Ποιά ἁμαρτήματα δὲν μᾶς ἐμποδίζουν ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία*


«Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ῎Αρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ Ποτηρίου πινέτω» (Αʹ Κορινθ. ιαʹ 28).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ Μακάριος Κορίνθου καὶ Νικόδημος ῾Αγιορείτης, οἱ γνωστοὶ αὐτοὶ ὑπέρμαχοι τῆς Συνεχοῦς Μεταλήψεως τῶν ᾿Αχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, στὸ περίφημο σχετικὸ  βιβλίο τους ἀντιμετωπίζουν τὴν ἔνστασι καὶ ἀπορία τῶν καλοπροαιρέτων κατὰ τὰ ἄλλα     ἐκείνων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται καὶ λέγουν γιὰ ὅσους μεταλαμβάνουν συχνά: «Τάχα καὶ αὐτοὶ ὡς ἄνθρωποι δὲν ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὰ πάθη γαστριμαργίαν, κενοδοξίαν, γέλωτα, ἀργολογίαν καὶ ὅσα ὅμοια; Πῶς λοιπὸν θέλουν νὰ κοινωνοῦν συχνά;»

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Τον Κύριον υμνείτε


Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :


Υπάρχουν πάμπολλες διηγήσεις μέσα στα Γεροντικά από τις οποίες προκύπτει ότι όσιοι Γέροντες ούτε να συνομιλήσουν ήθελαν με αιρετικούς, ούτε να συναντήσουν αιρετικούς• αν δε συνέβαινε να έλθουν αιρετικοί στα κελλιά τους, από φιλάνθρωπη στάση τους έδιναν σιωπώντες να φάγουν και μετά τους έδιωχναν. Ο αββάς Θεόδωρος της Φέρμης συνιστά να συναναστρεφόμαστε με αμαρτωλούς και να τους βοηθούμε. αν όμως κάποιος πέσει σε αίρεση και δεν τον πείσουμε να την αποβάλει, όπως δεν πείθεται ο πάπας, πρέπει γρήγορα να κόψουμε κάθε σχέση μαζί του, γιατί κινδυνεύουμε να βυθισθούμε μαζί του στο βόθρο. «Εάν δε εις αίρεσιν εμπέση και μη πεισθή σοι αποστραφήναι, ταχέως κόψον αυτόν από σου• μήποτε βραδύνων, συγκατασπασθής αυτώ εις τον βόθρον». Ο αββάς Ποιμήν, όταν διεπίστωσε ότι κάποιοι επισκέπτες του κελλιού του ήσαν αιρετικοί, ούτε συζήτησε μαζύ τους, αλλά είπε στον μοναχό που είχε το διακόνημα της φιλοξενίας να τους δώσει να φάνε για την εντολή της αγάπης, και ύστερα να τους στείλει στο καλό. «παράθες την τράπεζαν και ποίησον αυτούς φαγείν και πέμψον αυτούς μετ' ειρήνης». Πολλοί επισκέπτονταν τον αββά Σισώη στο όρος του Αγίου Αντωνίου. κάποια περίοδο που εγκαταστάθηκαν στο όρος αιρετικοί Μελιτιανοί, δεν πήγαιναν στον αββά Σισώη, μόνο και μόνο για να μη συναντήσουν τους αιρετικούς. «και ένεκεν του μη συναντήσαι τοις αιρετικοίς ουκ απήλθον ιδείν τον γέροντα». 

Είπε ο αββάς Ποιμένας:

“Η πονηριά των ανθρώπων είναι κρυμμένη πίσω τους”. 

Είπε επίσης:
 
“Οι εξής τρεις αρχές είναι χρήσιμες: Το να φοβάσαι τον Κύριο, να προσεύχεσαι και να κάνεις το καλό στον πλησίον”.
 

«Να μην κάνεις το θέλημά σου. Ανάγκη είναι να ταπεινώνεις τον εαυτό σου για χάρη του αδελφού σου».
 

«Το
 θέλημα και η ανάπαυση και, 
προπαντός, η συνήθεια σ΄ αυτά, οδηγούν τον άνθρωπο στην πτώση».

«Πολλοί από τους Πατέρες μας έγιναν ανδρείοι στην άσκηση, αλλά στη λεπτότητα των λογισμών ελάχιστοι».

