ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ


Τη αυτή ημέρα, Τρίτη της Διακαινησίμου, εορτάζομεν την προς την εν Άθω περιφανή των Ιβήρων Μονήν δια θαλάσσης παράδοξον έλευσιν της θαυματουργού και αγίας Εικόνος της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, της Κυρίας ημών ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ, γενομένην κατ΄ αυτήν την ημέραν, εν έτει 1004.

Ξένως ημίν ήκες εν τη ση Εικόνι                                                                      
Και της Ποίμνης σου πυλωρός ώφθης, Κόρη.                                                             
Θεοτόκου Πορταϊτίσσης τέρατ΄ αείδω λιγυρώς.

Κατά τον θ΄ μετά Χριστόν αιώνα, επί της βασιλείας Θεοφίλου του Εικονομάχου (829—842), εξηγριώθη ο κατά των αγίων Εικόνων δεινός διωγμός, και οι μεν Ορθόδοξοι προσκυνηταί αυτών παρεδίδοντο εις τιμωρίας και βάσανα, αι δε άγιαι Εικόνες απερρίπτοντο εκ των ιερών Ναών και κατεκαίοντο. Καθ΄ όλας δε τας πόλεις και τα χωρία ήσαν απεσταλμένοι μυστικώς κατάσκοποι, εις ανεύρεσιν κεκρυμμένων Εικόνων μετά αυστηράς διαταγής, ίνα εξολοθρεύωσιν αυτάς. Κατ΄ εκείνον τον καιρόν έζη εις τα μέρη της Νικαίας πλουσία τις, ευσεβής και ενάρετος χήρα γυνή, έχουσα και υιόν νέον μονογενή. Είχε δε αύτη την θαυματουργόν ταύτην Εικόνα, προς την οποίαν είχεν ιδιαιτέραν πίστιν και ευλάβειαν. Οικοδομήσασα δε Εκκλησίαν μικράν πλησίον του οίκου αυτής, έθεσεν εν αυτή και την αγίαν ταύτην Εικόνα και συνεχώς ανέπεμπεν έμπροσθεν αυτής θερμάς δεήσεις. Οι δε βασιλικοί κατάσκοποι, ελθόντες εις την οικίαν αυτής, και ιδόντες εκ της θυρίδος εντός του Ναού του παρ΄ αυτής οικοδομηθέντος τον θείον τούτον θησαυρόν, είπον προς την χήραν γυναίκα απειλητικώς:


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

"οι εν τω κόσμω" δεν είναι "οι εκ του κόσμου".



Tο "ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και αυτοί εν τω κόσμω εισί" είναι απαραίτητο να διευκρινισθεί περαιτέρω, ώστε ο αναγνώστης να εννοήσει ότι "οι εν τω κόσμω" δεν είναι "οι εκ του κόσμου". Τι λέγει ο Κύριος; Ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, συμπληρώνει δε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης : "12 ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, 13 οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς, ἀλλ' ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν".
Ας δούμε όμως ακριβέστερα αυτό το πολυδιαφημιζόμενο από τους οικουμενιστές "ίνα ώσιν εν"

"9 ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ
 ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, (...) 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς"

Ου περί του κόσμου ερωτώ αλλά περί ων δέδωκάς μοι. Οι οικουμενιστές είναι οι εκ του κόσμου, νομίζουν δε ότι ισχύει και γι΄ αυτούς το "ίνα ώσιν εν". Πλανώνται και πλανούν τους αδαείς.
 

Τήρησον αυτούς, λέγει, αλλά ποιους όμως; Ποιοι είναι αυτοί;

"οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ
 ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι". Περί ων δέδωκάς μοι, αυτούς που εσύ μου έδωσες, παρακαλεί ο Κύριος τον Πατέρα, τήρησέ τους στην ενότητα "ίνα ώσιν εν". Άλλοι δεν έχουν θέση, δεν μπορούν οι διαστροφείς της αλήθειας (οι εκ του κόσμου) να μιλούν ή να διδάσκουν περί της των πάντων ενώσεως. Το Ιν. α΄ 12-13 είναι σαφέστατο και σαφώς ευκρινείς είναι οι αιρετικοί πλαστογράφοι  των Γραφών.

Οι αιρετικοί, όπως όλα τα παραχαράσσουν, δεν θα μπορούσαν αυτό να το αφήσουν. Με την αγαπολογία και τη σχεσιολογία και την ψυχοθεολογία πάνε να μας ενώσουν.

Φεύγε και σώζου.

ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ...


