Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν λόγο του εἰς τὴν Κυριακὴν τῶν Ἁγίων Πάντων λέει ὅτι :

«Σὲ ὅλον τὸν λαὸ του δίδει ὁ Θεὸς δύναμη καὶ κραταίωση, θαυμάζεται ὅμως μόνο διὰ τῶν ἁγίων του. Ὅπως δηλαδὴ ὁ ἥλιος χύνει ἀπὸ ἐπάνω πλουσίως τὶς ἀκτίνες σὲ ὅλους, τὶς βλέπουν δὲ μόνο ὅσοι ἔχουν ὀφθαλμούς, καὶ αὐτοὺς μάλιστα ὄχι κλειστοὺς· ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐπάνω χορηγεῖ πλούσια τὴν βοήθειά του σὲ ὅλους, διότι αὐτὸς εἶναι ἡ ἀεννάως βρύουσα σωστικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγὴ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς ἀγαθότητος. Ἀπολαύουν δὲ τὴν ἀπὸ ἐκεῖ χάρη καὶ δύναμη γιὰ τὴν ἐνέργεια τῆς ἀρετῆς καὶ τελείωση ἤ καὶ γιὰ τὴν ἐπίδειξη τῶν θαυμάτων, ὄχι γενικῶς ὅλοι, ἀλλὰ ὅσοι ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεση καὶ ἐπιδεικνύουν μὲ ἔργα τὴν πρὸς Θεὸν ἀγάπη καὶ πίστη, καὶ τὰ μὲν φαῦλα ἀποστρέφονται τελείως, κρατοῦν δὲ μὲ σταθερότητα τὰ προστάγματα τοῦ Θεοῦ».

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Αν θέλετε να γιατρέψετε τη ψυχή σας αρκεί να σηκώσετε τέσσερις τρίχες

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=8023

«Αδελφοί, αν θέλετε να ιατρεύσετε την ψυχή σας… τέσσερα πράγματα σας χρειάζονται! Κάμνουμε μία συμφωνία;

Από τον καιρόν που εγεννηθήκατε έως τώρα, όσα αμαρτήματα επράξατε, να τα πάρω εγώ εις τον λαιμόν μου, αρκεί η ευγένειά σας να θελήσετε να σηκώσετε τέσσερες τρίχες!

Σας είναι βαρύ και δύσκολον;

-Και τί θα τα κάμω εγώ τα αμαρτήματά σας;
-Έχω μίαν καταβόθρα και τα ρίχνω μέσα!
-Ποία είναι η καταβόθρα;
-Είναι η ευσπλαχνία του Χριστού μας.

Πρώτη τρίχα είναι:
Όταν θελήσετε να εξομολογηθείτε, το πρώτον θεμέλιον είναι, να συγχωράτε τους εχθρούς σας. Το κάμνετε; Επήρατε την πρώτην τρίχα!…

Δεύτερη τρίχα είναι:
Να εύρετε πνευματικόν καλόν, γραμματισμένον, ενάρετον, να εξομολογηθείτε τας αμαρτίας σας. Όταν κάνεις την αμαρτίαν, τότε πρέπει να εντρέπεσαι. Όταν εξομολογείσαι, πρέπει να μην έχεις καμμίαν εντροπήν. Όταν εξομολογείσθε, να λέγετε όλα σας τα αμαρτήματα καθαρά. Και πρώτον να ειπείς του πνευματικού σου: -«Πνευματικέ μου, θα κολασθώ διότι δεν αγαπώ τον Θεόν και τους αδελφούς μου με όλην μου την καρδιάν, ωσάν τον εαυτόν μου». Το έκαμες; Εσήκωσες και την δευτέραν τρίχα.

Η τρίτη τρίχα είναι:
Σαν εξομολογηθείς, θα σε ερωτήσει ο πνευματικός:
-Διατί, παιδί μου, τα έκαμες όλα αυτά τα αμαρτήματα;
Πρόσεχε, μη κατηγορήσεις άλλον! Τον εαυτόν σου μόνον να κατηγορήσεις! Και να ειπείς: Τα έκαμα από κακήν μου προαίρεσιν. Εγώ φταίω.
Είναι βαρύ να κατηγορηθείς τον εαυτόν σου; Όχι; Λοιπόν, την επήρες και την τρίτην τρίχα.

Έχομεν την τετάρτην τρίχα.
Όταν ο πνευματικός σου δώσει ευλογίαν και αναχωρήσεις, να αποφασίσεις με στερεάν γνώμην και απόφασιν, καλύτερα να πεθάνεις, καλύτερα να χύσεις το αίμα σου σε μαρτύριο, παρά να ξαναπέσεις σε αμαρτίαν. Το κάνεις και αυτό;
Αν ναι, να εσήκωσες και την τέταρτη τρίχα.
Αυτά είναι τα ιατρικά σου, αδελφέ. Τόσο ελαφρά, σαν να σηκώνεις τέσσερες τρίχες!».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η ορθόδοξος λατρεία είναι το Ευαγγέλιον του Χριστού και η Ιερά Παράδοσις μεταφρασθέντα και μεταποιηθέντα εις τους θαυμαστούς ύμνους και τας προσευχάς, εις τας ωδάς και αναστεναγμούς, τας κραυγάς και τα δάκρυα. Όλη η θεανθρωπίνη Αλήθεια, η θεανθρωπίνη Αγάπη, και Δικαιοσύνη και Σοφία, και Ζωή, και Αθανασία, και Αιωνιότης μας προσφέρεται εδώ ως προσευχή, ως λατρεία, ως θεία Κοινωνία, ως μυστήριον, ως αρετή, ως σωτηρία. Ο,τιδήποτε εγγίζη ο άνθρωπος μέσα εις την λατρείαν εγγίζει την ζώσαν και Ιεράν Παράδοσιν:  τα νεύρα της, τα οστά της, το αίμα και την καρδίαν της, τους οφθαλμούς και την συνείδησιν, τον νουν και το φρόνημά της. Και όταν η ψυχή παραδίδεται δια της προσευχής εις αυτάς τας θεανθρωπίνας αληθείας και εκχύνεται εις την θεανθρωπίνην ζωήν της Εκκλησίας, τότε αυξάνουν μέσα της όλαι αι αρεταί «την αύξησιν του Θεού» (Κολ. 2, 19), η ιδία δε ψυχή αυξάνει εις τον κατά χάριν θεάνθρωπον, τον όντως χριστιανόν.                                                                                                                                                                     Δια της βιώσεως λοιπόν αυτής της λατρείας και της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας, οικοδομείται το πρόσωπον του χριστιανού, δηλαδή το πρόσωπον του κατά χάριν θεανθρώπου μέχρις ότου καταντήση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13). Η οδός της λατρείας είναι η πλέον ασφαλής οδός και η άσκησίς της η πλέον σωτήριος δια τον άνθρωπον. Κάθε προσευχή και ικεσία, κάθε δάκρυ και κραυγή, κάθε οδυρμός και εξομολόγησις, είναι μία νέα πέτρα εις την οικοδομήν και την εν χάριτι θεανθρωπίνην αύξησιν του ανθρώπου. Το έργον αυτό της κατά χάριν θεανθρωπίνης αυξήσεώς μας δια των προσευχών και της λατρείας της Εκκλησίας γίνεται πάντοτε μετά των Αγίων και υπό την χειραγώγησίν των, διότι ούτοι είναι «οι οφθαλμοί της Εκκλησίας Χριστού» που μας οδηγούν εις τον θεανθρώπινον προορισμόν της ανθρωπίνης μας υπάρξεως.                                                                                               

Simonopetra Monastery Monks - Polyeleos, Psalm 135


Η γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδος

Στην πρώτη του ομιλία στο νέο Υπουργικό Συμβούλιο ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έθεσε μεταξύ άλλων ως στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας μας. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου είναι η ανακήρυξη της ΑΟΖ, η αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και η διέλευση ενεργειακών αγωγών από τη χώρα μας. Δύσκολες οι διεθνείς και περιφερειακές ισορροπίες, αλλά αξίζει να προσπαθήσει η νέα κυβέρνηση απαλλαγμένη από φοβίες του παρελθόντος.
Υπάρχουν, όμως, και άλλοι παράγοντες που αναβαθμίζουν τη γεωπολιτική θέση της χώρας. Επισημαίνω ενδεικτικά:
Η πληθυσμιακή ισχύς. Το δημογραφικό μας πρόβλημα συνίσταται στην υπογεννητικότητα και στη γήρανση του πληθυσμού. Η Τουρκία και η Αλβανία έχουν δημογραφική σφριγηλότητα και υψηλή γεννητικότητα. Ας προσέξουμε αυτό το ζήτημα και ας βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε την πολυτεκνία παρά την οικονομική κρίση. Θυμίζω ότι οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί απέσπασαν το Κοσσυφοπέδιο από τους Ορθοδόξους Σέρβους κυρίως με το δημογραφικό όπλο.
Η αύξηση της θητείας. Πρόβλημα άρρηκτα συνδεδεμένο με το προηγούμενο. Οι κλάσεις δεν επαρκούν για τη στελέχωση των μονάδων από στρατευμένους νέους. Απαιτείται αύξηση της στρατιωτικής θητείας τουλάχιστον στους 12 μήνες.
Η αξιοποίηση της αρχαιοελληνικής, βυζαντινής και νεώτερης πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της Ορθόδοξης παράδοσής μας. Μετά την πτώση του Κομμουνισμού εκατομμύρια ανθρώπων στα Βαλκάνια και στην Αν. Ευρώπη ανακαλύπτουν την κληρονομιά του Κυρίλλου και του Μεθοδίου και μελετούν την ελληνική γλώσσα. Επισημαίνω το δημιουργικό έργο που επιτελεί η Διεθνής Διακοινοβουλευτική Επιτροπή Ορθοδοξίας, η οποία συμπληρώνει στα τέλη Ιουνίου ακριβώς 20 χρόνια δράσης.
Η προστασία και αξιοποίηση των ελληνικών κοινοτήτων όπου και αν βρίσκονται. Υπάρχει ο Απόδημος Ελληνισμός με σημαντική επιστημονική, πολιτική και οικονομική ισχύ. Υπάρχει βεβαίως και ο Ένδημος Ελληνισμός, ο οποίος κατοικεί επί αιώνες σε πανάρχαιες ελληνικές εστίες, όπως είναι οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, των Σκοπίων, της Βουλγαρίας, της πρώην ΕΣΣΔ κ.α..
Η αντιμετώπιση των πάσης φύσεως προκλητικών ενεργειών. Ο νεο-οθωμανισμός της Τουρκίας, το Τσάμικο ζήτημα που προβάλλουν τα δύο μεγάλα αλβανικά κόμματα, οι ιστορικές παραχαράξεις των Σκοπιανών πρέπει να βρίσκουν άμεση και έγκαιρη απάντηση. Σε αντίθετη περίπτωση αποθρασύνονται οι προκαλούντες.
Εθνική αυτοπεποίθηση χωρίς φανατισμούς. Η Παιδεία, η διανόηση, η νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση να διδάσκουν σωστά την Ιστορία μας.