«Και ιδού γυνή Χαναναία, από των ορίων εκείνων εξελθούσα…»


ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013
ΙΖ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ)
(Ματθ. ιε΄21-28)                                                           (Β’ Κορ. στ΄16-ζ΄1)


Θαυματουργίας ανοίγματα

Η Χαναναία γυναίκα (συροφοίνισσα, ειδωλολάτρισσα), που βίωνε την απόρριψη των συνανθρώπων της και ζούσε στο περιθώριο της κοινωνίας, αποτόλμησε την πιο ηρωική έξοδο για να βρει τη σωτηρία της. Βίωνε το δικό της δράμα και αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει το έλεος του Θεού για να σωθεί η θυγατέρα της, η οποία βρισκόταν υπό την κυριαρχία δαιμονικών δυνάμεων. «Εξήλθε των ορίων αυτής» για να συναντήσει τον Χριστό. Έκανε την πιο αποφασιστική κίνηση της ζωής της.
Πραγματικά, σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, η γυναίκα εκείνη θα μπορούσε να κατέφευγε σε χίλιες άλλες δυο καταστάσεις πολλά υποσχόμενες ότι θα έσωζαν το παιδί της. Δεν θα ήταν λογικό να γνωρίζει και κυρίως να εμπιστεύεται τον Χριστό. Και όμως μπροστά στην αγάπη του θα εκδήλωνε υποδειγματική πίστη. Θα πρέπει εδώ να γνωρίζουμε ότι δεν έχει θέση από μόνη της η ψυχρή λογική, η οποία όταν δεν φωτίζεται από την χάρη του Θεού, μόνο σε αδιέξοδα οδηγεί τον άνθρωπο. Στο βάθος της ύπαρξής μας, η σφραγίδα της «εικόνας του Θεού», είναι εκείνη που μάς σπρώχνει για να συνδεθούμε με το Πρόσωπο του Χριστού. Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της δυστυχισμένης εκείνης γυναίκας, που  φέρει μπροστά μας η σημερινή ευαγγελική διήγηση. Απ’ αυτήν ακριβώς την θεία σφραγίδα ορμώμενη, «εξήλθε των ορίων της» για να συναντήσει τον πραγματικό Σωτήρα. Προβάλλει ως ισχυρό παράδειγμα ως προς το πού θα πρέπει να πορευθεί ο άνθρωπος, ιδιαίτερα σήμερα, προς τα πού επιβάλλεται να οδεύσει για να καρπωθεί τη σωτηρία που τόσο εναγωνίως ψάχνει στη ζωή του. Δοκίμαζε και εκείνη πόνο και συμφορά. Δεν ήταν λίγο πράγμα η μονάκριβή της θυγατέρα να υποφέρει και να ταλαιπωρείται από τις δυνάμεις του σκότους. Η καρδιά της ράγιζε μπροστά σ’ αυτή την φοβερή δοκιμασία. Όμως η αγάπη του Χριστού την επανατοποθετούσε στην ελπίδα της ζωής, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ήταν ακριβώς η κινητήρια δύναμη για να ξεπερνάει τα όρια του εγωισμού, να κυριεύει την ύπαρξή της η ταπείνωση και να μην καταλήγει στην απόγνωση και την απελπισία. Αλήθεια, ιδιαίτερα σήμερα που οι λογής κρίσεις και κυρίως η οικονομική, βυθίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στα φοβερά εκείνα αδιέξοδα που βιώνουμε καθημερινά, πόσο η αγκίστρωση στην αγάπη του Χριστού θα την επανατοποθετούσε σε μια ορθή αξιολόγηση των πραγμάτων και κυρίως των σταθερών προσανατολισμών της ζωής; Τότε η απαισιοδοξία και η απόγνωση θα μετατρέπονταν σε δύναμη και ελπίδα σωτηρίας.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

99η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

17 Φεβρουαρίου 1914. Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός υψώνει τη Σημαία της Αυτονομίας και καταφέρει ισχυρό ράπισμα στους μηχανορράφους της Ευρώπης που δημιούργησαν το μόρφωμα «Αλβανία» πάνω στα ματωμένα χώματα της Ενιαίας Ελληνικής Ηπείρου.


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more


Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Θεανθρώπινον  πλήρωμα  της  Εκκλησίας.

