+π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος : Οἱ ταγοὶ τοῦ λαοῦ –Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι– προδίδουν τὴν Ἐκκλησία


 χωρς δισταγμ νοίγουν τν πόρτα στν Οκουμενισμό.

(
μιλία ες τν προφ. σαΐα, ριθ. 85, 1997, . Μ. Παντοκράτορος)


«...Κα
μία λόκληρη τοπικ κκλησία μπορε ν καθεύδει κα ν χει νάγκη ατς τς φυπνίσεως. Θ λέγαμε κόμη, ν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, τι κα σ λόκληρη τν ρθόδοξη κκλησία (πως θ συμβε κα συμβαίνει δη στ σχατα, διότι εμεθα στν περιοχ τν σχάτων, ν ψει το ρχομο το ντιχρίστου), λόκληρη κκλησία ν εναι σ μι κατάσταση ναρκώσεως, ξω π πρόσωπα, ξω π πρόσωπα -τ λέγω δυ φορές-, τ ποα θ εναι σ κατάσταση γρηγόρσεως.

Χριστς πόσες φορς τ επε: «Γρηγορετε κα προσεύχεσθε, να μ εσέλθητε ες πειρασμόν». Ατ τ «γρηγορετε» εναι ναγκαιότατον σύνθημα πρς τν κκλησίαν· κα βέβαια δν γρηγορον λοι ο νθρωποι· μακάριοι μως ο γρηγοροντες. Κα τοτο διότι ρχεται φοβερ ποχή. Ζομε τν ποχ ατή, χουμε εσέλθει στν περιοχ ατς τς φοβερς ποχς.
τσι, ταν θ ρχίσει ν πλώνεται –κα πλώνεται– Οκουμενισμς κα στν πατρίδα μας, κα στ Πατριαρχεα μας, –τ κούσατε ραγε;– κα στ πατριαρχεα μας, κα στς ρχιεπισκοπές μας, τότε δν εναι πέξω χθρός· κα ταν τελευταία, θ λέγαμε, πράξη εναι Οκουμενισμός, κα θ εναι ργαλεο στ χέρια το ντιχρίστου, συνεπς, δν πρέπει ν εμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, λλ ο πολλο μπορε ν μ εναι ξύπνιοι. τσι θ λέγαμε, τι μοιάζει κάποτε λόκληρη ρθοδοξία ν κοιμται, ταν Πατριάρχαι κα ρχιεπίσκοποι μπορε ν τν προδίδουν. Ναί. Τότε μοιάζει μʼ κενο τ πλοιάριο στ ποο Χριστς κάποτε κοιμτο. κενο τ πλοιάριο μ τος μαθητς εναι τύπος τς κλλησίας...
Κα
βλέπουμε σʼ ατν τν εκόνα: Χριστς καθεύδει. Ποιός καθεύδει; Μοιάζει τι καθεύδει Χριστός. τσι, σ μι ποχ παρακμς κα καθιζήσεως πνευματικς, ο λίγοι σωστο πιστο κραυγάζουν τν διο λόγο: «πιστάτα, πολλύμεθα, βοήθησον μν». Τότε τν επαν πιστάτη, προϊστάμενο. Σήμερα λέμε: «Κύριε χανόμαστε, βάλε τ χέρι Σου». Δν τ λέμε; Τ λέμε μ πόνο, μ δύνη, μ δάκρυα...