"Κυριακάτικη Δημοκρατία"

π. Γεωρ. Μεταλληνός:

«Ἀντὶ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ Ὀρθόδοξο κόσμο, ἐφθάσαμε στὴν ἀποδοχὴ στὴν πράξη τῆς ‘βαπτισματικῆς Θεολογίας’, τῆς ‘Θεολογίας τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν’ (πρβλ. συμφωνίας Balamand 1993), τῆς ‘κοινῆς διακονίας’ τῆς ‘διευρυμένης Ἐκκλησίας’ καὶ τοῦ ‘πολιτιστικοῦ πλουραλισμοῦ’, ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ…Ὁ Οἰκουμενισμὸς σ’ ὅλες τὶς διαστάσεις καὶ ἐκδοχὲς του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινὴ βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅλων των τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ποὺ δέχονται ὅμως ἀφόρητη πίεση. Ἡ καύχηση καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τῶν οἰκουμενιστῶν μας γιὰ μιὰ δῆθεν νέα ἐποχή, ποὺ ἄνοιξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τὶς πατριαρχικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καὶ 1920, δὲν δικαιώνονται, διότι αὐτὸ ποὺ κατορθώθηκε εἶναι νὰ νομιμοποιήσουμε τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ».

Theodoros Vasilikos- Anixandarele p.1


Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους.

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

Οι δε φιλόσοφοι, ιδόντες τοιούτον σημείον, εξεπλάγησαν.

Ο δε άγιος Αντώνιος ηρώτησεν τους απίστους φιλοσόφους και πάλιν λέγων : Ειπέτε μοι, ποία είναι προτιμοτέρα, η απόδειξις της αληθούς πίστεως με την πράξιν και την ενέργειαν ή η απόδειξις με μόνους τους λόγους; Οι δε είπον ότι προτιμοτέρα και βεβαιοτέρα είναι η απόδειξις με την πράξιν και τα έργα. Τότε ο Όσιος λέγει εις αυτούς: Καλώς είπατε, ιδού λοιπόν, εδώ είναι τινές δαιμονιζόμενοι και ιατρεύσατε αυτούς με τους συλλογισμούς σας ή με μαγείαν και άλλην τέχνην, ως βούλεσθε, επικαλούμενοι τα αναίσθητά σας είδωλα, ει δε και δεν δύνασθε, εγώ θα τους θεραπεύσω, δια να γνωρίσετε του Εσταυρωμένου Χριστού, τον οποίον χλευάζετε, την άμαχον δύναμιν. Οι δε είπον ότι δεν ηδύναντο να πράξουν τοιούτον θαυμάσιον. Επικαλεσάμενος τότε τον Χριστόν ο Άγιος, εσφράγισε τρισώς τους ασθενείς με το σημείον του Τιμίου Σταυρού και εθεραπεύθησαν, σωφρονισθέντες δε ηυχαρίστουν τον Κύριον. Οι δε φιλόσοφοι, ιδόντες τοιούτον σημείον, εξεπλάγησαν. Λέγει τότε προς αυτούς ο Άγιος: τι θαυμάζετε; Δεν είμαι εγώ εκείνος όστις έκαμε το θαύμα, αλλ’ ο Χριστός, εις τον οποίον, εάν πιστεύετε και σεις, δεν χρειάζεσθε πλέον με λόγους απόδειξιν, αλλά η προς Χριστόν πίστις και αγάπη θα ενεργή ομοίως και εις εσάς. 

Μέγας Συναξαριστής τόμος Α΄ σελίς 373.

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή μετά την Πεντηκοστήν, την των απανταχού της οικουμένης εν Ασία, Λιβύη και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ εορτήν εορτάζομεν.

Του Κυρίου μου πάντας υμνώ τους φίλους·                                                                                         
Ει τις δε μέλλων, εις τους πάντας εισίτω.


Κατά την Κυριακήν ταύτην, ήτις ακολουθεί αμέσως μετά την Αγίαν Πεντηκοστήν, εθέσπισαν οι θείοι Πατέρες να επιτελώμεν την πανσέβαστον μνήμην όλων των Αγίων, οίτινες υπήρξαν εις όλον τον κόσμον. Και κατ΄ αρχάς μεν οι αρχαιότατοι Πατέρες εποίουν την εορτήν μόνον των Μαρτύρων, των εν όλω τω κόσμω μαρτυρησάντων, καθώς μαρτυρεί και ο εγκωμιαστικός Λόγος του θείου Χρυσοστόμου, εις τον οποίον μόνους τους Μάρτυρας κοινώς όλου του κόσμου επαινεί. Οι μεταγενέστεροι όμως εποίουν την εορτήν ταύτην γενικωτέραν, ονομάσαντες αυτήν Κυριακήν των Αγίων Πάντων, συμπεριλαμβάνοντες εν αυτή και Πατριάρχας και Προφήτας και Αποστόλους και Μάρτυρας και Ιεράρχας και Ασκητάς και όλους ομού τους Δικαίους, κατά πάσαν ηλικίαν και γένος. Σκοπός της παρούσης εορτής είναι, ότι επειδή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός προ του πάθους είπεν, ότι: «Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιωάν. ιβ: 32), το οποίον ήτο και ο όλος σκοπός και το τέλος δια το οποίον κατέβη εις την γην και εσαρκώθη και έγινε τέλειος άνθρωπος, μείνας τέλειος Θεός ο Αυτός, δια να σώση δηλαδή την ανθρώπινον φύσιν και να την αναβιβάση εις την ουράνιον μακαριότητα. Την προσληφθείσαν λοιπόν φύσιν εις την θείαν Του υπόστασιν, την ανεβίβασεν εις τους ουρανούς δια της θείας Του Αναλήψεως και την εποίησε συγκάθεδρον τω Θεώ και Πατρί. Αλλά με τούτο δεν επληρώθη και η υπόσχεσις την οποίαν έδωσεν, ειπών, ότι «πάντας ελκύσω προς εμαυτόν». Δια τούτο, λοιπόν, έπεμψε εις τους Αγίους Αυτού Αποστόλους το Πανάγιον Πνεύμα, δια να υπάγουν να  κηρύξουν, με την δύναμιν Αυτού, εις όλα τα έθνη την μίαν Θεότητα και να συνάξουν τους εκλεκτούς εις την Βασιλείαν των Ουρανών· το οποίον και έπραξαν οι καλοί και πιστοί υπηρέται με όλην την προθυμίαν και με όλην αυτών την ψυχήν και την καρδίαν και μέχρις εκχύσεως του αίματος αυτών. Ούτως επληρώθη ο άνω κόσμος, εκ του οποίου το αποστατικόν τάγμα εξέπεσε· και τούτο είναι εκείνο το οποίον εορτάζομεν σήμερον, ήτοι τον καρπόν του Αποστολικού Κηρύγματος.  Λέγουσι δε και άλλην αιτίαν της κοινής ταύτης εορτής, ότι πολλοί μεν και πάμπολλοι και παρ΄ ολίγον άπειροι, κατά διαφόρους τόπους και κλίματα ηγίασαν, τους οποίους και δια το πλήθος και δια το άγνωστον των ονομάτων δεν ήτο δυνατόν να τους τιμήσωμεν κατά μέρος ένα έκαστον. Λοιπόν, δια να τιμήσωμεν και αυτούς πρεπόντως και να έχωμεν και την παρ΄ εκείνων βοήθειαν και αντίληψιν, διώρισεν η μήτηρ ημών Εκκλησία να επιτελώμεν μίαν κοινώς των απάντων εορτήν και εν ταυτώ να γίνηται η αυτή εορτή και δι΄ εκείνους οίτινες μετά ταύτα ή μαρτυρήσουν ή απλώς αγιάσουν. Λέγουσι προσέτι ότι και Λέων ΣΤ΄ ο ευσεβέστατος βασιλεύς (886-912), ο επονομαζόμενος Σοφός, ηθέλησε να τιμήση ως αγίαν την πρώτην αυτού σύζυγον την Θεοφανώ, αλλά δεν επένευσε τότε εις την βουλήν του η Εκκλησία· όθεν έκτισε Ναόν περικαλλέστατον των Αγίων Πάντων και είπεν: «Αν είναι και η Θεοφανώ Αγία, ας εορτάζεται μετά πάντων των Αγίων». Είναι δε το περισσότερον και το κυριώτερον αίτιον της εορτής ταύτης, καθώς και παντός εορταζομένου Αγίου, η παρακίνησις ημών των ζώντων προς μίμησιν των εορταζομένων. Να βιασθώμεν δηλαδή και ημείς να κατορθώσωμεν την αξιέπαινον ζωήν εκείνων των μακαρίων και αοιδίμων δούλων του αληθινού Θεού ημών. Εις τούτο και ο Προφητάναξ Δαβίδ αποβλέπων λέγει: «Εμοί δε λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός (Ψαλμ. ρλη΄ 17).  Ο δε θείος Απόστολος, απαριθμών τα κατορθώματα των Αγίων και την μνήμην αυτών προβάλλων εις ημάς ως παράδειγμα, προς αποστροφήν μεν των γηϊνων πραγμάτων και της αμαρτίας, μίμησιν δε της υπομονής αυτών και ανδρείας εις τους αγώνας της αρετής, ούτω λέγει: «Τοιγαρούν και ημείς τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος Μαρτύρων, όγκον αποθέμενοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν, δι΄ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Εβρ. ιβ: 1). Εκ της διδασκαλίας λοιπόν των θείων Γραφών και της αποστολικής παραδόσεως οδηγηθέντες ημείς οι ευσεβείς τιμώμεν άπαντας τους φίλους του Θεού, τους Αγίους, ως φύλακας των εντολών του Θεού, ως αρετής λαμπρά παραδείγματα, ως της ανθρωπίνης φύσεως ευεργέτας. Και έκαστον μεν των γνωρίμων Αγίων τιμώμεν ειδικώς εις τινα του ενιαυτού ημέραν, ως φαίνεται εις το Μηνολόγιον· επειδή όμως πολλοί είναι άγνωστοι, ως ανωτέρω είπομεν, και ο αριθμός αυτών επολλαπλασιάσθη κατά καιρούς και έτι πολλαπλασιάζεται και δεν θα παύση πληθυνόμενος έως της συντελείας, δια τούτο η μήτηρ ημών Εκκλησία έταξεν, όπως άπαξ του ενιαυτού επιτελούμεν και πάντων των Αγίων κοινήν μνήμην, ήτις είναι η παρούσα εορτή. Ταύτην λοιπόν επιτελούντες σήμερον τιμώμεν ευλαβώς και μακαρίζομεν πάντας, Δικαίους, Προφήτας, Αποστόλους, Μάρτυρας, Ομολογητάς, Ποιμένας, Διδασκάλους, Οσίους, άνδρας και γυναίκας ομού, γνωστούς και αγνώστους, τους προστεθέντας και προστιθεμένους, όσοι από Αδάμ έως του νυν ετελειώθησαν εν ευσεβεία και δια των καλών έργων εδόξασαν τον Θεόν. Τούτους πάντας και αυτά προσέτι των Αγγέλων τα τάγματα, προ πάντων δε και μετά πάντων την Υπεραγίαν Δέσποινα και Κυρίαν ημών Θεοτόκος, Μαρίαν την Αειπάρθενον, τιμώμεν σήμερον δια της παρούσης εορτής, προτιθέμενοι τον βίον αυτών αρετής παράδειγμα και παρακαλούντες αυτούς, ίνα πρεσβεύωσιν υπέρ ημών προς τον Θεόν. Ου η Χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων ημών. Αμήν.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εις τα άπειρα μυστήρια του Θεανθρωπίνου οργανισμού της Εκκλησίας εισέρχεται κανείς, ενσωματούται και ζη κατ΄ εξοχήν δια της αδιαλείπτου προσευχής και της ακαταπαύστου λατρείας. Δια της συμμετοχής μας εις τας προσευχάς και την λατρείαν της Εκκλησίας γίνεται και επιτελείται το έργον της μεταμορφώσεως και της χριστοποιήσεώς μας. η συμμετοχή αυτή και το έργον πάντοτε είναι και προσωπικόν και καθολικόν, δηλαδή εκκλησιαστικόν. Εις την κοινωνίαν των Αγίων ο άνθρωπος συμμετέχει και ζη κυρίως και πρωτίστως δια της προσευχής. Δια τούτο η προσευχή είναι η πλέον απαραίτητη και αναγκαία αρετή δι΄ έκαστον χριστιανόν. Η προσευχή είναι ο χοράρχης εν τη χορωδία των αρετών. Αυτή ορίζει την θέσιν και χαρίζει την πνοήν εις εκάστην αρετήν, δι΄ αυτής αυξάνουν και αναπτύσσονται όλαι αι άλλαι αρεταί, εναρμονιζόμεναι υπ΄ αυτής ενθέως δια την πραγμάτωσιν του έργου της σωτηρίας.                                                                                     

