H Μετάνοια

Θεοφάνη του εγκλείστου

Τα αμαρτήματά σας είναι μεγάλα και φοβερά. Τίποτε όμως δεν υπερβαίνει την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού. Η άφεσις των αμαρτιών δεν δίνεται σύμφωνα με την αξία μας, αλλά σύμφωνα με το έλεος του φιλανθρώπου Θεού. Ο Θεός είναι έτοιμος να συγχωρήσει, όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια. Αυτό που κάνει ανάξιο τον άνθρωπο να συγχωρηθεί δεν είναι το μέγεθος και το πλήθος των αμαρτιών, αλλά η αμετανοησία του.


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ὁ ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας σὲ ὁμιλία του στὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς λέει:

 «Μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, καί, μὴ ὄντας ἄνθρωπος σὲ θέση νὰ ἀντέξει τὸ ἄκτιστο φῶς, “ἐκρύβη ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦκαὶ Θεὸς ἀποτραβήχτηκε ἀπὸ τὸν  ἄνθρωπο, ἀπὸ φόβο μήπως ἐκμηδενίσει τὸν παραβάτη μὲ τὴν ἁγία παρουσία Του. Τότε ἦταν ποὺ Ἐκεῖνος ὄντας Ἕνας σὲ Τρία Πρόσωπα, ἀπὸ ἀνείπωτο ἔλεος πρὸς τὸ ἀποξενωμένο ἄνθρωπο τὸν πλησίασε μὲ διαδοχικὲς ἀποκαλύψεις, ὥστε χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ  Χριστοῦ καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, νὰ μπορέσει νὰ  αὐξηθεῖ καὶ γιὰ ἀκόμη μία φορὰ νὰ ἀνυψώσει τὸν πεπτωκότα ἄνθρωποΠρέπει νὰ δοῦμε  τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο σὰν ἕνα θαῦμα ποὺ δόξασε τὴν Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ σὰν ἕνα γεγονὸς ποὺ συνδέεται οὐσιαστικὰ μὲ τὴν σωτηρία μας».

ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - KANON OF THEOTOKOS


Tοὺς μὲν ὑπακούοντας φωτίζει, τούς δὲ ἀπειθοῦντας παραδίδει τελικῶς σὲ πῦρ

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ὁμιλία του στὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἑρμηνεύοντας τὸ γιατί τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε μὲ σχῆμα γλωσσῶν καὶ, μάλιστα, πυρίνων, σημειώνει ὅτι:


«Γιὰ νὰ ἐπιδείξει τὴν συμφυΐα του (τὴν ἴδια φύση) μὲ τὸν Θεόν Λόγον, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος· διότι τίποτε δὲν εἶναι συγγενέστερο ἀπὸ τὴν γλώσσα πρὸς τὸν λόγο. Συγχρόνως δὲ καὶ γιὰ τὴν χάρι τῆς διδασκαλίας· διότι ὁ κατὰ Χριστὸν διδάσκαλος χρειάζεται χαριτωμένη γλώσσα. Γιατί δὲ μὲ πύρινες γλῶσσες; Ὄχι μόνο γιὰ τὸ ὁμοούσιο τοῦ Πνεύματος πρὸς τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ (διότι πῦρ εἶναι ὁ Θεός μας, καὶ μάλιστα πῦρ ποὺ κατατρώει τὴν μοχθηρία), ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν διπλότητα τῆς ἐνέργειας τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων· διότι μπορεῖ συγχρόνως νὰ εὐεργετεῖ καὶ νὰ τιμωρεῖ, καί, ὅπως τὸ πῦρ ἔχει τὴν ἰδιότητα καὶ νὰ φωτίζει καὶ νὰ φλογίζει, ἔτσι καὶ ὁ λόγος τῆς κατὰ Χριστὸν διδασκαλίας, τοὺς μὲν ὑπακούοντας φωτίζει, τούς δὲ ἀπειθοῦντας παραδίδει τελικῶς σὲ πῦρ».

O «Οίκος» της Πεντηκοστής

Η πλέον αρμόζουσα προσευχή μας προς τον Παράκλητον είναι ο «Οίκος» της Πεντηκοστής, τον οποίον πολλάκις επιβάλλεται να επαναλαμβάνωμεν καθ΄ ημέραν :

 Ταχείαν και σταθεράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών, μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψει, μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν, αλλά αεί ημάς πρόφθασον. Έγγισον ημίν, έγγισον ο πανταχού, ώσπερ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής, ούτω και τοις Σε ποθούσιν ένωσον σαυτόν οικτίρμων ίνα συνημμένοι Σοι, υμνώμεν και δοξολογώμεν το πανάγιόν Σου Πνεύμα.

