Ο Οικουμενισμός είναι τρομακτική Παναίρεσις

Ο Οικουμενισμός είναι τρομακτική Παναίρεσις του καιρου μας, η πιο σατανική και επικίνδυνη. Βασική του γραμμή είναι ότι καμμία θρησκεία δεν κατέχει την πλήρη αλήθεια. Την βασική αυτή γραμμή που υπάρχει σαν βασικό άρθρο στο καταστατικό του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, του Καναδικού Συμβουλίου Εκκλησιών, του Ευρωπαικού Συμβουλίου Εκκλησιών, του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής, και των υπολοίπων, την δέχονται δυστυχώς και οι Ορθόδοξοι, προκειμένου να γίνουν μέλη, των ως άνω Σατανικών Συμβουλίων Εκκλησιών. Μία είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Αγία μας Ορθοδοξία. Για όσους βρίσκουν τις Ορθόδοξες αυτές γραμμές σκληρές ας πάνε στα Ιεροσόλυμα να μυρίσουν την οσμή της νέκρας που εξέρχεται κατά τον εορτασμό του Πάσχα από Φραγκολατίνους, Προτεστάντες, Κόπτες, Αρμενίους και μετά ας λάβουν μέρος στον εορτασμό των Ορθοδόξων. Να δουν με τα ίδια τους τα μάτια το Άγιο Φως, τα Μεγαλεία της Ζωντανής Ορθοδοξίας, Αλληλούια! Ορθόδοξοι Γρηγορείτε. Προσοχή από ψευδο-θεολόγους και Κληρικούς-Οικουμενιστάς όλων των βαθμίδων.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΗ (2)

Μία η ευλογημένη λύπη.

Στο έργον του «Περί των οκτώ λογισμών της κακίας» ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος γράφει μεταξύ άλλων:

«Μόνον μια λύπη να έχουμε, την μετάνοια για τις αμαρτίες μας ενωμένη με την αγαθή ελπίδα, για την οποίαν ο Απόστολος Παύλος λέγει: Η κατά θεόν λύπη προξενεί μετάνοια, που οδηγεί σε οριστική σωτηρία (Β΄Κορ. Ζ/10 ). Και αυτό, γιατί η κατά Θεόν λύπη τρέφοντας την ψυχή με την ελπίδα, που ακολουθεί την μετάνοια, είναι ανάμικτη με χαρά. Γι’ αυτό η λύπη κάνει τον άνθρωπον πρόθυμον και υπάκουον για κάθε καλή πράξη, ευκολοπλησίαστον, ταπεινόν, υπομονετικόν, πράον σε κάθε αγαθόν κόπον και κάθε συντριβή, αφού η λύπη αυτή είναι κατά Θεόν…»

Όλες οι άλλες λύπες είναι εκ του πονηρού. Η αληθινή πίστη δίνει πάντα χαρά στον πιστόν.

Μητροπολίτης Κυθήρων για τρέχοντα Εκκλησιαστικά θέματα

Ἐν Κυθήροις τῇ 9ῃ Ἰουνίου 2011
Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον
Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος
Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ
Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰωάννου Γενναδίου 14
115 21 Ἀθήνας

Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε, Ἅγιοι Συνοδικοί,
Ἐν πρώτοις προάγομαι καί διά τοῦ παρόντος νά εὐχηθῶ ἅπαξ ἔτι ταχεῖαν ἀνάρρωσιν καί ἀποκατάστασιν τῆς ὑγιείας Ὑμῶν, τοῦ Μακ. Προέδρου, καί ἀκώλυτον συνέχισιν τῶν πολυευθύνων καθηκόντων Ὑμῶν ὥς τε Πρωθιεράρχου καί ὡς Προκαθημένου - Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλαδικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Ἐν συνεχείᾳ ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ, Μακαριώτατε καί Ἅγιοι Συνοδικοί, νά ἐπισημάνω ἀκροθιγῶς φλέγοντά τινα καί ἐπείγοντα καίρια ἐκκλησιαστικά θέματα, περί ὧν ἔγραψαν μέν πρεσβύτεροί τινες καί σεβάσμιοι Ἀδελφοί Συνεπίσκοποι, δέν ἠκούσθη ὅμως ἐπισήμως καί ἁρμοδίως ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἀνωτάτων Διοικητικῶν Ὀργάνων Αὐτῆς.