Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Το νέο βιβλίο ερμηνείας του 15ου Κανόνος.

Μία δευτέρα προϋπόθεσις διά τήν ποτείχισι πέραν τς κατεγνωσμένης αρέσεως, σύμφωνα μέ τά λόγια το παρόντος Κανόνος, εναι τό νά τήν κηρύττη πίσκοπος Πατριάρχης «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας». Ατό σημαίνει τήν βεβαιότητα καί σφάλεια ες τούς ποσχιζομένους, τήν στιγμή κατά τήν ποία δέν κουσαν τήν αρετική διδασκαλία το πισκόπου νας δύο μερικοί, λλά λα τά μέλη τς κκλησίας. δ ποκλείεται καί διαφορετική ρμηνεία τν λεγομένων πό τόν πίσκοπο, πειδή ,τι κούσουν λίγοι δυνατόν νά παρερμηνευθ νά μεταφερθ λλοιωμένο, ταν μως λα τά μέλη τς κκλησίας τά περισσότερα γίνουν ατήκοα τς αρετικς διδασκαλίας, τότε ποκλείεται πσα πλάνη δικος κρίσις καί κατάκρισις το πισκόπου.
Τό «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας» χει πίσης τήν ννοια τι διδασκαλία ατή ποτελε πίστι το πισκόπου καί δέν εναι κάτι πού ναφέρθηκε προχείρως κ παραδρομς πετέλεσε μία λεκτική παρατυπία βρότητα. Οτε πίσης κάτι τό ποο επώθηκε κατ’ οκονομίαν, λόγ κάποιας δηρίτου νάγκης. Δηλαδή ο ποτειχιζόμενοι εναι βέβαιοι τι ποτειχίζονται πό ναν δεδηλωμένο αρετικό, ποίος ργάζεται στόν μπελνα το Κυρίου, πλήν μως διά νά διαφθείρη καί ποκόψη διά τς αρέσεως τά κλήματα πό τήν μπελο καί διά νά  διασκορπίση τά πρόβατα πό τόν ποιμένα (Χριστό). κφρασις τέλος ατή το Κανόνος σημαίνει τι πίσκοπος χι μόνο εναι δεδηλωμένος αρετικός, λλά
προσπαθε τήν αρεσι νά τήν διαδώση χρησιμοποιντας τό ξίωμά του καί νά τήν καταστήση γραμμή τς κκλησίας. πό λα ατά γίνεται φανερό τι ατό πού παιτε ερός Κανών διά τήν ποτείχισι εναι ποτειχιζόμενος νά εναι βέβαιος πό πο ποτειχίζεται, διότι ν ναντί περιπτώσει πάρχει κίνδυνος πλάνης, δίκου κρίσεως καί σχίσματος. Τό «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας» δέν χει σφαλς τήν ννοια μόνο ες τήν διά λόγων κηρυττομένη αρεσι, λλά καί ες τήν δι’ ργων, καθώς πίσης καί χι μόνο ες τήν κουστικήν κήρυξι λλά καί ες τήν πτικήν. Δηλαδή ν σήμερα π.χ. Πατριάρχης συλλειτουργ καί συμπροσεύχεται μέ τόν Πάπα, καί ατό διά τς τηλεοράσεως καθίσταται γνωστό καί ες τόν τελευταο ρθόδοξο, ατό σφαλς ντάσσεται ες τήν δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας κηρυττομένη αρεσι, πειδή ρασις εναι πιστοτέρα τς κος καί τά ργα ξιοπιστότερα τν λόγων. πίσης τό διο σχύει καί ν πίσκοπος κηρύττη κάποια αρεσι, ποία καταγράφεται σέ βιβλίο γραμμένο πό ατόν. Εναι ξιον προσοχς τι ν, ο δύο προηγούμενοι εροί Κανόνες καί τό πρτο τμμα το παρόντος ΙΕ΄ μιλον διά τήν διακοπήν τς μνημονεύσεως το πισκόπου ες τήν θείαν Μυσταγωγίαν, τό δεύτερο τμμα ατο το Κανόνος δέν ναφέρει τήν διακοπή τς μνημονεύσεως, λλά χρησιμοποιε τήν κφρασιν «πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας αυτούς διαστέλλοντες» καί τήν κφρασιν «τς πρός τόν καλούμενον πίσκοπον κοινωνίας ποτειχίζοντες». Ατό προφανς συμβαίνει διότι στίς τρες προηγούμενες περιπτώσεις ποτειχίσεως ο ποτειχιζόμενοι σαν πόλογοι καί πεύθυνοι σχίσματος, ν διά τά θέματα τς πίστεως συμβαίνει τό ντίθετο · δηλαδή ποκόπτεται πό τό σμα το Χριστο αρετικά φρονν καί κηρύσσων, ν ποτειχιζόμενος, νσωματώνεται παραμένει νσωματωμένος διά τς ληθινς πίστεως ες τήν κκλησία. Δηλαδή ες τίς τρες προηγούμενες περιπτώσεις . Κανών, δι’ σους θά τολμήσουν τήν διακοπή τς μνημονεύσεως, νομοθετε τήν πιβολή ποινς,ν ες τήν παροσα, τς αρέσεως, θεωρε τήν ποτείχισι ς νάγκη, καί ς νοχο χι τόν ποτειχιζόμενο, λλά τόν πίσκοπο, ξ ο καί ο χαρακτηρισμοί «καλούμενος πίσκοπος, ψευδεπίσκοπος, ψευδοδιδάσκαλος». Ατή πίσης κφρασις σημαίνει τι διά τς διακοπς τς μνημονεύσεως σταματ συγχρόνως κάθε κκλησιαστική κοινωνία καί πικοινωνία μέ τόν πίσκοπο, τι ατός δέν ναγνωρίζεται πλέον ς πίσκοπος τς κκλησίας καί διά τοτο δέν μνημονεύεται, τι δέν πάρχει λλος τρόπος πομακρύνσεως πό τόν αρετικό πίσκοπο καί τήν αρεσι καί τι ποτείχισις σημαίνει περιφρούρησις τς πίστεως καί τν πιστν, φ’ σον πίσκοπος νομάζεται «καλούμενος», δηλαδή κατ’ νομα καί χι κατ’οσίαν.