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ


ΣΥΧΝΑ βλέπουμε ἔντονη δραστηριότητα σὲ κάποιες ἐνορίες μεγάλων πόλεων καὶ αἰσθανόμαστε χαρὰ γιὰ τὸ ζῆλο τῶν ἐφημερίων. Οἱ ἐνορίτες τοὺς ἐπαινοῦν καὶ μιλοῦν γιὰ τὴν αὐταπάρνησή τους. Τὰ πνευματικὰ ὅμως ἀποτελέσματα δὲν εἶναι ἀνάλογα. Καταβάλλεται πολὺς κόπος, ἀλλὰ ἡ συγκομιδὴ εἶναι λίγη. Εὔκολα διαπιστώνει κάποιος ἔμπειρος περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ὅτι κάτι λείπει στοὺς δραστήριους αὐτοὺς κληρικούς.
Οἱ ἐνοριακὲς ἐκδηλώσεις κυρίως ἱκανοποιοῦν τὴ φιλοδοξία τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ δικό τους ἔπαινο. Εἶναι πάντα κοινωνικοῦ περιεχομένου, γιατὶ μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποσπάσουν τὸ χειροκρότημα. Αὐτὸ τοὺς ἐνδιαφέρει πρωτίστως. Ποτὲ δὲν κάνουν λόγο γιὰ πνευματικὸ ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπόκτηση ἀρετῶν. Τὸ ἐνοριακό τους ἔργο εἶναι μιὰ κοσμικὴ δραστηριότητα, τὴν ὁποία βλέπουμε καὶ σὲ πολλοὺς φορεῖς, δηλαδὴ δήμους, συλλόγους καὶ ὀργανώσεις. Στὴν Ἐκκλησία ὅμως μιλᾶμε γιὰ ποιμαντικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο ἔχει πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύει στὸ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, δηλαδὴ στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καὶ στὴν ἐν ταπεινώσει ἀφοσίωση στὰ ὅσα ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος μᾶς θυμίζει τὴν ἀναγκαία προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, ποὺ ἀναπτύσσει ἕνας κληρικός. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια του: «Ἐὰν θέλεις νὰ βοηθήσεις τὴν Ἐκκλησία, εἶναι καλύτερα νὰ κοιτάξεις νὰ διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, παρὰ νὰ κοιτᾶς νὰ διορθώσεις τοὺς ἄλλους. Ἂν διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, ἀμέσως διορθώνεται ἕνα κομματάκι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν φυσικὰ αὐτὸ τὸ ἔκαναν ὅλοι, ἡ Ἐκκλησία θὰ ἦταν διορθωμένη. Ἀλλὰ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μὲ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Γιατὶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὸν ἑαυτό σου ἔχει κόπο, ἐνῶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τοὺς ἄλλους εἶναι εὔκολο».
Ἀξιοπρόσεκτα καὶ διαφωτιστικὰ εἶναι κι ἐκεῖνα, ποὺ ἔλεγε σὲ γνωστό του ἱερέα ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης καὶ ἀναφέρονται στὸ κύριο ἔργο τοῦ κληρικοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀνάγκη ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν προσφέρεται πουθενὰ ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία: «Ὅταν λειτουργεῖς, νά ᾽χεις ὑπόψη σου ὅτι εἶσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις ἀπὸ τὸν κόσμο πόνο, δάκρυα, ἀσθένειες, παρακλήσεις καὶ τὰ ἀνεβάζεις ἐπάνω στὸ θρόνο τῆς θεότητας. Καὶ μεταφέρεις κατόπιν στὸν κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας. Μεγάλο ἀξίωμα σ᾽ ἔχει ἀξιώσει, παιδί μου, ὁ Θεός. Νὰ τὸ καλλιεργήσεις. Τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι στὸ στόμα τοῦ ἱερέα».
Ἡ Ἐκκλησία προσφέρει πρωτίστως πνευματικὰ ἀγαθά. Δὲν εἶναι μία φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση, ὅπως τόσες ἄλλες, ἀλλὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας. Μὲ τὸ λόγο της καὶ τὰ ἱερὰ μυστήρια ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τέρμα ἔχει τὸν αἰώνιο παράδεισο. Ἐὰν ἡ δράση της περιορίζεται στὴν παροχὴ ὑλικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, σημαίνει ὅτι οἱ ἱερεῖς της ἔχουν χάσει τὸν πνευματικό τους προσανατολισμό. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χρειάζεται γνώση καὶ ταπείνωση, γιὰ νὰ μὴ ὑποβαθμίζεται ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας.

"Ορθόδοξος Τύπος"

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, «Οι Άγιοι αναθεματίζουν τον Πάπα και εμείς τον Πάπα τον ευλογούμε»


«Έχουμε στην εποχή μας τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και για τις οποίες οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες σιωπούν. Πολύ  μεγάλη αίρεση ο Παπισμός, 21 καινοτομίας έχει: filioque, αλάθητο, πρωτείο του Πάπα, άζυμα, καθαρτήριο πυρ, του κόσμου τις αιρέσεις και πολύ χειρότερη αίρεση ο Προτεσταντισμός. Και εμείς τι κάνουμε απέναντι αυτών των αιρέσεων; 
Εμείς τον Πάπα τον ευλογούμε... 

Τον δεχόμαστε στην Αθήνα, στο Βουκουρέστι, στην Τιφλίδα, στην Κύπρο, τώρα και στη Μόσχα ετοιμάζεται να πάει, στην Κωνσταντινούπολη – «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», «άγιος αδελφός» ο αιρετικός Πάπας, τον οποίο ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει «Τον Πάπα να καταράσθε». Οι Άγιοι καταρώνται, αναθεματίζουν τον Πάπα και οι δικοί μας ηγέτες σήμερα;  Που είναι το αποστολικό και πατερικό τους φρόνημα, που λέει «επιτιμάν αποτόμως τους αιρετικούς».

Τους Προτεστάντες;  Μετέχουμε μαζί τους στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Είμαστε και εμείς ένα μικρό κομμάτι αυτού του παγκοσμίου συμβουλίου. Εκκλησίες οι Προτεστάντες! Οι αιρέσεις έγιναν Εκκλησίες, οι αιρετικοί οι βδελυκτοί έγιναν  Εκκλησίες και εμείς είμαστε μαζί με αυτούς και γινόμαστε και εμείς ένα μέρος αυτών των αιρέσεων. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ  ΛΑΤΡΕΙΑ.


Ολόκληρος η ζωή της Εκκλησίας είναι μία διαρκής λειτουργία και λατρεία του Θεού και δια τούτο εκάστη ημέρα εν τη Εκκλησία είναι μία εορτή. Διότι εις την Εκκλησίαν λατρεύεται καθημερινώς ο Θεός και εορτάζεται κάθε ημέρα ένας ή περισσότεροι Άγιοι του Θεού, δηλαδή η Εκκλησία ζη και λατρεύει τον Θεόν καθημερινώς «συν πάσι τοις Αγίοις» (Εφ. 3, 18) εξαγιάζουσα τοιουτοτρόπως και όλον τον χρόνον. Ο σημερινός Άγιος μας παραδίδει εις τους αυριανούς και οι αυριανοί εις τους μεθαυριανούς και ούτω καθεξής: Ο κύκλος των Αγίων του έτους δεν έχει τέλος. Εορτάζοντες τα σωτήρια γεγονότα της θεανθρωπίνης Οικονομίας, τας εορτάς δηλαδή και τους Αγίους του Χριστού, ημείς, δια των προσευχών και ύμνων της λατρείας βιούμεν πραγματικώς την χάριν των και τας αρετάς των, κατά το μέτρον της πίστεώς μας. διότι οι Άγιοι του Χριστού έχουν εν εαυτοίς εισδεχθή και ενσαρκώσει την θείαν χάριν και τας θείας αρετάς δια των οποίων σωζόμεθα.  Αι άγιαι αρεταί είναι εκ των αιωνίων αληθειών της πίστεώς μας, είναι αυτά ταύτα τα δόγματα της πίστεώς μας βιούμενα δια της προσευχής και της λατρείας και μεταβαλλόμενα εις ζωήν μας. Η προσευχή και η λατρεία αποτελούν το καταλληλότερον κλίμα δια την ζωήν των χριστιανών και δια την πρόοδόν των εις τας αρετάς. Η προσευχή και γενικώς όλη η εκκλησιαστική λατρεία καταβιβάζει την χάριν του Θεού εις την ελευθερίαν μας, και η χάρις του Θεού εν τη συνεργασία με την ελευθερίαν μας μεταβάλλουν τας δογματικάς και ηθικάς αληθείας της πίστεώς μας εις την ζωήν μας. Εις την συνεργασίαν αυτήν συμμετέχει ολόκληρος η Εκκλησία με όλους τους Αγίους της, και τοιουτοτρόπως ημείς δια της Παναγίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων παραδίδομεν εαυτούς και αλλήλους και όλην την ζωήν μας εις Χριστόν τον Θεόν ημών. 