Τα διπλά Μυστήρια και η εκτροπή όλων μας.

Τοῦ π. Διονυσίου Ταμπάκη, Ἱ. Ν. Παναγίας, Ναύπλιον


Ἔγινε τῆς μόδας καὶ ἐπιβεβλημένο πλέον κάθε ζευγάρι ποὺ θέλει νὰ ἑνώσει τὶς ζωές του νὰ ξεκινᾶ τὰ πρῶτα του κοινὰ βήματα καὶ κατὰ προτεραιότητα ἀπὸ τὴν μεγάλη «εὐλογία» τοῦ Δημάρχου ἢ Ἀντιδημάρχου καὶ κατόπιν, τὶς περισσότερες φορὲς μὲ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ,  ποὺ κλαυθμυρίζουν γοερὰ ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία τῶν δύο συναπτομένων Μυστηρίων νὰ προσέρχονται καὶ στὶς Ἐκκλησιὲς, γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν κατὰ τὰ παραδοσιακὰ εἰωθότα καὶ  τὸν Θρησκευτικὸ Γάμο. Τὸ ἀκόμη χειρότερο εἶναι ἀφοῦ φτάσουν στὴν Ἐκκλησία, κατόπιν ἑορτῆς, νὰ λαμβάνουν καὶ τὸ ἀπαραίτητο ὕφος τοῦ ἐπιτυχημένου καὶ ὄχι τοῦ μετανοοῦντος, ἀφοῦ ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, λίγα χρόνια πρίν, θὰ ντρεπόσουν γιὰ τὸν ἑαυτό σου πόσο μᾶλλον νὰ προσέρχεσαι μὲ τυμπανοκρουσίες, πλουσίους στολισμοὺς καὶ ἄλλα ἐφὲ, γιὰ νὰ παρουσιάσεις σὲ ἱερὸ τόπο τὴν ἀναίδειά σου στὸν Θεὸ, ἀφοῦ ἀποδεικνύεις στὴν πράξη  πὼς Αὐτὸς ἔχει τὴν τελευταία προτεραιότητα στὴν ζωή σου. Τὸ ἀκόμη λυπηρὸν εἶναι καὶ ἡ δική μας ὡς Ἱερεῖς ἀνοχὴ καὶ οἰκονομία, ποὺ δείχνουμε, σὲ αὐτὲς τὶς ἄνομες καταστάσεις καὶ ἔτσι στὴν οὐσία συνηγοροῦμε καὶ… ἐπιδοκιμάζουμε αὐτὲς τὶς προδοτικὲς γιὰ τὸν Χριστὸ μας πράξεις, ἀφοῦ ἐὰν ἡ ἄρνηση τῶν παλαιῶν Χριστιανῶν νὰ ρίξουνε λίγο λιβανάκι στὰ εἴδωλα ἔφερνε τὴν κατακρεούργηση καὶ τὸ φρικτὸ μαρτύριό τους, ἐμεῖς σήμερα τόσο εὔκολα καὶ ἀβασάνιστα γυρίζουμε τὴν πλάτη μας στὸν Κύριο καὶ ἀφοῦ ρίξουμε τὸ θυμίαμα τῆς ψυχῆς    μας ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ Δημαρχείου στρεφόμαστε ἔπειτα καὶ ἐθιμοτυπικὰ στὸν  Χριστό, ὅπου Αὐτοῦ θέλημα «ἐστιν ἡ ἔννομος συζυγία» (Ἀκολ. Γάμου). Τὸ ἐπιπλέον εἰρωνικὸ κιόλας εἶναι ὅταν οἱ τὸν πολιτικὸν Γάμον ἐπιτελέσαντες καὶ ἀρνούμενοι τὴν πίστη νὰ  θελήσουν κατόπιν νὰ γίνουν καὶ ἐγγυητὲς αὐτῆς τῆς πίστεως (ποὺ λίγο καιρὸ πρὶν  ἀμφισβήτησαν) ὡς ἀνάδοχοι στὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Γιὰ νὰ μὴ ἀναφερθοῦμε  καὶ στὰ ὅσα ἀμέτρητα πρακτικὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται στὸν Ἱ. Ναὸ κατὰ τὴν τέλεση τῶν διπλῶν Μυστηρίων, ἀφοῦ ἔχεις νὰ κάνεις μὲ ἕνα παιδὶ καταταλαιπωρημένο νὰ περιμένει ἐπὶ 3 ὧρες μέσα στὴν πολυκοσμία καὶ ζέστη, γιὰ νὰ βαπτισθεῖ, ἀλλὰ καὶ ἕνα συγγενολόϊ μὲ ἀποῦσα συνήθως Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ ἀγωγή, ποὺ καλεῖται ἐπὶ 3 ὧρες νὰ κάνει τὸν κομπάρσο στὸ Ἱ. Μυστήριο μπαινοβγαίνοντας ἀπὸ τὸν Ἱ. Ναὸ καὶ καπνίζοντας  ἐνίοτε, γιὰ νὰ πλήξει τὴν πλήξη του ἢ μεταποιώντας τὸν Ἱ. Ναὸ σὲ Συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων      μὲ τὴν ἀτελείωτη μεταξὺ των πάρλα καὶ ἀργολογία. Εἶναι ἆραγε αὐτὰ πράγματα τοῦ Θεοῦ;  Ἂν ὄχι τότε νὰ μεταποιήσουμε τὴν συνείδησή μας ἀπὸ διπλή σὲ ἁπλή, καθαρὴ καὶ διάφανη! Ἔτσι ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεός.

"Ο.Τ"

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ - AGNI PARTHENE DESPOINA - VIR


Ἡ ἀναίδεια τῆς γυμνότητος ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸν διάβολον!

Κύριο  χαρακτηριστικὸ τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ παντελὴς ἔλλειψη τῆς αἰδοῦς. Οἱ ἄνθρωποι ἔφτασαν σὲ ἀπίστευτα βάθη ἀναίδειας, ὥστε νὰ θεωρεῖ  τὴν αἰδῶ ὡς ψυχοπαθολογικὴ κατάσταση. Ἂς ρίξει κάποιος μία ματιὰ στὶς παρέες τῶν νέων καὶ θὰ δεῖ μὲ ποιὸ τρόπο ἀντιμετωπίζονται ὅσοι θέλουν νὰ βιώνουν τὴν αἰδῶ! Ἡ γύμνια εἶναι ἡ κύρια ἔκφραση τῆς ἀναίδειας καὶ γι᾽αὐτὸ συναγωνίζονται οἱ ἄνθρωποι ποιὸς (κυρίως ποιὰ) θὰ γυμνωθεῖ  περισσότερο! Στὴν Ἀμερικὴ ἔφτασαν σὲ χειρότερες ἀκρότητες: «Τὸ δικαίωμα νὰ περπατοῦν ἡμίγυμνες στοὺς δρόμους, ἂν τὸ θέλουν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ἄνδρες, ἀποκτοῦν οἱ  Νεοϋορκέζες, χάρη στὸν ἀκτιβισμὸ καὶ στὴ νομικὴ ὀξυδέρκεια μίας 46χρονης καλλιτέχνιδας, ἡ ὁποία, ἀφοῦ εἶχε συλληφθεῖ ἀμέτρητες φορὲς γιὰ προσβολὴ τῆς δημοσίας αἰδοῦς, ἐπειδὴ κυκλοφοροῦσε γυμνόστηθη, ἀνακάλυψε καὶ ἐπικαλέστηκε σχετική δικαστικὴ ἀπόφαση περὶ ἰσότητας, ποὺ εἶχε ψηφιστεῖ πρὶν ἀπὸ 21 ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὴν Πολιτεία τῆς Νέας Ὑόρκης! Ὅπως γράφει ἡ Liberation ἕνα ὑπόμνημα, ποὺ ἐστάλη στὰ ἀστυνομικὰ τμήματα τῆς Νέας Ὑόρκης  ὑπενθυμίζει στὰ 34.000 μέλη τῆς NYPD ὅτι κανένα πειθαρχικὸ μέτρο δὲν πρέπει νὰ ἐπιβάλλεται ἀπέναντι σὲ “ἄτομα, ἄνδρες ἢ γυναῖκες, ποὺ κυκλοφοροῦν δημοσίως χωρὶς νὰ φοροῦν τίποτα ἀπὸ τὴ μέση καὶ ἐπάνω”. “Οι γυναῖκες, ποὺ κυκλοφοροῦν γυμνόστηθες, δὲν διαπράτ τουν κανένα ἔγκλημα” ἀνέφερε ρητῶς τὸ ὑπόμνημα» !  Ὁ μεγάλος ἀναιδὴς εἶναι ὁ διάβολος καὶ πασχίζει νὰ μεταβάλλει τοὺς ἀνθρώπους σὰν καὶ τὸν ἴδιο. Ὅσοι τὸν ἀκοῦν, γδύνονται νὰ τοῦ μοιάσουν!

"O.T"

Kαταδολιεύει και ευτελίζει την Χριστιανικήν αποκάλυψιν και εκκοσμικεύει το άγγελμα της σωτηρίας

H συγκρητιστική χοάνη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ως εκφράζεται σήμερον τόσον εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των λεγομένων Εκκλησιών, όσον και εις τα διάφορα διεθνή fora καταδολιεύει και ευτελίζει την Χριστιανικήν αποκάλυψιν και εκκοσμικεύει το άγγελμα της σωτηρίας, μετατρέπουσα αυτό εις ηθικολογίαν στερουμένης ζωής, χάριτος και δυνάμεως Θεού. Είναι τελικώς η προσπάθεια αυτή μία ακόμη άπεπλις απόπειρα του βυθίου δράκοντος να εκμηδενίση το σταυροαναστάσιμον μήνυμα ζωής της Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας. Συγκρητιστική παναίρεση λοιπόν ο Οικουμενισμός, οι εκκλησίες του Παγκόσμιου Συμβουλίου λέγονται εκκλησίες, χωρίς να είναι, όλη δε αυτή η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου.

Πολλοί σιωπούν και κρύβονται, είτε από φόβο και δειλία είτε για να μη πέσουν στην δυσμένεια των ισχυρών

Επί πολλές δεκαετίες η παναίρεση του Οικουμενισμού λυμαίνεται την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Από τους ποιμένες, φύλακες του ποιμνίου, που θα έπρεπε να αγρυπνούν και να εκδιώκουν τους λύκους των αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, πολλοί σιωπούν και κρύβονται, είτε από φόβο και δειλία είτε για να μη πέσουν στην δυσμένεια των ισχυρών, ενώ άλλοι έχουν προσχωρήσει στις αιρέσεις και ως προβατόσχημοι λύκοι κατασπαράσσουν πνευματικά τους ποιμαινομένους. Την διαφύλαξη της πίστεως ανέλαβαν ευάριθμοι πρεσβύτεροι και μοναχοί, αλλά και οι ίδιοι οι ποιμαινόμενοι με αξιοθαύμαστη παρρησία. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας, που το ποίμνιο αποδεικνύεται συνετώτερο των ποιμένων, ποιμαινόμενο αοράτως από τον αρχιποίμενα Χριστό, ο οποίος άλλωστε εγκατέστησε τους ποιμένες, όχι για να καταφάγουν, αλλά για να προστατεύουν το ποίμνιο, όχι για να σφετεριστούν την ιερατική Χάρη προς ίδιον όφελος, αλλά για να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους, όπως έπραξεν Εκείνος, για την σωτηρία των προβάτων. Ο καλός ποιμένας δεν φεύγει, όταν βλέπει τον λύκο να έρχεται, πολύ περισσότερο δεν προσχωρεί στους λύκους, αλλά «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων»

Tourist's organs save lives of 3 Israelis

(σ.σ. την "έφαγαν" ζωντανή τη γυναίκα...)

Dr. Itay Gal
Published: 06.28.13

Christian woman dies of heart attack during pilgrimage to holy sites in Israel. Her children, from Russia, agree to donate her organs. In show of gratitude, Greek Orthodox Church buries woman on its property on Mount Zion
 For the first time, a Christian tourist has donated her organs to Israelis and was even buried in Israel. Thanks to her donation, the lives of three people were saved.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ

ΠΟΛΛΟΙ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ καυχῶνται, γιατὶ γνωρίζουν κάποιον ἐνάρετο κληρικὸ ἢ μοναχὸ καὶ ἐπικοινωνοῦν πνευματικὰ μαζί του. Ἐκ πρώτης ὄψεως αὐτὸ θεωρεῖται θετικὸ καὶ μακάρι ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ ἐπικοινωνοῦσαν μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους καὶ νὰ παραδειγματίζονταν ἀνάλογα. Στὴν πραγματικότητα ὡστόσο τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά, γιατὶ ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία αὐτὴ δὲν ἔχουμε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα. Καὶ διερωτᾶται κανείς, γιατὶ συμβαίνει αὐτό, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀνεπηρέαστοι καὶ ἄρα ἀδιόρθωτοι; Ποῦ βρίσκεται τὸ ἀδύνατο σημεῖο; Τί πρέπει νὰ προσέξουν; Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ παρομοιάσει τοὺς χριστιανοὺς αὐτοὺς μὲ χέρσο ἀγρό, ποὺ δὲν ἀποδίδει τίποτα, ὅσους σπόρους καὶ ἂν ρίξεις. Χρειάζεται προηγουμένως νὰ καθαριστεῖ, νὰ σκαφτεῖ βαθιά, νὰ κοποῦν οἱ ἄγριες ρίζες, νὰ λιπανθεῖ καὶ μετὰ νὰ σπείρει ὁ γεωργός, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια πρέπει νὰ ποτίζει καὶ νὰ βοτανίζει, γιὰ νὰ περιμένει τὴ σοδειά.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ στὰ πνευματικά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀλλοιώσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, χρειάζεται νὰ ὑπάρχει πνευματικὸς ἀγώνας καὶ ἱερὸς ζῆλος. Ὁ ράθυμος καὶ κοσμικὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὠφεληθεῖ, ὅσες νουθεσίες καὶ νὰ τοῦ δώσει ἕνας πολύπειρος κληρικὸς ἢ μοναχός. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει ἡ καλὴ προαίρεση, ἡ σταθερὴ ἀπόφαση γιὰ ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ὁ διαρκὴς ἀγώνας κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε γιὰ τὸ θέμα αὐτό: «Ὅσο ἔχεις, τόσο θὰ πάρεις». Δηλαδή, προϋπόθεση τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας εἶναι νὰ ὑπάρχει ἀγώνας κατὰ τῆς ἁμαρτίας, μετάνοια, ἐγρήγορση καὶ ταπείνωση.
Μερικοὶ χριστιανοὶ νομίζουν ὅτι πνευματικὴ ζωὴ σημαίνει παθητικὴ ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦν, εὐχαριστιοῦνται, χειροκροτοῦν τὸν ὁμιλητὴ καὶ μετὰ τίποτα ἄλλο. Καμία μεταβολή, καμία ἀναθεώρηση, καμία διόρθωση καὶ στὰ μικρὰ θέματα τῆς ζωῆς. Δὲν θέλουν νὰ διαταράξουν τὴν κοσμική τους μακαριότητα καὶ νὰ κόψουν «ἀθῶες συνήθειες», ποὺ μὲ βεβαιότητα τοὺς κρατοῦν μακριὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Μὲ τὴν ἴδια ραθυμία μελετοῦν καὶ τὰ διάφορα πνευματικὰ βιβλία. Συνήθως γιὰ τὸν ἑαυτό τους δὲν παίρνουν τίποτα, γιὰ τοὺς ἄλλους ὅμως βάζουν ἀρκετὰ βέλη στὴ φαρέτρα τους. Χρησιμοποιοῦν τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων ὡς ὅπλα κατὰ τῶν ἀδελφῶν τους, ἐνῶ δὲν θέλουν νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν αὐτογνωσία. Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους πολλοὶ κληρικοὶ τοὺς χαρακτηρίζουν ρηχοὺς καὶ ἀδιάβροχους, ποὺ πρέπει νὰ δουλέψουν πολύ, γιὰ νὰ προκόψουν κατὰ Θεόν. Ὅμως ὑπάρχουν δίπλα τους καὶ κάποτε εἶναι ἀπαιτητικοὶ καὶ ἐπίμονοι, γεγονός, ποὺ δημιουργεῖ διάφορα προβλήματα στὴν ἐνορία. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους χρειάζεται ἀνοχή, ὑπομονὴ καὶ εἰλικρινὴς ἀγάπη, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι αὔριο ἴσως κάνουν τὴ μεγάλη στροφή.

"Ορθόδοξος Τύπος"

Ο αείμνηστος αγωνιστής Ιεράρχης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος (+1984) :

"...Διατί αγνοεί ο γνωμοδοτήσας ότι εν τη εκκλησιαστική ζωή και ιστορία επανειλημμένως η ευθιξία των Ορθοδόξων συνειδήσεων ωδήγησεν εις διακοπήν μνημοσύνου όχι μόνον προ Συνοδικής καταδίκης του ενόχου, αλλά και προ της διά ρητού Κανόνος παροχής τοιούτου δικαιώματος; Αναφέρω μίαν συγκεκριμένην περίπτωσιν. Όταν ο Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος απέρριψε τον όρον "Θεοτόκος", πολλοί των υπ' αυτών Κληρικών έπαυσαν αμέσως το μνημόσυνόν του, καίτοι ακόμη ούτε ο Νεστόριος είχε δικασθή, ούτε ο όρος αυτός είχε δογματισθή δι' επισήμου Συνοδικής αποφάσεως, ούτε καν υπήρχεν ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ο δίδων δικαίωμα της παύσεως μνημοσύνου διά κηρυσσόμενα αιρετικά φρονήματα. Οι Κληρικοί ούτοι κατεδικάσθησαν Συνοδικώς υπό του Νεστορίου, ως αντικανονικώς ενεργήσαντες (αυτό ακριβώς ζητεί και δι' ημάς ο γνωμοδοτών!). Τί συνέβη μετά ταύτα; Πρώτον:

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η λατρευτική και προσευχητική αυτή παράδοσις της Εκκλησίας μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης διαφυλάττει τον μεγαλύτερον θησαυρόν όλων των κόσμων του ανθρώπου, τον Κύριον και Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν και ό,τι είναι ιδικόν Του. Η δε ούτω φυλαττομένη Θεανθρωπίνη υπόστασις του Χριστού με το Ευαγγέλιόν Του, της σωτηρίας και της θεώσεως είναι ακριβώς η αεί ζώσα και υπερτέλειος θεία Παράδοσις της Εκκλησίας. Εις την λατρείαν της Εκκλησίας, εις τας ακολουθίας της, τελείται διαρκώς το θεανθρώπινον μυστήριον της θείας Οικονομίας της σωτηρίας, ιδίως δε εις την θείαν Λειτουργίαν. Δια τούτο ακριβώς και λέγεται εις την τελευταίαν ευχήν της Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου: «Ήνυσται και τετέλεσται… Χριστέ ο Θεός ημών το της Σης οικονομίας μυστήριον». Η σωτηρία μας και η θέωσίς μας και χριστοποίησις και θεανθρωποποίησις δεν είναι άλλο παρά η ζωντανή και λατρευτική μας συμμετοχή και κοινωνία εις το μυστήριον της Λειτουργίας και γενικώς της λατρείας της Εκκλησίας. Δια τούτο θέωσις και θεανθρωποποίησις σημαίνει ταυτοχρόνως και την εκκλησιοποίησίν μας, την κοινήν ζωήν μας δηλαδή και κοινωνίαν «συν πάσι τοις αγίοις» (Εφ. 3, 18) εν τη Εκκλησία και τον «εκκλησιασμόν» του είναι μας.                                                                           

Βασιλικός: Ύμνοι εις την Θεοτόκον - Vassilikos: Hymns to the Theotokos



ΕΠΕΙΓΟΝ***

Δυστυχώς αναβάλλεται η μεταμόσχευση της αγαπητής μας Τίνας Παπαγεωργίου, λόγω μιας επιπλοκής!
Γι' αυτό σας παρακαλώ όσοι σκοπεύατε να πάτε να δώσετε αιμοπετάλια από την Δευτέρα 24/06 όπως είχαμε πει, να μην πάτε, αλλά να περιμένετε περισσότερες οδηγίες, διότι κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να μετατεθεί η όλη διαδικασία!

Παρακαλώ διαδώστε το σε όσους το είχατε προωθήσει αρχικά!

Ευχαριστώ εκ μέρους της οικογενείας,
Όλγα Σωτηριάδου
6974 962727

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Επί πολλές δεκαετίες, απασχολεί πολλούς πιστούς μέ ενταση καί σωτηριολογική αγωνία τό θέμα του ποιά επί τέλους είναι η αληθινή Εκκλησία, πού βρίσκεται η Εκκλησία; Είναι δυνατόν νά θεωρούνται ως εκκλησίες οι αιρέσεις καί τά σχίσματα; Είναι επιτρεπτόν θεολογικά η Εκκλησία, η αδιακόπως υφισταμένη μέχρι σήμερα διά της διπλής αποστολικής διαδοχής, διαδοχής εν πρώτοις στό σύνολο των αληθειών της πίστεως, και χρονικής διαδοχής κατόπιν στούς επισκοπικούς θρόνους, νά υποβιβάζεται και νά συμφύρεται ως ένα πολλοστημόριο μεταξύ εκατοντάδων άλλων δήθεν εκκλησιών, όπου η διαδοχή της αλήθειας έχει διακοπή από νεωτερικές ανθρώπινες διδασκαλίες, και η χρονική διαδοχή των επισκόπων, όπου υπάρχει, έχει ακυρωθή λόγω της διακοπής της αλήθειας; Υπήρξε ποτέ περίοδος στή ζωή της Μίας Εκκλησίας, κατά τήν οποία οι αιρέσεις και οι αιρετικοί εθεωρούντο μέλη της Εκκλησίας; 

π. Θεόδωρος Ζήσης, Ομιλία περί Πεντηκοστής, Ι.Μ. Αγίας Τριάδος Άνω Γατζέα Βόλου 23/6/2013

Simeron Wordpress 

Δεν έχουν την ευαισθησίαν της πίστεως, την οποίαν πάντοτε είχον οι Ορθόδοξοι.

Κατά τους εσχάτους χρόνους Ορθόδοξοι Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Ιερείς, Θεολόγοι, ήρχισαν να μην ομιλούν με την παραδοσιακήν αυτήν έναντι του παπισμού γλώσσαν, ως εάν ο παπισμός παρητήθη των αντιευαγγελικών του γραμμών. Ορθόδοξοι πατριάρχαι ετέλεσαν επιμνημοσύνους δεήσεις δια τον αποθανόντα Παύλον ΣΤ΄…. τον εχαρακτήρισαν ως άγιον και την εκκλησίαν της Ρώμης ως αγίαν…κ.ο.κ.  Υπάρχουν δε και έτεραι πράξεις ορθοδόξων ιεραρχών και λοιπών ιερωμένων και λαϊκών… αι οποίαι δεικνύουν ότι πράγματι οι Ορθόδοξοι ούτοι έπαυσαν να θεωρούν τον παπισμόν, ως εθεώρουν αυτόν οι μέχρι τούδε Ορθόδοξοι. Το Ορθόδοξον αισθητήριόν των δεν αντιδρά, ως αντέδρα μέχρι σήμερον εις την αίρεσιν του παπισμού. Δεν έχουν την ευαισθησίαν της πίστεως, την οποίαν πάντοτε είχον οι Ορθόδοξοι.

Κυρίλου Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39

Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν επί των προβάτων αμέλειαν και αντί ποιμένων ως λύκοι γεννήσονται και το ψεύδος ασπάσονται. Δια ταύτα, σκανδαλισθήσονται πολλοί και ο λαός θα έχει προς τους ιερείς ανυπότακτον διάθεσιν. Εάν λοιπόν ακούσεις ότι επίσκοποι κατ΄ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων έρχονται μην ταρραχθείς, προγέγραπται γαρ. Το Πνεύμα του Θεού προείπε πάντα ταύτα , ίνα μη σκανδαλισθούν οι πιστοί. Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις αλλά τοις γεγραμμένοις και η πίστις σου θα αυξηθεί, εκ της πραγματοποιήσεως των προλεχθέντων. Τότε θα υφίστανται μισαδελφία των αδελφών, σχίσματα των Εκκλησιών, πόλεμοι των εθνών. Ταύτα εγένοντο μεν και πρότερον, θα επιταθούν όμως ολίγον προ της εποχής του Αντιχρίστου, ως προετοιμασία αυτού. Προετοιμάζει γαρ ο διάβολος τα σχίσματα των λαών ίνα ευπαράδεκτος γένηται ο ερχόμενος.

Τωβίτ : 12,7


Τότε ο άγγελος εκάλεσε και τους δύο αυτούς ιδιαιτέρως και τους είπε·

“δοξάσατε τον Θεόν, διακηρύξατε την δόξαν του. Δώστε μεγαλείον εις αυτόν και  διακηρύξατε ενώπιον όλων των ανθρώπων όλα όσα έκαμε προς σας. Είναι ωραίον και καλόν, το να ευλογήτε τον Θεόν και να μεγαλύνετε το Ονομά του, τους λόγους και τα έργα του και να υποδεικνύετε με κάθε τιμήν και να διακηρύσσετε την δόξαν του. Μη αμελείτε να δοξάζετε και να ευχαριστήτε τον Θεόν. Τα μυστικά του βασιλέως καλόν είναι να κρύπτονται,τα έργα όμως του Θεού πρέπει να αποκαλύπτονται και να διακηρύττονται με κάθε δόξαν. Να πράττετε πάντοτε εις την ζωήν σας το αγαθόν και ποτέ δεν θα σας συναντήση κανένα κακόν.

Η Ανατολική Εκκλησία δεν προέδιδε την πίστιν των Οικουμενικών Συνόδων

Ο Άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός, ο μέγας αυτός Πατήρ και διδάσκαλος που τόσα υπέφερε και υπέστη από Πατριάρχες , αρχιεπισκόπους και μητροπολίτες της εποχής του, ακριβώς επειδή είχε καταλάβει τον κίνδυνο και ομολογούσε τίνος παιδί είναι ο πάπας, γράφει στο καταπληκτικό του βιβλίο « Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του σχίσματος» εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος επί λέξει : « η αστοργία του πάπα κατεδίκασε την Ανατολήν πάσαν να υπομείνη τα δεινά σκληροτάτης τυρανίας , διότι η Ανατολική Εκκλησία δεν προέδιδε την πίστιν των Οικουμενικών Συνόδων , καίτοι τα πάντα παρεχώρει τω πάπα. Ο Θεός θελει κρίνει την δικαίαν κρίσιν κατά την ημέραν της ανταποδόσεως την μεγάλην». 

Κι’ από ότι φαίνεται η ημέρα αυτή πλησιάζει...

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας εν τη ολότητί της είναι η πλέον πιστή παράδοσις της Εκκλησίας, η αεί ζώσα και αθάνατος Ιερά Παράδοσις. Διότι η ορθόδοξος λατρεία είναι η αληθινή και ζώσα ζωή της Εκκλησίας, η υπό εκάστου μέλους και όλων μαζί βίωσις όλης της θεανθρωπίνης, αποστολικοπατερικής Παραδόσεως. Εις την βιωματικήν ζωήν αυτήν όλον το θεανθρώπινον παρελθόν της Εκκλησίας είναι παρόν ως σημερινή πραγματικότης και ως σημερινόν παρόν. Εν τη Εκκλησία όλον το παρελθόν είναι παρόν και όλον το παρόν και το παρελθόν και το μέλλον ενώνονται και αλληλοπεριχωρούνται εις ένα απεριόριστον παρόν. Εις την πραγματικότητα το μόνον υπάρχον εν τη Εκκλησία είναι το άπειρον παρόν.                                                                                        

ΧΑΡΗΣ ΝΤΑΡΑΒΑΝΟΓΛΟΥ - ΣΕ ΥΜΝΟΥΜΕΝ - ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ


Έχουν το θράσος να μας κοροϊδεύουν, ότι η ένωσις δεν έγινε!!!

Greek Orthodox Metropolis of Boston :

Feast of Saints Peter and Paul

Next Friday, June 28, His Eminence Cardinal Seàn and the Catholics of the Archdiocese of Boston will share the Vespers of the Feast of Saints Peter and Paul with Greek Orthodox from the Metropolis of Boston and all New England led by His Eminence Metropolitan Methodios. Vespers will start at 7:00 PM in the Church of St. Joseph, 1360 Highland Ave, Needham.

Every year since the first combined Catholic-Greek Orthodox Pilgrimage in Boston, the Roman Catholic Archdiocese of Boston and the Greek Orthodox Metropolis of Boston have invited representatives to their Patron Saints’ Day Celebrations (St. Andrew on November 29, and Sts. Peter and Paul on June 29).

This is a direct implementation on the local level of what is happening simultaneously in Rome and Constantinople: His Holiness Pope Francis will receive a delegation from His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew of Constantinople on June 28, and His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew will likewise welcome a papal delegation November 29.

Please join us in prayer.  All are Welcome.  Refreshments will follow the Vesper Service.

There is plenty of parking. Feel free to call with any questions: (617) 435-0019.

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  26ον.

1. Οι ψυχές που αγαπούν τον Θεό και την αλήθεια, δεν υποφέρουν ούτε την παραμικρή ελάττωση του έρωτά τους προς τον Κύριο. Αλλά καρφωμένες ολοκληρωτικά στο σταυρό Του αισθάνονται μέσα τους την Πνευματική προκοπή. Πληγωμένες λοιπόν από τον πόθο Του, κι΄ αν ακόμη αξιωθούν Θεία μυστήρια και μετάσχουν ευφροσύνης και Χάριτος, δεν έχουν πεποίθηση στον εαυτό τους, ούτε νομίζουν ότι είναι τίποτε. Αλλά όσο αξιώνονται πνευματικά χαρίσματα τόσο επιζητούν τα ουράνια. Και όσο περισσότερη προκοπή αισθάνονται, τόσο πιο λαίμαργες γίνονται για τα θεία. Και ενώ είναι πνευματικά πλούσιες, κάνουν σαν να είναι φτωχές. «Όσοι με τρώνε θα πεινάσουν κι΄  άλλο, και όσοι με πίνουν θα διψάσουν κι΄ άλλο», λέει η Θεία Γραφή.                                                                                                                                                     
2. Αυτού του είδους οι ψυχές αξιώνονται να λάβουν την τέλεια ελευθερία από τα πάθη και ν΄ αποκομίσουν την έλλαμψη και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος με την πληρότητα της Χάρης. Όσες όμως είναι οκνηρές και αποφεύγουν τους κόπους και δεν επιζητούν τον αγιασμό της καρδιάς από αυτή εδώ τη ζωή, όχι εν μέρει, αλλά ολοκληρωτικά. Αυτές ας μη ελπίζουν να κοινωνήσουν το Άγιο Πνεύμα και ν΄ απαλλαγούν από τα πάθη της κακίας. Αυτές κι΄ αν αξιωθούν τη Θεία Χάρη, επειδή ξεγελιούνται από την κακία, αφήνουν κάθε πνευματική φροντίδα, διότι απολαμβάνουν ολίγη πνευματική γλυκύτητα. Έτσι οι ψυχές αυτές είναι εύκολο να πέσουν σε έπαρση, διότι δεν αγωνίζονται να φτάσουν την τέλεια απάθεια. Και καθώς αρκούνται στη λίγη αυτή ενίσχυση της Χάρης και προκόβουν όχι στην ταπείνωση, αλλά στην έπαρση, απογυμνώνονται κάποτε κι΄ από το χάρισμα που έλαβαν. Γιατί η ψυχή, που αγαπάει αληθινά τον Θεό, κι΄ αν ακόμη μυριάδες αρετές κατορθώσει, έχει τέτοια μετριοφροσύνη, σαν να μην έχει αρχίσει ακόμη να ζει κατά το θέλημα του Θεού και νοιώθει απληστία και έρωτα για τη Θεία αγάπη που εμπνέει ο Δεσπότης Χριστός.                                                                                                               
3. Στα πνευματικά αυτά μέτρα ούτε μονομιάς ούτε εύκολα μπορεί να φτάσει κανείς, αλλά αφού προηγηθούν πολλοί κόποι και αγώνες και περάσουν χρόνια με δοκιμασίες και ποικίλους πειρασμούς, μέχρι το τέλειο μέτρο της απάθειας. Έτσι, αφού δοκιμασθεί με πόνους και κόπους και υποφέρει με γενναιοψυχία όλους τους πειρασμούς που προξενεί η κακία, αξιώνεται να λάβει τις μεγάλες τιμές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τον Θεϊκό πλούτο. Έπειτα γίνεται και κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΟ EΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων , για να γίνη Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά. 
Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.
Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη !  Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ  μ'  ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι' αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση»
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει»
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα : «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο»
Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

Άγιον Όρος, διχασμός εν όψει

Του κ. Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού του Πνεπιστιμίου Αθηνών

Ο μοναχικός σύλλογος των «αμαθών» και «ασόφων», γνωρίζει αυτά, τα οποία και οι σοφοί ηγούμενοι γνωρίζουν αλλά τα αποσιωπούν, δηλ. την εμπλοκή του Πατριάρχου στην παναίρεση του οικουμενισμού και τις παραχωρήσεις στους αιρετικούς, οι οποίες ακυρώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Γράφουν λοιπόν στους ηγουμένους. «Γνωρίζετε, σεβαστοί πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου...που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή - γυμνή τη κεφαλή - αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί τη μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και των Λουθηρανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά»!
Τέλος, οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην Εκκλησία, «...φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της ενότητας στην πίστη, επιτυγχάνουν αφ' ενός...και αφ' ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων ˙ επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και την δημιουργία νέων σχισμάτων»!
Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο αυτό μέρος του κειμένου των ηγουμένων είναι:
- Ποιος φωτισμός τους πληροφορεί ότι «οι μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων και της πατερικής παραδόσεως, στην περίπτωση, που, ό μη γένοιτο, δημιουργηθεί σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας;
- Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και Ορθόδοξους, αλλά έξω από το σώμα της Εκκλησίας; Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία; -Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; Ποιος πρέπει να αποκοπεί; από ποιόν;


ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - KANON OF THEOTOKOS


Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Επειδή εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ο Θεάνθρωπος είναι τα πάντα εν πάσι, είναι εντελώς φυσικόν να κυριαρχή εν αυτή ο Θεανθρώπινος τρόπος ζωής, σύμφωνα με τον οποίον ο άνθρωπος και πάντα τα του ανθρώπου ρυθμίζονται και καθοδηγούνται υπό του Θεού και των του Θεού. Ο τρόπος ζωής του ανθρώπου είναι η ενώπιον του Θεού στάσις του της προσευχής και λατρείας. Δια τούτο η Εκκλησία ως θεανθρώπινος οργανισμός και ως ναός είναι οίκος της προσευχής, και κάθε μέλος της είναι ένα θεοειδές κύτταρον εν τω θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας. Η σωτηρία εις την πραγματικότητα είναι η συνεχής βίωσις της όλης προσευχητικής και λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας, όπου το κάθε μέλος ζη την όλην θεανθρωπίνην ζωήν της Εκκλησίας κατά το μέτρον της πίστεώς του και το μέτρον των μυστηρίων της και αρετών. Κάθε πιστός είναι Εκκλησία εν σμικρώ.  Όλη η θεανθρωπίνη ζωή της Εκκλησίας και όλαι αι θεανθρώπιναι αλήθειαι της Εκκλησίας εκδηλούν εαυτάς κατά τον πλέον τέλειον και πιστόν τρόπον εις την λατρείαν. Εις αυτήν ιερουργείται εν προσευχή και γίνεται βίωμα κάθε θεανθρωπίνη πραγματικότης και ούτω αρχιτεκτονείται και γεννάται η μόνη ένθεος και αληθινή θεολογία.   

Μια εξωτερική πολιτική πιο διεκδικητική κι ενεργητική.


Οταν έχεις συγκεντρωμένους σε μια αίθουσα 300 πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, διπλωμάτες και επιχειρηματίες και αυτοί ψηφίζουν κατά 76% την ανάγκη να ακολουθήσει η Ελλάς μια πιο διεκδικητική και ενεργητική εξωτερική πολιτική, τότε υπάρχουν σοβαροί λόγοι αισιοδοξίας στη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Η ψηφοφορία έγινε στις 20 Ιουνίου κατά τη διάρκεια δημόσιας συζήτησης, την οποία διοργάνωσε το βρετανικό περιοδικό «Economist» σε ξενοδοχείο της Αττικής. Το θέμα του διαλόγου ήταν: «Θα έπρεπε η Ελλάδα να προχωρήσει σε μια μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ;» Κύριοι συζητητές ήσαν ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μέριλαντ, οικονομολόγος Θεόδωρος Καρυώτης, και ο καθηγητής Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου και πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης Χρήστος Ροζάκης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Θ. Καρυώτης υπήρξε εκπρόσωπος της χώρας μας στη Διεθνή Διάσκεψη του 1982 για το Δίκαιο της Θαλάσσης, όταν θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

 Επί νομικής βάσεως ουσιαστικά και οι δύο εισηγητές συμφώνησαν ότι απαιτείται συμφωνία και της άλλης πλευράς για να οριοθετηθεί η ΑΟΖ μεταξύ δύο χωρών. Ομως ο Θ. Καρυώτης, που ανέλαβε να στηρίξει την απάντηση «ναι», έδωσε περισσότερη έμφαση στην πολιτική βούληση. Επιτέλους, να ανακηρύξουμε την πρόθεσή μας για ΑΟΖ και να αρχίσουμε να οριοθετούμε πρώτα με τις χώρες με τις οποίες υπάρχουν ελάχιστα ή μηδενικά εμπόδια, όπως η Κύπρος, η Ιταλία, πιθανόν η Αλβανία. Το μήνυμα του Θ. Καρυώτη, το οποίο υπερψηφίστηκε κατά την ηλεκτρονική ψηφοφορία, ήταν ότι πρέπει να σταματήσουμε τη φοβισμένη και αναβλητική τακτική, να δείξουμε προς φίλους και αντιπάλους ότι είμαστε κυρίαρχο κράτος που διεκδικεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντά του και να μη βαπτίζουμε «νομιμότητα» και «λογική» την υποχωρητικότητά μας.
 Ο κ. Ροζάκης δεν αρνήθηκε το δικαίωμα της Ελλάδας να ανακηρύξει ΑΟΖ, αλλά προειδοποίησε ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση των γειτόνων και κυρίως της Τουρκίας, σε μια εποχή με σοβαρά οικονομικά προβλήματα για την Ελλάδα. Και αναρωτήθηκε: Αφού μέχρι τώρα συζητούμε σε 53 συνεχείς συναντήσεις με τους Τούρκους για την υφαλοκρηπίδα και δεν συμφωνούμε, ποιος μας εγγυάται ότι θα προχωρήσει η ΑΟΖ; Φοβούμαι ότι το ερώτημα αυτό με το οποίο έκλεισε τις παρεμβάσεις του ο εκλεκτός νομικός αποτελεί σόφισμα. Πρώτον, διότι την υφαλοκρηπίδα τη συζητούμε μόνο με την Τουρκία, η οποία δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θαλάσσης, ενώ την ΑΟΖ θα την οριοθετήσουμε και με άλλες χώρες, οι οποίες αποδέχονται αυτή τη Διεθνή Σύμβαση. Δεύτερον, διότι από το 1976 που συζητούμε για την υφαλοκρηπίδα μέχρι σήμερα έχει προκύψει ένα νέο σπουδαιότατο εύρημα, που αλλάζει τα δεδομένα: Οι υδρογονάνθρακες στη ΝΑ Μεσόγειο, τους οποίους θέλουν όλοι να εκμεταλλευθούν. Και Ιταλοί και Αλβανοί και Λίβυοι και Αιγύπτιοι και Ισραηλινοί και άλλοι.
 Από τις προτάσεις του καθηγητή Καρυώτη σταχυολογώ και τις ακόλουθες: «Το 2004 ο Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος με τέσσερα τανκς και δύο ελικόπτερα τόλμησε και ανακήρυξε ΑΟΖ και επέτυχε συμφωνίες με το Ισραήλ και η Τουρκία δεν αντέδρασε δυναμικά, παρά τη λεκτική διαφωνία της». «Από το 1982 μέχρι προσφάτως οι πολιτικές ηγεσίες απέφευγαν να συζητούν δημοσίως για την ΑΟΖ. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο πρώτος που θέτει το ζήτημα θαρραλέα και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Ως προς την άποψη του κ. Καρυώτη ότι και η Ευρ. Ενωση έχει ΑΟΖ διαφώνησε ριζικά κ. Ροζάκης, αλλά πιστεύω ότι η σχετική πρόταση του πρωθυπουργού είναι περισσότερο πολιτική παρά νομική.
 Επισημαίνω τα ενδιαφέροντα σχόλια των καθηγητών Ι. Μάζη και Π. Λιάκουρα και την έκφραση αντιρρήσεων από Τούρκο διπλωμάτη, που ήταν παρών. Καιρός να προχωρήσουμε!

 "Δημοκρατία"

Ἀπὸ ὁμιλία π. Ἀθαν. Μυτιληναίου γιὰ τὴν Πεντηκοστή

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=7997

Τὸ μεγάλο θέμα τῆς ἑνότητος ἀνοίγει ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Θέτει ὅλους, καὶ ἰδίως τοὺς ποιμένες, πρὸ τῶν εὐθυνῶν μας —ἄλλη μιὰ φορά, πάλι καὶ πάλι— καθὼς καλούμεθα νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἄμεσο, ταχέως ἐξελισσόμενο, διαβρωτικὸ τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, διαλυτικὸ τῆς ἀγάπης, θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θέμα ποὺ σχετίζεται μὲ τὴ σωτηρία μας. Ἕνα θέμα γάγγραινα στὴ ζωή τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας, ποὺ κατὰ τὸν π. Ἀθανάσιο ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα τῆς ἐκ δευτέρου τελικῆς προσπάθειας ἀνεγέρσεως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς ἱστορίας.

Καὶ γεμᾶτοι ἀπορία ρωτᾶμε, τοὺς ἀδιαφοροῦντας ἢ ἀρνουμένους νὰ πορευτοῦν σύμφωνα μὲ τὴν σωτηριολογικῆς σημασίας διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων: Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑπάρχει ἑνότητα πνεύματος σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο ζήτημα; Εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύουμε στὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ εὐνοοῦμε τὴν διάδοση τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀντιχρίστου πνεύματος μὲ τὴν ἀντιΠατερικὴ στάση μας; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀντιμετωπίζουμε κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τὴν χειρότερη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν ἔσχατη παναίρεση, τὸν Οἰκουμενισμό, μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸ αὐτὸ φρονοῦντες μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, Μάρτυρες, Ὁμολογητές,
και Πατέρες;

Ἂς διαβάσουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου γιὰ τὸ θέμα, ἀπὸ ὁμιλία ποὺ ἔκανε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2000 γιὰ τὴν Πεντηκοστή:

«Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ. Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Ἂν οἱ ἄνθρωποι πάσχουν, εἶναι γιατί δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ δὲν τὸ ἀποδέχονται. Μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως, ὅτι ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι πιστεύσει εἰς τὸν Χριστόν. Θὰ ἔχεις τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Καὶ τί μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Πρώτιστα, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκτοῦμε «νοῦν Χριστοῦ». Δεύτερον ἔχουμε τὸ «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τρίτον. Λέγει ὁ Ἡσαΐας ὅτι ἔχουμε «Πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Ἡ ἀφοβία ἔβγαλε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἰσήγαγε τὸν ληστὴν εἰς τὸν Παράδεισον: «οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διὰ τὸν μὴ ἔχοντα φόβον Θεοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», ὅπως λέγει ὁ Ντοστογιέφσκυ, θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαός μας λέει «αὐτὸς εἶναι ἀ-θεόφοβος». Ἀντιθέτως, οἱ χριστιανοὶ ἐλέγοντο στὴν ἀρχαία ἐποχή: «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον». Καὶ τὸ ἐξόχως σπουδαῖον (τέταρτον), γίνεται γιὰ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον πνεῦμα ἐλευθερίας.
Ἕνα πέμπτο σημεῖο. Λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι λαμβάνουμε πνεῦμα ἡγεμονικόν. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». Εἶναι ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Καὶ ἕνα ἀκόμα σημεῖο, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς δίδει τὸ πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας, «ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ, ὁ Πατήρ». Τὸ Πνεῦαμ τὸ Ἅγιον μᾶς ἐμπνέει νὰ λέμε τὸν Θεὸν Πατέρα. Καὶ ὅταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν...», αὐτὸ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐκ τῆς υἱοθεσίας γεννᾶται τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Δηλαδὴ τὸ νὰ πῶ τὸν Θεὸν Πατέρα μὲ ὅλη τὴ συνέπεια, αὐτὸ ἔχει τεραστίαν ἀξίαν ψυχολογική.

Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰ ξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ. Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις.

Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὰ ὅρια τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς θέλει σύνορα. Ὅπως θέλει καὶ ντουβάρια στὸ κάθε σπίτι. Καὶ δὲν εἶναι γιατὶ πολιτισμικὴ ἰσοπέδωση. Αὐτὸ εἶναι, πιστέψτε με, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἀλλὰ ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπορικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.

Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὴ ἡ ἀνίερος τριάδα. Εἶπε ὁ Κύριος ὅταν θὰ ξαναέλθει, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε. Ἀγαπητοί μου, θὰ τὴν βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ σὲ λίγους, στὸ «λεῖμμα», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Γι’ αὐτὸ σήμερα γιορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή. Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν μεγάλη σημασία καὶ τὸ τί μᾶς ἐχάρισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἔχουμε λόγον ὑπάρξεως, ὅπως δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ κηρύγματα τῶν ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντῶς δὲ στὸ θρησκευτικὸ τομέα, τὸν Οἰκουμενισμό. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας καὶ σφίξατε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στὴν καρδια σας. Ἔχουμε εἰσέλθει εἰς τὸν χῶρο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ὅλα τὸ δείχνουν. Ἐμεῖς ἔχοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ γινόμεθα ἁγιότεροι καὶ ἁγιότεροι. Καὶ τότε ἀναμένομεν τὸν Κύριον Ἰησοῦν ποὺ μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» (δηλ. τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει στὴν Ἐκκλησία) «Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» μὲ ἕνα στόμα (διότι βοηθάει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὴν νύμφη, δηλ. τὴν Ἐκκλησία) «λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου».
Ἄμήν».


«Φιλορθοδοξος Ἕνωσις "Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος"»

Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον - Psalm 102


24 ΙΟΥΝΙΟΥ. ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΑΡΙΟΥ: ΤΙΜΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

Αναρτήθηκε από 

Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα του Θείου Λόγου

Στις 24 Ιουνίου, εκάστου έτους, η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Αθανασίου του Παρίου. Ενός μεγάλου Οσίου και διδασκάλου της Εκκλησίας και του Γένους των Ελλήνων.

Εδώ και χρόνια, επικρατεί μια ψευδής, υφέρπουσα, αντίληψη η οποία έχει καλλιεργηθεί, τεχνηέντως, από φιλολογικούς κύκλους εξ ανθρώπων συγκεκριμένων προσωπικών ιδεολογιών και θεωριών ότι, ο Άγιος Αθανάσιος έτρεφε μίσος κατά του Αδαμαντίου Κοραή και των γραμμάτων, ενώ απεστρέφετο τις θετικές επιστήμες (μαθηματικά, φυσική, κ.α) και ανεγνώριζε μόνον τις θεωρητικές (θεολογία, φιλοσοφία-φιλολογία, ιστορία). Έφθασαν, ακόμη, κάποιοι διαστροφείς της ιστορίας να τον προβάλλουν και ως ΄΄τουρκόφιλο΄΄ διότι- λένε- ισχυρίζετο ότι ΄΄η τουρκοκρατία θα σώσει τον άνθρωπο από τα δεινά του΄΄, μάλιστα έσπευσαν να προβάλλουν αυτή τη θεωρία τους -αυτολεξεί- και στα διδασκόμενα εγχειρίδια των Ελληνικών Πανεπιστημίων, παραποιώντας συνειδητά την ιστορική αλήθεια. Τούτες οι αιτιάσεις τους δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα διότι έχουν προβληθεί μονομερώς από τους εν λόγω προμνημονευθέντες, αλλά και έχουν αποσπαστεί από συγκεκριμένες πηγές, επίσης μονομερώς, δίχως να μνημονεύουν το σύνολο των κειμένων που επικαλούνται και δίχως να αναφέρουν τη στενή σχέση των επιστημών μεταξύ τους αλλά και με την γνώση του Θεού. Στο σημείο αυτό έγκειται η μονομέρεια που αναφέρουμε και η πλάνη στην οποία έπεσαν οι φιλόλογοι αυτοί και που διαδίδουν παραποιώντας την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος υπήρξε μεγάλος διδάσκαλος, Όσιος, ανθρωπιστής και εμπνευστής για την απελευθέρωση του Γένους. Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, θα μεταφέρουμε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του, όπως το συνέταξαν οι μαθητές του 3ου Γυμνασίου Χίου (σχολ. Έτους 2012-13) στα πλαίσια εκπόνησης εργασίας με αντικείμενο τους <<Κολλυβάδες Πατέρες της Εκκλησίας μας>>, υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του εξαίρετου Καθηγητή τους, φιλολόγου, κ. Νίκου Φλάμου, τον οποίο και θερμά ευχαριστώ που με έκαμε κοινωνό της επίπονης εργασίας του και εκ τούτου έλαβα το εφαλτήριο να πω δυο λόγια για τον Αγ. Αθανάσιο:

<<Το 1722 είναι ο πιθανός χρόνος γέννησής του στο χωριό Κόστος της Πάρου όπου έχει κτιστεί περικαλλέστατος Ναός. Είχε το οικογενειακό όνομα Τούλλιος. Επισκέφθηκε πάρα πολλές περιοχές, δείγμα της μεγάλης φήμης που είχε. Δέκα χρόνια έμεινε στη Σμύρνη και φοίτησε στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της, ενώ αργότερα πήγε στην Αθωνιάδα με διευθυντή τον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη και τον Ευγένιο Βούλγαρη, από τον οποίο χειροτονήθηκε Διάκονος. Βρέθηκε και στο Μεσολόγγι και δίδαξε στην Παλαμαία Σχολή. Στο Άγιον Όρος το 1771 ανέλαβε επί έξι χρόνια τη διεύθυνση της Αθωνιάδας Σχολής. Εκεί γνωρίστηκε με τον Άγιο Μακάριο το Νοταρά, που τον χειροτόνησε Πρεσβύτερο και τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και συνέστησαν το κίνημα των κολλυβάδων που υποστήριζαν ότι τα μνημόσυνα πρέπει να γίνονται το Σάββατο και όχι την Κυριακή. Κλήθηκε να διδάξει και στην Κων/πολη και να γίνει Μητροπολίτης, αλλά δεν το αποδέχθηκε από ταπεινότητα. Κατά την επιστροφή του στην Πάρο το 1786 εξαιτίας του Ρωσοτουρκικού πολέμου αναγκάστηκε να σταματήσει στη Χίο μας για να συμβάλει αποφασιστικά στην πνευματική της εξέλιξη και πορεία. Εκείνος ανέλαβε τη διεύθυνση των δημοσίων σχολείων της Χίου, ίδρυσε το 1792 την περίφημη ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ. Καθιέρωσε ως σχολική εορτή την ημέρα μνήμης των Τριών Ιεραρχών. Γι΄ αυτό και η φωτογραφία του κοσμεί το ιστορικό 1ο Γυμνάσιο της Χίου. Έγραψε πάρα πολλά έργα και αποσύρθηκε το 1812 στο ησυχαστήριο του, Ρεστά, όπου στις 24 Ιουνίου 1813 κοιμήθηκε και τάφηκε στον περίβολο του Ναού, όπου αργότερα τοποθετήθηκε και ο Άγιος Νικηφόρος. Παρόλο που κατηγορήθηκε για την αντιπαράθεσή του με τον Αδαμάντιο Κοραή, ο ιστορικός Ζολώτας βεβαιώνει ότι ο ίδιος τον χαρακτηρίζει άριστο φιλόλογο και ΜΟΝΟ ΑΞΙΟ να ονομάζεται Πλούταρχος ή Διονύσιος Λογγίνος, που οι παλιοί αποκαλούσαν Ζωντανή Βιβλιοθήκη. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ο Αδαμάντιος Κοραής σπούδασε με τη χρηματική συνεισφορά του Οσίου Αθανασίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι μοίραζε τα πάντα στους φτωχούς και θεωρούσε αμαρτία να τον βρει ο νέος χρόνος με χρήματα από τον προηγούμενο. Η μοναδική του περιουσία ήταν μια ενδυμασία, ένα λυχνάρι και το μελανοδοχείο του. Στις 9 Ιανουαρίου 1995 αγιοποιήθηκε με την υπ΄ αριθμόν 14η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη και το ίδιο έτος ο αείμνηστος Μητροπολίτης μας κυρός Διονύσιος ανέγνωσε την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη της αγιοκατάταξής του πάνω από τον τάφο του. Τα αγιασμένα λείψανα των Οσίων Αθανασίου του Παρίου και Νικηφόρου του Χίου σεμνύνουν τον Ι. Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Λιβαδίων της Χίου. Στις 24 Ιουνίου 2001 το βόρειο (αριστερό) παράβημα του ενοριακού Ναού του Σωτήρος Λιβαδίων αφιερώθηκε στον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, για να προστατεύει όλη την ενορία και να αποτελεί πρότυπο για την νεότητά μας>>.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερο ότι, όσα, φιλολογικοί και παραφιλολογικοί κύκλοι, ισχυρίζονται δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Επιπλέον δε των ανωτέρω:

1) Διατηρούνται γραπτές πηγές στη Βιβλιοθήκη του Κοραή από τις οποίες προκύπτει ότι ο Αδαμάντιος Κοραής ευεργετήθηκε σε προσωπικό επίπεδο από τον Όσιο Αθανάσιο. 

2) Ό Όσιος Αθανάσιος ίδρυσε την Σχολή της Χίου (πάλαι ποτέ Γυμνάσιο Αρρένων) από το οποίο ξεκίνησε η, ανωτέρου εκπαιδευτικού επιπέδου-βαθμίδας, μόρφωση των Χίων, ήδη από τον καιρό της Τουρκοκρατίας.

3) Στην εν λόγω Σχολή διδάχθηκαν μαθήματα και των θεωρητικών αλλά και των θετικών –όπως σήμερα έχει επικρατήσει να αποκαλούνται – επιστημών. Πιθανόν ο Όσιος να μην συμφωνούσε με κάποια πρόσωπα που, ενδεχομένως, συζητείτο να κληθούν για να διδάξουν αλλά όχι με την Επιστήμη.

4) Ο Όσιος Αθανάσιος ήταν υπέρ της μόρφωσης των Ελλήνων και μάλιστα ως βασικής προϋπόθεσης για την αναζήτηση της αλήθειας που οδηγεί στον Θεό και μέσω αυτής της καλλιέργειας στην όντως ελευθερία του ανθρώπου. Αυτού του είδους η ελευθερία ήταν η απαρχή για την ελευθερία του υπόδουλου Γένους.

Κάποιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την ελευθερία υπό την έννοια της αρχικής, ζωτικής της σημασίας. Ο Άγιος Αθανάσιος υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκφραστές του κινήματος των Κολλυβάδων. Οι Πατέρες αυτοί δεν ήσαν κατά της Επιστήμης, της γνώσης και των γραμμάτων. Απεναντίας, ήσαν όλοι επιστήμονες, μάλιστα πλείστοι όσοι εξ αυτών πολυεπιστήμονες. Απλά, αποτέλεσαν την ασπίδα του υπόδουλου Γένους σε οτιδήποτε ξενόφερτο ερχόταν από την Δύση με το πρόσχημα της ελευθερίας ή της γνώσης που σκοπό είχε όχι την απελευθέρωση των Ελλήνων, αλλά τον εκλατινισμό των Ελλήνων. Και οι Πατέρες αυτοί δικαιώθηκαν. Διότι είδαμε κατόπιν πως ενήργησαν οι Λατίνοι απέναντί μας. Και ήταν ήδη γνωστή η στάση τους από αιώνων, τότε που πρώτοι εκείνοι έκαμαν την πρώτη άλωση της Πόλης όπως και σε άλλες περιόδους - μετέπειτα- όταν ο Ορθόδοξος πληθυσμός υπέστη τα πάνδεινα από τους Ρωμαιοκαθολικούς- Παπικούς (δήθεν χριστιανούς). Και ας μην ξεχνάμε ότι η Χίος, λόγω της γεωγραφικής και γεωφυσικής της θέσης, αλλά και της μαστίχας, πριν υποδουλωθεί στον Τούρκο υποδηλώθηκε στον Λατίνο (ενίοτε με χειρότερη συμπεριφορά απέναντι των Χιωτών). Αυτά τα γνώριζαν οι Πατέρες μας. Το μήνυμά τους ήταν ότι, ο ορθολογισμός, που ήλθε από τη Δύση, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει το βίωμα της Ορθοδοξίας. Δηλαδή, ενώ σε πλείστες όσες περιπτώσεις ο <<ορθός λόγος>> του Διαφωτισμού έτεινε να γίνει δεισιδαιμονία από εσφαλμένες αντιλήψεις, εδώ ακριβώς ήλθαν οι Κολλυβάδες Πατέρες να διαφωτίσουν και κυρίως να προστατεύσουν το Ορθόδοξο φρόνημα και τον Ελληνισμό. Και αντί του στείρου <<ορθού λόγου>> που, εξάλλου, ήταν ετερόφωτος (ευρωπαϊκός), αντέτειναν την πίστη και τη γνώση ως συστατικά για την ελευθερία, την απελευθέρωση των Ελλήνων. Καμία διάθεση δουλοπρέπειας στον κατακτητή. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού εκ μέρους παραφιλολογικών ομηγύρεων. Όσον αφορά δε το γεγονός της σωτηρίας των ψυχών δια θλίψεων και βασάνων ο Όσιος Αθανάσιος δεν είπε τίποτε παραπάνω από αυτό που ο ίδιος ο Αρχηγός και Τελειωτής της Πίστεώς μας, Κύριος Ιησούς, διεκήρυξε: <<δει υμάς δια θλίψεων εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών>>. Δηλαδή <<Πρέπει να υποστείτε θλίψεις για να μπείτε στον παράδεισο>>. Οι <<θλίψεις>> εδώ έχουν να κάνουν με την άρνηση του ιδίου θελήματος, δηλαδή του εγωισμού και της εγωπαθείας. Το ίδιο ισχύει και όταν ο Κύριος είπε ότι <<βιασταί αρπάζουσι την βασιλείαν του Θεού>>. <<Βιαστές>> είναι αυτοί που απαρνούνται τον εγωισμό τους, με δυο λόγια, τον κακό τους εαυτό. Άλλο, όμως, είναι αυτό και άλλο εκείνο που επικαλούνται οι αρνητές της πίστεώς μας για να σπιλώσουν (νομίζουν βέβαια) την μνήμη του Οσίου. (κάποτε κάποιος Πανεπιστημιακός –προφανώς ανόητος – είπε <<Ο Χριστός είπε ότι, για να κερδίσουμε τη βασιλεία Του πρέπει να βιάζουμε !!!.>> Εκεί μπορεί να φτάσουν όσοι έχουν περγαμηνές όμως απέχουν μίλια παρασάγγας από το βίωμα και τη γνώση περί του Θεού, νομίζοντας ότι μόνο με την κατοχή πτυχίων και μια στείρα γνώση μπορούν να ερμηνεύσουν το λόγο του Θεού).

Ό Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος δεν απέκτησε κοσμικό φρόνημα που γεννά το ατομικό οικονομικό συμφέρον. Δεν απέκτησε περιουσία καίτοι μπορούσε. Δεν έγινε Μητροπολίτης ή Πατριάρχης καίτοι είχε τα εφόδια (και τα κατά κόσμον και - κυρίως- τα κατά Θεόν). Και δεν χρησιμοποίησε τις πολλές του γνώσεις για να διχάσει <<γυμνή τη κεφαλή>> (απροκάλυπτα) το Γένος αλλά χρησιμοποίησε για να δώσει στο Γένος να κατανοήσει ότι <<επιστήμη άνευ αρετής κοσμουμένη πανουργία και μωρία εστί>> (Τρείς Ιεράρχες). Μα, το ίδιο δεν έκαμαν και οι αγωνιστές του 1821 όταν έλεγαν <<αγωνιζόμαστε πρώτα για του Χριστού την πίστη την Αγία κι έπειτα για της πατρίδος την ελευθερία>> ? Οι αγωνιστές του ΄21 ήλθαν να συνεχίσουν το έργο των Κολλυβάδων Πατέρων, δηλαδή να σώσουν την Ελλάδα από τον Οθωμανικό ζυγό αλλά και τον εκλατινισμό που ήθελαν να φέρουν οι Δυτικοί. Ελληνισμός δίχως Ορθοδοξία δεν μπορεί να σταθεί, είναι Ελληνισμός αποστεωμένος ! Αυτό σημαίνει το <<πρώτα για του Χριστού την πίστη την Αγία…>>. Οι αγωνιστές του ΄21 θεολόγησαν κι ας μην το ήξεραν και είπαν εκείνο το <<στώμεν καλώς>> που ακούμε στη Θεία Λειτουργία και που είπε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στα εννέα τάγματα των ουρανίων δυνάμεων όταν εξέπεσε το τάγμα του διαβόλου.

Το Γένος μας γενικά και η Χίος ειδικότερα χρωστούν πολλά στον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο. Γι΄ αυτό και τιμά ιδιαίτερα τη σεπτή του μνήμη, τα τελευταία χρόνια, στην ενορία του Χριστού Λιβαδίων, με λατρευτικές εκδηλώσεις, τόσο στον ενοριακό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος όσο και στον τόπο της άσκησης, της κοίμησης και της ταφής του, στον Αγ. Γεώργιο Ρεστά. Εκεί, ομάδα ευλαβών χριστιανών επιμελείται τον χώρο ώστε να είναι προσβάσιμος και επισκέψιμος και τελεί συχνά ιερές Ακολουθίες που πλαισιώνονται από κοινωνικές εκδηλώσεις που θυμίζουν τις <<αγάπες>> των πρώτων χριστιανικών αιώνων, όπου παρεκάθοντο όλοι αδιακρίτως οι χριστιανοί μετά την προσευχή και συνέτρωγαν, αναπτύσσοντας - παράλληλα - κουβέντα, με πνευματικά και εποικοδομητικά θέματα.