Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


4. Ἄν ἀντιληφθοῦμε καί κατανοήσωμε ἐσχατολογικῶς τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶναι μάταιο νά περιμένωμε ἀπόφασι Συνόδου καί ἐπαναφορά συνοδική εἰς την Ὀρθοδοξία, ἐφ’ ὅσον κατά κοινήν ὁμολογία καί διδασκαλία τῆς Ἀποκαλύψεως καί τῶν Πατέρων περί τῶν ἐσχάτων, ὅλα θά βαδίζουν πρός τό χειρότερο, ἡ Ἐκκλησία διά τῶν ἐκπροσώπων της θά συμβιβασθῆ καί θά προδώση, οἱ ἅγιοι θά ἡττηθοῦν, οἱ Ὀρθόδοξοι θά διαβιώνουν στίς ἐρήμους καί στά βουνά, ἡ Ἐκκλησία θά διασωθῆ εἰς τήν ἔρημο, οἱ πλεῖστοι τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν καί λαϊκῶν θά σφραγισθοῦν καί ἐπισήμως θά προσκυνήσουν τόν Ἀντίχριστο. Εἰς τό νά θεωρήσωμε ἐσχατολογικά τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συντείνουν τά ἑξῆς: Ἡ διαιώνισις τῆς αἱρέσεως (σχεδόν ἕνας αἰῶνας παρῆλθε ἀπό τήν ἔναρξί της), ἡ ἐπί τά χείρω πορεία της (διαρκῶς ἀποκαλύπτει τό πρόσωπό της καί πλησιάζει περισσότερο τούς αἱρετικούς καί τους ἀλλοθρήσκους), ἡ διδασκαλία της, πού ταιριάζει ἄριστα με τή Νέα Ἐποχή καί τήν παγκοσμιοποίησι καί τέλος οἱ φορεῖς τῆς αἱρέσεως, δηλαδή οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγονται νά εἶναι ἄνθρωποι χλιαροί στήν πίστι καί ἐνδοτικοί, δειλοί καί ἄφωνοι καί κατά πάντα ἀκολουθοῦντες καί συμφωνοῦντες μέ τίς ἰδέες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ὡς ἐκ τούτου τό νά ἀναμένη κάποιος ἀπόφασι Συνόδου διά τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως προκειμένου ν’ ἀποτειχισθῆ, εἶναι ὡσάν νά ἀναμένη ἀπόφασι τῆς ἀστυνομίας διά νά ἐξέλθη τῆς οἰκίας του, ἐνῶ γίνεται σεισμός και ὅλα γύρω του σαλεύονται καί κατακρημνίζονται. Συνεπῶς τό ἐν λόγῳ ἐπιχείρημα ἀποτελεῖ μία δικαιολογία γιά την ἀπραξία μας, καί ἕνα ἄλλοθι, ὑπνωτικό θά λέγαμε, διά να προχωροῦν περαιτέρω καί νά ἐφαρμόζουν τά σχέδιά των οἱ Οἰκουμενιστές.

Συνεχίζεται.

Αλλοίμονον! Αι κορυφαί της Ορθοδοξίας, επί το έργον της προδοσίας!


Τα Ορθόδοξα «Άγια των Αγίων» μολυνθέντα ήδη, δια της κατακριτέας αυτομολήσεως των «Ορθοδόξων» Προκαθημένων των, προς τον οργανισμόν του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), ασφυκτιούν θανασίμως εκ του της «συνεργασίας» και «συνυπάρξεως» εναγκαλισμού του επαράτου Οικουμενισμού, όστις, ως προσφυώς ελέχθη, «μη έχων όρια ο ίδιος αγωνίζεται να εξαφανίση και καταστρέψη τα όρια της Εκκλησίας του Χριστού». Ήδη, συζητείται, όχι μόνον περί ενώσεως με όλους τους Χριστιανούς ακόμη και με Ιουδαίους, αλλά και ότι πας ζων επί της γης, είναι μέλος της «Εκκλησίας», δηλ. της … «Παγκοσμίου εκκλησίας» των Οικουμενιστών! Απολύτως πιστεύομεν, ότι η των Εικονομάχων κακοδοξία αποτελεί μικρογραφίαν της καταβαλλομένης σήμερον προσπαθείας δια την ολοκληρωτικήν καταστροφήν της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, την Οποίαν δια του ιδίου αυτού αίματος, εθεμελίωσεν ο Κύριος, και οι απ΄ αιώνος μάρτυρες και ομολογηταί ανήγειραν εις Ναόν περικαλλούς ευπρεπείας και ωραιότητος. Το πνεύμα της πλάνης και ασεβείας αντιληφθέν, ότι η ποικίλη κατά των Ορθοδόξων βία ολίγα κατορθοί, εδίδαξε τους συγχρόνους υιούς του σκότους, να μετέρχωνται του λοιπού τας μεθόδους της «συνυπάρξεως», «συνδιαλλαγής» και «αγάπης», ευνουχίζοντες ούτω κατ΄ αρχάς πάσαν ορθόδοξον μαχητικήν διάθεσιν, δεσμεύοντες αργότερον ταύτην, και τέλος, ως σύμμαχον παρασύροντες εν τω ιδίω αυτών στρατοπέδω, εν πολλοίς μιτροφορούσαν ή ακαδημαϊκή τηβέννω κεκοσμημένην… Αλλοίμονον! Αι κορυφαί της Ορθοδοξίας, επί το έργον της προδοσίας! Τω όντι,  «πως έπεσαν δυνατοί;» (Β΄ Βασιλ. Α,27). Εσπούδασαν γαρ «εγκαταμίξαι το ψεύδος τη αληθεία και τη ευσεβεία την ασέβειαν». Σκοτισθέντες «ουδέν ηγήσαντο το πράγμα ουδέ διαφέρειν ευσέβειαν ασεβείας ενόμισαν», οίτινες «τω Αντιχρίστω την οδόν παρασκευάζουσιν». Αληθώς, «πως εγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως εν η δικαιοσύνη εκοιμήθη εν αυτή, νυν δε φονευταί;» (Προφ. Ησαϊου, α,2). Ήδη, ο Οικουμενισμός έχει εις τα δίκτυά του, καθώς γνωρίζετε, απάσας τας τοπικάς Ορθοδόξους Εκκλησίας. Η ένωσις έχει τελεσθή, τουλάχιστον εις επίπεδον κορυφής. Το μόνον, όπερ αναμένουν οι οπαδοί της, είναι η κατάλληλος διαφώτισις του λαού, ώστε να την δεχθή και ούτος άνευ «ανταρσιών» και «επαναστάσεων».

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Ευρισκόμενοι μεταξύ των Αγίων, ημείς επάνω εις την γην, ευρισκόμεθα μεταξύ των μοναδικά αληθινών αθανάτων, οι οποίοι ενίκησαν κάθε θάνατον, κάθε αμαρτίαν, κάθε πάθος, κάθε δαίμονα, κάθε άδην. Όταν είμεθα με αυτούς κανένα είδος θανάτου δεν ημπορεί να μας βλάψη, διότι οι άγιοι είναι σαν αλεξικέραυνα του θανάτου.                                                                                                                   
Οι άγιοι είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι επί της γης ζουν τας αγίας αιωνίας, θείας αληθείας. Δι΄ αυτό και οι «Βίοι των Αγίων» αποτελούν εις την πραγματικότητα την εφηρμοσμένην Δογματικήν, επειδή έχουν βιωθή από αυτούς όλαι αι άγιαι και αιώνιαι δογματικαί αλήθειαι, εις ολόκληρον την ζωογόνον και δημιουργικήν δύναμίν των. εις τους «Βίους των Αγίων» καταδεικνύεται κατά τον πλέον οφθαλμοφανή τρόπον, ότι τα δόγματα δεν είναι μόνον οντολογικαί αλήθειαι καθ΄ εαυτάς και δι΄ εαυτάς, αλλ΄ ότι το κάθε δόγμα είναι πηγή της αιωνίου ζωής και της αγίας πνευματικότητος, σύμφωνα με το παναληθές Ευαγγέλιον του μοναδικού και αναντικατάστατου Σωτήρος και Κυρίου: «Τα ρήματά μου πνεύμά εστι και ζωή εστι» (Ιωάν. 6, 63). Διότι, κάθε «ρήμα Κυρίου», κάθε λόγος του Θεού, προχέει μίαν δύναμιν σωστικήν, αγιαστικήν, η οποία χαριτώνει, ζωοποιεί και μεταμορφώνει.     

         Συνεχίζεται.  

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.


IΙ. Το λεγόμενο Σχίσμα
*       

*      12) Είναι απόλυτα ανάγκη να γίνη κατανοητόν ότι οι Φραγκο-Λατίνοι ήταν υποχρεωμένοι να αμυνθούν δογματικά κατά του μεγαλυτέρου εθνικού τους κινδύνου που διέτρεχαν από τους υποδούλους τους Ρωμαίους. Δια τούτο δεν ημπορούσαν παρά να επιμείνουν τουλάχιστον στο Filioque τους δια να διατηρήσουν τον μύθόν τους ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι είναι "Γραικοί" και "αιρετικοί." Οι Φράγκοι κατ' ουδένα τρόπον θα επέτρεπαν εις τους Ρωμαίους δουλοπαροίκους τους να ενθυμηθούν και να καταλάβουν ότι υπάρχουν ακόμη Ρωμαίοι Ορθόδοξοι και Ρωμανία στην Ανατολήν. Δια λόγους καθαρά αμυντικούς οι Φραγκο-Λατίνοι ήταν υποχρεωμένοι να προπαγανδίζουν στους υποδούλους Ρωμαίους τον μύθον ότι το Φραγκο-Λατινικόν Παπικόν Κράτος ήταν η μόνη υπάρχουσα Ρωμανία και ότι ο Φραγκο-Λατίνος Πάπας ήτο τάχα ο Ρωμαίος Εθνάρχης τους.
*       
*      Συνεχίζεται.

Χαίρε, μελλοθάνατε κόσμε, αντίο Ευρώπη!...

Ερωτευμένος με την Ευρώπην ο Ρώσσος στοχαστής Χέρτσεν έζησε πολύν καιρόν εις αυτήν. Προς το τέλος όμως της ζωής του, προ εκατόν και πλέον ετών, έγραφεν:

 «Αρκετόν καιρόν εμελετούσαμε τον σητόβρωτον οργανισμόν της Ευρώπης, παντού, εις όλα τα επίπεδα είδομεν τον δάκτυλον του θανάτου… Η Ευρώπη πορεύεται προς φοβερόν κατακλυσμόν. Αι πολιτικαί επαναστάσεις κρημνίζονται από το βάρος της αδυναμίας των, εξετέλεσαν μεγάλα έργα, δεν εξεπλήρωσαν όμως τον σκοπόν των, εκρήμνισαν την πίστιν, αλλά δεν επέτυχον την ελευθερίαν, ήναψαν εις τας καρδίας πόθους, τους οποίους δεν ηδύναντο να εκπληρώσουν… Πρώτος εγώ λιποψυχώ και φοβούμαι εμπρός εις την σκοτεινήν νύκτα, η οποία έρχεται. Χαίρε, μελλοθάνατε κόσμε, αντίο Ευρώπη!...»                                                       

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος


Η υψηλοφροσύνη, μας απομακρύνει από το Θεό.
Να πορεύεσαι στη ζωή σου με απλότητα, και μην κάνεις το σοφό μπροστά στο Θεό. Η πίστη πηγαίνει όπου υπάρχει απλότητα, ενώ η υψηλοφροσύνη ακολουθεί τον άνθρωπο, που κάνει λεπτούς και έξυπνους συλλογισμούς, και παρουσιάζει τα πράγματα διαφορετικά από ότι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό όμως τον απομακρύνει από το Θεό.


Εορτή του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού (13 Αυγούστου 2012)


 

 Σύντομος βίος του Αγίου.

Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και γεννήθηκε το 580. Διδάχθηκε τα γράμματα εξ απαλών ονύχων και έμαθε το χριστιανισμό από τους ευλαβείς γονείς του. Ακολούθως συνέχισε τις σπουδές του στη Φιλοσοφία και Θεολογία.
Το μέγεθος της συγκροτημένης του προσωπικότητας και το ύψος του αναστήματός του κέρδισε την εκτίμηση του Αυτοκράτορα Ηράκλειου, ο οποίος και τον  διόρισε γραμματέα του. Στη περιζήτη αυτή θέση, όμως, ο Όσιος παρέμεινε για λίγο μόνο χρονικό διάστημα, αφού, γύρω στο 613, αποσύρθηκε από τον κόσμο, προκειμένου να γίνει μοναχός. Τότε ο Μάξιμος εγκαταστάθηκε στη Μονή Φιλιππικού στη Χρυσούπολη της Βιθυνίας, όπου και ασκήτεψε για δέκα χρόνια. Από εκεί πήγε για δύο ακόμη χρόνια στη Μονή του Αγίου Γεωργίου της Κυζίκου, από όπου, το 626, λόγω των αραβικών επιδρομών, αναχώρησε για τη Βόρεια Αφρική. Η Πρόνοια του Θεού, λοιπόν, τον οδήγησε εκεί, γιατί στην περιοχή την εποχή εκείνη ξέσπασε θεολογική διαμάχη, λόγω της δράσης της αίρεσης των Μονοθελητών.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more