Ο Μάρκος, ένα παιδί πανέμορφο στην κυριολεξία, με μια πολύ καλή δουλειά, παντρεμένος με μια κοπέλα τη Μ. επίσης πολύ όμορφη, μορφωμένη, με μία πολύ καλή δουλειά. Ζουν τον έρωτα τους, ο οποίος πολύ σύντομα πρόκειται να ολοκληρωθεί με τον ερχομό ενός παιδιού. Και εδώ, καλό είναι να αναφέρουμε, πως ο Μάρκος είναι πάρα πολύ συνειδητός και πιστός Χριστιανός, συμμετέχει δε πολύ ενεργά στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. 




Όταν η Μ. ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μαθαίνουν ότι ο Μάρκος πάσχει από μία μορφή μη ιάσιμου καρκίνου. Σε μία εβδομάδα περίπου, η Μ. αποβάλλει, και μένουν οι δυο τους να παλεύουν με τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, και τα πήγαινε έλα στα νοσοκομεία.
 

Μετά περίπου από ένα χρόνο, ο Μάρκος πεθαίνει στην ηλικία των 30 ετών, αφήνοντας μόνη και άκληρη την πολυαγαπημένη του γυναίκα τη Μ.
 

Βλέποντας, επιφανειακά τα γεγονότα ένας άθεος, θα αναφωνήσει:
 

-Δεν σας τα είπα εγώ; Δεν υπάρχει Θεός. Αν υπήρχε, δεν θα επέτρεπε ποτέ αυτήν την αδικία, και μάλιστα σε έναν ‘δικό’ του.
 

Είναι προτιμότερο όμως να αφήσουμε, να μας αναφέρει τα γεγονότα η ίδια η γυναίκα του, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από μερικά
email που μας έστειλε. 

«Ο καημένος ο Μάρκος Γιώργο μου, με τις τόσες ειρωνείες που του έκανα, δε μου έλεγε πάντα τι διαβάζει..
 
Θυμάμαι είχε ένα σκληρόδετο μπορντό προσευχητάριο, τώρα που το βλέπω, γράφει Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Πρεβέζης, ούτε ξέρω πού το βρήκε, έξι χρόνια που ήμασταν μαζί, ουδέποτε πήγε στην Πρέβεζα..
 
Μετά το απόγευμα, που γυρίζαμε στο σπίτι και τρώγαμε, για να ξεκουραστεί, διάβαζε εσπερινό, απόδειπνο και άλλα.
 
Περνούσα από το καθιστικό, τον κοιτούσα και του κουνούσα το κεφάλι. Του έλεγα ''τι λες, την ευχή ,την ευχή;''
 
Ο γλυκός μου, γελούσε και μου έλεγε ''ναι την ευχή, μόνο που λέω, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τη Μ.''
 

Το πόσο αγαπούσε το Χριστό, το πόσο ασκείτο σε πράγματα αδιανόητα σε μένα, μέσα στον ελάχιστο χρόνο του πόσο διάβαζε Πατερικά κείμενα.
 

Διαβάζω τώρα τη Θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και βλέπω υπογραμμισμένα από το Μάρκο, τόσα και τόσα που με ξενίζουν: άκτιστο φως, ουσία αμέθεκτος, ενέργειες...
 

Τώρα τράβηξα άλλο του βιβλίο υπογραμμισμένο παντού, λέει Άγιου Μάξιμου Ομολογητού, 400 Λόγοι περί Αγάπης.
 
Αυτό, πλην της εισαγωγής, που είναι λίγο στριφνή, φαίνεται βατό ακόμα και για αδαείς όπως εγώ..
 

Και τώρα, πλάι στα σχετικά με το αντικείμενό του, βλέπω τόσα Πατερικά και μένω έκπληκτη.
 
Φιλοκαλία, που ούτε ξέρω τι είναι, πολλά Αγιορειτών, και αρκετά, κι αυτό μου κάνει εντύπωση γιατί δεν τον γνωρίζω, του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, ενός Ιερόθεου..
 

Ευτυχώς που πρόλαβα και σε βρήκα πριν μονάσεις του έλεγα. Και απαντούσε
 ''ο ιερός Χρυσόστομος, λέει πως δεν υπάρχει διαφορά .Ό,τι κάνουν οι μοναχοί ισχύει και για μας στον κόσμο'' 
Γιώργο, τώρα που δε μας ακούει, σκέφτομαι γιατί;
 
Γιατί του φύλαγε τέτοιο θάνατο κι εγώ το τέρας ζω;
 
Δεν λέω πως ήμουν καμιά άθεη, μα ούτε τυπική με την εκκλησία ήμουν, πλήρη άγνοια από τέτοια βιβλία είχα, άρα;
 

Όπως σου είχα γράψει, ξέραμε από την αρχή πως δεν υπάρχουν ελπίδες, στον ίδιο είπαμε πως ήταν μια ιάσιμη μορφή.
 
Δεν ξέρω αν το είχε πιστέψει. Πάντως, τρεις μήνες πριν το τέλος, νοσηλευόμασταν στο ………... Τον πήραν για μια τομογραφία. Ρώτησε το γιατρό κι εκείνος του απάντησε ''είναι πάρα πολύ δύσκολη η περίπτωσή σου, μα στην Ιατρική ποτέ δε λέμε ποτέ''. Από τότε ήταν σίγουρος. Κι αυτή τη στιχομυθία τη μάθαμε από το γιατρό όχι από τον ίδιο..
 
Ο Μάρκος ήταν η περίπτωση που ο πάσχων στήριζε το περιβάλλον κι όχι το περιβάλλον τον πάσχοντα.
 

Ο Μάρκος ήταν πάντα πολύ ήρεμος, δεν αγχωνόταν κι όταν τον ρωτούσα από πού αντλεί τη σιγουριά του, μου έλεγε διάφορα που δεν θυμάμαι, και το
 ''και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα''. 
Είχε πίστη, κι όταν του έλεγα, γιατί εγώ δεν μπορώ να ‘δω’, μου έλεγε
 ''όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε φώτισόν μου το σκότος''. 

Όταν κατέρρεα κι έβγαζα τη ''μάσκα'' της ψύχραιμης, μου έδειχνε μια εικόνα της Παναγίας του …….. που είχε δίπλα του, και μου έλεγε:
 ''Μη στενοχωριέσαι, η Παναγία, των θλιβομένων η χαρά, δε θα σε αφήσει. Εγώ θα γίνω καλά, μη φοβάσαι'' 

Ένα βράδυ, έσπασα και του είπα ''εγώ θα δώσω τέλος, αν συμβεί κάτι, θα δώσω τέλος''
 
Και ξέρεις Γιώργο, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, τα μάτια του γίναν ζωηρά και μου είπε
 ''τέλος; μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη! θα δώσουμε τέλος, να χάσουμε τον Παράδεισο;'' 

Φορούσε πάντα έναν ξύλινο σταυρό με ένα πέτσινο λουράκι, δεν τον έβγαζε ποτέ, ούτε στη θάλασσα.
 
Μέσα στα νοσοκομεία, κρατούσε στην παλάμη του κι άλλον έναν. Ούτε όταν αποκοιμιόταν δεν του έπεφτε.
 
Όταν έκλαιγα, μου έλεγε, κράτα το σταυρό και λέγε,
 ''σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου'', λέγε, ''χαίρε ξύλο μακάριο'', και άλλα που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σε λειτουργίες. 

Εξουθενωμένος από τον πυρετό και τις θεραπείες, έλεγε
 ''συ ει η υπομονή μου Κύριε'' και μου έλεγε να το λέω κι εγώ. 
Θυμάμαι ξεκάθαρα τις τελευταίες του φράσεις, μεσημέρι Δευτέρας 13 Σεπτέμβρη.
 
Ήδη από την Κυριακή, μας είπαν οι γιατροί πως πέρασε σε γενικευμένη πολυοργανική ανεπάρκεια, μόνο η καρδιά του τον κρατούσε. Λίγες ώρες ή λίγες μέρες μας είπαν..
 

Το μεσημέρι της Δευτέρας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε: ''Να ξαναπαντρευτείς, ν' αποκτήσεις τον/την ………...(το παιδί που δεν απέκτησαν) και να τον/την κάνεις ν' αγαπήσει την …………(την ιδιαίτερη πατρίδα του)'.
 

Όταν άρχισα να έχω λυγμούς, μου κρατούσε το χέρι αδύναμα, και μου είπε
 ''μη φοβάσαι, είμαι καλά, ΕΙΚΩΝ ΕΙΜΙ ΤΗΣ ΑΡΡΗΤΟΥ ΔΟΞΗΣ ΤΟΥ'' 

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Έπεσε σε κώμα.
 
Τρίτη 14 του Σεπτέμβρη,5:42 το απόγευμα έφυγε...
 
Οχτώ περίπου μήνες μετά, όταν στοιχειωδώς επανεντάχτηκα, τα είπα αυτά τα λόγια στο γέροντα στη μονή Μ………….
 