Συνεχίζεται.

Μετά την Λειτουργία του Θεού, η «λειτουργία» του Σατανά!

Ο πόλεμος του καλού κατά του κακού, της ζωής κατά του θανάτου, που ο ίδιος ο Θεός κήρυξε κατά του Διαβόλου στον Παράδεισο, το πένθιμο εκείνο δειλινό της πτώσεως του ανθρώπου, συνεχίζεται με μεγάλη ένταση. Αλήθεια, τι πόλεμο κάνουμε σήμερα εμείς οι Χριστιανοί, ως Στρατευομένη Εκκλησία, κατά του Σατανά και των οργάνων του, που στις μέρες μας αλωνίζουν ανεμπόδιστα τις πέντε Ηπείρους κι΄ εδραιώνουν καθημερινά τις θέσεις τους και ως πίστη και ως πράξη; Πηγαίνουμε στο Ναό, δοξάζουμε τον Θεό με ωραία τροπάρια και ψαλμωδίες κι΄ ύστερα γυρίζουμε σπιτάκι μας και παρακολουθούμε την «λειτουργία» της τηλεόρασης. Μετά την Λειτουργία του Θεού, η «λειτουργία» του Σατανά! Εδώ, αδιαμαρτύρητα βλέπουμε και απολαμβάνουμε ένα κάρρο, μοιχείες, πορνείες, μαγείες, σατανολατρείες, δολοφονίες, κλοπές, πολέμους και σκοτωμούς! Έτσι ό,τι καλό πήραμε το πρωϊ, το σβήνει ο διάβολος το βράδυ και το πρωϊ της Δευτέρας φτωχοί και ταλαίπωροι, ξεκινάμε για το μαγγανοπήγαδο της βιοπάλης, με το ίδιο μενού!

Η εποχή της θρησκευτικής συνύπαρξις!....


Παραθέτουμε πιο κάτω μερικά κομμάτια από το βιβλίο: «Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας»


 Όμως η  θεωρητικὴ ὁμολογία πίστεως ποὺ μὲ τὸ βιβλίο τῆς ὡς ἄνω Ἱ. Μονῆς κατατίθεται, δὲν ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη μίμηση τῶν θεάρεστων παραδειγμάτων των Αγίων Ομολογητών, ούτε από τους Ηγούμενους του Αγίου Όρους, ούτε από τους αντι-οικουμενιστές Κληρικούς της Ελλαδικής Εκκλησίας!!!


Εποχή  συνύπαρξις λοιπόν, Ορθοδοξίας και αίρεσις!!!


τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;
τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; (Β΄Κορ. 6).



Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἔγραφε στὸν ἱερομόναχο Θεοφάνη μετὰ τὴν ψευδένωση στὴ Φερράρα: «Ὅμως ὁ ἀγὼν δὲν εἶναι πλέον στὰ λόγια, ἀλλὰ στὰ ἔργα. Οὔτε εἶναι καιρὸς γιὰ ρητὰ καὶ ἔγγραφες ἀποδείξεις (τί θὰ ὠφελοῦσαν ἄλλωστε σὲ τέτοιους διεφθαρμένους κριτές;) Ἀντιθέτως ὅσοι ἀγαποῦν τὸ Θεό, πρέπει νὰ ἔχουν ἑτοιμασθῆ νὰ πολεμήσουν μαζί τους στὰ ἔργα. Ἐπίσης, νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποφέρουν κάθε κίνδυνο γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα νὰ μὴ μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀσεβεῖς». (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν…, ὅπ. παρ., σελ. 297).



ἅγ. Θεόδ. ὁ Στουδίτης «ὡς ἀκριβὴς τηρητὴς τῶν ἱ. Κανόνων… ἀπέφευγε μέχρι θανάτου τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Πίστευε καὶ ἐκήρυττε, ὅτι ἡ μνημόνευση καὶ μόνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου ἀποτελεῖ “μολυσμὸν” καὶ στερεῖ τὴν Ὀρθοδοξία σ’ αὐτὸν ποὺ τὸν μνημονεύει, ἐνῶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μᾶς χωρίζει παντελῶς ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐπίσης ὅτι, κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο, ὄχι μόνο οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μαζί τους εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ, κατὰ τὸν μ. Ἀθανάσιο, πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ὄχι μόνο τοὺς πρώτους, ἀλλὰ καὶ τοὺς δεύτερους» (ὅπ. παρ., σελ. 193).


Στὶς ἀρχὲς τοῦ 13ου αἰῶνα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς μοναχοί, ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι πιστοὶ ἐβασανίζοντο στὴν Κύπρο ἀπὸ τοὺς Λατίνους, ἐστάλη ἀντιπροσωπεία στὸν Πατριάρχη Κων/λεως Γερμανό, παρακαλώντας τὴ Σύνοδο νὰ ἐπέμβει. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀπεκάλυπτε τὴν πονηρία τῶν Λατίνων. Γράφουν:

«Ἀπαιτοῦν νὰ τοὺς δίνουμε τὰ χέρια μας (ὡς ἔνδειξι ὑποταγῆς) καὶ ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτὸ εἶναι ἐντελῶς ἀθῶο καὶ ἄμεμπτο. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ προδοσία τῆς… πίστεως καὶ καθοδήγησις γιὰ νὰ ὑποταχθοῦμε στὴν Ἐκκλησία τους…
»Παρακαλοῦμε λοιπὸν νὰ ἀναγραφῇ μὲ σαφήνεια στὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις σας καὶ τὸ ἑξῆς: Νὰ μὴ δίνουν οἱ Κύπριοι τὰ χέρια τους στοὺς Ἰταλούς, ἔστω κι ἂν αὐτὸ ἔχῃ παραλειφθῆ νὰ ἀναφερθῇ στοὺς ἱεροὺς κανόνες. Διότι ἐὰν γίνῃ ἔτσι, ὑπάρχει προφανὴς κίνδυνος νὰ καταπέσῃ ἀμέσως ἡ…οἰκοδομή». Τὸ ἀποτέλεσμα, αὐτῆς τῆς προσφυγῆς τῶν μοναχῶν, ἦταν ἡ ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Γερμανοῦ Σύνοδος νὰ συστήσει στοὺς Κυπρίους ἀγωνιστὲς τῆς πίστεως «νὰ ἀπορρίψουν ἀπροκάλυπτα τὴν διὰ χειραψίας ὑποταγή…» (ὅπ. παρ., σελ. 223).


Στρατηγός Μακρυγιάννης : Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.

Κλαίμε για τα νέα παθήματα.



Βγήκαν ΚΑΙ τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες,
" Έλληνες", σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία,
διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.



As πάμε πάλιν εις τους φίλους μας στους Αγίους.
Ας Άναψουμε τα καντήλια
ας λιβάνίσουμε λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
Και ας τους πούμε :
«Δεν βλέπετε, που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν,
αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχομεν.
Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.
Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτ
τα γκιντ πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν
και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερο κακό
από αυτό που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».


Πηγή : http://athos.forumup.gr/viewtopic.php?t=44&start=450&mforum=athos
Από τον αδελφό μας : Sotirio

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Το μυστήριον του Χρίσματος.

Το άγιον Χρίσμα, αν και δίδεται εν τη Εκκλησία χάρις εις την θεανθρωπίνην οικονομίαν του Χριστού, του μόνου Φιλανθρώπου, τυγχάνει το κατ΄ εξοχήν μυστήριον του Αγίου Πνεύματος. Εις την πραγματικότητα, το μυστήριον του Βαπτίσματος και το μυστήριον του Χρίσματος είναι εν δυαδικόν μυστήριον. Ενσωματωθέντες δια του Βαπτίσματος εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις το σώμα Του, την Εκκλησίαν, οι χριστιανοί λαμβάνουν εις το μυστήριον του Χρίσματος την «σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος», δηλαδή τον θείον αγιασμόν και την εν χάριτι χρίσιν και ενίσχυσιν του Αγίου Πνεύματος. Διότι κατά τους λόγους του σοφού Καβάσιλα, ο χριστιανός εις το άγιον Βάπτισμα λαμβάνει «το είναι και όλως υποστήναι κατά Χριστόν», το δε άγιον Χρίσμα δωρείται εις αυτόν τας χριστοποιούς δωρεάς και ενεργείας του Παναγίου Πνεύματος δια την νέαν ζωήν του εν Χριστώ, την πνευματικήν και θεανθρωπίνην ζωήν. Εις το άγιον Χρίσμα το πρόσωπον του ανθρώπου χρίεται δια του Αγίου Πνεύματος κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν του θείου Κεχρισμένου, του Θεανθρώπου Χριστού. Εις το θείον μυστήριον τούτο συνεχίζεται η Αγία Πεντηκοστή, η οποία εις την Εκκλησίαν του Χριστού ουδέποτε διακόπτεται.

Balance

One of the common errors we make is to think in either/or  black&white terms. For example we may read from one of the desert fathers about giving up all that is of this world and to only concentrate on God. If this notion is taken literally we will create great problems in our life by ignoring the reality of our integral existence. We are physical and spiritual beings. We cannot separate one from the other.