Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ,


+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

I. Η ΝΟΣΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Οι πατριάρχαι και οι προφήται της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι προφήται της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί των γνωρίζουν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον Ιατρόν που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριον (Ιαχβέ) της Δόξης. Αυτός είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Εθεράπευε την νόσον αυτήν στους φίλους και πιστούς Του πρό της ενσαρκώσεώς Του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει.

    Η εν λόγω νόσος συνίσταται εις το ότι υπάρχει βραχυκύκλωμα μεταξύ του πνεύματος εν τη καρδία του ανθρώπου (δηλαδή της κατά τους πατέρας νοεράς ενεργείας) και του εγκεφάλου. Εις την φυσιολογικήν της κατάστασιν η νοερά ενέργεια κινείται κυκλικώς ωσάν στρόφαλος προσευχομένη εντός της καρδίας. Εις την νοσούσαν κατάστασίν της η νοερά ενέργεια δεν στροφαλίζεται κυκλικώς. Αλλά ξεδιπλωμένη και ριζωμένη εις την καρδίαν κολάει στον εγκέφαλον και δημιουγεί βραχυκύκλωμα μεταξύ εγκεφάλου και καρδίας. Έτσι τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοεράς ενεργείας ριζωμένη πάντα στην καρδίαν. Έτσι ο παθών γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα προερχόμενα εκ του περιβάλλοντός του νοήματα με τον θεόν ή τους θεούς του.

Συνεχίζεται.

Η μικτή μονή Έσσεξ της Αγγλίας

Παραθέτω ένα κομμάτι από την επιστολή διαμαρτυρίας, στον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΤΥΠΟ»  κατά της μικτής μονής Έσσεξ
(της Κρυσταλλίας Κιλαδίτου, 15-12-1989)  :

 …όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.
(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).


«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»
(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασαε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....

Eυάγγελος Γκίκας - Πάσα πνοή και Αίνοι..

 

Πρώτα πολέμα τα εκούσια.

Γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «Προς την Μοναχήν Ξένην» τα εξής: 

«Κάθε αγωνιστής γίνεται τέλειος με την υπομονήν των εκουσίων και ακουσίων κόπων, από τους οποίους άλλοι έχουν εξωτερικά αίτια και άλλοι καταβάλλονται από εμάς τους ίδιους. Ό,τι γίνεται στα φυτά της γης από την φύσιν και από τις γεωργικές επινοήσεις και τις μεταβολές των εποχών, τούτο γίνεται με την προαίρεσή μας και σε μας, τα λογικά κλήματα του Χριστού, όταν υπακούμε σε Αυτόν, τον γεωργόν των ψυχών μας, εφ’ όσον είμαστε αυτεξούσιοι. Χωρίς υπομονήν σε εκείνα, που μας βρίσκουν άθελά μας, ούτε οι κόποι, που καταβάλλουμε θεληματικά, θα ευλογηθούν από τον Θεόν. Γιατί η αγάπη προς τον Θεόν δοκιμάζεται κυρίως με την θλίψι των πειρασμών. Πρέπει λοιπόν η ψυχή να κατορθώση πρώτον τα εκούσια, και αφού με αυτά εθιστούμε στο να καταφρονούμε την δόξα και την ηδονή, τότε θα υποφέρουμε εύκολα και τους ακούσιους πειρασμούς».
 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

«Ν δι­α­τρα­νω­θε πρς τς κ­κλη­σι­α­στι­κς ­γε­σί­ες ­τι σ πε­ρί­πτω­ση πο ­ξα­κο­λου­θή­σουν ν συμ­με­τέ­χουν κα ν ­νι­σχύ­ουν τν πα­να­ί­ρε­ση το Ο­κου­με­νι­σμο, δι­α­χρι­στι­α­νι­κο κα δι­α­θρη­σκει­α­κο, ­πι­βε­βλη­μέ­νος σω­τή­ρι­ος, κα­νο­νι­κς κα ­γι­ο­πα­τε­ρι­κς δρό­μος τν πι­στν, κλη­ρι­κν κα λα­ϊ­κν, ε­ναι ­κοι­νω­νη­σί­α, δι­α­κο­π δη­λα­δ το μνη­μο­σύ­νου τν ­πι­σκό­πων, ο ­πο­οι κα­θί­σταν­ται συ­νυ­πε­ύ­θυ­νοι κα συγ­κοι­νω­νο τς α­ρέ­σε­ως κα τς πλά­νης. Δν πρό­κει­ται πε­ρ σχί­σμα­τος, λ­λ πε­ρ θε­α­ρέ­στου ­μο­λο­γί­ας, ­πως τ ­πρα­ξαν πα­λαι­ο Πα­τέ­ρες, λ­λ κα στς ­μέ­ρες μας ­μο­λο­γη­τα ­πί­σκο­ποι, με­τα­ξ τν ­πο­ί­ων γε­ρα­ρς κα σε­βα­στς μη­τρο­πο­λί­της πρώ­ην Φλω­ρί­νης Α­γου­στ­νος, κα τ ­γι­ον ­ρος…» 

Τα θαύματα του Θεού, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Θεός, γίνονται αποδεκτά ή απορρίπτονται.


Ο ορθολογισμός αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθεια του ανθρώπου να προσεγγίσει τον Τριαδικό Θεό και τις άκτιστες ενέργειές Του, μέρος των οποίων είναι και τα θαύματα. Τα θαύματα του Θεού, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Θεός, γίνονται αποδεκτά ή απορρίπτονται. Λογική ή «επιστημονική» εξήγηση γι' αυτά δεν υπάρχει αφού τα θαύματα δεν είναι κάτι παράλογο, αλλά κάτι υπέρλογο, κάτι δηλαδή πάνω από την πεπερασμένη και πτωτική ανθρώπινη λογική. Το θαύμα του αγίου Φωτός αποτελεί ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Αυτή η επαφή του ανθρώπου με το Θεό, με την άκτιστη θεία ενέργειά Του δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια στο σύνολο της. Όσοι κατέγραψαν αυτή τους την εμπειρία, κατέγραψαν ελάχιστα από αυτά πού στην πραγματικότητα έζησαν. Η επιλογή για την αποδοχή ή όχι του θαύματος του αγίου Φωτός είναι καθαρά υπόθεση προσωπική. Το θαύμα του αγίου Φωτός ήταν και θα παραμένει «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34). ίσως για να επιβεβαιωθούν για άλλη μια φορά οι αψευδείς λόγοι του Κυρίου «ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως» (Ιωάν. 3,19).

Christmas Canon: Katavasias


Είθε οἱ καρδιές μας νὰ μεταμορφωθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἡ 
καθε μία τὸ Ἅγιο σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ποὺ ὁ ἀγαπημένος 
Ἰησοῦς μας θὰ ζεσταθεῖ καὶ θὰ ζεστάνει όλους μας.



Όρα δε συ, αγαπητέ, μη πιστεύσης αυτοίς


Πολλοί δόλιοι και αμαθείς, αστήρικτοι και νεωτερίζοντες φθείρουσιν ή παρερμηνεύουσι τας θείας Γραφάς. Όρα δε συ, αγαπητέ, μη πιστεύσης αυτοίς, βλέπε μη απατηθής· μη εκκλίνης εις τα δεξιά, μηδέ εις τα αριστερά, αλλ΄ οδώ βασιλική βάδιζε, ήτις εστιν η Αποστολική Εκκλησία και οι θείοι ημών Πατέρες. Τούτους μίμησαι, τούτων μη χωρίζου, τούτων την μνήμην έχε εν τη καρδίαν σου και εν τω νω ημέρας και νυκτός, και ου πλανηθής. Όταν ίδης πολλούς ασυνετούντας, μη ξενίζου· δει ταύτα γενέσθαι. Όταν ίδης πολλούς ψευδοπροφήτας, ψευδοχρίστους, πλανολόγους, υπομνήσθητι του Δεσπότου λέγοντος, ότι εγερθήσονται ψευδοπροφήται και ψευδόχριστοι, ώστε, ει δυνατόν πλανήσαι και τους εκλεκτούς· αλλ΄ ουαί τοις γράφουσι πονηρίαν.

(Δωρόθεος ο Σχολάριος, Μητρ. Λαρίσης, 1888).

Αγία Γραφή:


πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει.
ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε·
ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.
Επιστολή Β’ Ιωάννου 1:9-11

Ερμηνεία:
Καθένας που παραβαίνει το θέλημα του Θεού και δεν μένει μέσα εις την διδασκαλίαν του Χριστού, δεν έχει τον Θεόν μαζή του. Εξ αντιθέτου, εκείνος που μένει πιστός εις την διδασκαλίαν του Χριστού, αυτός έχει μέσα του κατοικούντας τον Πατέρα και τον Υιόν.
Εάν κανείς έρχεται προς σας και δεν έχη μαζή του ως ακλόνητον πίστιν του αυτήν την διδασκαλίαν, μη τον παίρνετε στο σπίτι σας και ούτε χαιρετισμόν να του απευθύνετε.
Διότι εκείνος που τον χαιρετά και τον συναναστρέφεται με οικειότητα, είναι σαν να τον αμνηστεύη και να τον ενθαρρύνη εις τα πονηρά έργα και να γίνεται συμμέτοχος εις αυτά.

Κίνδυνοι για το έθνος από δημογραφική συρρίκνωση


Κωνσταντίνος Χολέβας

Γράφονται και λέγονται διάφορα για την πιθανότητα να φορολογηθούν οι πολύτεκνοι κατά τρόπο άδικο. Διερωτάται ο απλός πολίτης αν τελικά τα παιδιά θα αποτελέσουν τεκμήριο για επιβάρυνση ή για μείωση της φορολογίας.

Τα επιδόματα και τα άλλα δικαιώματα που είχαν ως σήμερα τρίτεκνοι και πολύτεκνοι βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού των αρμοδίων. Ελπίζω να επιληφθεί προσωπικά του θέματος ο πρωθυπουργός με τη γνωστή εθνική ευαισθησία του και να δώσει λύσεις που δεν θα προκαλέσουν περαιτέρω δημογραφική συρρίκνωση. Το έθνος χρειάζεται περισσότερα παιδιά. Δεν έχουμε περιθώριο για μεγαλύτερη δημογραφική αιμορραγία.


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more


Η ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΑΡΕΤΗ.


Στον ΝΕ´ Λόγον του ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει: 

« Η μετάνοια είναι η υψηλότερη από όλες τις αρετές και το έργον της δεν μπορεί να τελειώση, παρά μόνον την ώρα του θανάτου. Γι᾽ αυτό η μετάνοια είναι απαραίτητη σε όλους πάντοτε και κανένα όριον τελειώσεως της
 

μετανοίας δεν υπάρχει…».

Φώτης Κόντογλου :


Αληθινά, είναι βλογημένοι και καλότυχοι όσοι καταλάβανε γρήγορα την πίκρα που βρίσκεται μέσα στις χαρές του κόσμου και πήγανε κοντά στο Χριστό που μακάρισε «τους πτωχούς τω πνεύματι, τους πενθούντας, τους πραείς, τους ελεήμονας, τους καθαρούς τη καρδία, τους ειρηνοποιούς». Οι άνθρωποι με το σαρκικό φρόνημα ας τους νομίζουν δυστυχισμένους, παραπεταμένους, περιφρονημένους, ακοινώνητους, άχαρους, στερημένους, πικραμένους. Αυτοί οι καλότυχοι έχουν πάρει δώρο από τον Κύριο να αλλάζουν θαυμαστά το πένθος σε χαρά, τα δάκρυα σε αγαλλίαση. Σ΄ αυτούς γίνεται το μυστήριο εκείνης της θαυμαστής καταστάσεως που λέγεται από τους Πατέρες «χαρμολύπη ή χαροποιόν πένθος». Ταύτα είναι τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που είναι ακατανόητα στους σαρκικούς ανθρώπους.

Η σταδιακὴ ἀλλοίωση τῆς φυσιογνωμίας τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται:

Μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παραμονή μας στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ συζητήσεις καὶ Διαλόγους μὲ αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄχι μόνο κακοπροαίρετοι, ἀλλ’ ἐμφανῶς δόλιοι καὶ ἀμετανόητοι. Ὅταν οἱ Διάλογοι, ποὺ διεξάγονται μὲ τέτοιες προϋποθέσεις, χρονίζουν, ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο καί, ἡ ἐμμονὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας νὰ παραμένουν σὲ αὐτούς, ἀποδεικνύει τὴν ἀνυπακοή τους στὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ βαθμὸ συμβιβασμοῦ τους μὲ τὴν αἵρεση: Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δίδασκε, πὼς οἱ Διάλογοι μὲ τοὺς ἑτερόδοξους ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴν ἐντολὴ «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσία παραιτοῦ...» (Τίτ. γ΄ 10-11). Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ κάνει διάλογο μὲ τοὺς εἰκονομάχους ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος.

Γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους, σημειώνουμε ὅτι, παρὰ τὴν ὡς ἄνω ἀπαγόρευση συμμετοχῆς μας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐκπρόσωποί μας, ὄχι μόνο ἐξακολουθοῦν νὰ διεξάγουν τοὺς διαλόγους, ἀλλὰ ἀνέχονται νὰ συμμετέχουν σ’ αὐτοὺς οἱ Οὐνίτες, παρὰ τὴν ρητὴ ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου (1963), ὅτι προϋπόθεση ἐνάρξεως τοῦ Διαλόγου ἦταν ἡ κατάργηση τῆς Οὐνίας.
Ἡ Οὐνία, λοιπόν, ὄχι μόνο δὲν καταργήθηκε, ἀλλὰ ἀναβαθμίστηκε καὶ συμμετέχει μὲ ἰσότιμο ἐκπρόσωπό της στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους!

π. Θεόδωρος Ζήσης - Περί Αντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτών

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός:


Ο Παπισμός δεν είναι πρόθυμος για θυσίες. Το αντίθετο. Απαιτεί την αναγνώριση της διπλής εξουσίας του. Περιέχει πολλή οδύνη η έκφραση της απογοητεύσεως του Ιωάννου Η’ Παλαιολόγου: «Ημείς εθαρρούμεν διορθώσαι πολλά σφάλματα των Λατίνων, νυν δε ορώ ότι εκείνοι, οι καινοτομήσαντες και αμαρτόντες εις πολλά, βούλονται διορθούν ημάς, τους μηδέν τι μεταποιήσαντας». Η δήλωση αυτή είναι αρκετή, για να νουθετήσει όσους αφελώς πιστεύουν, ότι με τους διαλόγους θα βοηθήσουμε τον Παπισμό να αναθεωρήσει και ανακαλέσει τις καινοτομίες του.

Θύματα του Διαβόλου οι Άγιοί μας!!!!



Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.


Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. 

Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» 
(Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199)
 και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


11. Η  α γ ά π η, δια την οποίαν ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, είναι η αγάπη του Χριστού, είναι η αγάπη, την οποίαν αυτός ο Κύριος ωνόμασε «καινήν αγάπην», την δε περί αυτής εντολήν «καινήν εντολήν». Αύτη διαφέρει πάσης άλλης αγάπης του ανθρωπίνου κόσμου μας. Η όλη «καινότης» της αγάπης αυτής ευρίσκεται εις το ότι επιβάλλει να αγαπώμεν όπως αγαπά ο Χριστός:  «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς» (Ιωάνν. 13, 34). Η θεανθρωπίνη «καινή» αγάπη καθιστά την Καινήν Διαθήκην αιωνίως καινήν. Προσωποποίησιν της τοιαύτης αγάπης αποτελεί αυτός ούτος ο Θεάνθρωπος Χριστός. Δια του Εαυτού Του έδωσε την μαρτυρίαν και την βεβαίωσιν του θεμελιώδους μηνύματος της Καινής Διαθήκης: «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α΄ Ιωάνν. 4, 16). Αλλ΄ ο Χριστός δεν είναι μόνον Θεός—αγάπη, είναι και «ο Θεός της αγάπης» (Β΄ Κορ. 13, 11). Ένεκα τούτου η αληθώς θεία και αιωνία αγάπη είναι μόνον εκείνη, η οποία πηγάζει από Αυτόν, τον Θεάνθρωπον.
12. Αναμφιβόλως σωζόμεθα μόνον ως ζώντα και οργανικά μέλη του θεανδρικού σώματος του Σωτήρος, δηλ. της Εκκλησίας:  Εκκλησίας αγίας, Εκκλησίας αποστολικής, Εκκλησίας καθολικής. Διότι η Εκκλησία δεν είναι άλλο, παρά η όλη θεανθρωπίνη ζωή του Χριστού, παρατεινομένη εις όλους τους αιώνας και εις όλην την αιωνιότητα.

Συνεχίζεται.