''Αχ παιδάκι μου, μου λέει, να ήξερες τι σημαίνει αυτό, να ήξερες πού είναι τώρα, κι εσύ κλαις..''
 

Αυτός ήταν ο ΜΑΡΚΟΣ!!! Και για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι ακριβώς συνέβη, ας σκεφτούμε τα εξής: Ο Μάρκος μέσα σε μια εβδομάδα είδε μπροστά του να ξετυλίγεται ένα προσωπικό δράμα. Είδε, ο απόγονος του να χάνεται. Όσοι έχουν κάποια εμπειρία από αποβολές σε τέτοιο στάδιο εγκυμοσύνης, γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόβαλλε, απειλητικά μπροστά του το πρόσωπο του θανάτου, με μία λίαν επώδυνη μορφή. Στη συνέχεια, είδε το τέλος να έρχεται και σιγά - σιγά να αποχωρίζεται από οτιδήποτε τον συνδέει με τη ζωή. Και μάλιστα αυτό να γίνεται μέσα σε πόνους. Είδε ακόμη και αυτή του την ομορφιά να χάνεται, να πνίγεται μέσα στα ‘σχήματα’ της χημειοθεραπείας. Και όλα αυτά, ενόσω τα ‘είχε’ καλά με το Θεό, ήταν σωστός στις υποχρεώσεις του. Και όμως.
 

Ο Μάρκος, όμως δεν λύγισε. Δέχτηκε τον σταυρό που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Τον αγάπησε τον σταυρό του, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και τον κουβάλησε πρόθυμα μέχρι το τέλος. Άραγε είναι τυχαίο που ο Μάρκος ‘έφυγε’ την ημέρα της υψώσεως του Σταυρού, σταυρού που τόσο αγάπησε ώστε να λέει κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του τους Χαιρετισμούς του Σταυρού; Και τι έγινε στο τέλος; Απλά, για εμάς, ένα θαύμα!
 

Τα τελευταία του λόγια ήταν ένα απόσπασμα από τη νεκρώσιμη ακολουθία, που υποδήλωνε με σαφέστατο τρόπο, πως έφθασε το καθ’ ομοίωσιν, ότι αγίασε. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως παραληρούσε. Ναι θα μπορούσε να είναι και έτσι.
 

Αλλά, ξυπνώντας κάποιος από κώμα προερχόμενο από πολυοργανική ανεπάρκεια, εφόσον άρχιζε να παραληρεί, το πιο λογικό θα ήταν να χρησιμοποιεί στο παραλήρημα του φράσεις και εικόνες που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα, και να τα συνδέει αυτά με τρόπο ασυνάρτητο αρκετές φορές.
 

Μόνο, που στην προκειμένη περίπτωση, αυτά τα λόγια ‘Εικών ειμί της αρρήτου δόξης Του’ δεν περιέχονται σε ΚΑΝΕΝΑ προσευχητάριο, δεν λέγονται από κανέναν Χριστιανό, στις προσευχές που κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πιο λογικό, εφόσον παραληρούσε, θα ήταν να λέει διάφορες προσευχές που συνήθιζε να διαβάζει κάθε μέρα.
 

Βέβαια, όλα όσα έλεγε ο Μάρκος ήταν απολύτως λογικά, και έβγαζαν νόημα. Δεν παραληρούσε ο Μάρκος. Τι συνέβη; Τίποτα το ιδιαίτερο…
 

Απλά έτσι ‘φεύγουν’ οι άντρες, έτσι κοιμούνται οι άγιοι, έτσι παίρνει σάρκα και οστά το:
 

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας…»
 

(κείμενο του Γιωργου Μ. από τον ιστοχωρο της ΟΟΔΕ)

ΑΝΑΣΤΗΘΙ ΚΥΡΙΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ - ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ


Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


 Ενότης και μοναδικότης της Εκκλησίας.

Όπως η Υπόστασις του Θεανθρώπου Χριστού είναι μία και μοναδική, ούτω και η Εκκλησία , δι΄ Αυτού, εν Αυτώ και επ΄ Αυτού θεμελιωθείσα, είναι μία και μοναδική. Η ενότης της Εκκλησίας απορρέει αναγκαίως εκ της ενότητος του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού. Η Εκκλησία ούσα καθολικώς εις και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους τους κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα εσήμαινε τον θάνατόν της. Ενιδρυμένη όλη εν τω Θεανθρώπω η Εκκλησία πρωτίστως είναι Θεανθρώπινος οργανισμός και κατόπιν Θεανθρωπίνη οργάνωσις. Δια τούτο ό,τι έχει μέσα της είναι Θεανθρώπινον και αδιαίρετον: η πίστις, η αγάπη, η αλήθεια, το Βάπτισμα, η Ευχαριστία και κάθε θείον μυστήριον και κάθε θεία αρετή και γενικώς όλη η ζωή και η διάρθρωαίς της. Επομένως εν αυτή είναι αδιαίρετος και η διδασκαλία, και το έργον της και ο αγιασμός και η θέωσις. Τα πάντα είναι δια της χάριτος οργανικώς ηνωμένα εις εν Θεανθρώπινον σώμα, του οποίου ο Χριστός είναι η μόνη και μοναδική Κεφαλή.

