Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς : Η συνέχεια του νέου του βιβλίου.

Σ’ ατό συνηγορον ο διες ο κφράσεις το παρόντος Κανόνος, ποος, τούς φορες κατεγνωσμένης αρέσεως, τούς νομάζει «ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους»
καί πρίν τήν καταδίκη των πό τό ρμόδιο κκλησιαστικό ργανο. Ατό τό ναφέρομε καί θά τό κθέσωμε κτενέστερα κατωτέρω, πειδή στίς μέρες μας χουν διαστραφ ο ννοιες καί μες σήμερα, θεωρομε κατεγνωσμένο αρετικό, χι τόν φορέα κατεγνωσμένης αρέσεως, λλά τόν καταδικασμένο πό τό ρμόδιο κκλησιαστικό ργανο. Ατό μως εναι ξώφθαλμα λανθασμένο σύμφωνα μέ τόν πό ξέτασι Κανόνα διότι τότε, α) δέν πρχε οδεμία νάγκη νά γραφ τό κροτελεύτιο μέρος το ΙΕ΄ Κανόνος, φο εναι γνωστό τι οδείς ρθόδοξος κοινωνοσε μέ καταδικασμένο αρετικό, καί ν κοινωνοσε, θεωρετο παρευθύς κι ατός αρετικός, β) δέν ξίζει καμιά διαίτερη τιμή σέ κάποιον πού ποφεύγει τόν αρετικό, φο ατό εναι στοιχειδες καθκον του, γ) διότι Κανών ναφέρεται σέ πίσκοπο πού κηρύττει αρεσι, λλά δέν χει καταδικασθ κόμα πό Σύνοδο. Παρόλα ατά ερός κανών δέν τόν νομάζει πίσκοπον, λλά μιλε γιά τόν
«καλούμενον πίσκοπον», ατόν δηλαδή πού μόνον τό νομα φέρει το πισκόπου, στήν πραγματικότητα μως δέν εναι πίσκοπος, λλά, πως ξεκάθαρα τόν ποκαλε
στήν συνέχεια, εναι «ψευδεπίσκοπος καί ψευδοδιδάσκαλος», δ) ν ποτεθ τι φορέας τς κατεγνωσμένης αρέσεως εναι «ντως» πίσκοπος, τότε, ο ποσχιζόμενοι πό ατόν, φ’ σον ποσχίζονται πό κανονικό πίσκοπο,
δημιουργον σχίσμα καί δέν θεραπεύουν τό σχίσμα πως διδάσκει παρών Κανών καί ρα Κανών ατός θά περιεχε ντιφατικά καί μεταξύ τους ντικρουόμενα στοιχεα. ς κ τούτου καταδίκη το αρετικο κατεγνωσμένης αρέσεως πό τό ρμόδιο κκλησιαστικό ργανο δέν χει τόσο τήν ννοια τς πομακρύνσεως πό ατόν (διότι καταδίκη πό ατήν τήν ννοια θά βοηθοσε μόνον σους εναι τελείως ξένοι καί γευστοι στά θέματα τς πίστεως), λλά κυρίως χει σκοπό τήν προστασία τν ρθοδόξων καί τήν μολογία καί συμπόρευσι τς Συνόδου μέ τήν διαχρονική πίστι τς κκλησίας. ν ποτεθ τι ο αρετικοί, καί μάλιστα κατεγνωσμένης αρέσεως, μέχρι τήν καταδίκη των πό τό ρμόδιο κκλησιαστικό ργανο, εναι μέλη το σώματος το Χριστο, τότε κκλησία δέν εναι σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία το π. Παύλου, φεσ. 5,27, σπιλος καί μωμος, λλά σπιλωμένη καί βεβορβορωμένη σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία το σ. Θεοδώρου το Στουδίτου. Διότι ο λέξεις σπιλος καί μωμος καί σπιλωμένη καί βεβορβορωμένη δέν χουν τήν ννοια τν προσωπικν μαρτιν κάστου, λλά κυρίως ναφέρονται ες τήν ληθινή καί ρθόδοξον πίστι διά τς ποίας νσωματούμεθα καί νευ
τς ποίας ποτεμνόμεθα πό τό σμα το Χριστο. πίσης ν ποτεθ τι ο αρετικοί κατεγνωσμένης αρέσεως μέχρι τήν καταδίκη των εναι μέλη το σώματος το Χριστο, τότε τό σμα ατό δέν εναι διαχρονικά μοιόμορφο κατά τήν πίστι, λλά ταν πικρατοσε ρθοδοξία ταν ρθόδοξο, ταν πικρατοσε ρειανισμός το ρειανικό, Πνευματομάχο, Μονοφυσιτικό, Εκονομαχικό, Παπικό,
νάμεικτο κατά τόν τύπο το πποκενταύρου, σήμερα δέ τό σμα το Χριστο εναι Οκουμενιστικό, φ’ σον σήμερα Οκουμενισμός πεκτείνεται παντο, πως κάποτε ρειανισμός. πό σα λοιπόν ναφέραμε γίνεται φανερό τι φορέας κατεγνωσμένης αρέσεως εναι, λόγ τς αρέσεως, ξένος πρός τό σμα το Χριστο καί ς κ τούτου «ψευδεπίσκοπος καί ψευδοδιδάσκαλος» σύμφωνα μέ τήν κφρασι το παρόντος Κανόνος. πόφασις δέ τς Συνόδου περί ποκοπς καί καταδίκης του χει τήν ννοια τς ποδοχς τς λόγ αρέσεως ποκοπς του πό τό σμα το Χριστο, κατά τόν τύπο τς παραιτήσεως κάποιου δι’ ατήσεώς του πό κάποιο ργανισμό, Σύλλογο κλπ. Ατό κριβς ναφέρει καί τό Συνοδικό τς Ζ΄ Οκουμενικς.