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


 Εἰς αὐτό συνηγοροῦν ἀβίαστα τά λόγια τοῦ ἁγίου «...τῇ Ἐκκλησίᾳ μετ’ ἀκριβείας ἑπώμεθα, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην προτιμῶντες ἁπάντων». Πῶς νά ἐννοηθοῦν αὐτά διαχρονικά τήν στιγμή πού ἡ ἀγάπη καί ἡ εἰρήνη πού πρέπει νά ἔχωμε μεταξύ μας ἀναφέρονται στήν περίοδο πού ζοῦμε; Τό σχίσμα ἐπίσης πού ἀναφέρει ὁ ἅγιος ἐννοεῖται καί αὐτό ὡς ἀπόσχισι ἀπό τήν συμφωνία τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ διαχρονική ἀπόσχισις εἶναι μόνο διά θέματα πίστεως δηλαδή αἱρέσεως. Ἐπί πλέον δέ ὁ ἅγιος κατηγόρησε αὐτούς πού ἐκράτησαν μέν τήν παλαιά παράδοσι, πλήν ὅμως ἀπεσχίσθησαν ἀπό τίς τοπικές Ἐκκλησίες.
Εἰς τήν περίπτωσιν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, πλήν τῶν ἀνωτέρω, παρουσιάζεται καί μία ἐμμονή καί ἕνας θά λέγαμε φανατισμός διά τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου, σέ σημεῖο πού νά μή θέλωμε νά ἀκούσωμε τίποτε τό ἀντίθετο, νά προσπαθοῦμε νά ἀποδείξωμε τήν ἱερότητά του μέ σημεῖα καί τέρατα, νά τό ὀνομάζωμε «Πάτριο», ὡς κάτι δηλαδή παραδεδομένο ἀπό τούς Πατέρες, νά ἀναθεματίζωμε ὅσους δέν τό ἀκολουθοῦν, στηριζόμενοι δῆθεν στό Συνοδικό τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου: «Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, Ἀνάθεμα γ΄» καί νά τό θεωροῦμε μέ ἕνα λόγο κριτήριο Ὀρθοδοξίας.
Ἐν συνεχείᾳ θά ἀναφέρωμε ὀλίγα διά τό ἄν ἡ ἀποτείχισις αὐτή τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἐξελίχθη στά ὅρια τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Πατέρες, οἱ ἱεροί Κανόνες καί ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. Τά ὅρια αὐτά εἰς τά ὁποῖα ὀφείλει κάθε ἀποτειχισμένος νά εὑρίσκεται εἶναι, ἀφ’ ἑνός μέν νά μήν ἔχη καμμία
ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο εἰς τόν ὁποῖον ὑπάγεται, ἤ τήν αἱρετική Σύνοδο ἐάν πρόκειται περί ἀποτειχίσεως Ἐπισκόπου, καί μέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά μέ αὐτούς, καί ἀφ’ ἑτέρου νά μήν δημιουργήση ὁ ἴδιος κάποια ἄλλη Σύνοδο, ἐάν πρόκειται γιά ἀποτειχισμένο Ἐπίσκοπο, ἤ ὑπαχθοῦν εἰς αὐτήν, ἐάν πρόκειται περί κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἐφ’ ὅσον δέν ἔχη καταδικασθῆ ἡ αἵρεσις ἐπισήμως καί συνοδικῶς καί δέν ἔχουν τοποθετηθῆ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι στίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν ἤ οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί Ἐπίσκοποι δέν μετενόησαν, ὥστε νά ἀποκατασταθοῦν στήν Ὀρθοδοξία.

Συνεχίζεται.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του Ιατρού


Περί της ώρας του θανάτου
 
Πριν γίνει ο προφήτης Δαβίδ βασιλιάς του Ισραήλ υπηρετούσε τον βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, επειδή γνώριζε ότι ο Δαβίδ θα πάρει το θρόνο, τον καταδίωκε, προσπαθώντας να τον θανατώσει. Μια φορά όταν η ζωή του κινδύνευε, ο προφήτης Δαβίδ είπε σ' αυτούς που ήταν τότε μαζί του· «Ένα βήμα με χωρίζει από τον θάνατο» (Α' Βασ. 20, 3).
 

Θυμήθηκα τώρα αυτά τα λόγια γιατί πριν μία εβδομάδα έπρεπε να τα πω και εγώ. Ένα μόνο βήμα με χώριζε από το θάνατο. Για ένα διάστημα ήμουν σχεδόν πεθαμένος, σχεδόν καθόλου δεν είχα σφυγμό και η καρδιά μου παρά λίγο να σταματήσει να χτυπά. Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε. Και τώρα ακόμα είμαι αδύναμος και μόνο καθισμένος μπορώ να μιλάω με σας.
 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Λαμπριάτικος ψάλτης“


«… Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὅ,τι δῆποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμει δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ᾿ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάσει εἰς ὕψος καὶ φανεῖ καὶ αὐτὸς γίγας.
Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ᾿ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει καὶ θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του. Τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ᾿ ἔρωτος τὴν φύσιν, καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἔθη.
  «Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου, κολληθείη ἡ γλώσσα μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν οὐ μὴ σοῦ μνησθῶ».