Τοιουτοτρόπως εμείς οι άνθρωποι πληρούμεθα εν τη Εκκλησία με «παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2,9) : Το θεανθρώπινον πλήρωμα είναι η Εκκλησία, ο Θεάνθρωπος η κεφαλή της, αυτή το σώμα Του, ημείς δε κατά πάντα εν πλήρει εξαρτήσει απ΄ Αυτόν, ωσάν το σώμα από την κεφαλήν. Εξ Αυτού, ως αθανάτου Κεφαλής της Εκκλησίας, ρέουν δια μέσου όλου του σώματος της Εκκλησίας ρεύματα των ζωηφόρων κεχαριτωμένων δυνάμεων και μας ζωογονούν με την αθανασίαν και την αιωνιότητα. Όλαι αι θεαθρώπιναι αισθήσεις της Εκκλησίας είναι απ΄ Αυτόν, εν Αυτώ και δι΄ Αυτού. Όλα τα άγια μυστήρια και αι άγιαι αρεταί εν τη Εκκλησία με τας οποίας καθαριζόμεθα, αναγεννώμεθα, μεταμορφωνόμεθα, αγιαζόμεθα, χριστοποιούμεθα, θεανθρωποιούμεθα, θεούμεθα, τριαδοποιούμεθα, σωζόμεθα, γίνονται εκ του Πατρός δια του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, ακριβώς λόγω της καθ΄ υπόστασιν ενώσεως του Θεού Λόγου με την ανθρωπίνην φύσιν μας εν τω θαυμαστώ Προσώπω του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού. Διατί ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς, το δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, είναι το παν εν τη Εκκλησία: και η Κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας και η Εκκλησία το σώμα Του; Δια να ημπορέσωμεν τα μέλη της Εκκλησίας να «αυξήσωμεν εις αυτόν τα πάντα, ος εστιν η κεφαλή, ο Χριστός…», «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 15. 13).


 Συνεχίζεται.

Saint John Chrysostom : HOMILY VIII. ROM. IV. 1, 2.


"What shall we then say that Abraham, our father as pertaining to the
flesh, hath found? For if Abraham were justified by works, he hath
whereof to glory; but not before God."

HE had said (5 Mss. eipen), that the world had become guilty before
God, and that all had sinned, and that boasting was excluded and
that it was impossible to be saved otherwise than by faith. He is now
intent upon showing that this salvation, so far from being matter of
shame, was even the cause of a bright glory, and a greater than that
through works. For since the being saved, yet with shame, had
somewhat of dejection in it, he next takes away this suspicion too.
And indeed he has hinted at the same already, by calling it not barely
salvation, but "righteousness. Therein" (he says) "is the
righteousness of God revealed." (Rom. i. 17.) For he that is saved as
a righteous man has a confidence accompanying his salvation. And
he calls it not "righteousness" only, but also the setting forth of the
righteousness of God. But God is set forth in things which are
glorious and shining, and great. However, he nevertheless draws
support for this from what he is at present upon, and carries his
discourse forward by the method of question.

Ανάλυση του βίου του Αγίου Χαραλάμπους.


Κωνσταντίνος Χολέβας : Να μεταφέρουμε παντού τον μοναδικό θησαυρό της Ορθόδοξης Πίστης μας και της μοναδικής Ιστορίας μας.