Συνεχίζεται.

ΓΗΪΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΚΟΤΙΣΜΟΣ.

Η λογική του κόσμου τούτου γεννά σκοτάδι, μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (ΚΔ/ Ομιλία στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον):

«Τίποτε δεν γεννά τόσον σκοτισμόν και σύγχυση, όσον ο ανθρώπινος λογισμός (λογική), που σκέπτεται πάντοτε με βάσιν τα γήϊνα κριτήρια και δεν ανέχεται τον θείον φωτισμόν. Γιατί είναι θολοί και φαύλοι οι γήϊνοι λογισμοί. Γι
αυτό έχουμε ανάγκη από τις θείες πηγές, ώστε, αφού κατακαθίσει η λάσπη της φαυλότητος, που υπάρχει μέσα μας να ανεβή καθαρόν το πνεύμα και να ενωθή με τα θεία διδάγματα. Πραγματοποιείται δε αυτό, όταν παρουσιάσουμε ψυχήν γεμάτη ευγνωμοσύνη και καθαρή ζωή. Γιατί είναι δυνατόν να σκοτισθή ο νους, όχι μόνον από την άκαιρη περιέργεια για πολλά πράγματα, αλλά και από την διεφθαρμένη συμπεριφορά».

Αυτοκτονούμεν!!!

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2011

15 .210 .000, ναι σωστά διαβάσατε,
δεκαπέντε  εκατομμύρια διακόσιες δέκα χιλιάδες ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από τις αμβλώσεις!!!


Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.

Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου
3.000. 000 λαθρομεταναστών, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι
Μουσουλμάνοι.

Και τώρα με την έντεχνη σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της απειλής αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.

Αυτοκτονούμεν!!!

"και έκραξαν φωνή μεγάλη λέγοντες· έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός,
ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της Ελληνίδος γης;"


Όταν υψώνετε ικετευτικάς τας χείρας σας προς Εμέ και ζητήτε την βοήθειάν μου, εγώ θα γυρίζω αλλού τα μάτια μου από σας με αποστροφήν. Και εάν πολλαπλασιάσετε και παρατείνετε τας δεήσεις σας, δεν θα σας ακούσω, διότι τα χέρια σας είναι γεμάτα από αίματα αθώων. Ησαϊας Α:15.