Η επική μάχη του Κιλκίς. Tα χαράματα της 21ης Ιουνίου 1913, ώρα 03:30, η επίθεση προς το Κιλκίς αρχίζει.

Ιστορικό Μάχης


http://www.army.gr/default.php?pname=IstorikoMaxhsKilkis&la=1

Μετά την σύναψη της συνθήκης ειρήνης στο Λονδίνο των Βαλκανικών κρατών με την Τουρκία (17 Μαϊου 1913), ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν αυτά τις μεταξύ τους διαφορές για την διανομή των εδαφών που κατείχε στην Βαλκανική η Τουρκία.
Οι απαιτήσεις της Βουλγαρίας την εποχή εκείνη απέβλεπαν στην επέκτασή της σ' ολόκληρη την
Μακεδονία. Η Σερβία και η Βουλγαρία, είχαν συνάψει συμφωνία διανομής των εδαφών, αλλά η Σερβία δεν αναγνώριζε πλέον την συμφωνία αυτή, διότι, ενώ υπολόγιζε ότι στο μερίδιό της θα περιλαμβάνεται και η Αλβανία και έτσι θα αποκτούσε διέξοδο στην Αδριατική, τώρα με την ίδρυση του Αλβανικού κράτους περιορίζονταν τα κέρδη της προς Δυσμάς. Η Βουλγαρία όμως επέμενε να πάρει όλα τα συμφωνηθέντα εδάφη. Οι Σέρβοι ανεγνώριζαν τα δικαιώματα της Ελλάδας για τα εδάφη τα οποία είχε απελευθερώσει ο Ελληνικός Στρατός, η Βουλγαρία όμως επεδίωκε να εκδιώξει την Ελλάδα από τα εδάφη αυτά και να ιδρύσει την μεγάλη Βουλγαρία της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του 1878.
Η Ελλάδα και η Σερβία την 19η Μαϊου 1913 συνδέονται με αμυντική συμμαχία. Ήδη η Βουλγαρία είχε πάρει απόφαση για αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Ελληνικού και Σερβικού Στρατού.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ : Τα Θεοτικά γράμματα και τα΄ άθεα γράμματα.

Στα Λαγκάδια, ο Παπουλάκος μίλησε μέσα στην εκκλησιά, αφού πρώτα ο παπα-Στέφανος έψαλε δοξολογία.   
                                                                                                                                                           –Χριστιανοί, τους είπε. Είμαι αμαρτωλός σαν και σας και κανένας δεν είναι άγιος. Τα κρίματά μας ξεπερνάνε και την άμμο της θάλασσας κι ούτε καν υποψιαζόμαστε κάθε φορά που θα κολαστούμε. Για τούτο ένας δρόμος μας μένει προς σωτηρία: Ο λόγος του Χριστού. Τα Βαγγέλια, οι Ψαλμοί, το Χτοήχι. Σε τούτα τα βιβλία είναι μαζωμένη όλη η σοφία του κόσμου, όλη η αλάθευτη γνώση, κι αυτά μονάχα μπορούν ν΄ αποκριθούν στον άνθρωπο, που ρωτά και που διψά να μάθει. Όξω απ΄ αυτά, γνώση κι αλήθεια δεν υπάρχουν. Να τα μάθετε λοιπόν γράμματα τα παιδιά σας, αλλά να τα μάθετε γράμματα του Θεού κι όχι γράμματα του διαβόλου. Υπάρχουνε δυό λογιώ γράμματα, αδέλφια μου, συνέχισε ο Παπουλάκος. Τα Θεοτικά γράμματα και τα΄ άθεα γράμματα. Ο πατέρας του Έθνους, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας ορμήνεψε να μαθαίνουμε γράμματα, αλλά μας δίδαξε ν΄ ακονίζουμε το μυαλό μας στο ακόνι του Χριστού. Με τα ίδια ψηφιά που είναι γραμμένα τα δαιμονικά βιβλία, με τα ίδια και πιο μεγάλα κι ευκολοδιάβαστα, είναι γραμμένα και τα΄ αγιοτικά. Γιατί λοιπόν να μη μάθει τα ψηφιά το παιδί στα κιτάπια που φώτισεν ο Κύριος παρά να τα μάθει στις φυλλάδες του διαβόλου; Γιατί, μαζί με τα ψηφιά και τους κανόνες, να μη συνηθίσει το μυαλό του παιδιού και στον τρόπο που πρέπει να συλλογάται ο Χριστιανός; Γιατί πρέπει να μεταλλάξουμε τα ψηφιά σε ζιζάνια, βαλμένα στανικά για να σκανταλίσουν το πνέμα του; Γιατί να μην αρματώσουμε τα παιδιά μας με τα΄ άρματα του Χριστού, αλλά τα φορτώνουμε με τα σύνεργα του διαβόλου; Τ΄ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συφοράς, χριστιανοί μου. Σ΄ αυτά έχουνε θεμελιωθεί όλου του κόσμου οι συμφορές. Αυτά πασχίζουν να σβύσουν από τα μάτια μας την άγια όψη του Χριστού μας κι αυτά μας μαθαίνουμε πως χρεία μας είναι το μίσος κι ο φτόνος κι όχι η αγάπη κι η ελεημοσύνη. Μιλιούνα άνθρωποι πλανήθηκαν απ΄ αυτή την ξεγελάστρα μάθηση, κι ακουμπήσαν απάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως. Τους ξύπνησαν τα ουρλιάσματα του πολέμου και του αφανισμού. Το τέλος, και το δικό τους και των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους, στάθηκε πιο φοβερό. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας, που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού, που στέλνει ολόϊσα στην κόλαση και θα μεταλλάξει και τούτη τη γης σε κόλαση. Το ίδιο κρίμα που σκότωσε τον Αδάμ και την Εύα, το ίδιο φουντώνει, σαν φαρμακερή σπορά, σ΄ όλους τους καιρούς και σ΄ όλους τους τόπους. Το ίδιο φίδι σέρνεται στα πόδια μας, οι ίδιες γητειές θαμπώνουν το φως μας, τα ίδια λόγια ξεσηκώνουν το νου μας και κοιμίζουν την ψυχή μας. Αυτά τα άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε και το δέντρο της λευτεριάς, που πότισαν με το αίμα τους οι ήρωες του γένους.

