ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


http://www.romanity.org/htm/im/w.gif
+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης


Ο κύριος σκοπός της πίστεως της θεολογίας και του δόγματος περί Χριστού και της σχέσεώς Του με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα, είναι να οδηγήση την ανθρωπότητα 1) εις την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας, δηλαδή εις την θεραπείαν του κέντρου της ανθρωπίνης προσωπικότητος, και 2) εις τον δοξασμόν (θέωσιν), ο οποίος είναι η τελειοποίησις της προσωπικότητος εν τη θέα της ακτίστου δόξης και βασιλείας του Χριστού εν μέσω των Αγίων Του, των μελών του Σώματός Του, της Εκκλησίας. Η πίστις, η προσευχή, η θεολογία και το δόγμα είναι αι θεραπευτικαί μέθοδοι και τα σήματα επί της οδού από την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας προς τον δοξασμόν, ο οποίος, όταν επιτευχθή, καταργεί την πίστιν, την προσευχήν, την θεολογίαν και το δόγμα, αφού ο τελικός σκοπός αυτών είναι η κατάργησίς των εις την θέωσιν και την ανιδιοτελή αγάπην.
      Επομένως, το θέμα "Ιησούς Χριστός - Η Ζωή του Κόσμου" είναι αρχικώς και ουσιαστικώς θεραπευτικόν και τελειοποιητικόν εις την φύσιν του και με αυτήν την έννοιαν εκκλησιολογικόν. Μόνον οι φωτισμένοι και δοξασμένοι είναι μέλη του Σώματος του Χριστού και ναοί του Αγίου Πνεύματος. Απ' αυτής της επόψεως, η κάθαρσις και ο φωτισμός έχουν μερικούς παραλληλισμούς με τας θεραπευτικάς επιστήμας, είδικώς με την ψυχιατρικήν, αλλά η θέωσις είναι γνωστή και διατηρείται μόνον εις τον πυρήνα της χριστιανικής παραδόσεως και πιθανώς εις τον Ιουδαϊσμόν επίσης. Είναι συγγενείς με τας κοινωνικάς επιστήμας όχι ως ηθικαί αρχαί (μοραλιστικαί), αλλά ως θεραπευτικός ασκητισμός. Καθώς τις δεν ημπορεί να χωρίση την ψυχιατρικήν γνώσιν από την πρακτικήν, ομοίως η πίστις, η προσευχή, η θεολογία και το δόγμα δεν ημπορούν να χωρίσουν από την θεραπευτικήν των εφαρμογήν. Καθώς τις δεν ημπορεί να μετατρέψη την ψυχιατρικήν γνώσιν εις έν αφηρημένον ή μεταφυσικόν σύστημα, κατά τον ίδιον τρόπον δεν ημπορεί τις να κάμη αυτό ούτε με την Ορθόδοξον παράδοσιν. Η σχέσις μεταξύ της διαγνώσεως και της θεραπείας είναι περίπου η ιδία δια την πατερικήν θεολογίαν, καθώς είναι δια την ιατρικήν επιστήμην. Η αλήθεια καταμετρείται από την επιτυχίαν της θεραπείας και η επιτυχής θεραπεία αποδεικνύει την περιγραφικήν ανάλυσιν των τρόπων και των μέσων, δια των οποίων επιτυγχάνεται.

Συνεχίζεται.

Τότε και Τώρα......

Τότε : 


Ετραβούσαν λοιπόν αυτόν (τον Όσιο Μάξιμο τον Ομολογητή) οι απεσταλμένοι, ασκεπή και ανυπόδητον καθ’ όλην την οδοιπορίαν (από Ρώμης εις Κων/πολιν)…. Όταν δε τους έφεραν από την εξορία(τον Όσιο Μάξιμο και τους δύο μαθητάς του), έβαλε ο μονοθελητής βασιλεύς Κώνστας, σοφούς ανθρώπους, Αρχιερείς και άρχοντας να καταπείσουν τον Αγιον αλλά δεν ηδυνήθησαν ούτε με λόγους ούτε με απειλάς. Λαβών ο έπαρχος τον Άγιον και τους μαθητάς αυτού εισήλθεν εις το πραιτώριον, και πρώτον μεν ήπλωσαν τέσσαρες τον θείον Μάξιμον και τον έδερον άσλαγχνα, χωρίς να λυπηθή ο μιαρός έπαρχος το γήρας του ή τα ρυτιδωμένα και αδυνατισμένα από την εγκράτειαν μέλη του, μάλιστα δε τοσούτον αυτόν εξέσχισαν, ώστε εβάφη από το αίμα όλον το έδαφος και δεν έμεινε μέλος του σώματος ή μέρος της σαρκός αυτού απλήγωτον, αλλά ήτο μία πληγή όλον το άγιον σώμα του. Τη επαύριον παρέστησαν και πάλιν τους Αγίους εις το κριτήριον, ήσαν δε από τας πληγάς πρησμέναι και μαύραι αι σάρκες των τοσούτον, ώστε ανέδιδον δυσοσμίαν αφόρητον. Παρά ταύτα όμως δεν τους ελυπήθησαν οι άσπλαγχνοι, αλλά διά  να δώσουν σφοδροτέραν βάσανον και δριμυτέραν παίδευσιν, δεν τους εθανάτωσαν εντελώς αλλ’ ανέσπασαν την θεολόγον του Αγίου γλώσσαν από τον φάρυγγα διά να  μη έχη πλέον λαλιάν να ελέγχη την κακοδοξίαν και αγνωσίαν των…

Τώρα : 

«Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου...…»



Αν και λαθρομετανάστες έχουν τέτοιο θράσος να μας θυμίζουν, στην Αθήνα, στο κέντρο της αγιοτόκου Ελλάδος, τον ψευδοπροφήτη τους Μωάμεθ, στο όνομα του οποίου κατέκαυσαν την Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα το 1825, οι απαίσιοι μουσουλμάνοι του Ιμπραήμ!



και ούτος δεινός πόλεμος....


Tο μαρτύριον της συνειδήσεως περί του οποίου έγραφεν ο Απ. Παύλος : η γαρ καύχησις ημών αύτη εστί, το μαρτύριον της συνειδήσεως ημών (Β΄Κορ. Β: 12), μαρτύριον το οποίον είναι όχι μόνον επίπονον, καθώς είναι γεγραμμένον εις το Γεροντικόν : δος αίμα και λάβε πνεύμα, αλλά είναι και πολυχρόνιον, διότι διαμένει εις όλη τη ζωήν μας. Το μαρτύριον δε τούτο συνίσταται κυρίως εις το να υπομείνωμεν μετά μεγάλης ανδρείας και ευχαριστίας όλα τα θλιβερά, τα οποία μας ακολουθούν είτε εκ δαιμόνων, είτε εξ ανθρώπων είτε και εκ της διεφθαρμένης και νοσηράς φύσεως μας. Προς τούτοις δε μαρτύριον είναι και το να πολεμώμεν και να αντιστεκώμεθα γενναίως εναντίον των πονηρών, αισχρών και βλάσφημων λογισμών, και να μη συνδυάζωμεν φιλικώς ή να συγκατατιθέμεθα εις αυτούς, δι’ ο περί του μαρτυρίου τούτου είπεν ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, ότι «οι Πατέρες αντί μαρτυρίου αισθητού, κατά συνείδησιν εμαρτύρησαν, έχοντες αντί θανάτου σωματικού, τον κατά προαίρεσιν». Και ο Θεολόγος Γρηγόριος λέγει περί του μαρτυρίου τούτου : «και ούτος δεινός πόλεμος, και αύτη παράταξις μεγάλη, και τούτο μέγα τρόπαιον».

Εκινούντο στον κοινό χώρο των εντολών του Χριστού.


Αν προσέξει κανείς, στο βίο και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, θα διακρίνει ότι όλοι, σε όλα τα στάδια της ζωής τους, εκινούντο στον κοινό χώρο των εντολών του Χριστού. Δηλαδή δεν έφευγε ο νους και η βούλησή τους έξω από την περιοχή των ζωοποιών και θεοποιών εντολών, μέσα στις οποίες είναι μυστικά κρυμμένος ο ίδιος ο Χριστός. Και είναι δεδομένον, ότι όσον εργάζεται κανείς τις εντολές, ανάλογα και αποκαλύπτεται ο Χριστός στην καρδιά, στο νου, σ’όλη την ψυχή όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής. Με άλλα λόγια η αφετηρία του βίου τους, κοινώς ήταν βιβλική, γι’αυτό και η διδασκαλία είναι εμπειρική ανάπτυξη του Ευαγγελίου, του οποίου σαρκωμένες εικόνες έγιναν οι ίδιοι.

Η συνέντευξις του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά



Ο π. Ευθύμιος «ξετίναξε» κυριολεκτικώς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού και του Παπισμού. Ενώ εξέφρασε την άποψιν ότι επιβάλλεται η διακοπή του μνημοσύνου τόσον του Οικουμενικού Πατριάρχου όσον και όλων εκείνων, οι οποίοι προδίδουν την πίστιν με ανιέρους συμπροσευχάς και συλλείτουργα με τους αιρετικούς. Αποτελεί ύβριν εναντίον των αγώνων και της θυσίας των αγίων μαρτύρων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας η μη διακοπή του μνημοσύνου, ως είπε. Διότι οι Αγιοι Πατέρες έδωσαν μάχας εναντίον όλων των αιρέσεων, εις τας οποίας ανήκει και ο Παπισμός. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν τους ήθελε ούτε εις τον θάνατόν του. Εις ερώτησιν, εάν η διακοπή του μνημοσύνου οδηγή εις σχίσμα την Εκκλησίαν, απήντησεν ότι τούτο δεν δύναται να συμβή. Διότι, όταν ο Επίσκοπος έχη αιρετικήν συμπεριφοράν, ο κλήρος και ο λαός δύναται να  συνεχίζη την Εκκλησιαστικήν παράδοσιν και την μυστηριακήν ζωήν άνευ του Επισκόπου. Αυτό συμβαίνει  «εις Πολεμικάς» περιόδους εις την Εκκλησίαν. Και κατά την άποψιν του, έχομεν πόλεμον εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και της αιρέσεως του Παπισμού και εναντίον όλων των Επισκόπων, οι οποίοι συμπορεύονται με την αίρεσιν. Άλλωστε, είπε, προ τριάκοντα και πλέον ετών Μητροπολίται, ως ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και Ιεραί Μοναί εις το Άγιον Όρος είχον διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου, χωρίς να προκληθή σχίσμα εις την Εκκλησίαν.

Σ' ευχαριστώ Ουράνια μανούλα όλων μας!


Πριν από λίγο καιρό, η κόρη μου φοβόταν να κοιμηθεί τα βράδια, με ρωτούσε συνεχώς αν υπάρχουν φαντάσματα κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι είχα ανησυχήσει, γιατί πολλές φορές ξημερωνόταν με το φόβο αυτό αλλά και δε μπορούσα να κάνω κάτι, γιατί τις νύχτες αποκοιμόμουν τις περισσότερες φορές από την κούραση της ημέρας. Της έδωσα λοιπόν μια εικονίτσα πλαστική της Παναγίας μας και της είπα να την βάλει κάτω από το μαξιλάρι της. Το επόμενο πρωί ήρθε και με ρώτησε: "Μαμά, γιατί όλη τη νύχτα ερχόσουν και με χάϊδευες στο μάγουλο;". Καταλαβαίνετε την έκπληξη που ένιωσα, αφού εγώ δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο! Ήταν η Παναγιά μας, που αγαπάει και προστατεύει όλα τα παιδιά του κόσμου... Αυτό μόνο σκέφτηκα και ευχαρίστησα την Ουράνια Μητέρα μας συγκινημένη..

Φώτης Κόντογλου :


Αληθινά, είναι βλογημένοι και καλότυχοι όσοι καταλάβανε γρήγορα την πίκρα που βρίσκεται μέσα στις χαρές του κόσμου και πήγανε κοντά στο Χριστό που μακάρισε «τους πτωχούς τω πνεύματι, τους πενθούντας, τους πραείς, τους ελεήμονας, τους καθαρούς τη καρδία, τους ειρηνοποιούς». Οι άνθρωποι με το σαρκικό φρόνημα ας τους νομίζουν δυστυχισμένους, παραπεταμένους, περιφρονημένους, ακοινώνητους, άχαρους, στερημένους, πικραμένους. Αυτοί οι καλότυχοι έχουν πάρει δώρο από τον Κύριο να αλλάζουν θαυμαστά το πένθος σε χαρά, τα δάκρυα σε αγαλλίαση. Σ΄ αυτούς γίνεται το μυστήριο εκείνης της θαυμαστής καταστάσεως που λέγεται από τους Πατέρες «χαρμολύπη ή χαροποιόν πένθος». Ταύτα είναι τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που είναι ακατανόητα στους σαρκικούς ανθρώπους.

Οταν μιλούν ανιστόρητοι «προοδευτικοί»


Κωνσταντίνος Χολέβας

Ποια είναι η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Φεντερασιόν που τίμησε πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας.

Με δυσάρεστη έκπληξη άκουσα τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη μια δική του άποψη περί της Ιστορίας. Αντί να τονίσει την ελληνικότητα της πόλης και της Μακεδονίας, που εορτάζουν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή τους, αναφέρθηκε τιμητικά στη Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Φεντερασιόν, η οποία έδρασε στις αρχές του 20ού αιώνα. Το πρόβλημα είναι ότι η ομοσπονδία αυτή υποστήριζε με κάθε τρόπο και με το έντυπό της, το «ΑΒΑΝΤΙ», τη δημιουργία μιας αυτόνομης Μακεδονίας στο πλαίσιο μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των Βαλκανίων. Δηλαδή ο κ. Τσίπρας τίμησε μία οργάνωση η οποία αγωνίσθηκε για να μην ενταχθούν η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία στον ελληνικό κορμό, αλλά εργάστηκε σαν πρόδρομος του σκοπιανού αλυτρωτισμού. Μάλιστα στη Φεντερασιόν ανήκαν και επιφανή στελέχη της αριστερής πτέρυγας των Βουλγάρων κομιταζήδων, όπως ο Βλαχόφ, που έδρασε κατά των ελληνικών συμφερόντων.
Καλό θα ήταν να μας εξηγήσει ο κ. Τσίπρας αν ο έπαινός του για τη Φεντερασιόν αποδεικνύει την άγνοιά του στα ιστορικά θέματα ή μήπως εγκρίνει τον αγώνα της κατά της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Το πρόβλημα, όμως, είναι ευρύτερο. Και άλλα στελέχη της «ανανεωτικής Αριστεράς» έχουν κατά καιρούς εκφράσει ανιστόρητες και προσβλητικές απόψεις για την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Ο δήμαρχος της πόλης τιμά τον Κεμάλ Ατατούρκ και θέλει να ονομάσει έναν δρόμο με το όνομα του Τούρκου ηγέτη. Ελπίζω οι χιλιάδες Μικρασιατών, Κωνσταντινουπολιτών και Ποντίων που ζουν στην πόλη να του άλλαξαν τη γνώμη. Καλό θα ήταν πάντως να διαβάσει και τις πρόσφατες αποκαλύψεις της τουρκικής εφημερίδας «ΡΑΝΤΙΚΑΛ», η οποία περιγράφει πώς ο Κεμάλ απολάμβανε το 1922 τη φωτιά που έκαιγε την ελληνική συνοικία της Σμύρνης.
Εξάλλου δεν είναι βέβαιο ότι το σημερινό τουρκικό προξενείο στην οδό Αγίου Δημητρίου είναι το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ. Η αδελφή του, όταν ζούσε, είχε έλθει στη Βόρεια Ελλάδα και υπέδειξε ένα χωριό του Λαγκαδά ως γενέτειρα δική της και του αδελφού της.
Τιμή στη Θεσσαλονίκη σημαίνει να αναδείξουμε τη διαχρονική ελληνική ιστορία της και τα ορθόδοξα χριστιανικά μνημεία της. Αυτή η ελληνορθοδοξη παράδοση των κατοίκων τούς έκανε φιλόξενους ώστε να συγκατοικήσουν ειρηνικά με ανθρώπους άλλων θρησκειών.

http://www.dimokratianews.gr/

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης - Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ:


 ..."πενθυμίζουμε πλς δ νδεικτικ τν γνώμη το μεγάλου γωνιστο τς ρθοδοξίας ναντίον τς αρέσεως το ρειανισμο, το Μ. θανασίου. Γράφει τι στν περίπτωση πο πίσκοπος πρεσβύτερος, ο φθαλμο τς κκλησίας, συμπεριφέρονται κακς κα σκανδαλίζουν τν λαό, πρέπει ν κδιώκονται, στω κα ν πάρχ κίνδυνος ν μείνουν ο πιστο χωρς ποιμένα. Εναι καλύτερα, συμφέρει, χωρς πισκόπους κα ερες ν γίνονται ο συνάξεις στος ναούς, παρ ν ριφθον ο πιστο μαζ μ τν πίσκοπο κα τος ερες στν κόλαση, που πγαν ο βραοι τς ποχς το Χριστο μαζ μ τος ρχιερες τους ννα κα Καϊάφα: «Συμφέρον γρ νευ ατν συναθροίζεσθαι ες εκτήριον οκον μετ᾿ ατν μβληθναι, ς μετ ννα κα Καϊάφαες τν γέενναν το πυρός» .

Ατ πραξε στς μέρες μας γιορείτης ερομόναχος Γαβριλ κα μ μία λιγόλογη κα θαρραλέα Δήλωση κα μολογία διέκοψε τ μνημόσυνο το Οκουμενικο Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μετ τς συμπροσευχς κα τς κοινς δηλώσεις μ τν προηγούμενο πάπα, πο γιναν πρν π δυ τη κατ τν θρονικ ορτ τς Ρώμης στς 29 ουνίου το 2004 κα τν τελετν τν θυρανοιξίων ρθοδόξου ερο ναο τν 1ην ουλίου το ατο τους. Στ ξς, γράφει, γι ν μ θεωρηθ τι μ τν σιωπή μου συμφων μ σα γίνονται, δν θ συμμετέχω στς κολουθίες πο μνημονεύεται τ νομα το οκουμενικο πατριάρχου, λλ θ παραμένω ες τ κελλάκι μου «κάμνων τν κανονικν κα καθωρισμένην μοναχικν κολουθίαν μου κατ μόνας ες νδειξιν διαμαρτυρίας κα ως του λάβη σαφ κα συγκεκριμένην θέσιν . Κοινότης το γίου ρους περ τν συμβάντων γεγονότων τν ς νω μερν»...

"http://www.theodromia.gr/87D26F7F.el.aspx

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Ποία είναι η ουσία της Ορθοδοξίας; --Ο Θεάνθρωπος Χριστός. Όθεν παν το ορθόδοξον έχει θεανθρώπινον χαρακτήρα: και η γνώσις και η αίσθησις και η θέλησις και η σκέψις και η ηθική και η δογματική και η φιλοσοφία και η ζωή. Η Θεανθρωπότης είναι η μόνη κατηγορία, εις την οποίαν κινούνται και λαμβάνουν χώραν πάσαι αι εκφάνσεις της Ορθοδοξίας. Παντού ο Θεός έχει την πρώτην θέσιν και ο άνθρωπος την δευτέραν, ο Θεός οδηγεί, ο άνθρωπος οδηγείται. Ο Θεός ενεργεί, ο άνθρωπος συνεργεί. Και ενεργεί ο Θεός όχι ως κάποιος υπερβατικός, αφηρημένος Θεός του θεϊσμού, αλλ΄ ως Θεός της αμεσωτάτης ιστορικής πραγματικότητος, ως ο Θεός της Αποκαλύψεως, Θεός όστις έγινεν άνθρωπος και έζησε μέσα εις τας κατηγορίας της ιδικής μας ανθρωπίνης ζωής και εφανερώθη παντού ως απολύτως άγιος, απολύτως αγαθός, απολύτως σοφός, απολύτως δίκαιος, απολύτως αληθής.  

     Συνεχίζεται.