Αγιος Ιωαννης Χρυσοστομος :

Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις την πτωχεία, να ιατρεύεις την συμφορά, να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει.

Το μυστήριον του Βαπτίσματος.(Άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς )

Δια του μυστηρίου του Βαπτίσματος, του πρώτου εκ των μυστηρίων της Εκκλησίας, ενούμεθα μετά του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού και ενδυόμεθα τον Χριστόν και τοιουτοτρόπως χριστοποιούμεθα και θεούμεθα. Ο βαπτιζόμενος συναποθνήσκει μετά του Χριστού και συνανίσταται μετ΄ Αυτού, ζη τον θάνατον και την Ανάστασιν του Χριστού και ούτω κοινωνεί της σωτηρίας και αιωνίου ζωής του Σωτήρος, παραδίδεται ολόκληρος εις τον Χριστόν και λαμβάνει ολόκληρον τον Χριστόν, γίνεται σύσσωμος του Χριστού, δηλαδή σύσσωμος του θεανθρωπίνου σώματός Του, της Εκκλησίας. Η θεοειδής ανθρωπίνη ύπαρξις εις το θείον Βάπτισμα λαμβάνει το αθάνατον «πρόγραμμα»της ζωής της: να ζη εν τω Χριστώ και να βιοί την θεοείδειαν και χριστοείδειαν του είναι της, πληρουμένη συνεχώς με τας θείας δυνάμεις του Θεανθρώπου. Από την στιγμήν της βαπτίσεως αρχίζει η ζωή του χριστιανού εν τη Εκκλησία,η ζωή της οικειώσεως και αναπτύξεως της Χάριτος του Βαπτίσματος, η ζωή δηλαδή της χαρισματικό-θεληματικής χριστοποιήσεως του είναι του δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Η περαιτέρω ζωή του χριστιανού είναι πολλαπλασιασμός των ταλάντων τα οποία ούτως έλαβε εις το άγιον Βάπτισμα, ούτως ώστε το Βάπτισμα να είναι η πηγή της σωτηρίας και της ζωής των ανθρώπων, μελών της Εκκλησίας. Το θείον Βάπτισμα εισάγει τον άνθρωπον εις την Εκκλησίαν και συσσωματώνει όλους τους ορθοδόξους βαπτισμένους εις εν σώμα, το σώμα του Χριστού, εις ένα ζώντα ναόν, τον ναόν της Αγίας Τριάδος, όπου ολόκληρος η ζωή ρέει εκ του Πατρός δι΄ Υιού εν Αγίω Πνεύματι. Ο άνθρωπος, κτισθείς ως δυνάμει θεάνθρωπος, και δια της πτώσεως χωρισθείς του Θεού και του προορισμού του, δια του εν Πνεύματι Αγίω βαπτίσματος εις το σώμα της Εκκλησίας επανέρχεται εις το «αρχαίον κάλλος» και γίνεται εν τω Θεανθρώπω και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας:

12. Πρέπει πραγματικά οι άνθρωποι να επιμελούνται τα ήθη τους και να ζουν όπως πρέπει. Όταν αυτό το κατορθώσουν, τότε εύκολα μπορούν να γνωρίσουν και τα θεία. γιατί όποιος με όλη του την καρδιά και την πίστη του σέβεται τον Θεό, έχει την βοήθειά Του να δαμάζει και να κρατεί το θυμό και την επιθυμία του. Επειδή αιτία όλων των κακών είναι η επιθυμία και ο θυμός.

Holy Martyr Damian


Holy Martyr Damian became a martyr on February 14, 1568'
(From St Nikodimos' New-Martyrologion)

Having received the fruit of the Gospel, O blessed Damian,
 you received your end through hanging
This new* athlete of Christ, Damian, came from a village called Rihovo located north of Agrafa (northern Greece). He was born of pious parents and when still young he longed for the monastic life. Leaving behind the world and worldly things, he made his way to Mount Athos, to the holy monastery of Philotheou. There he became a monk. Having stayed a little while in the monastery, he then set off to become an hesychast, so that he could strive even more for the virtues.