Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.


Ό προφήτης Νάθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως του Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε την μετάνοια. Αντί βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε σε χώμα και στάκτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάκτη, αλλά και έφαγε στάκτη, καθώς ο ίδιος λέει:            «Σ π ο δ ό ν ωσεί άρτον έ φ α γ ο ν και το πόμα μου μετά κλαυθμού ε κ ί ρ ν ω ν». Έλιωσε με τα δάκρυα τα μάτια, πού έγιναν αφορμή να συλλάβη την αισχρή επιθυμία: «Λούσω καθ' έκάστην νύκτα την κλίνην μου εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» 
Άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει την νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Εάν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωσε την μετάνοιά του, εσύ ο απλός άνθρωπος δεν θα εξομολογηθείς;
 
Αργότερα πάλι, όταν επαναστάτησε ο Αβεσαλώμ, ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι δρόμοι διαφυγής, ο Δαβίδ προτίμησε να γλιτώσει φεύγοντας προς το Όρος των Ελαιών, σαν να προσευχόταν στον Λυτρωτή, πού έμελλε από εκεί να αναληφθεί στους ουρανούς. Στην δύσκολη μάλιστα αυτή περίσταση ο Σεμεΐ του ξεστόμιζε υβριστικά λόγια. Ό Δαβίδ όμως τον αντιμετώπισε με ταπείνωση και καρτερία λέγοντας: «Α φ ή σ τ ε  τον. Ο Θεός του επιτρέπει να με  υ β ρ ί ζ η». Γνώριζε ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες εκείνου πού συγχωρεί τους άλλους.
 

Του Αγίου ΙΣΑΑΚ του Σύρου

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία. Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια. Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλειά σου, γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μʼ αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι η αυτή γιατρειά; Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών, απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν. 

Μη θυμώσεις μαζί μου, που σου λέω την αλήθεια. Ποτέ δε ζήτησες με όλη σου την ψυχή την ταπείνωση. Αν θέλεις, έλα στον τόπο της και θα δεις πως θα σε λυτρώσει από την κακία των πειρασμών σου, διότι κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να υπομένεις τις συμφορές σου. Και κατά το μέτρο της υπομονής σου, το βάρος των θλίψεών σου γίνεται ελαφρό και, έτσι, παρηγοριέσαι. Και όσο παρηγοριέσαι, τόσο η αγάπη σου προς το Θεό αυξάνει. Και όσο αγαπάς το Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το άγιο Πνεύμα. Ο εύσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας να βγάλει σε καλό τους πειρασμούς των πραγματικών του παιδιών, δεν τους παίρνει, παρά τους δίνει τη δύναμη να τους υπομείνουν. Όλα αυτά τα αγαθά (την παρηγοριά, την αγάπη, τη χαρά) τη δέχονται οι αγωνιστές ως καρπό της υπομονής, για να φτάσουν οι ψυχές τους στην τελειότητα. Εύχομαι ο Χριστός και Θεός μας να μας αξιώσει με τη χάρη του να υπομένουμε την πίκρα των πειρασμών για την αγάπη του και με ευχαριστίες της καρδιάς μας. Αμήν. 

POLYELEOS: PSALM 135 (Tone V) - Monks of Simono Petra Monastery


Μανία που έχουν να ποδοπατούν τον Δικέφαλο Αετό με το Σταυρό!

neasmirni

Ο αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης προς τους αντιοικουμενιστάς :

....Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:
«την διδάσκουν “γυμνή τη κεφαλή”, την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.
Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!
Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.
Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ’ όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.
Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους;
Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας.
Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ’ όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους· και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης».

Πόλεμος Αρμαγεδδώνα, η έβδομη φιάλη, ο μέγας σεισμός.


Μάξιμος Ομολογητής:

Όταν μας ίδουν οι δαίμονες να καταφρονώμεν τα κοσμικά πράγματα, δια ν’ αποφύγωμεν τας αιτίας του μίσους κατά των ανθρώπων και δια να μη εκπέσωμεν της αγάπης, τότε διεγείρουν τους ανθρώπους να μας συκοφαντήσουν, με τον σκοπόν να λυπηθώμεν και να μισήσωμεν τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από την συκοφαντίαν, που στρέφεται εις την ορθήν πίστιν μας ή εις την ηθικήν μας. Κανείς δεν δύναται να αδιαφορήση εις τας συκοφαντίας αυτάς, ειμή μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του εις τον Θεόν…

Όσον προσεύχεσαι εις τον Θεόν υπέρ του συκοφαντήσαντος, τόσον ο Θεός αποκαλύπτει την αθωότητά σου εις τους σκανδαλισθέντας.

Ο Κυθήρων Σεραφείμ : Ποιμαντική Εγκύκλιος για τη νέα εκκλησιαστική χρονιά.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
(ὑπἀριθ. 106/2013)
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων 
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Εὐλογημένη, εἰρηνική καί καρποφόρος ἡ νέα ἐκκλησιαστική χρονιά, πού ἀρχίζει ἀπό σήμερα καί τελειώνει τήν 31ην Αὐγούστου τοῦ ἑπομένου ἔτους.
Ἐνώπιόν μας ὁ νέος ἐνιαύσιος ἑορταστικός κύκλος. Εἰς αὐτόν περιλαμβάνονται οἱ Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές καί οἱ ἑορτές τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Οἱ Δεσποτικές ἑορτές ἀρχίζουν μέ τήν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τήν Γέννησι τοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα ἀκολουθοῦν : ἡ Περιτομή τοῦ Χριστοῦ, ἡ Βάπτισις τοῦ Κυρίου - τά Θεοφάνεια, ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ, ἡ θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Θείου Διδασκάλου εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ἡ σύλληψις τοῦ Χριστοῦ, τά Ἅγια Πάθη, ἡ Θεόσωμος Ταφή, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις, ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου.
Οἱ Θεομητορικές ἑορτές κάνουν τήν ἀρχή τους μέ τό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου, τήν τοπικήν μας ἱεράν Πανήγυριν τῆς Πολιούχου μας Παναγίας τῆς Μυρτιδιωτίσσης, τήν ἐκ μεταθέσεως ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης (28 Ὀκτωβρίου), τά Ἱερά Εἰσόδιά της εἰς τόν Ναόν τοῦ Κυρίου, τήν Σύναξιν τῆς Θεοτόκου, τόν Εὐαγγελισμό τῆς Παρθένου Μαρίας, τήν Κατάθεσι τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος καί τῆς Ἁγίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν τῶν Βλαχερνῶν καί τήν Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Οἱ ἑορτές τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνακυκλώνονται μέ τόν ἑορτασμό τῆς ἱερᾶς μνήμης των καί ὡρισμένων ἐξ αὐτῶν καί τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τους.
Τό ἐτήσιο αὐτό Ἑορτολόγιο καί Ἁγιολόγιο, ὅλος αὐτός ὁ ἑορτολογικός καί ἁγιολογικός κύκλος, προσφέρει εἰς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας καί τόν κάθε πιστό τήν ἀπαραίτητη λειτουργική καί λατρευτική ἀγωγή. Ἡ δέ ἐνεργός καί συνειδητή συμμετοχή εἰς τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας χαρίζει τήν λειτουργική ἀναγέννησι εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν πνευματική καλλιέργεια καί ἀνακαίνισί τους ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Εἰς τήν ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, 4 Σεπτεμβρίου, ἑορτάζει ἕνας ἀπό τούς ἁγίους Προστάτες τῆς νήσου τῶν Κυθήρων, ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ νέος ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ πού ἔζησε τόν 18ον αἰῶνα (1727-1782), ὁ τυφλός Ἱεραπόστολος τοῦ Αἰγαίου, ὅπως ὀνομάζεται.
Ἔχουμε ἀναφερθῆ καί σέ ἄλλες Ἐγκυκλίους μας διά τόν γνωστόν εἰς τά Κύθηρα, ἀλλά τελευταίως ἀπό τοῦ ἔτους 2005 λειτουργικά τιμώμενον Ἅγιο Ἄνθιμο, ὅπως ἀναφέρεται καί εἰς τό τελευταῖα ἐκδοθέν βιβλίο του. Γεννήθηκε τό 1727 εἰς τό Ληξούρι τῆς Κεφαλληνίας. Σέ ἡλικία 7 ἐτῶν ὁ μικρός Ἀθανάσιος (αὐτό ἦταν τό κοσμικό του ὄνομα) τυφλώθηκε ἐντελῶς ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς εὐλογιᾶς. Οἱ προσευχές τῆς εὐσεβεστάτης μητέρας του καί τό ἱερό σαρανταλείτουργο, πού ἐτελέσθη διά τήν ὑγεία του, (εἰς τό ὁποῖο καθημερινά συμμετεῖχε μέ τήν μητέρα του) τοῦ ἐχάρισε τό φῶς. Ἀργότερα, σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἀκολούθησε τό ἐπάγγελμα τοῦ ναυτικοῦ πατέρα του καί μετά τόν θάνατό του συνέχισε τά ταξίδια του ὡς ναυτικός. Σέ ἡλικία 23 καί ἐνῷ ἑτοιμάζονταν νά νυμφευθῇ ἐξύπνησε τελείως τυφλός καί βεβαίως ὁ γάμος ματαιώθηκε.
Ἔτσι κατενόησε ὅτι ἄλλο ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δι' αὐτόν. Γι' αὐτό καί ἀνεχώρησε διά τό Ἅγιον Ὄρος, προκειμένου νά ἀφιερωθῆ ὁλοκληρωτικά εἰς τόν Θεόν. Ἔγινε μεγαλόσχημος Μοναχός, μετά ἀπό τήν καθιερωμένη μοναχική δοκιμασία, μᾶλλον εἰς τό Μοναστῆρι τῆς Πορταΐτισσας, τήν Μονή τῶν Ἰβήρων.
Ἦταν σύγχρονος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ἡ ζωή καί ἡ διακονία τους εἰς τό σκλαβωμένο Γένος μας ἦταν παράλληλη καί παρόμοια. Τυφλός ὤν περιώδευσε τήν νησιωτική Ἑλλάδα καί ὅπου ἐπέρασε ἔκτισε Μοναστήρια καί Σχολεῖα. Περιώδευσε στή Χίο, τήν Σίφνο, Νάξο, Καστελλόριζο, Ἀστυπάλαια, Κεφαλληνία, Κρήτη, Κύθηρα (ὅπου ἔκτισε τήν Μονή Προδρόμου, στίς Ἀγριολίες Λιβαδίου), Σίκινο καί πάλιν ἐπέστρεψε εἰς Κεφαλληνίαν καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ εἰς τήν Μονήν Λεπέδων τήν 4η Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1782.
Αὐτόν τόν ἅγιο Προστάτη τῆς νήσου μας, εἰς τήν ὁποία παρέμεινε ἐπί διετίαν, θά τιμήσωμε καί ἐφέτος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί κατά τήν ἐτήσια μνήμη του.
Τό ἀπόγευμα τῆς 3ης Σεπτεμβρίου καί ὥρα 6 μ.μ. θά τελεσθῆ ὁ Πανηγυρικός Ἑσπερινός στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στίς Ἀγριολίες τοῦ Λιβαδίου καί τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἡ γιορτινή Θεία Λειτουργία.
Ἀπό καρδίας εὔχομαι εἰς ὅλους σας πλούσια τήν Χάρι καί τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Τοπικοῦ μας Προστάτου Ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ νέου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ.
Εἴθε ὁ Ἅγιος Προστάτης μας Ἄνθιμος, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἱερή πανήγυρί του ἀνοίγει τό νέο ἐκκλησιαστικό μας ἔτος, νά δέεται διά παντός ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ οὕτως, ὥστε νά ἔχουμε πλούσιες τίς θεῖες δωρεές καί εὐλογίες τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ κατά τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος, καί καθ' ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς ἡμῶν. Ἀμήν.-
Ἐπί δέ τούτοις διατελῶ,
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
Ὁ Μητροπολίτης


† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

http://www.imkythiron.gr/

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ο τύπος του Ευρωπαίου ανθρώπου, ο οποίος σήμερον έχει κερδίσει όλον τον κόσμον, εχρεωκόπησεν ενώπιον των βασικών προβλημάτων της ζωής. Ο ορθόδοξος Θεάνθρωπος τα έχει λύσει όλα. Ο ευρωπαίος άνθρωπος έλυσε τα προβλήματα της ζωής με τον μηδενισμόν, ο Θεάνθρωπος με την αιώνιον ζωήν. Δια τον ευρωπαϊκόν δαρβινοφαουστικόν άνθρωπον το κύριον εις την ζωήν είναι η αυτοσυντήρησις, δια τον άνθρωπον του Χριστού η αυτοθυσία. Ο πρώτος λέγει: θυσίαζε τον άλλον χάριν του εαυτού σου! Και ο δεύτερος: θυσίαζε εαυτόν χάριν των άλλων!... Ο Ευρωπαίος άνθρωπος δεν έχει λύσει το καταραμμένον πρόβλημα του θανάτου, ο Θεάνθρωπος το έλυσε δια της αναστάσεως.

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα και έπεσε στην αμαρτία. Δεν νεκρώθηκε όμως ή καλή του διάθεσης να αναγνώριση το σφάλμα του. 
Ήλθε ο προφήτης Νάθαν για να τον ελέγξει και να θεραπεύσει το τραύμα. Ό υπήκοος είπε στον βασιλιά: «Αμάρτησες και οργίστηκε ο Θεός εναντίον σου». Ό πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν έδωσε προσοχή στο πρόσωπο του προφήτου, άλλ' ύψωσε την σκέψη σ' αυτόν πού τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας σε τόσο πλήθος στρατιωτών πού είχε γύρω του, διότι έφερε στον νου του τον αγγελικό στρατό του Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία νοιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον προφήτη, μάλλον όμως στον Θεό πού τον έστειλε: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου».
 
Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλέως; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε προηγουμένως ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Σε σύντομο χρονικό διάστημα αμάρτησε και αμέσως ο προφήτης παρουσιάσθηκε. Μόλις του απηύθυνε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρησης.