Ο "Πύρινος Ποταμός"


6

Έτσι, στη γλώσσα της Αγίας Γραφής “δίκαιος” σημαίνει καλός και στοργικός. Όταν μιλάμε γιά τους δίκαιους της Παλαιάς Διαθήκης δε σημαίνει ότι ήταν καλοί κριτές αλλά ότι ήταν καλοί και φιλόθεοι. Όταν λέμε ότι ο Θεός είναι δίκαιος δεν εννοούμε ότι είναι καλός κριτής, που γνωρίζει να τιμωρεί τους ανθρώπους δίκαια, ανάλογα με τη βαρύτητα των εγκλημάτων τους, αλλ
ʼ αντίθετα, εννοούμε ότι είναι καλός και στοργικός, συγχωρεί όλες τις ανομίες και παρακοές μας και επιθυμεί με κάθε μέσο να μας σώσει και ποτέ δεν ανταποδίδει κακό αντί κακού. Στον πρώτο τόμο της Φιλοκαλίας υπάρχει το εξής θαυμάσιο κείμενο του αγίου Αντωνίου: “Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος. Αν δε κανείς αυτό το θεωρεί εύλογο και αληθές, αλλʼ απορεί πώς ο Θεός χαίρεται μέν γιά τους αγαθούς ενώ αποστρέφεται τους κακούς και πώς οργίζεται εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν ενώ γίνεται ίλεως σε κείνους που τον υπηρετούν και τον λατρεύουν, πρέπει να πούμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται^ γιατί η λύπη και η χαρά είναι πάθη. Ούτε με δώρα θεραπεύεται, γιατί αυτό θά σήμαινε ότι νικιέται με την ηδονή. Δεν πρέπει να κρίνουμε το Θεό με ανθρώπινα μέτρα. Εκείνος είναι αγαθός και ωφελεί μόνο, ποτέ δε βλάπτει, παραμένει πάντα απαθής. Ενώ εμείς εφόσο παραμένουμε αγαθοί, ομοιάζοντες του Θεού, ενωνόμαστε μαζί Του^ κι όταν γινόμαστε κακοί χωριζόμαστε από το Θεό, σαν ανόμοιοί Του. Όταν ζούμε με αρετή ακολουθούμε το Θεό, ενώ όταν γινόμαστε κακοί τον κάνουμε εχθρό μας^ και βέβαια δεν οργίζεται χωρίς λόγο, γιατί τα αμαρτήματα δεν αφήνουν το Θεό να μας φωτίζει εσωτερικά αλλά μας ενώνουν με τους τιμωρούς δαίμονες. Αν δε με προσευχές και ελεημοσύνες κερδίζουμε την άφεση των αμαρτιών μας, δε σημαίνει ότι κολακεύουμε και μεταβάλλουμε το Θεό αλλά ότι με τα καλά μας έργα και την επιστροφή μας σʼ Αυτόν γιατρεύουμε την κακία μας και απολαμβάνουμε πάλι την αγαθότητα του Θεού. ʽΩστε το να λέμε ότι ο Θεός αποστρέφεται τους κακούς είναι σαν να λέμε ότι ο ήλιος κρύβει το φώς του από τους τυφλούς”.

Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού

Έπαυσαν οι άνθρωποι να διακρίνουν μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, μεταξύ αληθείας και πλάνης. , της νέας αυτής θρησκείας του Αντιχρίστου, της Παναιρέσεως αυτής κατά τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατά μικρές δόσεις επί δεκαετίες και καλυμμένο με ορθοδοξοφανές περικάλυμμα σαν την Ουνία, με παρερμηνευόμενα χωρία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, έχει ναρκώσει τις συνειδήσεις των περισσοτέρων και μάλιστα πολλών κληρικών και θεολόγων. Έχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ατμόσφαιρα ειρήνης και ενότητος με τον δήθεν διάλογο της αγάπης, μέσα στην οποία αναπαύονται μακάρια τα πλήθη, που παίρνουν ανυποψίαστα και δωρεάν από τα μέσα ενημέρωσης το χαπάκι της οικουμενιστικής ηρωίνης

Μνημόσυνα και τρισάγια για τους Αγίους!!!

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

Πρωτοπρεσβύτερος Θ. Ζήσης :

Έχουμε στην εποχή μας τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και για τις οποίες οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες σιωπούν. Πολύ  μεγάλη αίρεση ο Παπισμός, 21 καινοτομίας έχει: filioque, αλάθητο, πρωτείο του Πάπα, άζυμα, καθαρτήριο πυρ, του κόσμου τις αιρέσεις και πολύ χειρότερη αίρεση ο Προτεσταντισμός. Και εμείς τι κάνουμε απέναντι αυτών των αιρέσεων; 
Εμείς τον Πάπα τον ευλογούμε... 

