Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

 Ες τό τέλος το παρόντος Κανόνος συνοψίζοντας γιος τούς λόγους διά τούς ποίους γίνεται οκονομία λέγει τά ξς: «άν μέντοι μέλλ τ καθόλου οκονομί μπόδιον σεσθαι τοτο, ( ξ ρχς δηλαδή τέλεσις το βαπτίσματος), πάλιν τ θει χρηστέον καί τος οκονομήσασι τά καθ’ μς Πατράσιν κολουθητέον · φορμαι γάρ μήποτε, ς βουλόμεθα κνηρούς ατούς περί τό βαπτίζειν ποισαι, μποδίσωμεν τος σωζομένοις διά τό τς προστάξεως αστηρόν» · καί γ. Νικόδημος ρμηνεύοντας λέγει: «Πλήν νίσως καί τοτο, τό, νά βαπτίζωμεν ατούς πιστρέφοντας χει νά γέν μπόδιον ες τήν κοινήν συγκατάβασιν καί οκονομίαν, πο περί πάντων τν σχισματικν καναν ο Πατέρες, ς κολουθομεν καί μες ες ατήν, μήπως διά τήν αστηρότητα τς προσταγς ταύτης τούς κάμνωμεν μελες ες τό νά βαπτίζωνται, ασχυνομένους τάχα, τι σάν πιστοι τελείως βαπτίζονται καί κολούθως μποδίσωμεν τήν σωτηρίαν τους». ξιόλογο καί χρήσιμο ες τήν παροσα μελέτη εναι
καί τό μετά πό ατά τμμα ες τό ποον γιος λέγει: «Ε δέ κενοι (ο σχισματικοί) φυλάττουσι τό μέτερον βάπτισμα, τοτο μς μή δυσωπείτω · ο γάρ ντιδιδόναι
ατος πεύθυνοι χάριν σμέν, λλά δουλεύειν κριβεί Κανόνων». Δηλαδή δέν μς νδιαφέρει, λέγει γιος, τό τι ατοί σέβονται καί δέν παναλαμβάνουν τό δικό μας
βάπτισμα, στε νά φερθομε καί μες πρός ατούς τό διο, λλά μες φείλομε νά κολουθομε μέ κρίβεια τούς ερούς Κανόνες. πό ατόν τόν ερό Κανόνα το ποίου, σα σημεα μς νδιαφέρουν, περιληπτικά παρουσιάσαμε, πολλά δυνάμεθα νά συμπεράνωμε καί ες τήν περίπτωσι το δευτέρου τμήματος το ΙΕ΄ Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Κανόνας ατός το Μ. Βασιλείου εναι δογματικός καί
ναφέρει καί τήν κρίβεια καί τήν οκονομία, ες τήν περίπτωσι το βαπτίσματος τν αρετικν καί σχισματικν. γιος καθορίζει τήν κρίβεια βάσει τν Συνόδων καί
τς Παραδόσεως καί τήν οκονομία βάσει τς νάγκης ες τήν προκειμένη περίπτωσι. ποδέχεται τήν οκονομία ποία φηρμόζετο, λλά φαίνεται καθαρά τι τάσσετο
πέρ τς κριβείας. Χαρακτηριστικό εναι τό τελευταο τμμα πού ναφέραμε, ες τό ποο γιος, μετά τήν λόγ νάγκης φαρμογή τς οκονομίας, ναφέρει τι «ο γάρ
ντιδιδόναι ατος πεύθυνοι χάριν σμέν, λλά δουλεύειν κριβεί Κανόνων». Δηλαδή τήρησις τν ερν Κανόνων εναι σφάλεια διά τήν σωτηρία μας.
Συνεχίζεται.

Μοναχός Ιωσήφ Βρυένιος :

Ει τις των δοκούντων τοις θεοφόροις Πατράσι σαλεύη τι, τούτο ουκέτι οικονομίαν κλητέον, αλλά προδοσίαν της Πίστεως και περί το θείον ασέβεια.