«Η πτώχευση και η κρίση δεν συμβαίνουν μόνο σήμερα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Έλληνας δοκιμάζεται», τόνισε ο κ. Χολέβας. Τα αίτια της σημερινής καταστάσεως είναι αναμφισβήτητα η ευμάρεια, η υπερβολική κατανάλωση των υλικών αγαθών, η προσήλωσή μας στο χρήμα και η αποξένωσή μας από τις ανόθευτες πηγές του Γένους μας και την Ορθόδοξη Ελληνοχριστιανική Παράδοση.
Αυτό που προβληματίζει ιδιαίτερα σήμερα είναι η έλλειψη οράματος. Χωρίς όραμα δεν μπορούμε σήμερα να οικοδομήσουμε τις ψυχές των παιδιών μας. Η πνευματική πενία δεν πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται. Γι’ αυτό σας καλώ να υψώσουμε λόγο ισχυρό πνευματικό, γενναίο λόγο, με μηνύματα ηχηρά και πολύ δυνατά, από το Ευαγγέλιο και τους Πατέρες της Εκκλησίας, ώστε να είμαστε γνήσιοι φορείς των προγόνων μας και επόμενοι αυτών, και να μεταφέρουμε παντού τον μοναδικό θησαυρό της Ορθόδοξης Πίστης μας και της μοναδικής Ιστορίας μας.
Κακώς αποδεχθήκαμε με ξένες ερμηνείες τους όρους παγκοσμιοποίηση και πολυπολιτισμικότητα. Ο Έλληνας μπορεί να σταθεί μέσα στην ενιαία Ευρωπαϊκή Κοινότητα και γενικότερα μέσα στο σύγχρονο κόσμο, μόνον όταν δεν αλλοιώσει την πίστη του και τη συνείδησή του. Γιατί σήμερα να αλλοιώσουμε το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Ορθόδοξη χώρα μας; Γιατί στο εξωτερικό τοποθετούν μέσα στο σχολικό πρόγραμμα την εκμάθηση των αρχαίων Ελληνικών, ενώ εμείς τείνουμε να απλουστεύσουμε έτι περισσότερο και αυτήν ακόμη την ήδη απλουστευμένη Δημοτική;
Σεβόμενοι την ιδιαιτερότητα του κάθε λαού θα συνυπάρξουμε αλλά δεν θα αποχρωματισθούμε, δεν θα χάσουμε αυτή τη μοναδική αγκαλιά της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και της Ελληνοχριστιανικής Παραδόσεώς μας.
Είναι η ώρα να εκμεταλλευτούμε εμείς αυτή την κρίση. Να ενωθούμε γύρω από την Εκκλησία μας και να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στη καλλιέργεα των παιδιών μας, στην Ελληνορθόδοξη Παιδεία που προβάλλεται σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία και απαραίτητη.
Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας δεν θα αργήσουν να φανούν. Ήδη στην Εκκλησία μας σήμερα ζούμε περισσότερο από ποτέ τη φιλαλληλία, τη φιλαδελφία, την αγάπη, τη συμπόνοια, την ενότητα και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί σημαίνει την αρχή μιας νέας προσπάθειας που δεν θα αργήσει να φέρει την πνευματική ανάκαμψη και όχι μόνο!»

http://www.imlarisis.gr/

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ


+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

Ρωμαϊκές αντιδράσεις στην Πολιτική του Καρλομάγνου
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟ Αυτοκράτωρ Βασίλειος κατενόησε πλήρως τα επικίνδυνα σχέδια των Φράγκων, τα οποία αποκαλύπτονταν στην επιστολή του Αυτοκράτορα Λουδοβίκου Β' και απάντησε με την αποστολή του στρατού του για να διώξει τους Αραβες από τη Νότια Ιταλία το 876. Η Φραγκική κατοχή της Παπικής Ρωμανίας και η Αραβική πίεση από το Νότο είχαν δημιουργήσει φοβερές δυσκολίες στο παπικό κράτος και προκάλεσαν την ανάπτυξη ενός φιλο-Φραγκικού κόμματος Ρωμαίων, το οποίο τελικά κατόρθωσε να εκλέξει ως Πάπα τον Νικόλαο Α' (858-867).
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΑλλά με το Ρωμαϊκό στρατό εγκατεστημένο τώρα στο Νότο, ο Πάπας απέκτησε αρκετή ελευθερία και ανεξαρτησία, για να αντιδράσει δογματικά εναντίον των Φράγκων πάνω στα θέματα των εικόνων και του Filioque. Ο Πάπας Ιωάννης Η' (872-882) αισθάνθηκε αρκετά ισχυρός για να μετάσχει στην Η' Οικουμενική Σύνοδο του 879 στην Κωνσταντινούπολη, η οποία καταδίκασε τις Συνόδους του Καρλομάγνου στη Φραγκφούρτη (794) και το Ααχεν (809). Πάντως, η Σύνοδος της Κων/πόλεως δεν ανέφερε ονομαστικά αυτές τις Φραγκικές Συνόδους ή τους Φράγκους. Απλώς καταδίκασε και αφόρισε όλους εκείνους, που απέρριπταν την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο και παρεποίησαν το Σύμβολο της Πίστεως, είτε με προσθήκη είτε με αφαίρεση.
      Ο Πάπας Ιωάννης Η' είχε καλές σχέσεις με τους Φράγκους Ηγεμόνες, και τους ευχαριστούσε δωρίζοντάς τους τον τίτλο του Αυτοκράτορος (Imperator). Ποτέ δεν σταμάτησε να τους καλεί σε βοήθεια εναντίον των Σαρακηνών. Οι Φράγκοι τότε δεν ήσαν τόσο ισχυροί, όσο στην εποχή του Καρλομάγνου, αλλά παρέμεναν ακόμη επικίνδυνοι και θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι. Σε μία ιδιωτική επιστολή του προς τον Πατριάρχη Φώτιο (858-867, 877-886), ο Πάπας Ιωάννης Η' διαβεβαιώνει τον ομόλογό του, ότι το Filioque ουδέποτε προστέθηκε στο "Πιστεύω" στη Ρώμη (όπως είχε γίνει στην εκφραγκευμένη Βόρεια Ιταλία), ότι αποτελεί αίρεση, αλλά θα έπρεπε να χειρισθούν το θέμα με πολύ προσοχή, "...ώστε να μην αναγκασθούμε να επιτρέψουμε την προσθήκη". Αυτή η Παπική επιστολή προστέθηκε στο τέλος των Πρακτικών της Συνόδου και εξηγεί, γιατί η Σύνοδος δεν κατονόμασε τους αιρετικούς, που είχαν καταδικαστεί.
           
Συνεχίζεται.

Παναγιώτατε,


Τη στιγμή που σας γράφω την παρούσα επιστολή, ευρίσκομαι μόνος στο γραφείο μου και με χέρι τρεμάμενο, καρδία δε θλιμμένη και αλγούσα, σημειώνω τις λέξεις στο χαρτί, τις λέξεις που τις νοιώθω να τρέχουν όπως το πύον από μια πληγή παλιά, με αίσθημα δηλαδή απεράντου ανακουφίσεως και ψυχικής αναπαύσεως.                                                                                          
Έχουν περάσει 9 σχεδόν χρόνια από τότε που έλαβα την αρχιερωσύνη χωρίς να παύσω όλο αυτό το διάστημα να παλεύω με τον εαυτό μου, με φόβο να καταντήσω τελικά άρρωστος ή υποκριτής, αφού τόσο καιρό, πράττω ό,τι αποστρέφομαι, και δικαιολογώ, ό,τι είναι άξιο καταδίκης και αφορισμού. Θεέ μου, που κατήντησα, γιατί δεν θέλησα ν’ ακούσω την φωνή της συνειδήσεώς μου που μου φώναξε δυνατά ότι υποκρίνομαι. Παρηγορούμαι όμως στη σκέψη ότι έχω και κάποια «δικαιολογητικά», τα οποία παρ’ όλη την αδυναμία τους, μου χαρίζουν μια μικρή ανακούφιση, διαφορετικά η θλίψη θα με οδηγούσε στη συνέχεια σε έργα που μόνο «οι μη έχοντες ελπίδα και άθεοι εν τω κόσμω» είναι δυνατόν να πράξουν. Αλήθεια, πόσο αδύνατος είναι ο άνθρωπος, έστω κι αν κοροϊδεύη τον εαυτόν του με ποικίλες περγαμηνές και έργα αγάπης, όταν τον εγκαταλείψη η χάρις του Θεού. Ήταν άνοιξη του ....   όταν ελάμβανα την αρχιερωσύνη και ...... Καλά λέει ο λαός ότι η καλή μέρα φαίνεται από την αρχή. Έτσι και εγώ και προ της χειροτονίας ακόμα είχα μια ταραχή γι’ αυτό που πήγαινα να πράξω, να λάβω δηλαδή αρχιερωσύνη από επισκόπους που κοινωνούσαν αδιαμαρτύρητα με τον κακόδοξο πατριάρχη, με τον άνθρωπο που έπρεπε από χρόνια να έχη καταδικασθεί στην εσχάτη των εκκλησιαστικών ποινών. Με έκαμψαν όμως, αφ’ ενός οι υποσχέσεις των γνωστών μου ιεραρχών, ότι θ’ αντιδράσουμε συντόμως όλοι μαζί, αφ’ ετέρου δε η κρυφή φιλοδοξία μου που μου ψιθύριζε απατηλά, ότι τώρα σαν επίσκοπος θ’ αγωνισθώ πιο αποτελεσματικά κατά του κακού. Τέλος πήρα την χειροτονία και άρχισα τις συναλλαγές με την συνείδησή μου! Ας περάσουν ένα-δυο μήνες και τότε θ’ αντιδράσω έστω και μόνος, είχα υποσχεθεί στον εαυτόν μου, όταν είδα ότι οι συνάδελφοί μου ήταν μόνο λόγια, και αυτά ιδιωτικά, στο γραφείο δηλαδή λεγόμενα........