Troparion of Kassiani

Sensing Thy divinity, O Lord,
a woman of many sins,
takes it upon herself
to become a myrrh-bearer
and in deep mourning
brings before Thee fragrant oil
in anticipation of Thy burial; crying:
"Woe to me! What night falls on me,
what dark and moonless madness
of wild-desire, this lust for sin.
Take my spring of tears
Thou Who drawest water from the clouds,
bend to me, to the sighing of my heart,
Thou who bendedst down the heavens
in Thy secret Incarnation,
I will wash Thine immaculate feet with kisses
and wipe them dry with the locks of my hair;
those very feet whose sound Eve heard
at the dusk in Paradise and hid herself in terror.
Who shall count the multitude of my sins
or the depth of Thy judgment,
O Saviour of my soul?
Do not ignore thy handmaiden,
O Thou whose mercy is endless".

ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ: "ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΠΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"!

Πηγή : http://logia-tou-aera.blogspot.ca/


Ο Σταμάτης Σπανουδάκης είναι πασίγνωστος όχι για αυτά που λέει, αλλά για αυτά που συνθέτει, τις μαγευτικές μουσικές που σε ταξιδεύουν άλλοτε στο παρελθόν κι άλλοτε στο μέλλον. Οι μελωδίες του σε βγάζουν από την γκρίζα πραγματικότητα και σε ανυψώνουν, καθώς είναι γεμάτες από Χριστό κι Ελλάδα όπως δηλώνει κι ο ίδιος.
Ο διάσημος και ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης είχε την καλοσύνη να κάνει ένα διάλειμμα από την καλλιτεχνική δημιουργία του και να μας απαντήσει στις ερωτήσεις μας, μέσα από τις οποίες γνωρίζουμε τον πολιτικοποιημένο άνθρωπο πίσω από την μουσική.
- Ποια είναι η πηγή έμπνευσης σου; Πως μπορείς και πηγαίνεις την μουσική σου σε ένα ανώτερο επίπεδο, ονειρικό την στιγμή που περιτριγύριζεσαι -όπως κι όλοι μας- από μια μίζερη πραγματικότητα;
Είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο, αν κοιτάς αυτά πού ποτέ δεν πεθαίνουν. Που ποτέ δεν σε προδίδουν. Όπου ο θησαυρός σου, εκεί κι εσύ να τον φυλάς. Εκεί και η ψυχή, αλλά και η έμπνευση σου. Εγώ βρίσκω αυτήν την άλλη, ονειρική, παιδική και παραδεισένια διάσταση στον Χριστό, στους Αγγέλους Του, σ’ αυτά πού ακόμα λέει και στην αιώνια αγαπημένη. Την μητέρα Ελλάδα. Τού πρίν, τού τώρα και τού μέλλοντος. Η μιζέρια, η φτώχεια, οι δυσκολίες, ο πόνος και ο θάνατος τελικά είναι ήδη νικημένοι και ασήμαντοι εχθροί. Φτάνει να το πιστέψεις.

- Ποια είναι, κατά την γνώμη σου, η κύρια αιτία της οικονομικοκοινωνικής κατάρρευσης της χώρας; Φταίνε μόνο οι πολιτικοί ηγέτες;
Ένα σπιτικό, πέφτει έξω, όταν το ατρόγυνο παύει να είναι ενωμένο. Και αρχίζει να κοιτάει, ο καθένας τον εαυτό του. Αυτό προηγείται της καταρεύσεως και της φτώχειας. Χάσαμε λοιπόν σαν Έλληνες, τούς στόχους μας, την αγάπη μεταξύ μας και κυρίως την αγάπη και τό σέβας σ’ αυτό πού πάντα ήμασταν. Παλληκάρια, φιλότιμοι, πιστοί και αρκούντως " τρελλοί", για να τα βάζουμε με πολύ δυνατώτερους μας. Εν ολίγοις ανταλλάξαμε την "ιερή τρέλλα" της Ορθοδοξίας, με την λογική και τόν καθωσπρεπισμό τών καθολικών και προτεσταντών συν - ευρωπαίων μας. Είναι αδύνατον γι’ αυτούς να αντιληφθούν την ελευθερία τού Ελληνα και την διαφορετικότητα του. Η λογική, μόνη της είναι πολύ κακός σύμβουλος. Η τρέλλα, το θαύμα, το άπιαστο όνειρο είναι η δική μας πραγματική πατρίδα. 