Το κύρος των Ιερών Κανόνων

Η άρνηση του κύρους των θεοπνεύστων Ιερών Κανόνων ως ρυθμιστού των Εκκλησιαστικών ημών πραγμάτων, θα οδηγήση εις τον ορθολογισμόν και προτεσταντισμόν με συνέπεια την κατάργηση και κατάρρευση του ενιαίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Ο Οικουμενισμός είναι μία κίνησις, η οποία αφ΄ εαυτής θέτει πολλά προβλήματα. Όλα όμως τα προβλήματα αυτά εις την ουσίαν πηγάζουν και συνοψίζονται εις μίαν επιθυμίαν και μίαν δίψαν: Την δίψαν δια την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού. Η δε αληθινή Εκκλησία του Χριστού φέρει μέσα της, και πρέπει να φέρη, απαντήσεις εις όλα τα ερωτήματα και προβλήματα τα οποία θέτει ο Οικουμενισμός. Διότι, εάν τυχόν η Εκκλησία του Χριστού δεν έδιδε λύσιν εις τα αιώνια προβλήματα του ανθρωπίνου πνεύματος, τότε αυτή θα ήτο άχρηστος. Και είναι πράγματι γεγονός ότι η εστία του ανθρωπίνου πνεύματος συνεχώς φλέγεται απ΄ αυτά τα αιωνίως κρίσιμα προβλήματα. Αυτά βασανίζουν, συνειδητώς ή ασυνειδήτως, τον κάθε άνθρωπον, είτε το θέλει, είτε όχι, βασανίζουν την καρδίαν και τον νουν του, την συνείδησιν και την ψυχήν του, και όλην την ύπαρξίν του. «Και ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις αυτού». Μεταξύ των αστέρων ο πλανήτης μας είναι η έδρα όλων των βασανιστικών αιωνίων προβλημάτων, των προβλημάτων της ζωής και του θανάτου, του καλού και του κακού, της αρετής και της αμαρτίας, του κόσμου και του ανθρώπου, του χρόνου και της αιωνιότητος, του παραδείσου και της κολάσεως, του Θεού και του διαβόλου. Μεταξύ πάλιν των όντων ο άνθρωπος είναι το πλέον πολυσύνθετον και αινιγματώδες ον, αλλά και το πλέον μαρτυρικόν. Ακριβώς δια τον λόγον αυτόν κατήλθεν ο Θεός εις την γην και έγινεν άνθρωπος δια να μας απαντήση ως Θεάνθρωπος εις αυτά τα βασανιστικά και αιώνια προβλήματά μας. αυτός είναι και ο λόγος δια τον οποίον Αυτός έμεινε ολόκληρος επί της γης εις την Εκκλησίαν του, ως η Κεφαλή του σώματός Του. Η απάντησις εδόθη εις το Πρόσωπόν Του και εις αυτό το Σώμα Του, το οποίον είναι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, η κατέχουσα μέσα της όλον το Θεάνθρωπον με όλον το πλήρωμά Του. Επομένως, δια να ίδωμεν και κατανοήσωμεν ορθώς τι είναι ο Οικουμενισμός εις τας πρωταρχικάς ρίζας του, και εις την ουσίαν και την εντελέχειάν του, ποία είναι η πραγματικότης και ποίαι αι επιθυμίαι του, πρέπει να τον αντικατοπτρίζωμεν εις το κάτοπτρον της μόνης Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Δι΄ αυτό είναι ανάγκη να εκτεθή, πρώτον, έστω εις γενικάς γραμμάς, η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί της αληθινής Αποστολικής και Αγιοπατερικής Εκκλησίας του Χριστού. Και κατόπιν, υπό το φως της, να αντιμετωπισθή το φαινόμενον του Οικουμενισμού.

Συνεχίζεται.

Κυριακή της Ορθοδοξίας

 
http://agiatriadapeiraios.blogspot.com/



Στον κατάμεστο από πιστούς χριστιανούς Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς εορτάστηκε η Κυριακή της Ορθοδοξίας όπου Χοροστάτησε και Ιερούργησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς και Φαλήρου κ.κ. Σεραφείμ. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας η Μητρόπολη τίμησε δια της υψίστης τιμητικής διακρίσεως αυτής τον Χρυσού Σταυρό του Αγίου Σπυρίδωνος μετ'Αστέρος, τους Αγωνιστάς της Αμωμήτου Πίστεως τον Αιδεσιμολογιώτατον πρωτοπρεσβύτερον Γεώργιον Μεταλληνον ομότιμον καθηγητήν του πανεπιστημίου Αθηνών, τον Αιδεσιμολογιώτατον πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρον Ζήσην  ομότιμον καθηγητήν του πανεπιστημίου Θεσαλονίκης και τον Ελογιμώτατο κ. Λαυρέντιο Ντετζώρτζιο πρόεδρο του Φιλορθοδόξου Συλλόγου Κοσμάς Φλαμιάτος. Ο Σεβασμιώτατος τους ευχαρίστησε και τους ενθάρυνε να συνεχίσουν εδραίοι τους υπέρ της Ορθόδοξίας τους ανύστακτους και ακάματους αγώνες τους.

Ένας αδελφός συμβουλεύθηκε τον αββά Ποιμένα:

“Διέπραξα -είπε- μεγάλη αμαρτία και θέλω να μπω σε κανόνα μετανοίας για τρία χρόνια”.
Και ο Γέροντας του λέει:
“Πολύ είναι”.
“Μήπως για ένα χρόνο;” ρωτάει ο αδελφός.
“Πολύ είναι” απαντά πάλι ο Γέροντας.
Αυτοί που βρίσκονταν εκεί είπαν:
“Μέχρι σαράντα μέρες;”
Και πάλι ο Γέροντας είπε:
“Είναι πολύ”.
Και πρόσθεσε:
Εγώ πιστεύω ότι εάν ο άνθρωπος μετανοήσει με όλη του την καρδιά και δεν συνεχίσει να κάνει την αμαρτία, και μέσα σε τρεις μέρες τον δέχεται ο Θεός”.

Avoiding Nervous Breakdowns

According to a 2000 report published in American Psychologist, 26% of Americans felt "an impending nervous breakdown." Many say this is a feeling most people nowadays experience periodically. This seems frequently to be triggered by a divorce, a death, or financial and job stress. In addition to the feeling of going crazy, some of the symptoms include heart palpitations, chest pains, shortness of breath, uncontrollable crying, dizziness, disorientation, exhaustion. Unfortunately this condition is becoming more normal. We live in times when personal crisis are quite common. Such anxiety is a result of our separation from God. To cope with today's tumultuous world we must grow spiritually.


With a strong Orthodox faith we can avoid this over stressed condition. This requires a faith that is more than the notion of "Faith Alone" preached in many Protestant churches. It is a faith that is linked with works, with our personal effort, working in cooperation with God's grace. It is a faith where we desire and have great zeal to be with God. It is faith of unbounded love of God.


The Orthodox way of life provides a time proven structure for developing such faith. First, one who lives an Orthodox way of life is less likely to have a disordered life and therefore is less likely to face as many crisis situations as others. With the ongoing practice of repentance and forgiveness it demands, one does not keep as much "stuff" bottled up inside. One who lives a true Orthodox way of life when faced with stressful uncertainties learns to call on God for help when faced with uncertainties. One who lives a life of repentance learns humility and is ever aware of their fallen and sinful condition, knowing they cannot cope with life's trials and tribulations alone. They know death is at the end of this earthly life, but beyond is what they hope for, eternal life in Paradise. They learn to seek forgiveness, to admit their weaknesses and know that God will help them. They participate in Confession and regularly partake of Communion, the true Blood and Body of Christ, by properly preparing themselves. They develop self-disciple through fasting on Wednesdays and Fridays as well as the special fasting periods like Great Lent. They have a daily prayer life and are able to communicate with God for help in times of need. They have a Spiritual Father for guidance and a spiritual family of believers whose love they can count on. They have developed a spiritual relationship with several saints, who now reside in heaven near the throne of God, who they also call on for help, especially our Theotokos, the Mother of God. They are never alone.


Stress comes when we lose hope in a situation, become fearful, and do not have faith that we will be able to work through the difficulty we face. We only see our limitations and believe that all things are dependent on our own efforts which seem inadequate. We feel alone. We loose our vision of the spiritual aim of life. We no longer see the struggles of life as part of the ongoing development of our faith in God. We forget that God loves us no matter what and supports us by His promise of eternal life with Him if we only continue to act out of love for Him as well as others.


The Orthodox way of life is like an insurance policy against stress where we feel like we cannot cope. Like an insurance policy we have to remember to pay the premiums. In the Orthodox way of life, this involves prayer, fasting, worship and participation in the Sacraments. It is a life of repentance lived with a zeal, a desire, an intense love of God.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 2α
Εν Αθήναις τη 2 Νοεμβρίου 1904

Προς τα πνευματικά τέκνα μου Χρυσάνθην (Ξένην) και Κατίναν (Κασιανήν).
Εις Αίγιναν.


Χθες έδωκα προς τον Σεβ. Μητροπολίτην έκθεσίν τινα, ην συνέταξα κατ΄ αίτησίν του, αφορώσαν την ανασύστασιν και ίδρυσιν της Ιεράς Μονής, διότι προτίθεται, ως μοι είπεν, να αιτήσηται και παρά της Ιεράς Συνόδου την ανέγερσιν αυτής. Να προσφέρητε τας ευχάς μου προς την Κυρίαν Ασπασίαν και να αναγγείλητε εις αυτήν την ευχάριστον είδησιν, ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μετά πολλού ενδιαφέροντος ανέλαβε την εξασφάλισιν και αναγνώρισιν της Ιεράς Μονής και ότι, επειδή πάσαν παρέσχον εγώ εγγύησιν και διαβεβαίωσιν εις τρόπον ώστε να μοι είπη ότι θα φέρη και ιδικάς του 5-6 κόρας, και επειδή οφείλομεν να εγγυώμεθα πάσαν ησυχίαν και ασφάλειαν προς τας κόρας, επιθυμώ να θεωρήται η Μονή, ως συσταθείσα μετά την εγκατάστασίν σας και την μέλλουσαν άφιξιν και των άλλων παρθένων και την ευλογίαν του Μητροπολίτου και ότι κατ΄ ουδένα λόγον εννοώ να διανυκτερεύωσιν άνδρες εις την Μονήν. Επιθυμώ δε να γνωρίζω, εάν κόρη τις θέλη να έλθη εις την Μονήν, διότι άνευ της συγκαταθέσεώς μου δεν επιθυμώ να γίνηταί τι εις την Μονήν, διότι ανέλαβον ευθύνας απέναντι τόσων παρθένων και αυτού του Μητροπολίτου.

Διατελώ προς Θεόν ευχέτης

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.