοῦ φαίνεται πὼς περνῶ σιμὰ ἀπ᾿ τὶς πέτρες τοῦ τοίχου, ὅπως εἶναι στοιβαγμένες ἡ μιὰ ἀπάνω στὴν ἄλλη, ἴσαμε κάτου στὰ θεμέλια. Τὶς φχαριστῶ μὲ σφιγμένη καρδιὰ γιατὶ σηκώνουν τόσο βάρος καὶ μὲ κρατᾶν ἐδῶ ἀπάνου.