- Μπορούν οι ερχόμενες εκλογές να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Είναι γνωστή η ενασχόλησή σου με την πολιτική, όταν στήριξες τον Κώστα Καραμανλή. Τι θα συνιστούσες στους Έλληνες να ψηφίσουν ή κυρίως να μην ψηφίσουν;
Τό "αδιέξοδο" δεν είναι πολιτικό, παρά μόνον κατά τό εφήμερο και δημοσιογραφικό φαίνεσθαι. Είναι απόλυτα πνευματικό και χρήζει εξομολογήσεως, συγνώμης και αλλαγής νοοτροπίας. Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να το κάνει αυτό, παρά μόνον με τό παράδειγμα του. Δηλαδή ο καλός πολιτικός σήμερα, θα έπρεπε να ανέβει σε σταυρό, όχι σε καρέκλα. Καί να φορέσει ακάνθινο στεφάνι, όχι ρεπούμπλικα. Συνιστώ να ψηφίσουν ανθρώπους που, δεν έχουν μπεί ποτέ στην Βουλή, δεν είχαν ποτέ αξιώματα και μιλάνε για Χριστό και Ελλάδα.
- Πιστεύεις ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια επανάσταση όπως του 1821; Πνευματικοί ταγοί, όπως εσύ θα μπορούσαν να διαδραματίσουν έναν ρόλο, όπως του Ρήγα Φερραίου;
Οί Έλληνες δεν είναι αυτοί πού ήτανε τότε. Δυστυχώς οι αριστερο- προοδευτικό- πασόκ ιδεολογίες χρόνια τώρα γκρεμίζουν με λύσσα και πρόγραμμα ό,τι αληθινό, ελληνικό και ονειρεμένο. Καί πάλι δυστυχώς, έχουν δημιουργήσει αναρίθμητους πολίτες, κλώνους τους. Ο Ρήγας Φερραίος σήμερα θα ειχε μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Θά τον ταμπέλωναν φασίστα ή ακροδεξιό ή γραφικό και σε κάθε περίπτωση, θα τού στερούσαν το βήμα για να πεί τίς απόψεις του.
Αδικείς την εκκλησία, αναφέροντας την πολιτική στην ίδια πρόταση. Η εκκλησία είναι όλα. Ζωή και θάνατος. Η πολιτική πιά, είναι ενα παιχνίδι αρρωστημένων από φιλοδοξία και φιλοχρηματία δημοσίων υπαλλήλων, εναντίον των αδυνατωτέρων και ανήμπορων να αμυνθούν συνανθρώπων τους. Η πιό ποταπή μορφή ζωής. Χτυπάω τον από κάτω και γλείφω τον απο πάνω!
- Πόσο σημαντική είναι η Ορθοδοξία και η πίστη για την καλλιτεχνική δημιουργία σου;
Πολύ όπως εξήγησα και πρίν. Πολύ σημαντική όμως είναι επίσης, η απερίσπαστη και πολλή δουλειά σε ησυχία, το να μην ικανοποιείσαι με ό,τι κάνεις εύκολα, τό να ακούς με προσοχή τούς πραγματικά μεγάλους πού προυπήρξαν, η πλήρης κόφωση σε μουσικές «εντέχνων και σπουδαίων μόνον στα υπερ αυτών άρθρα, καλλιτεχνών» και βέβαια η καθαρή έμπνευση που ο Θεός στελνει, σε όποιον θέλει να ακούσει.
- Ένα τελευταίο μήνυμα για τους αναγνώστες του pentapostagma.gr και μια υπόσχεση στους θαυμαστές σου:
Δεν έχω αλλάξει σε τίποτα αυτά πού λέω και κάνω, παρά τους ύπουλους και παντοειδείς πολέμους και υπόσχομαι να εξακολουθήσω στόν ίδιο κακοτράχαλο, αλλά με τόσο ωραία θέα, δρόμο. (Γιατί ποτέ δεν γίνεσαι, άλλο απ' αυτό πού είσαι).

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 28η

Εν Αθήναις τη 13 Απριλίου 1907

Οσία εν Κυρίω θυγάτηρ Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.

Εις Ξάντος.

Έλαβον την υπό ημερομηνίαν 7 τρέχοντος άνευ αριθμού επιστολήν σας και εύχομαι τα άριστα. Χάριτι θεία ειμί και εγώ καλά εις την υγείαν μου. Χθες εφιλοξενήθην εις τον Πειραιά εις την οικίαν των κυρίων Νικολάου Παπαϊωάννου και Φωκίωνος Βάμβα. Ο οίκος αυτών είναι ένθεος, με εδέχθησαν μα λατρείαν και έμεινα παρ΄ αυτοίς επί 5 ½ ώρας, από τας 10 πρ. μεσημβρίας έως τας 3 ½ μετά μεσημβρίαν. Εν τη οικία περιθάλπεται και η Ζωή, ήτις μοι έδειξε την επιστολήν σας και μοι εζήτησε την άδειαν να έλθη, ην και τη έδωκα. Παρ΄ αυτής θα μάθετε τα της επισκέψεώς μου. Η ευσεβής αύτη οικογένεια θέλει να έλθη να οικοδομήση εκτός της μονής οικίαν, όπως διανύση οσίως το λοιπόν του βίου αυτής, ζητούσι δε προς τούτο την άδειάν μου. Θα ενδιατρίβωσιν εκτός της μονής, αλλά θέλουσι να εκκλησιάζωνται εν τω ναώ της μονής και να διαιτώνται εκ της διαίτης της μονής, παρέχοντες τη μονή τα προς συντήρησίν των και άπασαν αυτών την περιουσίαν, ήτις μετά θάνατον έσται αναπαλλοτρίωτον κτήμα της μονής. Προς την αίτησίν των κατένευσα, διότι θεωρώ την οικογένειαν ταύτην υπό πολλάς απόψεις τη μονή χρήσιμον και ωφέλιμον, πρώτον δια την αρετήν αυτής και το σεβάσμιον γήρας των προσώπων, δεύτερον δια την ηθικήν ενίσχυσιν και το θάρρος το οποίον θα παρέχωσιν υμίν, τρίτον δια την συντροφίαν αυτών, τέτερτον διότι αμφότεροι οι γέροντές εισιν εκκλησιαστικοί και μουσικοί άριστοι, ανακουφίζειν δυνάμενοι τας ψαλλούσας, πέμπτον διότι συν τω χρόνω τον ένα εξ αυτών Θεού ευδοκούντος θα δυνηθώ να τον προχειρίσω ιερέα, έκτον διότι χαίρουσι της υπολήψεως πάντων και αύτη αυτών η υπόληψις θα αντανακλάται και εις την μονήν, έβδομον διότι οικονομικώς η μονή μετά ταύτα θ΄ αποκτήση και εν οίκημα, εν ω θα δυνάμεθα, να περιποιώμεθα και τους ξένους και τελευταίον και η περιουσία αυτών θα βοηθήση την μονήν και εις τας περί την μονήν αγροτικάς ελαφράς εργασίας θα ώσιν χρήσιμοι και ως φρουροί μετά Θεόν θα τελώσι του περιβόλου της μονής. Ταύτα με έπεισαν να εκφράσω την συγκατάθεσίν μου. Επιθυμώ ν΄ αναγνώσης την επιστολήν μου και εις τας αδελφάς και επιθυμώ να μοι γράψης την γνώμην σου, ή εάν δεν προφθάνητε τώρα, όταν έλθω την Τρίτην του αγίου Πάσχα, τότε μοι λέγετε το φρόνημά σας. Ο Κύριος Παπαϊωάννου αζήτησε να έλθη δια να περάση την Μεγάλην Εβδομάδα εις την μονήν, αλλά τω είπον, ότι δεν υπάρχει εν τη μονή τόπος καταλύματος! Περί του ιερέως παρεκάλεσα τον Μητροπολίτην δια του διακόνου του, του μαθητού της Σχολής μας, να διατάξη να έλθη εις κατά τας ημέρας ορισθείσας υφ΄ υμών. Να προσφέρης τα συγχαρητήριά μου εις την Αμαλίαν δια τον Σταυρόν, είναι πολύ ωραίος, τη εύχομαι τα΄ άριστα. Πιστεύω ότι θα εύρω προόδους κατά την άφιξίν μου, μοι το λέγει ένα προαίσθημα, και ότι θα ευχαριστηθώ και εκ ταύτης. Σας εύχομαι να διέλθητε τας αγίας των παθών του Κυρίου ημέρας εν πνευματική επικοινωνία μετά του Κυρίου και να εορτάσητε μετά πνευματικής χαράς την αγίαν Αυτού τριήμερον Ανάστασιν. Αμήν. Εάν ο Στυλιανός ήλθε, θα στείλω υλικά τινα δια την Εκκλησίαν, δια να αρχίση η εργασία. Θέλω να ειπή η Ελένη εις τον κ. Δήμαρχον, ότι δέχομαι τον σοβατζήν, τον οποίον με συνιστά και ότι όταν θα έλθω, θα συνεννοηθώ μετ΄ αυτού. Να τω είπη μόνον να ανέλθη εις την μονήν, να θέση επί του τρούλλου τον Σταυρόν, ώστε τώρα τας εορτάς και την ημέραν του Πάσχα να ευρίσκηται στημένος και λάμπων επί του τρούλλου. Μετά χωροφύλακός τινος σας στέλλω κηρία και βιβλία.

Σας εύχομαι.

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.

Εντυπωσιακή η αντίθεση!

Σήμερα Μεγάλη Τρίτη το βράδυ, όπου στους Ιερούς Ναούς ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης, η Εκκλησία μας παρουσιάζει την μετάνοια της αμαρτωλής γυναίκας και την προδοσία του Ιούδα. Εντυπωσιακή η αντίθεση! Από τη μια μεριά, μια γυναίκα βυθισμένη στη λάσπη της αμαρτίας συναισθάνεται την αμαρτωλότητά της και, με δάκρυα συντριβής, μετανοεί και ζητά συγχώρεση από τον Κύριο. Από την άλλη, ένας μαθητής του Χριστού, ένας από τους Δώδεκα που καθημερινά είχε την μεγάλη ευλογία να ζει κοντά στον Κύριο, υποκύπτει στο πάθος της φιλαργυρίας και προδίδει τον δάσκαλό του, αυτόν τον ίδιο τον Θεό. Προσέξτε, μάς επισημαίνει η Εκκλησία. Αυτός που πραγματικά αγαπά τον Ιησού, δεν εμπιστεύεται τα πάθη του, δεν Τον προδίδει με τις πράξεις της ζωής του, αλλά με συντριβή πλησιάζει κοντά Του και ζητά το έλεος και την ευσπλαχνία Του.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

η΄. Ἡ Ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας

i. Πρώτη Περίοδος: Ἡ ἀντιμετώπισις ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ὅσων δέν ἀποτειχίστηκαν καταδεικνύει τήν ὑπάρχουσα Παράδοσι.


Στή συνέχεια ἐξετάζοντας τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό θέμα αὐτό τῆς ἀποτειχίσεως, θά ἀναφερθοῦμε καί στήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας, διά νά δείξωμε ὅτι καί οἱ Πατέρες τῆς περιόδου αὐτῆς ἦσαν σύμφωνοι μέ αὐτήν τήν Παράδοσι.
Ἤδη ἐκάναμε μία μικρή ἀναφορά εἰς τήν παροῦσα μελέτη διά τήν πρώτη περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας καί ἀναφέραμε τήν ἀποτείχισι πολλῶν ἁγίων καί τόν ἀγῶνα των κατά τῆς αἱρέσεως. Ἀναφέραμε τήν ἐξέγερσι τοῦ λαοῦ καί ἰδίᾳ τῶν γυναικῶν καί τήν ἐκδίωξι ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ πρώτου εἰκονομάχου Πατριάρχου, ὀνόματι Ἀναστασίου.
Ἀναφέραμε μεταξύ ἄλλων καί τό καύχημα τῶν ὁμολογητῶν, τόν ὅσιο Στέφανο τόν νέο, ὁ ὁποῖος ὡς ἡγούμενος, ὄχι μόνο δέν ὑπέγραψε τά πρακτικά τῆς εἰκονομαχικῆς Συνόδου τῆς Ἱέρειας, ὅταν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ τά ἔφεραν στή μονή, ἀλλά καί τούς ἐξεδίωξε ὡς αἱρετικούς, μή δεχθείς οὔτε τά προσφερόμενα ἀπό τόν αὐτοκράτορα πρός αὐτόν δῶρα καί τρόφιμα. Ἀνέφερε δέ ὅτι δέν ἦτο δυνατόν νά γευθῆ ἀπό αὐτά τά ὁποῖα τοῦ προσέφεραν οἱ αἱρετικοί.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὅλος ὁ ἀγῶνας τῶν ὁμολογητῶν κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας ἐγίνετο χωρίς κἄν ἡ αἵρεσις νά εἶναι κατεγνωσμένη, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπικυρωμένη ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Ἱερείας, στήν ὁποία συμμετεῖχαν 348 Ἐπίσκοποι. Ἡ ἀποτείχισις λοιπόν ὅλων τῶν ἁγίων τῆς α΄ περιόδου τῆς Εἰκονομαχίας ἔχει διά τίς ἡμέρες μας ἰδιαίτερη σημασία, ἦταν δέ ἀναμφιβόλως ἡ αἰτία τῆς συγκλήσεως
τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ ὁποία προσωρινῶς ἀπεκατέστησε τήν ὀρθόδοξο πίστι.
Εἰς τό σημεῖον αὐτό θά ἀναφερθοῦμε εἰς τήν ἰδίαν τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί, συγκεκριμένα, εἰς τό πῶς ἀντιμετώπισαν οἱ θεοφόροι Πατέρες τούς μή ὁμολογήσαντας,
ἀλλά ἀκολουθήσαντας δι’ οἱονδήποτε λόγο τήν αἵρεσιν τῆς Εἰκονομαχίας. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό, διότι ὑπάρχει ἡ ἔνστασις ἀπό τούς δεχομένους τήν δυνητικήν ἑρμηνείαν τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὅτι δηλαδή οἱ μή ἀποτειχισθέντες ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους ἤ Πατριάρχες οὐδέποτε ἐτιμωρήθησαν. Εἰς τήν πρώτην πρᾶξιν αὐτῆς τῆς Συνόδου καί μετά τίς προκαταρκτικές προσφωνήσεις, προσῆλθον εἰς τήν Σύνοδον τρεῖς Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποδεχθῆ τήν Εἰκονομαχία καί ἐζήτουν συγγνώμη διά τήν ἀμέλεια καί νωθρότητα εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔφερον δέ μαζί των καί λιβέλλους ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, τούς ὁποίους ἀνέγνωσαν εἰς τήν Σύνοδο, ὑπόσχοντο δέ ὅτι οὐδέποτε πλέον θά ἀρνηθοῦν τήν Ὀρθοδοξία ἤ θά συμπεριφερθοῦν παρομοίως πρός τούς αἱρετικούς.

Η προσευχή του Ιήσού, Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου

Από τις προσευχές που μας παρέδωσαν οι άγιοι, η ευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι η πιο εύχρηστη, λόγω της συντομίας της, και η πιό καρποφόρα, όταν επιτελείται αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά. Αλλά για να κατορθωθεί και να καρποφορήσει η ευχή του Ιησού -και να καρποφορήσει σημαίνει να εξορίσει από την καρδιά τα πάθη και τους δαίμονες και να εγκαταστήσει σ’ αυτήν το Χριστό- χρειάζεται πολύς καιρός και πολλή βία, δηλαδή, εντατικός ψυχοσωματικός αγώνας. Με τη βία φτάνει ο άνθρωπος από τη μη καθαρή προσευχή -εκείνη που συμπλέκεται με τις εμπαθείς μνήμες και τους λογισμούς- στην καθαρή και αρρέμβαστη προσευχή. Σ’ αυτή την προσευχή, τη μόνη αληθινή, ο νους, παραμένοντας μέσα στην καρδιά, είναι προσκολλημένος αποκλειστικά στο Θεό, αφού κατόρθωσε ν’ απαλλαγεί από κάθε περισπασμό.


Οι μικρές προσευχές, οι λιγόλογες και περιεκτικές, βοηθούν πολύ το νου να συγκεντρωθεί, γι’ αυτό οι άγιοι πατέρες συνήθιζαν να τις επαναλαμβάνουν αδιάλειπτα. Με τη συνεχή επανάληψη ανάγκαζαν το νου τους να παραμένει δεμένος με το όνομα του Κυρίου και σκόρπιζαν όλους τους λογισμούς. Οι μικρές αυτές προσευχές ήταν διάφορες. Ο αββάς Κασσιανός μας πληροφορεί, ότι στην Αίγυπτο χρησιμοποιούσαν τον ψαλμικό στίχο: «Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες- Κύριε, εις το βοηθήσαί μοι σπεύσον» (Ψαλμ. 69:2). Ο άγιος Ιωαννίκιος δοξολογούσε συνέχεια την Αγία Τριάδα: «Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριάς Αγία, δόξα σοι». Και ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος γράφει για έναν ασκητή, που νύχτα-μέρα προσευχόταν με τούτα μόνο τα λόγια: «Εγώ ως άνθρωπος ήμαρτον, συ δε ως Θεός συγχώρησον». Αναμφίβολα θα υπήρχαν και πολλές άλλες σύντομες προσευχές. Τελικά, όμως, επικράτησε η ευχή του Ιησού, που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα από μοναχούς και λαϊκούς.
Μεγάλη είναι η σπουδαιότητα της ευχής, γιατί, με τη σωστή άσκησή της, επιτυγχάνεται η επιστροφή του νου στην καρδιά -ή, μ’ άλλα λόγια, η ενοποίηση της ουσίας του νου με την ενέργειά του, που διασκορπίζεται προς τα έξω μέσω των αισθητηρίων- και στη συνέχεια η ανάβασή του ως το Θεό. Αν ο νους, μετά την ανάβασή του στο Θεό, παραμένει σταθερά σ’ Αυτόν, αποκτά την αδιάλειπτη μνήμη Του.
Στην πιστή καρδιά η μνήμη του Θεού συνοδεύεται φυσιολογικά από τα αισθήματα της ευσέβειας, της ευγνωμοσύνης, της ελπίδας, της απόλυτης εμπιστοσύνης στο θείο θέλημα και άλλα παρόμοια. Επειδή τα αισθήματα αυτά είναι πνευματικά, η ευχή του Ιησού, που γεννά και συγκρατεί τη μνήμη του Θεού, ονομάζεται πνευματική προσευχή. Όταν, όμως, δεν συνοδεύεται από πνευματικά αισθήματα, είναι απλά μια λογική προσευχή. Η προσεκτική, καθαρή και αρρέμβαστη ευχή γεννάει κάποια θερμότητα μέσα μας. Είναι η φωτιά που ανάβει ο Θεός στα χωράφια των καρδιών μας, κατακαίγοντας τα αγκάθια των παθών και των δαιμόνων και γεμίζοντάς τα με το πνεύμα και τη χάρη Του. Μέσα σ’ αυτή τη θερμότητα και την καθαρή προσευχή γεννιέται στην καρδιά ο θείος έρωτας για τον Ιησού. Βλέπετε, από όλες τις αρετές πιο πολύ η προσευχή εμπνέει στον άνθρωπο τον θειο έρωτα, επειδή φτερώνει το νου και τον ανεβάζει ως το Θεό.

(Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής», Ι.Μ.Παρακλήτου)


Πηγή :http://apotixisis.blogspot.ca/