Τον δεχόμαστε στην Αθήνα, στο Βουκουρέστι, στην Τιφλίδα, στην Κύπρο, τώρα και στη Μόσχα ετοιμάζεται να πάει, στην Κωνσταντινούπολη – «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», «άγιος αδελφός» ο αιρετικός Πάπας, τον οποίο ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει «Τον Πάπα να καταράσθε». Οι Άγιοι καταρώνται, αναθεματίζουν τον Πάπα και οι δικοί μας ηγέτες σήμερα;  Που είναι το αποστολικό και πατερικό τους φρόνημα, που λέει «επιτιμάν αποτόμως τους αιρετικούς».
Τους Προτεστάντες;  Μετέχουμε μαζί τους στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Είμαστε και εμείς ένα μικρό κομμάτι αυτού του παγκοσμίου συμβουλίου. Εκκλησίες οι Προτεστάντες! Οι αιρέσεις έγιναν Εκκλησίες, οι αιρετικοί οι βδελυκτοί έγιναν  Εκκλησίες και εμείς είμαστε μαζί με αυτούς και γινόμαστε και εμείς ένα μέρος αυτών των αιρέσεων.
Και τα λέω αυτά διότι παροξύνθηκα εις το πνεύμα διότι μου δόθηκε από το διαδίκτυο η εξής είδηση. Χρυσό μετάλλιο στον Πάπα από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η Αγιοτόκος Θεσσαλονίκη, η Θεσσαλονίκη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, η οποία ανέθρεψε τόσους αγίους αντιπαπικούς και η Θεολογική της Σχολή στην οποία υπηρέτησα επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες ως καθηγητής – και ίσως τότε εξαιτίας και της παρουσίας μερικών εξ ημών τους παραδοσιακούς καθηγητάς δεν τολμούσαν να κάνουν αυτά που κάνουν σήμερα -  τώρα λοιπόν στην πόλη του Βατικανού αντιπροσωπεία του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης έδωσαν χρυσό μετάλλιο στον Πάπα. Και ο Πάπας περιχαρής, απευθύνθηκε προς τους παρευρισκόμενους λέγοντας ότι αισθάνθηκε βαθιά τιμή. Πλέον τον εξήγνισαν τον Πάπα, τον παρουσιάζουν ως ορθόδοξο, άξιο τιμής και άξιο σεβασμού.
Εγώ επικρίνω και ελέγχω πολύ αυστηρά αυτή την ενέργεια της αντιπροσωπείας αυτής της Θεολογικής Σχολής και αντίθετα επαινώ όλους αυτούς οι οποίοι προ δύο-δυόμιση ετών υπογράψαμε την «Ομολογία Πίστεως» εναντίον του Οικουμενισμού και εναντίον του Παπισμού. Την οποία Ομολογία της Πίστεως πολλές φορές και αυτές τις μέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Άγιον Όρος την αναθεμάτισε. Και επέκρινε ο Πατριάρχης τους παραδοσιακούς μοναχούς, τους ζηλωτάς μοναχούς της Αγίας Λαύρας οι οποίοι κρατούν τις αποστολικές και πατερικές παραδόσεις. Απέναντι λοιπόν σε αυτόν τον άδικο, αθεμελίωτο έλεγχο που έκανε ο Πατριάρχης στους μοναχούς της Αγίας Λαύρας και σ’ όλους εμάς οι οποίοι υπογράψαμε την «Ομολογία Πίστεως», εγώ εδώ ένας ταπεινός πρεσβύτερος της Εκκλησίας του Χριστού, επόμενος όμως τοις αγίοις Πατράσι, επαινώ αυτούς οι οποίοι ακολουθούν τις αποστολικές και τις πατερικές παραδόσεις και κατακρίνω δριμέως αυτούς τους φοιτητάς τους αντιπροσώπους οι οποίοι πήγαν και ετίμησαν τον αιρετικό Πάπα, αντίθετα προς αυτό που ακούσαμε σήμερα:  «Αρετικν νθρωπον μετ μίαν κα δευτέραν νουθεσίαν παραιτο, εδς τι ξέστραπται τοιοτος κα μαρτάνει τοκατάκριτος». Χίλια χρόνια ο Πάπας και παραπάνω ακούει την αλήθεια. Πόσες φορές δικοί μας Πατέρες, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, πολλές φορές του είπαν ότι «κάνεις λάθος». Εντούτοις «ν αξέστραπται τοιοτος», έχει διαστραφεί ο Πάπας, είναι διεστραμμένη η παπική θεολογία, «κα μαρτάνει ν ατοκατάκριτος.