Οι απαχθέντες Ορθόδοξοι Αρχιεπίσκοποι, δεν είναι Ορθόδοξοι!!!


Διαβάζω:
Επείγουσα έκκληση συλλογής υπογραφών



Ζητούμε συγνώμη για την αλλαγή θεματολογίας εν μέσω Μεγάλης εβδομάδας αλλά αγιορίτης πατέρας μας παρακάλεσε να προωθήσουμε την παρακάτω Συλλογή υπογραφών.

Η συλλογή υπογραφών απευθύνεται προς τον Πρόεδρο της Αμερικής για να πιέσει στην εξεύρεση των δύο απαχθέντων Ορθοδόξων Αρχιεπισκόπων.

Πρέπει να μαζευτούν 100.000 υπογραφές 

μέχρι 27 Μαϊου 


σ. σ. ...αγιορείτης πατέρας....  
Καλά, τι στην ευχή πήγε να κάνει στο Άγιο Όρος; Δεν γνωρίζει ότι και οι δύο αυτοί δεν είναι Ορθόδοξοι; Ο ένας είναι Μονοφυσίτης και ο άλλος Οικουμενιστής! 

Αληθεύει ο σεβαστός Κορναράκης όταν γράφει : 

Το Περιβόλι της Παναγίας 
αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.


«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)
.............
...........
....

The Joyful Sorrow of Pascha



By Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos

One of the strongest and most expressive words encountered in our tradition is the word "joyful-sorrow" (χαρμολύπη). All things in our life are mixed with sorrow and joy. Life is not a theater with scenery changes, but an experience that is both joyful and sorrowful, where sorrow turns to joy and at the point where joy culminates, sorrow emerges, due to the mortality of our passionate nature.

Ο Κοσμάς :


6. Αναφέρεται ακόμα ο αγαπητός Misha και στο χώρο του Παλαιού Ημερολογίου. Λέγει:
Παράθεση:
«όσον αφορά τις ποικίλες αλληλοαναθεματισμένες παρατάξεις του Παλαιού Ημερολογίου, λέγεις πως δεν υπάρχουν δογματικά θέματα...
και όμως....
όποιος γνωρίζει λίγο τα εσωτερικά ξέρει καλά πως υπάρχουν μείζονες τριαδολογικές διαφορές που εκφράσθηκαν προσφάτως με ακόμα ένα ενδοζηλωτικό σχίσμα. επίσης οι κατηγορίες για ζηλωτικό οικουμενισμό δίνουν και παίρνουν.......»


α. Στο Παληό Ημερολόγιο υπάρχει η Εκκλησία του Χριστού, η οποία μετά το 1924 είχε πρώτο ποιμενάρχη της τον ομολογητή Ιεράρχη, τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη. Από την Εκκλησία αυτή αποκόπηκαν διάφοροι, είτε καθηρημένοι κληρικοί, είτε όχι, και σχημάτισαν τις παρατάξεις τους. Δεν είναι αλήθεια, ότι η Εκκλησία αναθεμάτισε τις παρατάξεις αυτές. Από ότι μπορώ να γνωρίζω, η Εκκλησία αναθεμάτισε δύο επισκόπους της, που έλαβαν μέρος σε χειροτονία επισκόπου, χωρίς την εκλογή του από την Ιερά Σύνοδο.

β. Στην Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου δεν υπάρχουν δογματικά ζητήματα, που συνιστούν έκπτωση από την Ορθόδοξη Πίστη. Τώρα, αν μερικά άτομα, αποκομμένα απ΄  την Εκκλησία, έχουν αιρετικές απόψεις, αυτό δεν σημαίνει ότι τις δέχεται η Εκκλησία!

γ. Ο αδελφός
Misha μιλάει για «μείζονες τριαδολογικές διαφορές». Ποιές είναι αυτές οι «διαφορές»; Και ποιές απ΄ αυτές, ο καλός αδελφός, θεωρεί αιρετικές; Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε!