Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


4. Διά τῆς θεωρίας τῆς συντεταγμένης ἀποτειχίσεως γίνεται μία φρικτή διαστρέβλωσις τῆς πραγματικότητος. Ἐνῶ δηλαδή ἡ ἀποτείχισις εἶναι ἡ ἀπαρχή τῶν ἀγώνων τῆς πίστεως, ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξις ὅτι ἀνήκομε σέ ἄλλο στρατόπεδο ἀπό αὐτό τῶν αἱρετικῶν, προκειμένου νά πολεμήσωμε τούς ἐχθρούς τῆς παρατάξεως τοῦ Κυρίου, ἐμεῖς αὐτοβούλως τό μεταθέσαμε εἰς τό τέλος (ἤ καί μετά τό τέλος), δηλαδή ὡς ἕνα ἔσχατο ὅπλο καί μία φοβέρα πρός τούς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι πέραν τοῦ ὅτι δέν τό φοβοῦνται, ἐπειδή γνωρίζουν καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τήν προαίρεσί μας, γνωρίζουν προσέτι ὅτι καί αὐτό πού ἔχωμε ὑπ’ ὄψιν μας νά τό χρησιμοποιήσωμε ἐπιθανατίως (ἤ μεταθανατίως) δέν θά τό κάνωμε, ἐπειδή δέν τό κάνομε ὅταν χρειάζεται καί ὅταν αὐτό ἔχει ἀξία. Πέραν τούτων τό μέλλον μας εἶναι ἀβέβαιο καί δέν γνωρίζομε ἄν θά προλάβωμε νά πραγματοποιήσωμε τήν ἀποτείχισι ἤ θά μᾶς εὕρη ὁ θάνατος ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μετά τῆς αἱρέσεως.
5. Τέλος ἡ θεωρία περί συντεταγμένης ἀποτειχίσεως ἀποδεικνύει ὅτι ζητοῦμε προστασία στήν δύναμι τοῦ πλήθους, ὅτι θέλομε ἡ ἀποτείχισις νά γίνη ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, δηλαδή χωρίς ἐπιπτώσεις, ὅτι δέν ἐνδιαφερόμεθα διά τήν τωρινή συμμετοχή μας εἰς τήν αἵρεσι, καί βεβαίως δέν κατανοοῦμε τίποτε ἀπό αὐτά πού ἐνήργησαν οἱ ἅγιοι καί ὁμολογητές τῆς πίστεως σέ ἀναλόγους περιπτώσεις.

Συνεχίζεται.


Ρεπούση : κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού των μαθητών.


Το δεύτερο κτύπημα, στην κυρία Άννα Διαμαντόπουλου και στα νομοσχέδιά της, ετοιμάζεται, όπως πληροφορούμαι, να δώσει καλοκαιριάτικα η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κυρία Μαρία Ρεπούση. Από τις βασικές εισηγήτριες για τις αλλαγές που έγιναν στο νόμο πλαίσιο, η κυρία Ρεπούση στρέφεται τώρα στο νομοσχέδιο για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ετοιμάζει αλλαγές. Πρώτη αλλαγή, όπως σας είχα προαναγγείλει, η κατάργηση του
υποχρεωτικού εκκλησιασμού των μαθητών. Μία πρόταση που έρχεται στη Βουλή, παρά τις αντιδράσεις που σημειώθηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών:«Βρίσκεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις της
ΔΗΜΑΡ και θα επιχειρήσουμε να το κάνουμε πράξη», λέει η κυρία Ρεπούση, η οποία επιμένει ότι το ελληνικό σχολείο πρέπει να γίνει παράλληλα ένα ευρωπαϊκό σχολείο.

***
Λίγο πριν αναχωρήσει για διακοπές στο Κυπαρίσσι Λακωνίας («τονίζω το ΚΥ, κάθε φορά που λέω που θα πάω διακοπές, να μην νομίζει ο κόσμος ότι πάω στο Παρίσι», λέει χαμογελώντας), η κυρία Ρεπούση προετοιμάζει τις
προτάσεις της για τις αλλαγές στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ποιες είναι αυτές; Οι μαθητές να έχουν το δικαίωμα επιλογής βιβλίων για τα μαθήματά τους. Να υπάρχει μία συγγραφική ομάδα, υπό την έγκριση του υπουργείου Παιδείας η οποία να επιλέγει βιβλία κατάλληλα για τους μαθητές. Με αυτό τον τρόπο οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα επιλογής των βιβλίων τους. Επιπλέον προωθεί προτάσεις για την επικαιροποίηση, των γνώσεών των μαθητών (τι μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά, όπως λέει χαρακτηριστικά), αλλά και προτάσεις για την συνεχή εκπαίδευση των εκπαιδευτικών. Με δυο λόγια η κυρία Ρεπούση, θέλει τους εκπαιδευτικούς συνεχώς στα θρανία, όπως και τους μαθητές, ώστε να ανανεώνουν συνεχώς τις γνώσεις τους.

***
Μην νομίζετε όμως ότι η κυρία Ρεπούση ασχολείται μόνον με θέματα Παιδείας, ως τομεάρχης της ΔΗΜΑΡ σε μορφωτικά θέματα. Αποφάσισε τώρα να ασχοληθεί και με την... Χρυσή Αυγή. Επί σειρά μηνών οι Χρυσαυγίτες
της επιτίθεντο για το θέμα της Ιστορίας και για τον περίφημο «συνωστισμό της Σμύρνης» και αυτή δεν απαντούσε. Τι να έλεγε άλλωστε; Τώρα όμως, αυγουστιάτικα βρήκε την ευκαιρία και χαρακτήρισε, όταν ρωτήθηκε σχετικά, την Χρυσή Αυγή και τη δράση της στο κοινοβούλιο, ως «κατάντια για τη Δημοκρατία» και έπεται συνέχεια.

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ


ΙΙ. Το λεγόμενο Σχίσμα
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif

http://www.romanity.org/htm/im/w.gif8) Έτσι η εν λόγω συμφωνία παρακάμπτει τας συνεπείας του γεγονότος ότι από τον 7ον αιώνα οι Φραγκο-Λατίνοι επίσκοποι συνήθιζαν κατά τρόπον μαγικόν να λαμβάνουν την αποστολικήν τους διαδοχήν μέσω της εξοντώσεως των Ρωμαίων, Κελτών και Σαξώνων προκατόχων τους, όπως μόλις είδαμεν, και μεταβάλλοντες το κάθε κατακτημένον ποίμνιον στους δουλοπαροίκους του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού. Αυτό δεν συνέβη μόνον στην Γαλλίαν και στην Αγγλίαν, αλλά και επίσης εις άλλας επαρχίας της Φραγκίας, όπως στην Γερμανίαν και στην Ιταλίαν. Μάλιστα το ίδιο έγινε στην Ισπανίαν και την Πορτογαλίαν όταν οι Γότθοι τας ξανακατέκτησαν από τους Άραβες και συγχρόνως ξανασκλάβωσαν τους εκεί Ρωμαίους. Από Αραβικήν πηγήν του 11ου αιώνος γνωρίζουμεν ότι κατά τα χρόνια της Αραβοκρατίας οι Ισπανοί Ρωμαίοι ανήκαν στην Ορθοδοξίαν του Αυτοκράτορος της Κων/πόλεως. Δηλαδή οι επανακτήσαντες την Ισπανίαν Γότθοι εξόντωσαν τους Ρωμαίους εκκλησιαστικούς ηγέτας ως αιρετικούς κατά την λεγομένην σήμερον Ισπανικήν, αλλά στην πραγματικότητα Γοτθικήν, Ιεράν Εξέτασιν. Το ότι οι επί αιρέσει εκτελεσθέντες δήθεν αιρετικοί Χριστιανοί ηγέτες ακήκαν στην ομολογίαν πίστεως του Βασιλέως των Ρωμαίων της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης γνωρίζομεν από τον εξισλαμισθέντα Ισπανόν Ρωμαίον ιστορικόν Abu Muhammad Ali Bin Ahmad Bin Said.  Σημασίαν μάλιστα έχει το γεγονός ότι ο Ibn Hazm έζησε από το 994 μέχρι το 1064. Έδρασε επομένως ακριβώς κατά τα χρόνια όταν πρώτα οι Γερμανο-Φράγκοι και εν συνεχεία οι Τοσκανο-Φράγκοι και οι Λογγοβάρδοι, με την βοήθειαν των Νορμανδών, ανέτρεψαν την Ορθοδοξίαν και την Ρωμαϊκότητα του Πατριαρχείου της Πρεσβυτέρας Ρώμης. Προφανώς προέβλεψαν μαζί η Αραβική και η Ρωμαϊκή ηγεσία να ευρίσκωνται οι Ρωμαίοι Ορθόδοξοι εντός της Ισπανίας των Ουμμαδάδων και εντός της Αυτοκρατορίας των Αββασίδων από την Μαυριτανίαν μέχρι την Μέσην Ανατολήν κατ' ευθείαν κάτω από την εθναρχικήν και την εκκλησιαστικήν προστασίαν της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης όπως μαρτυρεί ο προειρημένος ιστορικός. Μάλιστα ο ιστορικός Ibn Khaldoun (1332-1406) μας πληροφορεί ότι οι Νουμίδιοι, δηλαδή Βερβερίνοι, της Βορείο-Δυτικής Αφρικής εξισλαμίσθηκαν πολλές φορές.