Μέγας Αντώνιος : H κυβέρνηση της ψυχής


Ὅπως οἱ κυβερνῆτες κατευθύνουν σκόπιμα τὸ πλοῖο ὥστε νὰ μὴ τὸ προσαράξουν σὲ ὕφαλο, πέτρα ἢ σὲ κάποιον σκόπελο, ἔτσι καὶ ὅσοι ἔχουν ζῆλο γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή, ἂς ἐξετάζουν μὲ ἐπιμέλεια ποιὰ πρέπει νὰ κάνουν καὶ ποιὰ ν᾿ ἀποφεύγουν· καὶ νὰ θεωροῦν ὅτι τοὺς συμφέρουν οἱ ἀληθινοὶ καὶ θεῖοι νόμοι, ὥστε νὰ κόψουν τὶς πονηρὲς ἐνθυμήσεις (λογισμούς) τῆς ψυχῆς.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, δια τι τότε να πιστεύη κανείς εις Αυτόν; Ομολογώ ειλικρινώς, ότι εγώ ουδέποτε θα επίστευον εις τον Χριστόν, εάν δεν είχεν αναστή και δεν είχε νικήσει τον θάνατον, τον μεγαλύτερον εχθρόν μας. Αλλ΄ ο Χριστός ανέστη και εδώρησεν εις ημάς την αθανασίαν. Άνευ αυτής της αληθείας, ο κόσμος μας είναι μόνον μία χαώδης έκθεσις απεχθών ανοησιών. Μόνον με την ένδοξον ανάστασίν Του ο θαυμαστός Κύριος και Θεός μας, μας ηλευθέρωσεν από το παράλογον και την απελπισίαν. Διότι χωρίς την ανάστασιν δεν υπάρχει ούτε εις τον ουρανόν ούτε υπό τον ουρανόν τίποτε πιο παράλογον από τον κόσμον αυτόν, ούτε μεγαλυτέρα απελπισία από την ζωήν αυτήν, δίχως αθανασίαν. Δι΄ αυτό εις όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερον δυστυχισμένη ύπαρξις από τον άνθρωπον, που δεν πιστεύει εις την ανάστασιν του Χριστού και την ανάστασιν των νεκρών (πρβλ. Α΄ Κορ. 15,19).  «Καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος» (Ματθ. 26,24).    

OΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Εικόνα

του Θεολόγου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ


Πηγή:  http://agiooros.org/viewtopic.php?f=14&t=6574 

πισημαίνει ερς Χρυσόστομος πώς, κατ τς μέρες τν μεγάλων ορτν τν ουδαίων, Χριστς βρισκόταν συστηματικ νάμεσα στος ουδαίους πο συνέρρεαν στ εροσολύμα, γι ν γιορτάσει μαζί τους καί, δι τν θαυμάτων κα τς διδασκαλίας Του, ν λκύσει τν δολο κα πλ λαό. Διότι Χριστς εχε μεγαλύτερο νδιαφέρον ν τος ατρεύσει κα ν τος προσφέρει τν σωτηρία, π’ σο ο διοι πιθυμοσαν τν θεραπεία.

«Τίνος ο
ν νεκεν τ εροσόλυμα συνεχς Χριστς καταλαμβάνει, κα ν τας ορτας πιχωριάζει τος ουδαίοις; στε πιλαβέσθαι τν σθενούντων, να τ πλθος πισπάσηται τ δολον; Ο γρ τοσαύτην ο κάμνοντες εχον πιθυμίαν παλλαγναι τν νοσημάτων, σην ατρς πεποίητο σπουδν παλλάξαι ατος τς ρρωστίας. τε τοίνυν πλήρης σύλλογος ατν ν, τότε ες μέσον ρχόμενος τ πρς τν σωτηρίαν τς κείνων ψυχς πεδείκνυτο».
(Χρυσοστόμου
ω., Πρς νόμοιους, μιλ. 12, κα πόμνημα ες ωάννην).

πάρχουν κα σήμερα νθρωποι πο θ θελαν ν βρον τν Μία λήθεια, ναζητον ν θεραπευθον π τν παράλυση τς κάθε μαρτίας κα κακοδοξίας. Μ τ δυστύχημα εναι πς δν πάρχουν ο θεραπευτές! πλειονότης τν συγχρόνων «ες τύπον κα τύπον Χριστο» ποιμένων χουν καταντήσει π μαθητς Χριστο, διεκπεραιωτς εροπραξιν να εδος κοινωνικς πρόνοιας μ θρησκευτικ πίχρυσμα, κκοσμικευμένοι κα διάφοροι γι τν οσία ατο πο ρθε ν προσφέρει Χριστς στν νθρωπο.


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more