Τ΄ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ΄ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τα΄ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που πορπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτεί πως δε μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε κι ότι δεν ξέρουμε μεις να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από το Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντάδων, πούναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί και κείνα που σεβάστηκεν ο Τούρκος, τ΄ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ΄ άγια δισκοπότηρα και τα πουλάνε γι΄ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ΄ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ΄ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουμε στα παιδιά μας;  Κι΄ αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στιφτούνε σαν το λεμόνι, δε θα πετύχουν να γράψουν μιάν αράδα που ν΄ αξίζει μια γραμμή απ΄ τα βαγγέλια. Αλλά τι λέω μιάν αράδα; Ούτε μια λέξη που να μοιάζει με μια του Θεοτικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή και τα όσα λέει το χτίσμα δε γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουμε στα παιδιά μας απ΄ τ΄ άγια συναξάρια το πώς ζήσανε οι άγιοι της Χριστιανοσύνης και το πώς μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουμε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιώ είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμάνη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πως η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ΄ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ΄ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους, κι εγώ ο ταπεινός κι αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας, σας λέω πως κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παληκαριά, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιάν Ελλάδα του Χριστού κι όχι για μιάν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο. Διώξτε απ΄ το χωριό σας τ΄ άθεα γράμματα. Σφαλίστε το στόμα τ΄ αντίχριστου και σπρώξτε τα παιδιά σας στη μάθηση του λόγου του Θεού. Μάθετέ τους τ΄ αγιωτικά γράμματα για να δει ο τόπος την αληθινή προκοπή και να χαρεί τη λευτεριά του. Διαφορετικά μαύρες μέρες θα ξημερώσουνε και δρολάπια κι αρρώστειες και συφορές και το χυμένο αίμα θα βάψει πάλι τις πολιτείες και τα χωριά, τα βουνά και τους κάμπους και τα πέλαγα…

Ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ 2819
Με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα περί Εγκυκλίου της Εκκλησίας σχετικά με τη δωρεά οργάνων, θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη για τα εξής:
1. Η Εγκύκλιος 2819 «Περί της δωρεάς οργάνων σώματος» αποτελεί εγκύκλιο της ΔΙΣ (Διαρκούς Ιεράς Συνόδου) και όχι έγκυρη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για να είναι κάποια απόφαση έγκυρη, ισχυρά και εφαρμοστέα, θα πρέπει να έχει επικυρωθεί από το σύνολο της Ιεραρχίας, τουτέστιν άπαντες τους 82 Μητροπολίτες. Αυτό δεν ισχύει για την Εγκύκλιο 2819, η οποία φέρει υπογραφές μόνο των τότε μελών της ΔΙΣ.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more