Συνεχίζεται.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Ο άνθρωπος χριστοποιούμενος ξεπερνά τον εαυτόν του ως άνθρωπον, τον ξεπερνά δια του Θεού, δια του Θεανθρώπου, εν τω Οποίω εδόθη ο τέλειος τύπος του αληθινού, του πλήρους, του θεοειδούς όντως ανθρώπου. Εν Αυτώ ακόμη εδόθησαν παντοδύναμοι θείαι ενέργειαι δια των οποίων ανυψώνεται ο άνθρωπος υπεράνω κάθε αμαρτίας, κάθε θανάτου, κάθε κολάσεως, και τούτο, μόνον εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας, της οποίας «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν» (Ματθ. 16,18), διότι εν αυτή ζη όλος ο θαυμαστός Θεάνθρωπος Κύριος με όλας Του τας θείας δυνάμεις, τας ενεργείας, τας αληθείας, τας πραγματικότητας, τας τελειότητας, τας ζωάς και τας αιωνιότητας.                                                                                                                                                             
Οι «Βίοι των Αγίων»  είναι ιεραί μαρτυρίαι περί της θαυματουργικής δυνάμεως του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εις την πραγματικότητα, αυτοί δεν είναι άλλο παρά αι ίδιαι αι μαρτυρίαι των Πράξεων των Αποστόλων συνεχιζόμεναι δια μέσου των αιώνων. Επειδή και οι άγιοι δεν είναι άλλο, παρά μάρτυρες άγιοι, όπως και οι άγιοι Απόστολοι, που είναι οι πρωτομάρτυρες. Τίνος μάρτυρες; --Του Θεανθρώπου Χριστού, Αυτού: του σταυρωθέντος, του αναστάντος, του αναληφθέντος, του αιωνίως ζώντος, μάρτυρες του Ευαγγελίου της σωτηρίας, το οποίον συνεχίζει να γράφεται αδιάκοπα με τα άγια ευαγγελικά έργα, από γενεάς εις γενεάν. Διότι ο Χριστός, ο Οποίος είναι ο αυτός εις τους αιώνας, θαυματουργεί συνεχώς με την ιδίαν θείαν δύναμιν, δια των αγίων μαρτύρων Του. 

Συνεχίζεται.  

Η «ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ



ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΟΣ-ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

   Τη γιορτή της «Κοιμήσεως της Θεο­τόκου» λίαν ευφυώς την ονόμασαν «Πάσχα του καλοκαιριού», αφού μέσα στην καρδιά τού θέρους, στο «κατακαλόκαι­ρο», ακόμη και στο τελευταίο χωριό, ξέρει η Ορθοδοξία μας επάξια να τιμά με τόση λα­μπρότητα και τόσον παλμόν λαού τη Μητέρα του Κυρίου μας, που είναι και «Μάννα» όλων ημών, των Χριστιανών.
Παίρνοντας αφορμήν απ τη γιορτή της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου», θα ασχοληθούμε με μίαν αρκετά εντυπωσιακήν παραδοξότητα, σχετικήν μ' αυτήν την γιορτή και με το εννοιολογικό περιεχόμενόν της. Ίσως όμως πει κάποιος: -«Μα, δεν είναι αυτονόητη η σημασία της γιορτής; Δεν γιορτάζουμε μ’ αυτήν εμείς οι Ορθόδοξοι τον θάνατον της Παναγίας μας;». Βέβαια, αυτή η ευθεία, απλή και εύκολη απάντηση είναι και η ορθή. Μ’ αυτήν όμως εμπλέκονται και μερικά ακανθώδη προβλή­ματα, που συνήθως μάλλον δεν έχουν μερικοί υπ' όψη τους. Τέτοια ερωτήματα απασχόλη­σαν, σε δεκάδες βαθυστόχαστων βιβλίων, πραγματειών και άρθρων, ισάριθμους σοφούς και διεθνώς αναγνωρισμένους ειδικούς επι­στήμονες και από διάφορες χώρες και από διαφορετικούς επιστημονικούς χώρους, όπως της φιλολογίας, της θεολογίας, της ιστορίας, της αρχαιολογίας και άλλων συναφών βοηθη­τικών επιστημών, και οι οποίοι σοφοί προ­σπαθούν, χωρίς βέβαια να το πετυχαίνουν πάντα, να δώσουν υπεύθυνες απαντήσεις. Εμείς πάντως θα επιχειρήσουμε να τους πα­ρουσιάσουμε επί τροχάδην, συνοπτικά και κάπως διαγραμματικά, στο μικρό φυλλάδιο, που κρατάς στα χέρια σου, αγαπητέ αναγνώστα.
- «Και ποιο το παράδοξον, που θα διαβάσου­με σ' αυτές τις γραμμές;» Ίσως, λοιπόν, μας ξαφνιάσει το εξής αξιοπερίεργον, ότι δηλαδή το εννοιολογικόν περιεχόμενον της γιορτής της «Κοιμήσεως», που είναι ο θάνατος της Θεο­τόκου, ούτε ήταν πάντοτε και παντού, ούτε και σήμερα φαίνεται να είναι από όλους αποδεκτόν. Μερικοί στο μακρυνό παρελθόν αμφι­σβήτησαν και κάποιοι σήμερα αμφισβητούν, το ότι η Αειπάρθενος κόρη Μαρία πέθανε κάποτε σωματικώς. Ακριβώς δε η μελέτη του ιστορικού παρελθόντος της Εκκλησίας μας οδηγεί σε ανακάλυψη τέτοιων παραβό­λων ιδεών και παραδόξων αντιλήψεων για το πρόσωπον της Αειπαρθένου.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Οσιος Ισαάκ ο Σύρος :

Ο φόβος που έχουμε να μην πέσουμε στην αμαρτία είναι αρετή. Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού.