Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς : ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

κφρασις το παρόντος Κανόνος «ο τοιοτοι (ο ποτειχισθέντες) ο μόνον τ κανονικ πιτιμίσει οχ πόκεινται, λλά καί τς πρεπούσης τιμς, τος ρθοδόξοις
ξιωθήσονται» κατ’ ρχάς ξεχωρίζει λα τά λλα θέματα πό τά θέματα τς πίστεως. πίσης ξεχωρίζει ατούς πού ποτειχίζονται δι’ οονδήποτε ζήτημα πό ατούς πού ποτειχίζονται λόγ δεδηλωμένης αρέσεως το προεσττος. ταν λοιπόν ναφέρει, «τ κανονικ πιτιμήσει οχ πόκεινται», ννοε τά πιτίμια πού χουν ρίσει ο εροί Κανόνες δι’ ατούς πού κάνουν παρασυναγωγή, φατρία καί σχίσμα. ταν ν συνεχεί λέγει «τς πρεπούσης τιμς τος ρθοδόξοις ξιωθήσονται» ννοε τι, ο ποτειχισθέντες λόγ αρέσεως το προεσττος, καναν κάτι δύσκολο μέ τό ποο βοήθησαν τήν κκλησία νά μήν παρεκκλίνη ες τό βασικό καί θεμελιδες σημεον τς ρθοδόξου δηλαδή πίστεως. ς κ τούτου εναι ξιοι τιμς καί παίνου.
γ. Νικόδημος ες τό σημεο ατό το Κανόνος ρμηνεύει ς ξς: «λλά καί τιμς τς πρεπούσης, ς ρθόδοξοι, εναι ξιοι». Τό «ς ρθόδοξοι» σημαίνει τι, ες τήν πάρχουσα καί κηρυττομένη αρεσι, ο ποτειχισθέντες τήρησαν ρθόδοξον στάσιν, πομακρυνόμενοι πό τόν αρετικό πίσκοπο. Δηλαδή σιωπηλά ννοεται τι ο πόλοιποι μή ποτειχισθέντες δέν τήρησαν ρθόδοξον στάσι, δέν βοήθησαν ες τήν παροσα αρεσι τήν κκλησία νά ρθοδοξήση, λλά βοήθησαν διά τς δειλίας των τήν αρεσι νά δραιωθ. φ’ σον λοιπόν ο μέν ξιώνονται τιμς καί παίνου, ξυπακούεται τι ο κ το ντιθέτου ποκύψαντες καί συμβιβασθέντες εναι ξιοι κατηγορίας καί τιμωρίας. Τό τι συνήθως δέν τιμωρονται πό τς κκλησίας σοι δέν τηρον γενναία καί μολογιακή στάσι σέ θέματα πίστεως καί αρέσεως ατό πρέπει νά φείλεται στούς ξς λόγους. Πρτον διότι ατοί συνήθως ποτελον τήν
πλειοψηφία. Δεύτερον διότι ατοί πιστρέφουν διά τς μετανοίας ες τήν ρθοδοξίαν ταν καταδικασθ αρεσις, πως γινε κατά τήν Ζ΄ Οκουμενική μέ πισκόπους καί
ερες πού εχαν κολουθήσει τήν Εκονομαχία, σύμφωνα μέ τά πρακτικά τς Συνόδου, μολονότι Εκονομαχία μέχρι τότε δέν το, πως ναφέραμε, κατεγνωσμένη αρεσις.
Τρίτον διότι μέ τήν ποκατάστασι τς ρθοδοξίας καί τήν καταδίκη τς αρέσεως κκλησία ν τ εσπλαγχνί της δίδει φεσιν ες λα τά προηγούμενα, καθ’ σον πετεύχθη βασικός σκοπός καί στόχος. Ατό μως οδόλως σημαίνει τι ο μή τιμωρούμενοι δι’ οονδήποτε λόγο εναι συνειδησιακς ντάξει, τήν στιγμή πού ο προθέσεις καί ο διαθέσεις κάστου θά ξετασθον λεπτομερς πό τόν τάζοντα νεφρούς καί καρδίας Θεόν. Τό τι πάλι Κανών ναφέρει τι ο ποτειχισθέντες εναι ξιοι τιμς, σημαίνει σφαλς τι εναι ξιοι καί μιμήσεως σύμφωνα μέ τό λόγιο «τιμή γίου, μίμησις γίου».

Συνεχίζεται.

Αν σωθή, τότε θα σωθή για όλους μας.

Ο πάμπτωχος και ρακένδυτος Ρουμάνος ασκητής Ε., δεν είχε «που την κεφαλήν κλίναι». Εβοήθει εις την τράπεζαν του Ρωσικού μοναστηρίου και ό,τι έπαιρνε το έδιδεν έλεημοσύνην εις απομεμακρυσμένους άσκητάς.
Είναι η μόνη ευκαιρία να σωθώ, έλεγεν. Να ζητιανεύω ταπεινούμενος, να κοπιάζω, να διαμοιράζω...

******

Όλας τας «ευλογίας», πού του έδιδαν πολλοί θεραπευμένοι με την προσευχήν του, ο Χατζηγεώργης τας έδιδε ελεημοσύνην εις τους πτωχούς, μοναχούς και λαϊκούς. Τόση ήτο η ελεημοσύνη του ώστε επεκράτησε να λέγουν δι' οποιονδήποτε ελεήμονα:
«Δίνει σάν Χατζηγεώργης».


***


Επί ήγουμενίας του Καθηγουμένου της ιεράς Μονής Γρηγορίου Συμεών έπηγεν ο μοναχός  Υπάτιος καί βλέπων ότι το πιθάρι ελαίου είχε μόνον 300 κιλά ήρώτησεν τον Ηγούμενον:
—θα δώσωμε λάδι στους ασκητές;
—Θα τους δώσης.
—Γέροντα, δέν έχομε.
—Τό λάδι είναι για όλους μας. Αν σωθή, τότε θα σωθή για όλους μας.
Έδιδαν, έδιδαν και δεν ελιγόστευεν το  έλαιον!... Αμείωτον έμεινεν εις το πιθάρι.

****
Όταν υπηρετούσεν ο γέρων Αρτέμιος εις ένα Γρηγοριάτικον μετόχι εις την Άρταν και επήγαινε να ψωνίση εις την αγοράν, επέστρεφε με άδεια χέρια. Ό,τι είχε τα διεμοιραζεν εις πτωχούς και γεροντάκια.

Άγιος Ι. Χρυσόστομος :

Δια τούτο πολλάκις υμάς υπέμνησα περί των αθέων αιρετικών, και τανύν παρακαλώ, του μη συγκαταβήναι αυτοίς εν τινι πράγματι, μη εν βρώμασιν, ή εν πόμασιν, ή φιλία ή σχέσει, ή αγάπη ή ειρήνη. Ο γαρ εν τούτοις απατώμενος, και συγκαταβαίνων αυτοίς, αλλότριον εαυτόν καθίστησι της καθολικής Εκκλησίας. Ο δε αληθινός και άδολος μαθητής του Θεού μετά παρρησίας κράζει: ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ [Αγ. Ιουστίνου (Πόποβιτς)]


Ο Οικουμενισμός είναι μία κίνησις, η οποία αφ΄ εαυτής θέτει πολλά προβλήματα. Όλα όμως τα προβλήματα αυτά εις την ουσίαν πηγάζουν και συνοψίζονται εις μίαν επιθυμίαν και μίαν δίψαν: Την δίψαν δια την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού. Η δε αληθινή Εκκλησία του Χριστού φέρει μέσα της, και πρέπει να φέρη, απαντήσεις εις όλα τα ερωτήματα και προβλήματα τα οποία θέτει ο Οικουμενισμός. Διότι, εάν τυχόν η Εκκλησία του Χριστού δεν έδιδε λύσιν εις τα αιώνια προβλήματα του ανθρωπίνου πνεύματος, τότε αυτή θα ήτο άχρηστος. Και είναι πράγματι γεγονός ότι η εστία του ανθρωπίνου πνεύματος συνεχώς φλέγεται απ΄ αυτά τα αιωνίως κρίσιμα προβλήματα. Αυτά βασανίζουν, συνειδητώς ή ασυνειδήτως, τον κάθε άνθρωπον, είτε το θέλει, είτε όχι, βασανίζουν την καρδίαν και τον νουν του, την συνείδησιν και την ψυχήν του, και όλην την ύπαρξίν του. «Και ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις αυτού». Μεταξύ των αστέρων ο πλανήτης μας είναι η έδρα όλων των βασανιστικών αιωνίων προβλημάτων, των προβλημάτων της ζωής και του θανάτου, του καλού και του κακού, της αρετής και της αμαρτίας, του κόσμου και του ανθρώπου, του χρόνου και της αιωνιότητος, του παραδείσου και της κολάσεως, του Θεού και του διαβόλου. Μεταξύ πάλιν των όντων ο άνθρωπος είναι το πλέον πολυσύνθετον και αινιγματώδες ον, αλλά και το πλέον μαρτυρικόν. Ακριβώς δια τον λόγον αυτόν κατήλθεν ο Θεός εις την γην και έγινεν άνθρωπος δια να μας απαντήση ως Θεάνθρωπος εις αυτά τα βασανιστικά και αιώνια προβλήματά μας. αυτός είναι και ο λόγος δια τον οποίον Αυτός έμεινε ολόκληρος επί της γης εις την Εκκλησίαν του, ως η Κεφαλή του σώματός Του. Η απάντησις εδόθη εις το Πρόσωπόν Του και εις αυτό το Σώμα Του, το οποίον είναι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, η κατέχουσα μέσα της όλον το Θεάνθρωπον με όλον το πλήρωμά Του. Επομένως, δια να ίδωμεν και κατανοήσωμεν ορθώς τι είναι ο Οικουμενισμός εις τας πρωταρχικάς ρίζας του, και εις την ουσίαν και την εντελέχειάν του, ποία είναι η πραγματικότης και ποίαι αι επιθυμίαι του, πρέπει να τον αντικατοπτρίζωμεν εις το κάτοπτρον της μόνης Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Δι΄ αυτό είναι ανάγκη να εκτεθή, πρώτον, έστω εις γενικάς γραμμάς, η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί της αληθινής Αποστολικής και Αγιοπατερικής Εκκλησίας του Χριστού. Και κατόπιν, υπό το φως της, να αντιμετωπισθή το φαινόμενον του Οικουμενισμού.